Princess 4 นายเย็นชากับยัยขนมหวาน

     "คุณ นายคุ้นคำนี้ไหม" เรียวพูด แน่นอนคุ้นสิ ก็คำๆนี้ผมเรียกคัพเค้กออกจะบ่อย แล้วก็..ผมเคยได้ยินคัพเค้กเรียกผมด้วยครั้งนึง

"ทำไม!! มันไม่เกี่ยวกัยสิ่งที่เธอทำสักนิด!!!!" ผมลุกขึ้นยืนตวาดใส่เรียว ก่อนที่คุณพ่อจะร้องห้ามกับกิริยาที่ผมทำ

"เรเอล...ใจเย็นๆก่อน" พ่อร้องห้ามกับความโมโหของผม บอกเลยว่าผมน่ะโกรธมาก คนรักกันมาทำให้แตกคอ ตายสิตายแบบนี้!

"สิ่งที่ฉันทำมันเป็นกฎของตระกูล!" กฎหรอ!!! ตระบ้านี้จะมีอะไรเซอร์ไพร์อีกไหมนอกจากน้องต้องแต่งงานก่อน!!

"กฎอะไร!!!" ผมถามอีกครั้งแต่ความโกรธไม่มีลดลง

"กฎของที่นี่...มีแค่อย่างเดียวคือ พิสูจย์"พิสูจย์??? ยัยฮานอยนับวันสมองยิ่งไปทุกทีแล้วมั้ง

"ก็พิสูจย์ว่าใช่รักแท้ไหม พอมีเรื่องแบบนี้ยังรักกันอยู่หรือเปล่า หรือว่าไม่รักกัน มันจะได้รู้ตัวไงกันแต่เนิ่นๆไงล่ะ นี่เรียวทำมาตั้งนานแล้วนะยังไม่เห็นจะสัมฤทธิ์ผลเลย พึ่งมาออกฤทธิ์ก็วันนี้" เหมียวพูด...เอ่อดูหน้ายัยเรียวสิ เน่าแล้วน่ะ

"ให้น้อยๆหน่อยเถอะ แผนของฉันวางมาตั้งนานแล้วนะยะ" เรียวพูด วางมาตั้งนาน...หมายความว่าไง

"จร้าาาาาาา นานนนนนนมากกกกกกกกกกก เห็นว่าเธอกับคุณพ่อแอบมุบมิบเรื่องนี้แค่ 2 คน แล้วมาบอกเราก่อนล่วงหน้า 1 วันก่อนจะบอกยัยคัพเค้ก ดีจริงๆเลยยยย" ฮานอยออกเสียงล้อนิดหน่อย เอ่อ..คือผมสมควรงงไหมกับเรื่องนี้..

"อ๊ะ!! เรเอล..นายหายงงหรือยัง.."

"ฉันไม่รู้ ไปเข้าห้องน้ำแปปนะ!" ผมหนีออกมาก่อน เพื่อเรียบเรียงคำพูดทั้งหมด ระหว่างเดิน(ห้องมันกว้างนะครับ) ผมก็ทบทวนไปด้วย สรุปคือยัยเรียวแค่พิสูจย์ว่าผมรักคัพเค้กจริงไหม? และบทพิสูจย์ก็เป็นกฎของที่นี่ แต่ที่แปลกใจคือคัพเค้กไม่รู้หรอว่ามันเป็นกฎน่ะ

แอด!

"!!!!!" คัพเค้ก!!!!!!!!!!

"เรเอล...ฮือออออออออออออออ" เฮ้ย!!เธอเข้ามากอดผม..ร้องไห้ด้วย โชคดีที่ประตูปิดไปแล้ว และเพราะห้องมันใหญ่คนด้านในเลยไม่ได้ยินเสียงของเธอ ผมพาเธอมาที่สวน..เอ่อ ทั้งๆที่เธอเกาะอยู่แบบนั้นแหละ..  - -

"เป็นอะไรไป หืม..แล้วนี่หายโกรธฉันแล้วหรอ"

"ไม่เห็นหรือไงว่าฉันยืนอยู่หน้าประตูน่ะ!!!"

"เธอได้ยินด้วยหรอ..???"

"ก็เทปมันเสียงดัง ที่โต๊ะแต่ละคนมีไมค์ซ่อนอยู่ ฉันก็ได้ยินสิ!"

"อ๋อ..แสดงว่าก็หายโกรธฉันแล้ว"

"อื้ม..ขอโทษด้วยนะที่ทำร้ายนาย..เจ็บไหม" เธอเอามือมาเจ็บแก้มผมพร้อมกับน้ำตาที่กำลังจะซึม

"เอ่อ ช่างเถอะ อย่างร้องไห้นะ แล้ว...ตอนนี้เราก็ดีกันแล้วสินะ"

"อื้ม.." เธอพูดแบบเขินๆ อะไรแค่คืนดีก็เขินกันแล้วหรอ

"คุณ..."

"คุณ..." ทั้งผมและเธอต่างเรียกแทนกันและกันว่าคุณ และแล้วเราก็เงียบไปสักพัก ก่อนที่คัพเค้กจะพูดขึ้น

"คุณ! ฉันคิดออกแล้ว..ฉันว่านะ เราต้องทำเป็นทะเลอะกันใหญ่โต แบบว่าต้องเลิกๆอะไรอย่างนี้ดีไหม"

"ทำ...ทำไมหรอ??"

"เอ้าาาา ก็แกล้งพวกนั้นน่ะสิ กฎข้อนี้ฉันไม่เคยรู้เลยนะว่ามันมีอยู่.."

"จะดีหรอ?"

"ดีสิ เกิดมาฉันไม่เคยร้องไห้เลยนะ ต้องแก้แค้น!!" เธอดูมุ่งมั่นมาก

"เอางั้นก็ได้...ผมตามใจคุณ..ที่รัก" ผมหยอดคำหวานเธอก็เขินหน้าแดง..ก่อนจะเริ่มทำตามแผน

หวังว่า...แผนนี้จะสำเร็จนะ..

เพลงอาจไม่เข้าขออภัยด้วยนะคะ