LIGHT AND DARKNESS.แสงสว่างและความมืด

CHAPTER 2: โลกอีกโลกหนึ่งและชายปริศนา...

.

.

.

  ติ๊ก ตอก...ติ๊ก ตอก...

        เสียงของนาฬิกาเรือนใหญ่ภายในบ้านของฟุยุดังขึ้นเป็นสายๆ แต่สายนี้กลับดังกว่าสายแรกๆ นั้นอาจเป็นเพราะ ในเวลานี้นั้นเป็นเที่ยงคืนและเป็นเวลาที่อัศจรรย์ที่สุดกระมัง...โดยที่ร่างเล็กๆ ของฟุยุยังไม่เคลื่อนกายไปไหนไกล ทำได้เพียงหลับตาพริ้มเท่านั้น...หารู้ไม่ว่าในตอนนี้เธอกำลังจะได้เดินทางไปในโลกแห่งฝันนิรันดรนั้นอยู่...  

      แสงของดวงจันทร์เต็มดวงสว่างไสว ในความมืดมิดของยามราตรีสีรัตติกาล...กลิ่นไอของหญ้าหอมฟุ่งลายไปทั่วทั้งบริเวณ ต้นไม้ที่มีเยอะเยะจนกลายเป็นป่า ต่างปริวไสวไปตามสายลมหนาวในช่วงนิรันตร หมอกและความมืดสีดำเริ่มปกคลุมตัวของเด็กสาวผู้หนึ่งผู้นอนอยู่กลางดอกไม้อันมากมายข้างๆ ตัว ซึ่งเธอก็มิใช่ใครที่ไหน หากแต่เป็น 'ฟุยุ' เด็กสาวผู้หน้าสงสารนั้นเอง...

        เด็กสาวเมื่อได้ทราบว่าที่นี่ดูเหมือนว่าไม่ใช่บ้านของเธอ เธอจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นก่อนจะกระพริบตาปริบๆ เพื่อปรับโฟกัสของแสงแล้วพยายามพยุงตัวขึ้น...แต่เธอก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อรู้ว่าที่นี้มิใช่บ้านของเธอ หากแต่เป็นป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้สีเขียวที่อุดมสมบรูณ์ ดอกไม้อันหลากหลายล่วนแล้วแต่ส่งกลิ่นหอม หญ้าอ่อนๆ ตรงต้นไม้ก็มีเต็มไปหมด และยังมีหิ่งห้อยจำนวนนับพันบินอยู่กลางอากาศอย่างอิสระนั้นอีก...

        ทั้งหมดนั้นล่วนแล้วแต่งดงามไปหมด นี้สินะที่เรียกว่าเสน่ห์ของยามราตรี...แต่เธออยู่กลางป่านะ! ฟุยุรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วดังสายลมก็ไม่ป่าน หัวใจดวงน้อยๆ เต้นถี่ๆ อย่างลุ้นระทึกด้วยความกลัวพร้อมกับใบของของเธอที่ตอนนี้ซีดเผือกลงอย่างเห็นได้ชัด เพราะเมื่อมองกลับอีกด้านก็จะรู้ว่าที่นี้น่ากลัวสักแค่ไหน ทั้งสัตว์ป่าที่ออกหากินตอนกลางคืน และพวกภูตผีปีศาจที่ประสงร้ายทั้งหลาย น่ากลัว น่ากลัวเหลือเกิน...

        แต่อีกความคิดหนึ่งของฟุยุก็อยากรู้ด้วยเช่นกันว่าที่นี้คือที่ไหน? แล้วเธอมาที่นี้ได้อย่างไรกัน? ละเมอหรือ ก็ไม่ใช่เพราะแถวบ้านเธอไม่มีสถานที่นี้อยู่เลยแม้นสักที่ และในประเทศต่างๆ ร่วมถึงประเทศของเธอก็ไม่มีสถานที่นี้ปรากฏอยู่ให้เห็น ล...แล้วที่นี้มันที่ไหนกันละ!!

       เมื่อคิดได้ฟุยุก็รีบวิ่งออกจาก ณ ที่แห่งนี้ไปอย่างรวดเร็ว โดยหลับหูหลับตาวิ่งป่าราบไป ในตอนนี้เธอไม่สนอะไรอีกแล้ว ขอแค่อย่างเดียว ขอแค่เธอได้ออกไปจากที่นี้ แล้วก็ตื่นมา และพบว่าทั้งหมดนี้มันคือความฝัน...

แต่เธอคิดตื้นไปแล้วนะ...

        "แฮก แฮก" ฟุยุหอบหายใจถี่ๆ ด้วยความเหนื่อยล้าที่ได้รับจากการวิ่งเมื่อครู่นี้ ทว่าว่าเมื่อเธอลืมตาขึ้นก็รู้สึกช๊อกกับสัตว์ร้ายตรงหน้า...ซึ่งมันก็คือ 'งู' นั้นเอง ฟุยุแทบจะสรบไปเมื่อเห็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกได้ว่า ดุร้ายยิ่งนัก

        เธอเริ่มก้าวฝีเท้าถอยหลังที่ละก้าว ทีละก้าวอย่างหวาดหวัน โดยที่งูตัวนั้นก็คลานมาใกล้ๆ กับตัวของเธอ...แล้วทันใดนั้น!!! มันก็พุ้งมาที่เธออย่างรวดเร็ว โดยที่ฟุยุหลบไม่ทัน เธอหลับตาปรี๋ด้วยความกลัว

ฉึก ฉึก

        เสียงของมีดสั้นท่ามกลางความเงียบสงบ...ฟุยุเมื่อรู้ตัวว่ามีเงาของใครบางคนบังตัวของเธออยู่ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น...หากเธอได้พบเพียงแค่แผ่นหลังที่ดูอบอุ่นและไหลกว้างที่พร้อมจะปกป้องเธอทุกเมื่อ...ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเขาคนนั้นคือผู้ชาย...

       แล้วเขาคนนั้นก็หันใบหน้าที่ปกปิดไปด้วยผ้าที่ดำ...ทำให้ฟุยุเห็นใบหน้าของเขาไม่ชัดมากนัก แต่ก็พอที่จะเห็นดวงเนตรอันคมกริบสีดำรัตติกาลดังท้องนภาในยามนี้

       "เป็นอะไรไหม?"

----------------------------------------------------------------------------------

50%

       ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยถามท่างกลางความเงียบสงัดด้วยความเป็นห่วง โดยที่ฉันทำได้แต่ยืนนิ่งและสั่นเทาด้วยความกลัวดังสัตว์ตัวเล็กที่กำลังจะโดนสัตว์ตัวใหญ่กว่าขย้ำก็ไม่ป่าน ในช่วงเวลานั้นเอง ความสงสัยก็เกิดขึ้นมากมายในหัวสมองของฉัน ฉันพูดอะไรไม่ออกเลยในตอนนี้...เพราะสิ่งที่ฉันต้องการก็คือการกลับไปที่บ้านด้วยความปลอดภัย

        "ผมถามว่าเธอเป็นอะไรไหม?" เขาพูดย้ำอีกครั้ง หากแต่ครานี้น้ำเสียงของเขากลับหนักแน่นกว่าเดิม โดยที่ฉันก็สะดุ้งน้อยๆ กับคำพูดของเขาก่อนที่จะตอบกลับไปอย่างไม่ลังเล

        "ม...ไม่เป็นอะไร ค...ค่ะ" แต่น้ำเสียงของฉันนั้นก็ยังสั่นคลอเฉกเช่นเดิม ชายร่างสูงยกยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะถามต่อ

        "เธอเป็นใครเหรอครับ?" 

        "ค...คือ ที่นี้มันที่ไหนเหรอค่ะ"

        "เอ๋?" รอยิ้มของชายหนุ่มหุบลงทันที โดยที่รอยิ้มนั้นถูกแทนที่ด้วยใบหน้าที่งุนงงของชายเบื้องหน้า น...นี่ ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่านะ 

        "ง...งั้น ฉันไปก่อนนะค่ะ" ฉันพูดก่อนที่จะเตรียมตัวหันหลังกลับไปแล้วเริ่มที่จะก้าวฝีเท้าออกจากตัวของเขา แต่ยังที่เธอจะได้เดินไปไหนก็มีมือ มือหนึ่งจับมือของฉันไว้อย่างแน่นหนาพลางดึงให้ฉันหันหลังกลับไป ฉันได้แต่ยืนนิ่งมองดูตัวของชายผู้นั้นพร้อมกับพยายามฉึดมือของฉันกลับมา

        "ผ...ผมขอโทษที่ทำให้เธอกลัว แต่ที่ว่าเธอจะไปน่ะ ไปไหนเหรอ?" 

        เขาเอ่ยถามด้วยท่าทีที่สงสัยอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งตัวของฉันก็ได้ครุ่นคิดถึงสิ่งที่ฉันได้พูดไป

        "เอ๋? ฉันกำลังไปไหนเหรอ?" ฉันพูดออกมาอย่างไม่ทันคิด ก่อนที่เขาคนนั้นจะทำหน้าเหมือนกับงุนงง แล้วก็ค่อยๆ หัวเราะออกมาเบาๆ นั้นมันทำให้ฉันถึงกับยืนอึงและหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศสุกก็ไม่ป่าน O//////O

        "ห...หัวเราะอะไรกันค่ะ!"

        "ก็เป็นเพราะเธอนั้นแหละ คิกคิก ที่พูดว่า 'งั้นฉันไปก่อนนะ' ทั้งๆ ที่เธอไม่รู้ว่าจะไปไหนเนี้ยนะ!?"

        ราวกับเธอถูกตบหน้าเมื่อได้เห็นชายผู้นั้นที่กำลังพูดเรื่อง บางเรื่องกับเธอ แต่พอมาลองคิดดีๆ แล้ว เขาก็พูดจริงตามสิ่งที่ฉันได้พูดเอาไว้ นี่ฉันทำเรื่องหน้าอายอีกแล้วเหรอเนี้ย! ฉันนี้มันเซ่อจริงๆ ยิ่งคิดฟุยุก็ยิ่งเกลียดตัวของเธอมากยิ่งขึ้น และในระหว่างนั้นก็มีมือ มือหนึ่งยืนไว้ตรงหน้าของฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองคนร่างสูงที่เอาแต่ยิ้มจนปากแทบฉีกด้วยความแปลกใจ

        "อะไรเหรอค่ะ?"

        ฉันเอ่ยถามออกไป โดยที่ชายคนนั้นก็ทำหน้าที่ดูเหวอสุดๆ เอ๋? ฉันพูดอะไรผิดไปงั้นเหรอ

        "เฮ้อ...ยื่นมือมาสิ ฉันจะพาเธอออกมาจากที่นี้เอง เชื่อใจฉันได้เลย" เขายกยิ้มเล็กน้อยด้วยความอ่อนโยนหลังจากที่พูดประโยคนั้น หากฟุยุยังคนทำใบหน้าไม่เชื่อถือตัวของเขาอยู่ เขาจึงเสริมประโยคขึ้น

        "ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกนะ ยื่นมือมาสิฉันจะช่วยเธอหาทางออกเอง"

        สิ้นเสียงฉันก็ยื่นมือไปหาเขาเมื่อรู้สึกว่าสิ่งที่เขาจะทำไปไม่ใช่เพราะหน้าที่หากแต่เป็นความจริงใจที่เป็นของแท้อย่างหาที่เปรียบมิได้ ในใจของเธอได้แต่คิดว่า 'ถ้าเธอมีเพื่อนแบบนี้บางคนจะดีมิใช่น้อยเลยทีเดียวเลยละนะ...'

        ตึกตัก...ฟุยุรับรู้จากสัมผัสที่มือและความอบอุ่นของชายตรงหน้านี้ได้อย่างชัดเจน จนทำให้หัวใจของเธอเต้นระรัวโดยที่มันส่งเสียงดังโครมครามเสียจนน่ารำคาญ เธอได้แต่กลัวว่าชายผู้กุมมือของเธอเอาไว้จะได้ยินเสียงเสียมาก เพราะเธอนั้นอายที่เขาจะหันมาหัวเราะเธอ แต่ก็เปล่าเลยเขาได้แต่ยกยิ้มน้อยๆ ออกมาให้ฉันได้เห็น ซึ่งตัวของฉันก็ได้แต่ยืนให้เขาพาไปตามใจชอบดังใจหมายเท่านั้นพลันใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำออกมาด้วยความเขินอาย O////O

แต่สิ่งที่ทั้นสองได้รับรู้ซึ่งกันและกันคือ...

สองมือที่กำลังสัมผัสกันอย่างแน่นหนา โดยที่มันให้ความรู้สึกได้ว่า...

พวกเขาจะไม่ปล่อยมือให้กันเสียแน่นอน...

TBC.