Bad (wolf) เคี้ยวขย้ำหัวใจให้จนมุม

 
หลังจากที่ฉันได้บอกลาวิกเตอร์ไปเรียบร้อยเเล้ว ทุกอย่างในห้องก็เงียบสนิท เฮ้อ ทำไมมันหดหู่อย่างนี้นะ ทำไมกัน! ถ้าเกิดฉันมีสติมากกว่านั้นน่ะฉันจะไม่ยอมให้ตัวเองต้องมาเจ็บตัวอย่างนี้หรอก T^T รู้สึกเจ็บใจตัวเองจัง ไม่น่าไปยั่วโมโหวินเทอร์เลย เเละผลที่ได้ล่ะ กรี๊ดดด คุ้มมากกกก TT
ก๊อกๆ
อ่าห์? ใครมากัน นี้มันจะเที่ยงคืนเเล้วนะ ฉันก็ไม่มีเเรงจะลุกขึ้นไปเปิดสะด้วยสิ ช่างเถอะเดี๋ยวเขาก็เข้ามาเอง
ก๊อกๆ
เอ๊ะ ทำไมไม่เข้ามาล่ะยะ
ก๊อกๆ
นี้ ประตูไม่ได้ล๊อคค่ะ จะเข้าก็เข้ามาเร็วๆสิยะ เวลานี้ำม่ต้อนรับใครหน้าใหนทั้ง
นั้น
เเอ๊ดดด
อ่ะ เข้ามาเเล้ว เสียงคนเดินเข้ามาเรื่อยๆ ฉันได้เเต่จับตามองให้ดี เเล้วถ้าเป็นวิกเตอร์ล่ะ 
"นั้นใครน่ะ"
"..."
เสียงนั้นเงียบลง! เสียงฝีเท้าเมื้อกี้หายไปเเต่กลับมีร่างหญิงสาวค่อยๆปรากฏขึ้นมาตรงหน้าฉัน ถึงมันจะมืดเเต่ฉันก็จำได้ว่านั้นคือใคร Dr.นี้น่า
"Dr.."
"ว่าไงยูทริฟ"
เสียงนางเยือกเย็นมากกกก ขนลุกซู่เลยย ตายจริงๆ นี้Dr.ตายไปเเล้วหรอ ทำไมถึงมาเเปลกๆอย่างนี้
"ค่ะ"
"เธอคงสงสัยอยู่ใช่มั้ยล่ะว่าทำไมถึงเกิดเรื่องเเบบนี้ขึ้นกับชีวิตเธอเเละวินเทอร์"
"ว่าไงนะ "
"เงียบเเละฟังซะ"
เเละไม่นานนักDr.ก็หายตัวไป เเละขณะนั้นเองที่ฉันรู้สึกว่าใครสักคนกำลังเข้ามาสิงร่างฉันเเละทำให้ฉันเห็นภาพในหัวอย่าชัดเจน มันเป็นอดีตของDr.
...
(อดีตของDr.ดีว่า)
@บ้านของดีว่า 10ปีที่เเล้ว
"ดีว่า....." 
เสียงชายหนุ่มร้องเรียกหาฉันอย่างกับจะกลืนกินมันเป็นความรู้สึกที่โหยหาเเละสับสน
"ค่ะ อ่าห์ รีเซ็ท นายมาได้ไงเนี้ย"
ฉันตกใจกระทันหันเมื่อหันไปเห็นเจ้านายของฉันที่กำลังพยายามปีนกำเเพงบ้านเข้ามาหาฉัน 
"ฉัน..เอ่อ"
"นายเข้ามาได้ยังไงกัน"
"เธอเป็นลูกน้องฉันนะ ฉันจะมาหาเธอไม่ได้รึไง"
รีเซ็ทยังคงจ้องหน้าฉัน ใบหน้าหล่อเหลาของเขาทำให้ใจฉันเต้นผิดปกติ เเต่ทำไงได้ล่ะ คนเป็นเจ้าคนนายคนยังไงฉันก็ต้องเคารพสิ อย่าหวั่นไหว ท่องไว้ๆ
"เอ่อค่ะ"
"มานี้"
รีเซ็ทจับมือฉันเเล้วให้เดินตามเขาไปที่ใหนสักเเห่ง เเต่ที่เเน่ๆมันมีลางไม่ดีเลยอ่ะ นี้เขาคงจะไม่ฆ่าฉันหมกป่าหรอกนะ ฮือๆ
เเละไม่นานรีเซ็ทก็พาฉันมานั่งตากลมชมวิวที่ลานกว้างข้างๆป่าขนาดใหญ่ เราสองคนจับมือด้วยกัน เอ๊ะ เเต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเราสองคนเหมือนเเฟนยังไงยังงั้นเลยอ่ะ 
เเละอีกสักพักรีเซ็ทก็กุมขมับตัวเอง เเละบ่นว่าปวดหัวตลอด ฉันเห็นเข้าเลยพยายามช่วยเขา เเละพยายามจะทำให้เขาหายปวดหัว เเต่ก็ไม่สำเร็จ รีเซ็ทวิ่งเข้าป่าไปในที่สุด ฉันสงสัยเลยเข้าตามเขาไปด้วย ถึงได้รู้ว่า..... เขาไม่ใช่คน
ร่างหมาป่าขนาดยักษ์พุ่งเข้าโจมตีฉันอย่างจัง ฉันตัดสินใจกลั้นลมหายใจตัวเองเเละร้องไห้ออกมายังไงซะฉันก็ไม่รอดเเล้วใช่มั้ยล่ะ ฮือๆ เเววตาของรีเซ็ทยังคงมองฉันถึงเเหมว่าตอนนี้เขาอาจจะไม่ใช่คนเเล้วก็ตาม รีเซ็ทยังคงจำฉันได้ เเล้วทำไมเขาถึงได้กลายเป็นหมาป่าล่ะ? นี้เเหละคือปริศนาที่ยังคาใจฉันอยู่.... เเละต่อจากนั้นรีเซ็ทก็วิ่งกระโดดหน้าผาฆ่าตัวตายอย่างอนาถใจ! เขาคงไม่อยากทำร้ายฉันเเละคงควบคุมตัวเองไม่ได้... นาทีนั้นฉันระเบิดน้ำตาออกมาอย่างไม่ขาดสาย ในใจก็คิดถึงเเต่รีเซ็ท ถ้าเกิดฉันตายเขาก็คงจะรอดสินะ เเต่ไม่น่าเลยอ่ะ .......
ผ่านไป2เดือน....
ในตอนที่ฉันเสียรีเซ็ทไปฉันก็ได้เเต่นึกถึงเขาเเละวาดรูปเขาออกมา เขาเป็นคนสอนฉันวาดรูป ฉันวาดรูปหมาป่าตั้งไว้ด้วยใจที่ห่อเหี่ยวเเละต่อจากนี้ฉันจะไม่วาดรูปนี้อีกเเละฉันจะพยายามเกลียดการวาดรูปไปด้วยเลย มันทำให้ฉันรู้สึกถึงเขาตลอดเวลาเลยจริงๆ
ต่อมา..
ฉันค้นหาความจริงจนได้รู้ว่า รีเซ็ทโดนคำสาปหมาป่าเเละพยายามควบคุมตัวเองเเต่ก็ไม่สำเร็จเเละเขาก็อยากเจอหน้าฉันเป็นครั้งสุดท้ายในวันนั้น เเละทางที่จะช่วยให้เขารอดพ้นจากคำสาปนั้นได้คือ ต้องเเลกกับชีวิตกับคนที่เขาคิดว่าสำคัญที่สุด เเละนั้นเเหละคือทางเเก้คำสาป! 
ฟุ่บ
(จบอดีตของ Dr.ดีว่า)
ฟึ่บ
ความคิดของDr.เข้ามาในหัวฉัน อดีตที่ซ้อนความจริง! เเสดงว่าเธอรู้ทุกอย่าง การเเก้คำสาปก็ด้วยสินะ ..... Dr.หายไปเเล้ว เเต่ยังคงทิ้งความหลังเอาไว้ในจิตฉัน ฉันได้เเต่ซึ้งกับความรักของเธอ.........เธอเคยบอกว่าเคยเป็นนักข่าวมาก่อนเเละพอเกิดเหตุการ์ณนี้ฉันเดาว่าเธอคงทำใจไม่ได้เลยลาออกเเละเป็นอาจารย์ที่มหาลัยเเทน..นี้เเหละนะบทสรุปทั้งหมดของDr.ดีว่า