Curse of Love เสกรักมาให้ฉันที!

บทที่ 1
นายเย็นชาน่าถีบชะมัด!
          ติ้งต่อง...ติ้งต่อง...
ฉันมาถึงหน้าห้องของตาเย็นชาเรียบร้อย ระหว่างที่รอเจ้าของห้องมาเปิดประตู พลางมองไปรอบๆแล้วตานี่จะรวยล้นฟ้าขนาดไหนนะ อยู่คอนโดกลางใจเมืองแถมเป็นห้องชั้นบนสุด มองเห็นวิวธรรมชาติได้ถึง360องศา จะว่าไปก็ดีส่วนนึงล่ะนะที่ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่ อยู่ฟรีกินฟรีแถมยังจ่ายค่าเทอมให้ เหอะ!พวกคนรวยนี่ว่างถึงขนาดเอาเงินมาโปรยแบบนี้เชียวรึไงนะ ถ้าอย่างนั้นฉันจะสอนให้นายเอง เอาให้เข็ดหลาบจนไม่กล้าแตะแบงค์อีกเลย!
          ปึง..แอ้ด..
ไม่นานบานประตูสไตล์ยุโรปก็เปิดออก พร้อมกับผู้ชายที่เหมือนเทพบุตรในเทพนิยาย เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ และใกล้ ในที่สุดตัวฉันและกับห่างกันเพียงแค่ 1cm เห็นจะได้ ริมฝีปากอมชมพูของเขากำลังขยับเล็กๆ ราวกับจะกระชิบอะไรซักอย่าง ฉันพยายามเงี่ยหูฟัง แต่ก็ไม่ได้ยิน
          "สิ..เข้..า..ม.."
          "คะ? อะไรนะ"
          "ขะ..เข้ามา..สิ แค่กๆ"
          "อ้ะ ค่ะๆ ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่คิดว่าคุณจะเสียงแหบ.."
          "ยะ..หยุดพู..ดมาก..ฉันหน..วกหู"
เอ้ะ! ตานี่ ฉันอุตสาห์พูดดีๆด้วย ดันมาปากดีใส่ เดี๋ยวแม่เอาข้าวต้มสาดหน้าให้หรอก ถึงฉันอยากจะทำแบบนั้นแทบขาดใจแต่ก็ต้องอดกลั้นไว้ ท้องไว้แก่นแก้ว ถ้าเกิดเธออาละวาดใส่ลูกชายคนเล็กของท่านประธานบริษัทเอนจีเนียร์รายใหญ่ของประเทศ มีหวังเธอและแม่ในบ้านหลังน้อยๆนั่นได้กลายเป็นผุยผงพอดี
          "ขอโทษค่ะ จะรีบเข้าไปเดี๋ยวนี้ค่ะ" ฉันแต้มยิ้มออกไป หวังว่าสิ่งที่เรียนจากรุ่นพี่สายไหมจะช่วยให้เขาใจอ่อนลงบ้าง
          "ฉันไอซ์ เธอคงรู้แล้วใช่ไหมว่ามีหน้าที่อะไรในบ้านนี้"เขาพูดด้วยเสียงแหบแห้งพร้อมกับจ้องมองฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเล็บขบ ด้วยสายตาแนวแน่ ไม่อาจรู้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่
          "ห้ะ? หน้าที่"
          "ใช่ เอานี่ไป ฉันขี้เกียจมานั่งพรรณนาให้เธอ"
          "คู่มือพี่เลี้ยง?" เขาไม่ตอบอะไร ฉันจึงนั่งลงบนเก้าอี้เล็กๆตัวหนึ่ง บรรจงอ่านคู่มือทีละบรรทัด เพื่อใม่ให้ข้อมูลผิดเพี้ยนไปจากเดิม หลังจากอ่านคู่มือจบฉันก็ค้นพบว่า การย้ายมาอยู่บ้านนี้ มีข้อแลกเปลี่ยนคือการเป็นพี่เลี้ยงให้คุณชายไอซ์นั่นเอง
          "อ่ะ..เอ่อ ห้องนอนของฉันอยู่ไหนเหรอคะ?"
          "ห้องนั้น"
เขาชี้ไปที่ประตูที่เทาเข้มที่เปิดทิ้งไว้ ภายในเหมือนห้องนอนธรรมดาแต่มันจะไม่ธรรมดาก็ตรงที่มันเหมือนที่มีคนใช้อยู่น่ะสิ ข้าวของที่ผู้ชายส่วนใหญ่มี ในห้องนั้นมีครบ
          "เอ่อ เหมือนจะเป็นห้องของคุณมากกว่านะ"
          "ใช่ นั่นห้องฉัน และเธอก็ต้องนอนกับฉัน" เขาพูดด้วยใบหน้าเฉยเมย นี่เขาไม่แยแสฉันเลยใช่ไหมว่าฉันก็เป็นมนุษย์คนนึง แย่ล่ะสิ ตอนนี้ในหัวของฉันเหมือนกับลาวาที่จะปะทุอยู่รอมร่อ พูดออกมาได้นอนด้วยกันงั้นเหรอ ฉันเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะยะ!!!
          "ห้ะ! นี่นายจะให้ฉันทำอะไรต่อมิอะไรกับนายในคืนแรกเลยเหรอ ไอ้คนโรคจิต!"
          "....อะไร..ของเธอ.." แย่ล่ะสิ หลังจากที่ระเบิดลงไปชั่วครู่ เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงราวกับพระราชาที่ไม่มีใครขัดคำสั่งได้ แต่อีกนัยนึงก็คือ แค่มานอน ไม่ได้ข่มขืน อย่าโวยวายได้ไหมฉันหนวกหู พอเรียบเรียงคำพูดของเขา ฉันก็เริ่มรู้สึกผิดที่ไปตะคอกใส่เขาขนาดนั้น
          "กะ..ก็ ให้นอนห้องเดียวกัน ฉัน.."
          "เธอโซฟา ฉันเตียงเข้าใจนะ"
          "ค่ะ งั้นฉันย้ายของก่อนนะคะ"
          "....."
ไม่มีการตอบรับจากคู่สนทนา ฉันจึงรีบขนข้าวของเข้าห้องของฉัน เอ้ยของเขาสินะ พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ เห้ออ แค่วันแรกก็เจอปัญหาแล้วสิ พ่อคะ..ถ้าวันนั้น หนูเลือกถูก พ่อคงจะอยู่กับพวกเรา ครอบครัวคงจะเป็นครอบครัวมากกว่านี้ ใช่ไหมคะ?...