สยองเดอะซีรี่ส์

          "อ้าาาาาาา เหนื่อยจังเลย พักสักงีบดีกว่า"

เปิ้ล หญิงสาววัย26ปี เหน็ดเหนื่อยจากการทำงานที่บริษัทกลับมาพักผ่อนที่คอนโดของตน ซึ่งตอนที่เธอล้มตัวลงนอนนั้นเองเธอก็ได้ยินเสียงคนทะเลาะกันมาจากชั้นล่าง เสียงเหมือนสามีภรรยาทะเลาะกันรุนแรงมาก มีทั้งเสียงตบตี ขว้างของใส่กัน รวมถึงเสียว้ากใส่กันด้วยคำพูดรุนแรง เธอไม่ได้ใส่ใจอะไรมีเพียงแค่รำคาญนิดๆ และเธอก็เปิดทีวีดูหนังตามประสาของเธอ และเธอก็ฟูบหลับไป

          "ตุบ ตับ ตุบ ตับ มึงจะทำไมห๊ะ จะเอาไง ห๊ะ จะเอาไงงงง"

          "เออแล้วไมวะ กูไม่อยู่กับมึงก็ได้ไอผัวเฮ็งซวย กรี๊ดดดดดดดดอ้าาาาาาาาก"

ช่วงกลางดึกสามีภรรยาคู่นี้ก็ยังไม่เลิกทะเลาะกัน เปิ้ลรู้สึกรำคาญเต็มที่ เธอจึงขาดสติ เปิดประตูห้องตัวเองแล้สตะโกนลงไปวะ

          "เอ้ยยย ลุง ป้า จะทะเลาะอะไรกันนักหนาค่ะ คนจะนอน โอ๊ย"

ยังไม่ทันจะได้ปิดประตู เสียงนั้นก็เงียบสงัดไป บรรยากาศนอกห้อง มีเพียงแค่ดวงไฟริบหรี่สว่างเป็นทางทางไป จนถึงด้านล่าง ซึ่งต้นเสียงทะเลาะกันนั้น มาจากห้องเจ้าของหอพักนั้นเอง เมื่อเสียงเงียบลงดูจึงดูลาดเลาซ้ายขวาและล่าง ไม่มีอะไร เธอจึงปิดประตูและนอนต่อ เช้าวันรุ่งขึ้นเธอได้ไปทำงานตามปกติ เธอแอบไปส่องดูที่ห้องเจ้าของคอนโด แต่ไม่เห็นมีใคร เธอคิดว่าเขาคงออกไปข้างนอกกัน หรือไปปรับความเข้าใจกัน เธอจึงไปทำงานอยางหมดห่วง 

          ตกเย็นราว6โมงกว่าเธอกลับมาจากที่ทำงาน เธอก็มาแอบดูอีกเช่นเคยแต่เธอกลับไม่เห็น2สามีภรรยาเจ้าของคอนดดเลย เธอจึงกลับไปที่ห้องเพื่อไปอาบน้ำ หลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จเธอก็ได้ยินเสียงใครบางคนร้องไห้ หน้าห้องข้างๆห้องของเธอ 

          "ฮือ ฮือฮืออๆๆๆ ซึด ฮือๆๆๆ"

เธอจึงเปิดประตูไปดูข้างนอก และเหลือบไปทางซ้ายมือของเธอ เธอเห็นผู้หญิงวัยกลางคนอายุราวๆ40กว่าปี เดินมาตรงหน้าเธอและร้องไห้อิดโรย น้ำเสียงดูก้องมาก เพราะบรรยากาศคอนโด ผู้หญิงคนน้ั้นมาในสภาพที่ผมฟู ผิดทรง หน้าตาบอบช้ำ ขอบตาเขียว เลือดกลบปาก เปิ้ลตกใจสุดขีดถึงกับพูดไม่ออกบอกไม่ถูก เธอร้องไม่ออกด้วยซ้ำ ได้แต่ยืนทึ่งอยู่ชั่วขณะแล้วผู้หญิงกลางคนคนนั้นก็เงยหน้ามาที่เธอและมีน้ำเสียงปกติไม่ก้องว่า

          "หนูจ๋า พี่ขอโทษนะ ฮือๆ แต่ไอผัวเฮ็งซวยนั่นมันทำกับฉันไว้มาก ฮือๆฉันต้องทำงานตัวเกลียวแต่มัน กลับเอาตังไปซื้อเหล้า เล่นการพนัน ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้วอะจะหนู ฮือๆๆ ฉันหมดหนทางแล้ว ฮือๆ"

เปิ้ลรู้สึกสงสารจึงชวนเธอเข้ามาในห้องและไปปรับทุกข์ เธอพร้อมจะช่วยเหลือผู้หญิงกลางคนคนั้นเสมอด้วยใจจริง หญิงสาวกลางคนคนนั้นเริ่มเล่าเรื่องราวของตนเองใหเปิ้ลฟัง

          "ป้าหนะชื่อ วิไล จ๊ะ ป้ามาเป็นเจ้าของคนโดแห่งนี้พร้อมกับตาเที่ยง สามีป้าเอง แรกๆอะเราสนิทกันดีเลยละจ๊ะ แต่อยู่มาวันนึง"

        (อดีต)ลุงเที่ยง: เออ วิไลจ๊ะ พี่ขอยืมเงินซักหมื่นนึงสิ พี่จะลงบ่อนอีกที คราวนี้พี่ชนะเเน่

                 วิไล : พี่จ๊ะ พี่ขอฉันมาเยอะแล้วนะ ตอนนี้เราไม่เหลือตังแล้วนะพี่

                 ลุงเที่ยง : อะไรของมึงวะ ขอแค่นี้ทำเป็นงก มึงจะเอามาหรือไม่เอามา(คว้ากระเป็าตังของวิลัยอย่างรุนเเรง

                  วิไล : พี่!!!พี่อย่านะ พี่ พี่ ไม่นะ 

                  ลุงเที่ยง : (เพี๊ยะ)

                   วิไล : โอ๊ยยย อย่านะ มึงอย่าเอาตังกูไปนะ 

                   ลุงเที่ยง : มึงจะทำไม เงินมึงก็เท่ากับเงินของกูละว้าาา ฮ่าๆๆๆ

                     วิไล : ฉันขอร้องละนะพี่ คืนเงินฉันเถอะนะ ฉันไหว้ละ ฮือๆ

                   ลุงเที่ยง : หน๊ะ อีนี่ ตุบ ตับ ตุบ ตับ มึงจะเอาไงห๊ะ จะเอาไงงง

                     วิไล : เอออ กูไม่อยู่กับมึงก็ได้ไอผัวเฮ็งซวย กรี๊ดดดดดดอ้าาาาก

          "ก็วันที่หนูมาตะโกนบอกพวกฉันให้หยุดทะเลาะกันนั่นละจ๊ะ"

           "ขอโทดนะค่ะ ที่หนูพูดหยาบคายไป คือหนูเหนื่อยอยากพักผ่อนเลยพูดไปงั้นอะจะ ป้าอภัยให้ฉันนะ"

          "จ๊ะ ว่าแต่สามีฉัน เขาหายไปตั้งแต่วันที่เราทะเลาะกันแล้วน้าา ฉันละไม่อย่ากจะคิดเลย เขาคงออกไปเที่ยวกลางคืนและคงกลับมา พรุ่งนี้เช้าแน่เลย งั้นฉันไปนอนก่อนนะน๊ะจ๊ะ ไว้พรุ่งนี้เดี๋ยววฉันมาหาใหม่ตอนสัก2ทุ่มนะ^^ ราตรีสวัสจ๊ะ"

          "ค่ะ ฝันดีนะคะ"

ทั้งคู่ก็แยกย้ายกันและเธอก็หลับไป 

เข้าวันรุ่งขึ้นเปิ้ลอาบน้ำออกมาทำงานตามปกติเช่นเคย แต่พอเธอลงมาชั้นล่าง 

          "วี้ วอ วี้ วอ แว้ววววววว"

ทั้งเจ้าหน้าที่ตำรวจ มูลนิธิปอเต๊กตึ๊ง และชาวบ้าน รถพยาบาล มาอยู่รวมมุงดูกันในเเถวที่พักของเจ้าของคอนโดหรือห้องพักของป้าวิไลนั่นเอง เมื่อเธอลงไปถึงชั้นล่างได้เห็นแบบชัด เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ยกร่างของลุงเที่ยง สามีของป้าวิไลออกมา ในสภาพที่กลายเป็นศพที่ฆ่าตัวตายโดยการยิงขมับตัวเองข้างซ้าย เธอช็อคสุดขีดถึงกับเอามือปิดปาก เธอรีบมองหาป้าวิไลทันที กะจะบอกให้รู้ว่าสามีเธอเสียชีวิตเเล้ว เย็นวันนั้นเธอกลับจากที่ทำงานตามเคย เจ้าหน้าที่ตำรวจบางส่วนก็ยังคงอยู่ แต่เธอยังไม่เห็นป้าวิไล จึงเดินไปรอที่ห้องของตน เธอชะเง้อมองดูเจ้าหน้าที่ตำรวจปฏิบัติงานด้วยความอนาถใจ วิไลออกมจากห้องข้างๆและมองดูข้างล่างด้วยหน้าตาอึมครึมดูไม่มีชีวิตชีวา

          "ป้าค่ะ ทำใจดีๆไว้นะค่ะ สามีป้าเขาไปสบายและนะค่ะ"

          "ดีแล้วละ หึ ฉันจะได้หมดกรรมสักที (สีหน้าจืดชื่ด)

   (เจ้าหน้าที่ตำรวจ) หมวดครับบ เจออีกศพแล้วครับ เป็นผู้หญิงราว40ปีครับ 

    เจ้าหน้าที่ตำรวจ : งืมมม หน้าจะเสียชีวิตมาได้ประมาน2วัน พอกับ ผู้ชายคนนี้เลยนะนี่ ไหนดูซิ โถ น่าสงสารนะ โดนเล่นงานจนบอบช้ำ แล้วก็เเทงซ้ำหลายแผลเลย น่าสงสารจริงๆ

          เปิ้ลมองและฟังอยู่ตลอดเวลา เมื่อได้ยินคำพูดของตำรวจ เธอถึงกับขยับขาไม่ได้ อ้าปากค้างด้วยความหวาดกลัว ร้องไห้ไม่ออก แล้วตั้งสติ รวบรวมสมาธิหันไปทางป้าวิลัย แต่เธอกลับมามาในสภาพที่หน้าเละ 

          " หึ หึ หึ มึงรำคาญกูนักใช่ไหม งั้นมึงมาอยู่กับกูสิ กูจะไม่ทำให้มึงรำคาญอีก.

            "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"

จ-บ