Bad (wolf) เคี้ยวขย้ำหัวใจให้จนมุม

ฉันรู้สึกตัวทันทีที่เวลาผ่านไปนานเอามากๆ โอ้ย ตายจริงขาเเข้งนี้เกร็งไปหมดเเล้ว ทำไงดีนะ 

พอฉันลืมตาก็จ๊ะเอ๋กับวินเทอร์ที่นั่งหลับอยู่ข้างฉัน เขาให้ฉันหนุนตักเขา เอ๊ะ ทำไมเขาทำอย่างนี้อ่ะ นี้ฉันใกล้ชิดกับเขามากไปเเล้วนะ ฉันต้องห่างๆกับเขาหน่อยสิ เเงๆ หัวใจเต้นเเรงมากไปเเล้วนะ >///<

"ตื่นเเล้วหรอ"

"หา เออ ใช่"

ฉันลุกขึ้นมานั่งตั้งตัวเเทบไม่ทันเลยล่ะ นี้เขาทำอะไรฉันไปรึเปล่านะ โอ้ยยย ใจสั่น

"เธอหิวรึเปล่า"

"ไม่ๆ ขอบใจนะ"

"นี้เธอกล้าพูดกับเจ้านายเธออย่างนี้หรอ"

"ปะเปล่านะค่ะ"

"เหอะ ช่างเถอะ "

เขายังคงนั่งต่อไปอย่างนั้น เอ๊ะมีเรื่องนึงที่ฉันสงสัย เเล้วใครล่ะที่เป็นประธานบริษัท

"คุณวินเทอร์ค่ะ เเล้วคุณได้เป็นประธานบริษัทรึเปล่า"

"ได้สิ คนอย่างฉันนะ"

"เเล้ววันนั้นในป่าคุณยืนอยู่กับใครหรอค่ะ เขาใส่ชุดสีดำนะค่ะ"

วินเทอร์นิ่งสนิทไปเเละจ้องหน้าฉันอย่างเอาเรื่องที่สุด สายตาที่นิ่งเฉยกลับโหดร้ายมากขึ้น นี้ฉันไปทำอะไรให้เขาหรอ

"หยุดพูดสะที ฉันว่าเธอรู้มากไปเเล้วนะ กลับบ้านไปซะ"

"ฉันไม่ไปถ้าคุณไม่ยอมบอกว่าคนๆนั้นคือใคร"

"มันเรื่องของฉัน คนนอกห้ามยุ่ง"

หน๊อยย นี้เขาเป็นบ้าอะไรของเขากันนะ นี้ฉันอุตส่าจะช่วยนะ ได้ฉันจะไป เชอะ ฉันจะไม่คุยกับเขาอีกเด็ดขาดเลย

"ใช่สิ ฉันมันคนนอกนี้ เเต่ที่ฉันมาที่นี้ก็เพราะอยากช่วยคุณ ฉันว่วเราคงไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกเเล้ว ฉันขอตัวนะค่ะ ลาก่อนค่ะท่านประธานบริษัท Otio news"

"นี้เธอ"

ฟึ่บ

วินเทอร์คว้าเเขนฉันไว้เเล้วจับฉันนั่งลงบนโซฟาต่อ นี้เขาต้องการอะไรกันเเน่นะ

"...."ฉันเมินหน้าหนีเขาสุดชีวิต เเต่เขากลับหาช่องทางที่จะสบตาฉันให้ได้ อย่านะ อย่ามาเเตะต้องหน้าฉัน 

"เธอพูดว่าอะไรนะเมื้อกี้"

"เปล่านี้"

"โกหก นึกว่าฉันอยากคุยกับเธอนักหรอ ที่ฉันพาเธอมานอนพักตรงนี้อย่าคิดนะว่าฉันพิสวาทอะไรในตัวเธอ"

"นี้นาย นายก็อย่าคิดนะว่าเป็นประธานเเล้วจะมาข่มเหงอะไรฉันได้"

"เธอนี้มัน"

วินเทอร์ดูท่าจะโกรธจัด เขาจับมือฉันไว้เเน่นชนิดที่ฉันำม่มีวันสะบัดมันหลุดเลย เขากำลังทำอะไรกันเเน่เนี้ย โอ้ย นี้ฉันเจ็บนะ 

"จะทำไม"

เราสองคนจ้องตากันอย่างเชือดเฉือน ถ้าจะให้จัดอันดับสิ่งที่เกลียดฉันจะเอาเขาเป็นอันดับเเรกเลย เดอะเฟิร์สไปเลยเป็นไงล่ะ

"หยุดมองฉันด้วยสายอย่างนั้นได้มั้ย"

"ทำไมล่ะ"

"ผู้หญิงอย่างเธอจะเข้าใจอะไร "

"นี้นาย"

"พอสักทีเถอะนะ กลับบ้านไปได้เเล้วสาวน้อย"

"ได้! ฉันจะกลับ"

ฉันไม่พูดอะไรทิ้งท้ายไว้มาก ฉันรีบเร่งฝีเท้าออกจากบ้านหลังนี้ไป ออกไปให้ไหลมากที่สุด ทำไมเขาต้องพูดอย่างนั้นกับฉันด้วยล่ะ เหมือนในโลกนี้ไม่มีใครเข้าใจเขาอ่ะนะ คนอย่างเขานะมีเเต่คนเอาอกเอาใจ เลวสิ้นดี!

ฉันเดินกลับบ้านเองจนมาถึงสะพานเเขวงขนาดใหญ่ เเละนี้เป็นจุดชมวิวที่มีตึกสวยๆในเมืองที่ฉันชอบดู ฉันยืนมองมันเเละจู่ๆน้ำตาก็ไหลรินออกมาไม่หยุด ไม่รู้ทำไม พอเวลามีใครมาทำร้ายจิตใจฉันจะอ่อนเเอเป็นบ้าเลย ฮือๆ เสียใจจริงๆ  ฉันไม่อยากทำงานที่นี้เเล้ว ถ้าฉันทำง่านที่นี้ ฉันจะต้องเจอหน้าเขาไปตลอดเลยสินะ ฮือๆ T^T

ลมพัดเย็นสบายเเต่มันกลับทำให้น้ำตาฉันไหลมากขึ้น ฉันอยากมีใครสักคน ใครก็ได้ที่สามารถเช็ดน้ำตาฉันได้ เอาใจใส่ ดูเเลเเละเป็นห่วง ทั้งชีวิตฉันยังไม่มีใครที่อยู่เคียงข้างฉันเลยนอกจากยัยเพื่อนสนิทอย่างปลาไหล พูดถึงเพื่อนฉันอยากกลับไปอยู่กับยัยนั้นจัง ฮือๆ ชีวิตนี้ฉันมีเเต่เพื่อนนี้เเหละ พ่อเเม่ก็ตายไปเเล้ว เเล้วฉันอยู่ทำไมล่ะ ฮือๆ ฉันมีเเต่เอาใจคนอื่นจนลืมนึกถึงตัวเองไปเลย ลืมไปเลยว่าตัวเองไม่มีใคร...ไม่มีใครเอาใจฉันได้สักครั้ง

เอี๊ยด!

อ๊ะ ใครมาจอดรถอยู่ข้างๆฉันนะ

ขวับ

"อ๊ะ นาย"

"ไง"

ฉันมองหน้าชายคนนั้นอย่างไม่เชื่อสายตา นี้มันวิกเตอร์นี้น่า เขามาหยุดรถทำไมอ่ะ

"คือว่า"

"ฉันมารับเธอไปงานการกุศลไง"

อ๊ะ ลืมไปเลยอ่ะ ลืมไปเลย ตายจริงเอาเเต่คิดถึงอีตาวินเทอร์จนลืมไปเลยจริงๆ

"เเล้วคุณมารับฉันทำไมค่ะ ฉันเดินไปเองก็ได้"

"ฉันมารับเเล้วนะ ฉันขับผ่านมาพอดีเลยเห็นเธอ ฉันจำเธอได้ เธอเป็นเด็กฝึกงานที่นี้่มั้ยล่ะ "

"ใช่ค่ะ"

"เเล้วร้องไห้ทำไมอ่ะ"

กรี๊ดดดด อายยะ อายมากกกกก เเก้ตัวก่อนนะ เเก้ตัวสิ

"ฉันเหงานะ"

อุ้ยอ่อยไปเเก! ทำไงดีจ้าาาา  สับสนไปหมดเเล้วล่ะ

"ฮ่ะๆเหงาเหรอ มา!เราไปงานนั้นกันก่อนเเล้วฉันจะทำให้เธอมีความสุขให้ได้เลย"

"ค่ะ"

ฉันยิ้มออกทันที บางทีวิกเตอร์เองก็ไม่ได้ใจร้ายเหมือนใครบางคนหรอกนะ ฮิๆ มีความสุขจัง

"หยุดนะ"

เสียงอันเเข็งกระด้างของผู้ชายอีกคนดังข้างหลัง

 เเละฉันจำเสียงนี้ได้ดี 'วินเทอร์'

"นายอีกเเล้ว"

"ใช่ จะทำไม เธอต้องไปกับฉันคนเดียว"

"เรื่องอะไรฉันจะให้นายพายัยนี้ไป"

เอ๊ะ พวกเขาจะทะเลาะกันเเล้ว เพราะฉันรึเปล่า ไม่นะเเกร!

"ยัยนี้เป็นลูกจ้างฉัน ยังไงมันก็เป็นสิทธิ์ ฉันเป็นประธานบริษัทเเล้วนะอย่าลืม"วินเทอร์ทำสายตาเหยียดหยามใส่วิกเตอร์อย่างเห็นได้ชัด นี้มันจะมากไปเเล้วนะ

"ฉันเลือกเองที่จะไปกับคุณวิกเตอร์ นายไม่ต้องมายุ่ง"

"เธอกล้าเถียงเจ้านายเธอหรอ"

"ฉันทำได้มากกว่านี้อีก"

"นี้....โธ่เอ้ย"

วินเทอร์สะบถคำใส่ฉัน ฉันได้เเต่ยืนเช็ดน้ำตาเเละจับมือวิกเตอร์อยู่อย่างนั้น วิกเตอร์ได้เเต่ทำสายตาเศร้าจนฉันเองก็เห็นใจเหมือนกัน พี่ชายประสาอะไรมารังเเกน้องชายตัวเอง

ฟึ่บ

วินเทอร์จับมือฉันเเละดึงพาขึ้นรถของเขา ฉันได้เเต่ทำสายตาสงสัยเเละเงียบปากทันที นี้เขาทำอะไรเนี้ยยย 

วิกเตอร์เอาเเต่ยืนงงอยู่เเล้วปล่อยให้ฉันนั่งรถไปกับวินเทอร์ นี้มันบ้าอะไรกันเนี้ย

..... ฉันจะไม่มียกโทษให้นาย วินเทอร์!!!