Love in water falls น้ำตกนี้จะเป็นของเธอ ^o^
เขียนโดย 
Rasberry
วันที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 22.28 น.
แก้ไขเมื่อ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559 13.14 น. โดย เจ้าของนิยาย
22) บทที่ 21
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“เรย์~~~~~ เป็นอะไรมากไหมจ๊ะ” เมื่อเห็นผมเดินออกมาจากห้อง นายะก็วิ่งมาหาผมทันที พร้อมกับจับผมหมุนเพื่อดูว่ามีแผลตรงไหนบ้าง “เจ็บแผลไหม ทำไมถึงชอบไปมีเรื่องน่ะ” นายะบ่นอย่างเหนื่อยๆ “งั้นมานี่เลย เดี๋ยวทำแผลให้” ว่าจบก็ลากผมไปที่โซฟาทันที
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องทำหรอก”
“อย่าดื้อได้มั้ย แล้วก็อยู่นิ่งๆด้วย”
“ครับๆ” นายะดุผมอ่ะ ทำไมต้องดุด้วยอ่ะ แล้วผมก็ไม่ได้ไปหาเรื่องนะ แต่ถูกเล่นงานฝ่ายเดียวสิไม่ว่าถ้าไม่ได้อาจารย์ห้องพยาบาลช่วยไว้ ผมคงแย่มากกว่านี้แน่ๆเลย แต่ว่าทำไมผมไม่สวนกลับล่ะ
“55+ เรย์นายกลัวเมียเหรอ”
“คงจะอย่างนั้นล่ะ”
เมื่อทุกคนได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมาทันที มันน่าขำตรงไหนเนี้ย ผมเลยทำหน้าเซ็งๆออกมาแล้วรอให้นายะทำแผลให้จนเสร็จ แล้วเอนพิงโซฟาอย่างเหน็ดเหนื่อย
“งานเยอะมากเลยเหรอเรย์” ว้าว~~*0* นายะเป็นห่วงผมใช่ไหม
“มากเลยครับ ที่รัก เหนื่อยมากเลยอ่ะ ว่าแต่เป็นห่วงเค้าอ๋อ”
“ไม่เห็นน่าเป็นห่วงสักนิดเลย”
“ใจร้ายอ่ะ T^T”
“ล้อเล่นๆ ก็ต้องเป็นห่วงสิ” นายะว่าจบก็ขยี้หัวผมเล่นทันที ดูจากสีหน้าแล้วคงจะสนุกมากเลยสินะ ปล่อยให้เล่นไปก่อนก็ได้
- น.
“พวกนายไม่กลับห้องไปนอนกันรึไง ทุ่มครึ่งแล้วนะ”
“จริงอ่ะ งานยังไม่เสร็จเลย ตายแน่ๆ”
“เฮ้อ ชู ผมนอนในห้องทำงานนะ”
“มีห้องนอนด้วยอ๋อ”
“มี นอนในห้องได้หมดนี้เลยล่ะ”
“เฮ้ย จริงดิ งั้นนอนนี้ล่ะกัน ได้ใช่ป่ะเรย์”
“อืม ด้ แต่ผมต้องไปส่งนายะที่หอพักนักเรียนหญิงก่อนนะ”
“อืม”
“ไปกันเลยไหมนายะ”
“อื้อ” เมื่อนายะขานรับจบก็ลากผมออกจากห้องประธานทันที
“ไม่ใช่สักหน่อย อย่ามามั่วนะ” พูดจบก็หาวทันที
“ปากไม่ตรงกับใจเอาซะเลยนะ” ผมพูดพลางแหย่นายะเล่น
“ว่านายะเหรอ”
“เปล่านะ”
“ต้องว่านายะแน่ๆ” นายะว่าพร้อมกับจะวิ่งมาตีผม เรื่องอะไรผมจะยอมให้ตีล่ะ จนตอนนี้กลายเป็นว่าผมกับนายะเล่นไล่จับกันซะอย่างนั้น ถ้าใครมาเห็นเข้านายะอาจจะโดนแซวเอาก็ได้ แต่นี่ดีตรงที่ทุกคนอยู่ในห้องกันหมด “อย่าวิ่งหนีสิ เรย์”
“ไม่หนีผมก็เจ็บตัวสิ ฮิๆ”
“โอ๊ย ไม่วิ่งแล้วเหนื่อย”
“โอเคครับ” ผมว่าพร้อมกับเดินไปหานายะ “หืม เป็นอะไรเหรอ” ผมถามขึ้นเมื่อเห็นนายะซุกหน้าที่อกผม “นี่ อ้าวหลับไปซะงั้น คงจะง่วงจริงๆสินะ” ผมช้อนตัวนายะขึ้นแล้วอุ้มขึ้นบนหอพักหญิง พร้อมกับมีเสียงกรี๊ดจากนักเรียนหญิงตลอดทางตั่งแต่หน้าประตูไปจนถึงห้องของนายะ “ทำไงต่ออ่ะ ไปให้ห้องข้างๆช่วยดีกว่า” ผมว่าจบก็เดินไปเคาะประตูห้องข้างๆทันที
ก๊อกๆ
“ค่า~ ทะ ท่านเรย์”
“ครับผมเอง”
“มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าค่ะ”
“อืม ช่วยเช็ดตัวและเปลี่ยนชุดให้นายะหน่อยสิ”
“ได้ค่ะ ห้องไหนค่ะ”
“ห้องนี้ครับ” พูดจบก็ชี้ไปที่ประตูห้องขอนายะ “ผมอยู่ข้างนอกนะ”
“ค่ะ” นางพูดจบก็เดินเข้าห้องไปทันที
15 นาทีผ่านไป
“เสร็จแล้วค่ะ ท่านเรย์”
“ขอบคุณมากครับ”
“ด้วยความยินดีค่ะ” ว่าจบนางก็วิ่งเข้าห้องไปเลย
“เอาไงดีล่ะเนี้ย นอนตรงนี้ล่ะกัน” ผมว่าจบก็นั่งพิงเตียงของนายะแล้วก็หลับไป
เช้าวันต่อมา
“งืม~~~ เช้าแล้วเหรอเนี้ย” ผมงัวเงียอยู่สักแปปแล้วถึงจะลุกไปล้างหน้าแล้วเดินมานั่งบนเตียงที่นายะนอนอยู่ “ที่รักครับ เข้าแล้วนร้า~~~” ผมปลุกนายะ แต่รู้สึกว่านายะจะหลับลึกมากเลย “นายะๆ หืม” ผมเขย่าแขนนายะ ถึงได้รู้ว่านายะไม่สบาย “เฮ้อ~ งานก็เยอะเอามากๆซะด้วยสิ เดี๋ยวมานะครับ” ผมพูดจบก็เดินออกจากห้องของนายะเพื่อที่ลงมาซื้อข้าวต้ม
“ท่านเรย์” ใครเรียกผมอ่ะ
“โซ พวกนายตื่นเช้าเหมือนกันนี่”
“เรย์ เมื่อกี้นายลงมาจากหอพักหญิงเหรอ”
“ใช่ แล้วจะทำไมเหรอ”
“แล้วอาจารย์ไม่ว่าเหรอ”
“อาจารย์จะกล้าว่าผมเหรอ ผมเป็นเจ้าชายของโรงเรียนนะ แถมอยู่ฝ่ายประธานนักเรียนด้วย”
“จริงด้วยสิ”
“ขอตัวก่อนได้ไหมอ่ะ จะไปซื้อข้าวต้มให้นายะน่ะ” ผมพูดจบก็เดินออกไปซื้อข้าวต้มให้นายะทันที
30 นาทีต่อมา
หลังจากที่ผมซื้อข้าวต้มให้นายะเสร็จก็เขียนโน้ตวางไว้ข้างๆชามข้าวต้มแล้วก็วิ่งไปที่ห้องประธานนักเรียนทันที แล้วเข้าห้องทำงานตัวเองเพื่อที่จะอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดไปรเวทโดยเร็ว เพื่อรีบไปห้องผู้อำนวยการ
ปัง!! ผมถีบประตูไปอย่างหงุดหงิด วันหยุดทั้งทียังเรียกให้ไปพบอีกนะ มันน่าฆ่าให้ตายซะจริงๆใกล้ปิดเทอมแล้วด้วยสิ อีก 2 วันก็ถึงวันสอบแล้วนะจะเรียกพบอะไรนักหนาเนี้ย
“ทะ ท่านเรย์ หงุดหงิดอไรมาครับ”
“หงุดหงิดคุณนั้นแหละ จะเรียกอะไรนักหนา ประธานนักเรียนก็อยู่ทำไมไม่เรียกล่ะฟระ”
“จะ ใจเย็นๆนะ”
“ก็ได้ แล้วเรียกมาทำไม!”
“คืองี้น่ะ ท่านเรีย์เป็นเจ้าชายประจำโรงเรียนใช่ไหมล่ะ”
“แล้วจะทำไม อ๊ะ อย่าบอกนะว่าจะให้นายะเป็นเจ้าหญิงประจำโรงเรียนนี้น่ะ”
“ใช่แล้วล่ะ”
“ผมไม่ยอมแน่ ถ้าคุณทำแบบนั้นล่ะก็ผมฆ่าคุณไม่เลี้ยงแน่!!”
“ใจเย็นๆสิ”
“ไม่ใจเย็นแน่ แล้วไม่ต้องมาพูดว่า ทำเพื่อโรงเรียน เด็ดขาด ผมไม่ยอมให้แฟนตัวเองมาเหนื่อยหรอกนะ” ผมโกรธจริงๆอย่างไม่ต้องถามเลย
“อ้ออีกเรื่องนึง เรื่องเครื่องแบบของนายน่ะ”
“ทำไมอีก”
“ก็เปลี่ยนจากเสื้อสูทสีดำเป็นเสื้อสูทสีขาว”
“สรุปคือ ชุดสูทสีขาว เสื้อนักเรียนสีดำใช่ม่ะ”
“ชะ ใช่ รู้ได้ไง”
“เดาเอา คราวนี้จะมีตำแหน่งอะไรอีกล่ะ ผมยอมให้นายะเป็นเจ้าหญิงประจำโรงเรียนก็ได้ แต่ห้ามใช้ให้เธอทำงานหนักๆนะ ไม่งั้นคุณตาย!!”
“โอเคๆ แล้วตำแหน่งไนท์ล่ะ”
“ผมเลือกเอง”
“ใครล่ะ”
“ไรเฟอร์ เขาน่าจะทำงานแบบที่ผมทำได้นะ เพราะเคยมาช่วยผมพิมพ์งานเหมือนกัน”
“ก็ดีนะ ชุดนี้เทอมหน้านะ”
“อืม คงไม่มีงานอะไรแล้วใช่ม่ะ”
“ครับท่านเรย์”
“งั้นขอตัว” ผมพูดจบก็เดินออกจากห้องทันที แล้วมุ้งหน้าไปห้องประธานทันที
ครืด~~~~
“อ้าวเรย์ ไปไหนมา” ชูการ์ถาม
“ทำไม อ่ะ นะ นายะทำไมไม่พักผ่อนล่ะ” ผมกำลังจะตอบชูการ์ แต่เมื่อเห็นนายะผมก็รีบเดินไปหาแล้วกอดนายะไว้หลวมๆ
“ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
“แน่ใจนะ เมื่อเช้าตัวร้อนมากผมเป็นห่วงนะ” พูดจบผมก็ซบหน้าบนไหล่นายะ เล่นทำนายะหน้าแดงทันที
“ขะ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ” เธอกล่าวขอโทษด้วยเสียงรู้สึกผิด
“อืม คราวหลังห้ามทำอีกนะ”
“จ้า ^^”
“อ้อใช่ ไรท์เข้าไปที่ห้องทำงานของผมหน่อยนะ” ว่าจบผมก็จูงมือนายะเข้าไปในห้องทำงานทันที
“เข้าใจแล้ว” ไรท์รับคำแล้วเดินตามผมเข้ามาทันที
ห้องทำงานของเรย์
“มีอะไรเหรอ”
“ก็นะ ผอ. จะให้นายะเป็นเจ้าหญิงประจำโรงเรียน แล้วผมนะให้นายเป็นไนท์หรืออัศวินประจำโรงเรียนน่ะ”
“ยังไงก็ได้จร้า” นายะพูดพร้อมยิ้มหวาน
“แล้วแต่นายเลย” ไรท์มันก็ตอบเหมือนรู้อยู่แล้วอย่างนั้นแหละ
“งั้นเดี๋ยวเปิดเทอม ชุดจะมาที่นี่นะ”
“จ้า / โอเค”
“นายะเธอไปนอนพักก่อนนะ เดี๋ยวก็เป็นลมหรอก”
“ทำไมอ่ะ”
“อย่าลืมสิเธอไม่สบายอยู่นะ”
“ก็ได้ นอนก็ได้ให้นอนที่ไหนอ่ะ”
“ห้องนี้” ผมว่าจบก็เดินไปเปิดประตูห้องนอนให้นายะทันที
“นอนได้จริงอ๋อ”
“ครับ นอนได้ มันคือห้องนอนของผม”
“งั้นก็ โอเคจร้า”
“งั้นผมจะอยู่ตรงนี้จนกว่าเธอจะหลับนะ”
“อื้อ” ว่าจบนายะก็สอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม โดยมีผมลูบหัวเธอเบาๆ สักพักเธอก็หลับสนิทผมถึงจะเดินออกจากห้องเงียบๆ แล้วมานั่งพิมพ์งานโดยมีไรท์ช่วยเก็บเอกสารอยู่
“พรุ่งนี้สอบไม่ใช่รึไง ทำไมไม่อ่านหนังสือ”
“ขี้เกียจอ่าน เคลียเอกสารก่อนดีกว่า”
“ไม่ต้องหรอก มีชั้น ชาร์สเตอร์ ริว และไนท์ช่วยอยู่ ตอนนี้พวกประธานไปอ่านหนังสือไม่ก็ปั่นงานส่งกันหมดล่ะ”
“ก็คนมันขี้เกียจจะให้ทำยังไงเล่า”
“งั้นแล้วแต่นายล่ะกัน งานก็เหลือไม่เยอะ มีแต่ให้นายเซ็นแล้วพวกชั้นเอาเอกสารไปส่งห้องผู้อำนวยการเท่านั้นแหละ”
“เซ็นตรงไหน เซ็นอนุมัติใช่ม่ะ”
“ใช่”
“เอามาสิ”
“อืม” ไรท์เดินไปหยิบเอกสาร 2-3 แผ่นมาให้ผมเซ็น
“หืม เอกสารเข้าค่ายของพวกแบล็คลิสเหรอเนี้ย หึ” อนุมัติไปล่ะกันผมเซ็นเสร็จก็ส่งให้ไรท์ทันที “หมดแล้วใช่ม่ะ”
“ใช่หมดทุกงานแล้ว เหลือแต่พวกนายสอบนั้นแหละ”
“หึหึ”
วันสอบ
ผมก็ยังคงทำข้อสอบเสร็จทุกวิชาภายใน 1 ชั่วโมงได้อย่างสบายๆ โดยที่ทุกคนทำหน้าเคร่งเครียดอย่างจนปัญญาที่จะทำข้อสอบแต่ละวิชา ผมหันไปมองชูการ์สักพักก็ลุกออกจากห้องไป
“ท่านเรย์”
“ครับ ผอ.”
“สอบเสร็จแล้วเหรอ”
“ครับ ผมอยากสอบของพรุ่งนี้ด้วยเลยนะ แต่คงจะไม่ได้ใช่ไหมครับ”
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”
“ก็ข้อสอบยังไม่มาเลยอ่ะ”
“อ๋อ ที่ยังไม่มานั้นก็เพราะว่าอยู่ห้องของผมน่ะ”
“ผมสอบเลยได้ไหม”
“ได้สิ พรุ่งนี้จะไปไหนเหรอ”
“ไปมัสสึทาคิน่ะ”
“อ๋อ ตามมาสิ”
ณ ห้องผู้อำนวยการ
ท่าน ผอ. พามาให้ผมสอบอ่ะนะโดยที่มีเขาเป็นคนคุม ผมใช้เวลาสอบเพียง 20 นาทีผมก็ยื่นชุดข้อสอบให้ท่าน ผอ. ทันที
“งั้นผมขอตัวนะครับ”
“อาๆ แต่กลับมาก่อนเปิดเทอม 2 สัปดาห์นะ”
“มาทำไม”
“เตรียมเอกสาร”
“ก็ให้ฝ่ายประธานนักเรียนทำสิ เกี่ยวไรกับผมล่ะ”
“ฮะๆ คงจะเสร็จทันหรอกนะ”
“ส่วนเกรดผมค่อยมาเอาล่ะกันนะ”
“ครับๆ เดินทางโดสวัสดิ์ภาพนะ”
“ครับ ขอตัวนะครับ” ผมโค้งให้พอเป็นพิธี แล้วค่อยเดินออกจากห้องไป
ห้องประธานนักเรียน
“เรย์ สอบเสร็จก็หายหัวไปเลยนะ”
“ฮะๆ โทษที”
Rrrrrr Rrrrrr
“ครับ ชิบุยะพูดสายครับ” ผมตอบไปอย่างนั้นแหละโดยที่ผมรู้ว่าใครโทรมา
(นี่พ่อเองนะ)
“รู้แล้ว มีไรถึงโทรมา ร้อยวันพันปีพ่อไม่เคยโทรหาผม”
(พ่อขอโทษ คืองี้มีงานเข้ามาแล้วเขาอยากเจอลูกน่ะ)
“อยากเจอผมหรืออยากเจอนายะกันแน่!!”
(อย่าโกรธน่า ให้หนูนายะมาด้วยนะ)
“รู้แล้ว บอกให้เคล์ไลมารับด้วย ผมกับนายะจะไปรอที่ลานจอดเครื่องบิน”
(จ้าๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ)
“อืม เตรียมชุดให้นายะด้วย”
(โอเคเลย ไอลูกรัก)
ตี๊ด…..
มันน่าโดนตื๊บไหมไอพ่อบ้า ไอพวกนั้นมันหวังแต่นายะน่ะสิ อย่าหวังว่าผมจะยอมให้ไอพวกบ้านั้นมายุ่งกับนายะเป็นแน่ ใครริอาจมายุ่งผมจะฆ่ามันให้หมดเลย
“นายะ นั่งรออยู่ตรงนี้นะ”
“จ้า”
ผมเดินไปเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ประมาณ 3-4 ชุด เนื่องจากที่นู้นมีชุดของผมอยู่แล้ว ของนายะก็ให้ทางนู้นเตรียมไว้ให้แล้ว
3 ชั่วโมงผ่านไป
Rrrrrrrr 0644731xxx Rrrrrrrr
“ถึงแล้วเหรอ”
(ครับท่าน ท่านอยู่ที่ไหนเรอครับ) เคล์ไล
“ห้องประธานนักเรียนน่ะ”
(เดี๋ยวผมไปเดินไปรับที่ห้องประธานนักเรียนนะครับท่านเรย์)
“อืม” ผมตอบเสร็จผมก็ตัดสายไปเลย แล้วก็เดินออกไปหานายะพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้า “นายะ เดี๋ยวไปมัสสึทาคิกันนะครับ”
“จ้า รู้แล้ว”
“รู้จากที่ผมคุยโทรศัพท์มือถือเมื่อกี้ใช่ไหม”
“อื้อ พอเรย์เข้าไปในห้องนายะก็รีบไปเก็บเสื้อผ้าแล้วมานั่งตรงนี้ต่อนะ”
“เธอนี่มัน….จริงๆเลยนะ” ผมพูดพลางขยี้ผมนายะเล่น
“ผมยุ่งหมดแล้วนะ หวีผมให้เลย” พูจบก็ยื่นหวีมาให้ผม
“ขอโทษครับ” ผมพูจบก็หวีผมให้นายะ ผมของเธอนุ่มมากเลย “มีมี่ มียางมัดผมไหม”
“มีๆ ทำไมเหรอ”
“ขอหน่อย สัก 2 เส้น”
“เอานี่จร้า” เธอเดินเอายางมัดผมมาให้ผมทันที(เร็วมาก)
“ขอบคุณนะ”
“ไม่เป็นไร”
“เรย์จะเอายางมัดผมมาทำอะไรอ่ะ”
“ไม่บอก” ผมตอบไปแบบกวนๆ แล้วเริ่มทำผมให้นายะ
ประมาณนี้แหละ
“เสร็จล่ะ” ผมตอบพร้อมกับยื่นกระจกให้นายะ
“หืม~ สวยอ่ะ ทำเป็นด้วยหรอเรย์”
“ทำไม่เป็นหรอก ว่าจะถักเปีย แต่ด้วยความที่ว่าถักไม่เป็นเลยทำแบบนี้ง่ายกว่า ถักเปียข้างหน้าเปียเดียว แล้วอีกข้างก็ม้วนผมเอา เสร็จก็เอามารวบไว้ข้างเดียวแล้วติดกิ๊ฟน่ะ”
“โห นี่ขนาดนายทำไม่เป็นนะเรย์ นายทำได้ขนาดนี้ก็สุดยอดล่ะ” วีถามขึ้นมาหลังจากเก็บเอกสารเสร็จ
“ฮะๆ”
ก็อกๆ
“เชิญครับ” ชูการ์ตอบรับ
“ท่านเรย์ คุณหนูนายะ เชิญครับ เดี๋ยวผมยกกระเป๋าไปให้นะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอ ผมเอาไปไม่กี่ชุดไม่หนักหรอก แต่ช่วยถือของนายะล่ะกันนะ”
“ครับท่าน” ท่านเรย์ใจดีจังเลยอ่ะ ประโยคหลังเคล์ไลพูดในใจ
“ชาร์สเตอร์ นายจะไปด้วยไหม”
“ผมตามไปทีหลังนะครับ ท่านเรย์”
“งั้นเหรอ งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะ”
“ครับ / จ้า / เออ”
“เจอกันตอนเปิดเทอมนะเรย์”
“อืม” ผมตอบแค่นั้นแล้วเดินออกจากห้องประธานนักเรียนไปทันที
2 เดือนผ่านไป (เร็วอย่างกับโกหก)
Ray Say
วันนี้เป็นวันนี่ผมต้องกลับไปที่ BRIU แล้วสิ แต่ผมก็ไม่ได้ทำอะไรมากนักหรอกนอกจากทำงานบริษัท เดทกับนายะ ในวันที่ว่าง(ส่วนใหญ่จะทำงานบริษัทจนไม่ได้หลับไม่ได้นอนซะมากกว่า) ถึงแม้จะโดนนายะบ่นบ้างก็เถอะนะ แต่ช่วงวันหยุดผมก็อยากมีเวลาให้แฟนบ้างผิดด้วยเหรอ แต่ชาร์ตเตอร์ก็ตามผมมาอย่างที่พูดจริงๆ แต่เอาเถอะยังไงเขาก็มา เขามาถึงก็มาถามผมว่ามีอะไรให้ช่วยไหม ทั้งๆที่ผมอยากให้เขาพักผ่อนบ้างแท้ๆ แต่เขาไม่ยอมผมเลยชวนเขาเที่ยวพักผ่อนกับผม และนายะที่บ้านพักตากอากาศแทน แต่เขากลับหาว่าเขามาขัดจังหวะการเดทซะอย่างนั้น ถ้าผมถามนายว่า ‘เหนื่อยไหม’ นายจะตอบว่ายังไงกันแน่นะ ชาร์ตเตอร์ ทำไมนายต้องจริงจังกับงานด้วยนะ เราสองคนอายุพอๆกันแท้ๆเลยนะ
“เรย์ เหม่ออะไรอยู่นะ”
“ขะ ขอโทษครับ”
“ลงได้แล้ว ตอนนี้เราถึง BRIU แล้วนะ”
“ตั่งแต่เมื่อไหร่”
“ตั่งนานแล้วล่ะ ท่าทางจะเหนื่อยนะ เห็นหลับอยู่ก็เลยไม่กล้าปลุกสักเท่าไหร่”
“ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ”
“ก็ดู ๆ แล้วเรย์น่าจะเพลียนะ น่าจะพักผ่อนบ้างนะ”
“ครับๆ”
“ชาร์ตเตอร์ เดี๋ยวช่วยถือกระเป๋าของนายะไปที่หอพักหญิงด้วยนะ”
“ครับ นายท่าน”
“นายะไปด้วย”
“ครับ คุณหนู”
“เดี๋ยวผมเอาชุดเครื่องแบบไปให้ที่ห้องนะ”
“ฮิๆๆ จ้าๆ ทางนี้จ้าชาร์ตเตอร์”
สภานักเรียน
“เมื่อไหร่เรย์จะกลับมาสักทีฟระ น่าจะกลับมาได้แล้วนะ นี่มันไม่ 2 สัปดาห์ก่อนเปิดเทอมแล้วนะ นี่มันจะเปิดเทอมพรุ่งนี้แล้วนะ ยังไม่มาอีกรึไงเนี้ย” คาร์บ่น
ก็อกๆๆ
“บ่นอะไรนะ ผมไม่อยู่ล่ะบ่นจังนะ คาร์”
“ก็นายไม่มาสักทีนินา”
“ก็มาแล้วนี่ไง”
“ไหนบอกว่าจะกลับมา ก่อนเปิดเทอม 2 สัปดาห์ไง นี่จะเปิดเทอมพรุ่งนี้แล้วนะ”
“คือ…..”
“งานบริษัทใช่ไหมเรย์”
“นายรู้”
“ก็ไม่เชิงว่ารู้หรอกนะ แค่คิดว่านายน่าจะกลับไปมัสสึทาคิ เรื่องงานบริษัทซะมากกว่า ไม่งั้นคงไม่คิดจะกลับไปหรอกนะ”
“อึก” รู้ทุกเรื่องเลยนะ
“แถมทำงานจนไม่หลับไม่นอนด้วยนะจ๊ะ” ผมสะดุ้งสุดตัวที่จู่ๆนายะก็โผล่มาจากข้างหลังผม “ฮิๆๆ”
“นะ นายะ มาตอนไหนครับเนี้ย”
“มาเมื่อกี้จ้า ว่าชุดนักเรียนเป็นแบบไหนอ่ะเรย์”
“อ๋อ มาเอาสิ คุณเจ้าหญิงประจำ BRIU”
“เรย์อ่ะ ทำไมต้องแซวด้วยอ่ะ เรย์บ้า” เธอเขินอายแทบจะทันที แต่แบบนั้นแหละที่ทำให้เธอน่ารักมมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เดี๋ยวนะ ผมไม่ได้เป็นพวกชอบแกล้งคนอื่นนะ ผมจะแกล้งแบบนี้กับนายะเพียงคนเดียวนะผมพูดจริงๆนะ ผมจะทำตัวเด็กกับแฟนเท่านั้นแหละ
“บ้าแล้วรักไหมล่ะ”
“ไม่รัก ก็บ้าแล้ว” เธอตอบพร้อมกับหน้าแดงนิดๆ แล้วเดินหนีเข้าองทำงานของผมทันที
“หึ” ให้มันได้แบบนี้สิ จะน่ารักไปไหนล่ะนั้นนะ “อ้าว รอด้วยสิ”
“อ้อใช่ ชุดนักเรียนของฝ่ายประธานนักเรียนคราวนี้ผู้ชายเป็นชุดสีดำ เน็คไทสีฟ้านะ ส่วนผู้หญิงเป็นชุดสีขาวเน็คไทสีฟ้า” ชูการ์บอกแล้วก้มหน้าเคลียร์เอกสารต่ออย่างใจจดใจจ่อ
“ทำอะไรอยู่อ่ะ ชู”
“รายชื่อนักเรียนปีนี้น่ะ”
“เยอะล่ะสิ”
“มาก พิมพ์ไม่ทันแล้วเนี้ย”
“555+ พยายามเข้า”
“นึกว่าจะช่วย ใจร้ายอ่ะ T^T”
“คร๊าบๆ ร้ายก็ร้าย” ผมตอบแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงานทันที
“มาสักทีนะเรย์!!”
“หงุดหงิดอะไรอ่ะ ผมทำอะไรผิดเหรอ”
“ฮึ” อ้าว งอลกันซะงั้น ผมทำอะไรผิดเนี้ย
“หันมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
“ฮึ”
“นี่ หันมาคุยกันนะ”
“ฮึ” ผมพยายามเท่าไหร่เธอก็ไม่หันมาคุยกับผมเลยสักนิด
“นี่หันมาคุยกันหน่อยนะ นะๆ” ผมอ้อนเธอสุดฤทธิ์แต่นายะก็ไม่หันมาคุยกับผมเลย “ไม่คุยก็ไม่คุยนะ ผมไปล่ะ” ผมว่าจบก็เดินออกจากห้องทำงานของตัวเองแล้วเดินออกจากห้องประธานนักเรียนด้วยท่ามความงงงวยของคนในห้อง “ผมทำอะไรผิด ทำไมนายะไม่ยอมพูดกับผมเลยนะ”
“ไง ท่านเรย์”
ใคร? ใครมาเรียกผม
“มะ มากะเหรอ”
“ใช่ค่ะ มากะเอง คนที่ท่านเรย์ปฏิเสธรักท่ามกลางนักเรียนไงค่ะ”
“เธอมีธุระอะไร”
“ก็นะ แต่ท่าทางสุขสบายดีนี่”
“พูดงี้หมายความว่าไง”
“ก็หมายความว่า ท่านจะต้องตายที่นี่ไง”
“อย่ามาพูดบ้าๆแถวนี้นะมากะ”
“อาจจะเป็นอย่างนั้นนะค่ะ ถ้าให้เขาเป็นคนจัดการ”
“ใคร? อึก” ผมกำลังจะถามเธอ ก็โดยหมัดของใครบางคน
“ไง มาเคลีย์กันต่อดีไหม”
“นะ นาย ครอสเซ่ เดเนียส”
“ดีใจนะ ที่ยังจำกันได้ แต่วันนี้เป็นวันตายของแก” มันพูดจบก็ซัดหมัดของมันมาทันที
“ฝันไปเถอะ” ผมหลบและพยายามสวนกลับ ถึงแม้ว่าจะจุกอยู่ก็ตาม
5 นาที ต่อมา
ผมสู้ ครอสเซ่ เดเนียส ไม่ได้เลยสักนิด ผมโดนสวนกลับอยู่ฝ่ายเดียว ต้องจบลงแค่นี้เหรอ สู้กับคนมีอาวุธนี้สู้ไม่ได้เลยจริงๆสินะ ผมเสียเปรียบสุดๆ
“อ่อนนี่หว่า เก่งตรงไหนว่ะ ไม่เห็นจะแน่ตรงไหนเลยนี่หว่า” มันพูดพลางเอามีดกรีดเสื้อผมจนเลือดไหล (มันซาดิสรึไงฟระ) แต่มันก็เจ็บเหมือนกันนะ
“……” ผมเลือกที่จะเงียบ แล้วหลับตาลง
“เฮ้ย ตื่นมาสู้กันก่อนดิว่ะ” มันก็เตะผมไปเรื่อยๆ ผมไม่มีแรงที่จะสวนกลับเลย เพราะอะไร แล้วอยู่ๆทุกอย่างก็มืดสนิท
End Ray say
“เฮ้ย แกคิดจะทำอะไรท่านเรย์น่ะ” โซ
“เหอะ เรียกไออ่อนนี่ว่าท่านเลยเรอะ”
“เรย์ นี่แก!!!! ทำอะไรลงไปห๊ะ!!!! ไอเลว!!!!” ไรท์โกรธจัดเมื่อเห็นสภาพของเรย์
“กูทำอะไร ยังไม่ทำอะไรเลย แค่ซัดคนตามคำสั่งเท่านั้นแหละ”
“อย่าอยู่เลย!!!!” ไรท์เข้าไปซัดหน้า ครอสเซ่ เดเนียส อย่างดุเดือดแน่ละบังอาจมาทำร้ายญาติของเขา ใครเห็นก็ต้องโมโหกันทั้งนั้นแหละ แถมเรย์เป็นคนดังของโรงเรียนด้วย “เคน พาเรย์ไปห้องพยาบาล แล้วไปบอกนายะด้วยนะ” ระหว่างฟัดกับ ครอสเซ่ เดเนียส ก็หันมาสั่งเคนที่ดูอาการของเรย์อยู่
“ได้ แล้วจะรีบมาสนับสนุน”
“ไม่ต้อง ไปเองได้”
“รู้สึกตัวแล้วเหรอเรย์”
“ไม่ได้หลับ แค่รู้สึกหน้ามืดแล้วก็ไม่มีแรงนะ”
“แล้วนี่จะไปห้องพยาบาลมั้ย”
“ไม่ไป จะไปห้องประธานนักเรียน”
“ไปล้างหน้าก่อนดีมั้ย เลือดเต็มเลย”
“อืม” เรย์ตอบพร้อมกับพยายามดันตัวขึ้นยืน ทั้งๆที่ไร้เรี่ยวแรง
“มาช่วย” เคนพูดพร้อมกับพยุงเรย์ขึ้นยืน แล้วพาไปห้องน้ำอาจารย์เพื่อที่จะให้เรย์ล้างคาบเลือดที่หน้าและเสื้อออก
“มันจะเอายังไงกันแน่นะ” เรย์บ่นเล็กน้อย “นายไม่ไปช่วยพวกนั้นเหรอ”
“ไป แต่ต้องพานายไปส่งก่อนนะเรย์”
“งั้นก็ไปเถอะ ขออยู่คนเดียวสักพัก ห้ามบอกนายะด้วย”
“ได้ๆ เอาเสื้อนี้ไปนะ งั้นไปล่ะ” เคนเอาเสื้อนอกมาพาดไหล่เรย์ แล้วเดินออกจากห้องน้ำครูไป
ระหว่างทางที่เคนจะเดินไปสมทบกับไรท์ก็มาเจอกับประธานนักเรียนอย่างชูการ์ที่เดินผ่านมาพอดี
“กำลังจะไปไนเหรอเคน”
“อ๋อ ไปช่วยไรท์ฟัดกับ ครอสเซ่ เดเนียส น่ะ”
“เฮ้ย เกิดอะไรขึ้น”
“ถามเรย์ดีกว่านะ”
“แล้วเรย์อยู่ไนล่ะ”
“ห้องน้ำครู ฝากหน่อยล่ะกัน ท่าจะแย่เอามากๆเลยล่ะ”
“ขอบใจ เดี๋ยวดูให้” ชูการ์
“ขอบคุณนะ” เคนพูดพร้อมวิ่งออกไปทันที
“เรย์ ขอออย่าให้เป็นอะไรไปเลยนะ” ชูการ์พูดพร้อมกับรีบเดินไปที่ห้องน้ำครูทันที พอจะเปิดประตูเข้าไปก็ถึงกับต้องชะงักทันที
ผัวะ ผัวะ ผัวะ
“เรย์ ใจเย็นๆ” ชูการ์ตัดสินใจเปิดเข้าไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงต่อยผนังห้อง แล้วพยายามห้ามเรย์เท่าที่ทำได้
“อย่าห้ามผม” เรย์พูดพร้อมกับสะบัดชูการ์ออก
“นายเป็นอะไรของนาย พูดดีๆก็ได้ ทำไมต้องทำให้ตัวเองเจ็บด้วย ดูมือนายสิ ถ้าต่อยผนังอีกมือนายจะหักเอานะ คิดถึงตัวเองบ้างสิ ถ้านายเป็นอะไรขึ้นมาคนที่บ้านนายจะรู้สึกยังไง ไหนจะแฟนนายอีกล่ะ นายไม่รักนายะแล้วเหรอ” ชูการ์ถามอย่างใจเย็น
“ขอโทษที แต่นายะคงจะไม่สนใจหรอกว่าผมจะเป็นยังไง ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องบ้าๆ” เรย์ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น
“เรย์!!” ชูการ์รีบมารับตัวเรย์ไว้ “นายเป็นอะไรรึเปล่า”
“ไม่เป็นไร แค่รู้สึกเหนื่อย เครียด ท้อ”
“บอกได้ไหม ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร”
“นายะไม่คุยกับผมเลย ไม่ว่าจะอ้อนยังไงเธอก็ไม่สนใจ เมินตลอด ผมทำอะไรผิดเหรอ” เรย์พูดอย่างเหนื่อยๆ ที่ดูไม่ค่อยสมกับเป็นเรย์สักเท่าไหร่
“เอาน่าใจเย็นๆก่อน ที่แน่ๆคือลุกไหวไหม”
“ไม่ ตอนนี้รู้สึกไม่มีแรงเลย”
“งั้นให้ขี่หลังล่ะกัน” ชูการ์พูดพร้อมกับพาเรย์ขึ้นหลังของเขาอย่าง่ายดาย
“ขอบคุณนะ”
“ไม่เป็นไร ว่าแต่นายทานอะไรบ้างไหมเนี้ย ตัวเบามากเลย” ชูการ์บ่นเมื่อรู้ว่าเรย์ตัวเบาขนาดนี้
“ไม่รู้สิ” เรย์พูดอย่างเหนื่อยๆ แล้วก็หลับไปบนหลังของชูการ์อย่างช่วยไม่ได้ สำหรับเรย์แล้วชูการ์เป็นเพื่อนที่เข้าใจในทุกเรื่องของเรย์มากที่สุด และเป็นคนที่พร้อมจะรับฟังและให้คำปรึกษาทุกอย่างเท่าที่จะทำได้
“เรย์” ชูการ์รู้สึกถึงลมหายใจอย่างสม่ำเสมอของเรย์ “หลับสบายเลยล่ะสิ ให้ตายเถอะ ทำไงต่อดีว่ะเนี้ย เลือด แผล พาไปทำแผลก่อนล่ะกัน” ชูการ์ไม่พูดเปล่าพาเรย์ไปห้งพยาบาลทันที
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
