Curse of Love เสกรักมาให้ฉันที!

บทที่ 2
พิษไข้ผู้น่ารัก
          หลังจากที่จัดเสื้อผ้าได้นิดหน่อย ฉันก็ออกมาหาอะไรประทังชีวิต นี่ก็เที่ยงกว่าแล้ว ตานั่นกินอะไรรึยังนะ..อ้ะ ไม่สบายอยู่นี่ ฉันไม่รอช้า รีบเปิดตู้เย็นเพื่อหาวัตถุดิบในการทำข้าวต้มทันที
          "เอ..ไข่อยู่ไหนนะ" พอสำรวจในตู้เย็นแล้ว ลางสังหรณ์ฉันบอกว่าต้องไปซูเปอร์มาเก็ตข้างๆคอนโดหรูหรานี่ทันที เพราะตู้เย็นอันแสนว่างเปล่าดันมีเพียงแต่น้ำดื่มสะอาดและวิตามินกระปุกเรียงรายอยู่เต็มไปหมด นี่เขาเติบโตมาได้ยังไงกัน..
          "ฉันหิวแล้ว..- -" เขาพูดด้วยใบหน้าที่ออดอ้อน ตานี่เปลี่ยนบุคลิคเก่งแฮะ
          "ฉันจะไปซูเปอร์มาเก็ต รอสักครึ่งชั่วโมงละกัน.." ฉันพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่ให้รู้หรอกว่าตอนนี้นายน่ะน่ารักชะมัด..
          "ไปด้วย..คนสิ.." พวงแก้มแดงก่ำ สายตาหยาดเยิ้ม ทำให้ฉันแจ้งในทันที เพราะพิษไข้นี่เอง ที่ทำให้เขาน่ารักขนาดนี้
          "มาสิ แล้วฉันจะทำข้าวต้มให้กิน -3-" ชิ! เห็นแก่คนเป็นไข้หรอกนะ ไม่งั้นฉันจับผูกเชือกให้นอนเหงาอยู่บ้านไปแล้ว
          ที่ซูเปอร์มาเก็ตแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง
          "แก่นแก้ววว ผมอยากกินข้าวต้มใส่หมูล่ะ! ><"
          "ได้สิ ฉันก็ชอบเหมือนกัน" เอ้ะ นี่ตานั่นรู้ชื่อฉันตอนไหนนะ ตั้งแต่ย้ายมาก็ไม่มีจังหวะให้แนะนำตัวเลย
          "ฮ่าๆ แก่นแก้วใจดีจัง อ้ะนั่นหมูล่ะๆ 0o0"
          "ฮ่ะๆ นายตื่นเต้นเกินไปแล้ว แค่เนื้อหมูเอง"
          "งั้นเหรอ ก็ผมไม่เคยมาซื้อหมูนี่น่า -//-"
          "งั้นจากนี้ เราก็มาซูเปอร์มาเก็ตด้วยกันบ่อยๆเลยเป็นไง"
          "เอาสิ ผมจะช่วยแก่นแก้วทำข้าวต้มด้วยนะ!"
เจ้าตัวพูดพลางยิ้มแย้มเหมือนเด็กแรกเกิด ให้ตายสิ น่ารักไปแล้วนะ >//< ระหว่างนั้นฉันก็หยิบๆจับๆ จนได้วัตถุดิบมาครบถ้วน พอพนักงานคิดเงินเสร็จตานั่นก็ใช้บัตรรูดให้ฉันราวกับคู่ข้าวใหม่ปลามันอย่างนั้น แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆที่เขาทำให้ ทำไมมันช่างยิ่งใหญ่สำหรับฉันเหลือเกิน...
          ที่บ้านของนายเย็นชา
          ฉับๆ..ฟู่..ปุดๆ ไม่นานข้าวต้มหมูก็เสร็จ กลิ่นหอมโชยไปทั่วห้อง ถึงนายไอซ์บอกว่าจะช่วยก็เถอะ แต่สภาพมึนๆแบ้วๆ มีหวังครัวไหม้พอดี สักพักคนเป็นไข้ก็รีบจ้ำอ้าวมาหาฉัน
          "แก่นแก้ว ผมขอข้าวต้มชามใหญ่ๆเลยนะ"
          "ฮ่าๆถ้านายกินไม่หมดจะโดนลงโทษนะ"
          "หมดสิ ข้าวต้มของแก่นแก้วอร่อยที่สุดอยู่แล้ว!"
          "งั้นก็ลุยเลย"
ข้าวต้มชามใหญ่และชามเล็กวางอยู่บนโต้ะอาหารสีขาว ที่มีผ้าปูโต้ะลายสก้อตสีแดง การรับประทานอาหารกันสองคนแบบนี้ก็ไม่เลวเลยนะ ดีกว่านั่งกินอาหารแช่แข็งคนเดียวในห้องนั่งเล่นที่เงียบเหงาเยอะเลย...
          "แก่นแก้ว..แก้ว.แก่นแก้ว"
          "ห้ะ..อะไรเหรอ?"
          "ผมเรียกตั้งนาน เหม่ออะไรอยู่เหรอ"
          "อ๋อ เปล่าสักหน่อย ฉันแค่คิดว่าดีจังที่ได้กินข้าวด้วยกันแบบนี้..."
          "ผมก็เหมือนกัน..แต่ก่อนผมกินข้าวที่ร้านอาหารคนเดียวตลอด แต่ตอนนี้แก่นแก้วอยู่กับผม ทำให้ผมไม่เหงาเหมือนตอนนู้นเลยนะ"
ไม่นานนักพวกเราก็กินข้ามต้มจนหมดเป็นที่เรียบร้อย พลางอ่านหนังสือบ้าง ดูรายการทีวีบ้าง ก็ปาไป6โมงเย็น ความเหนื่อยจากการใช้ร่างกายมาทั้งวันเริ่มประท้วง อา..น้ำฉันต้องอาบน้ำแล้วนอนพักผ่อนได้แล้ว..แต่เหมือนฉันจะลืมเรื่องสำคัญนิดๆไปนะ..