Love in water falls น้ำตกนี้จะเป็นของเธอ ^o^

          
ชิบุยะ เรย์
เกิด 15 มกราคม 2540
อายุ 18 ปี
เรียนที่โรงเรียนมัสสึทาคิ
ความฝัน : เข้าเรียนที่มหาลัยโคโตสึชินาว่า
 
 
โรงเรียนมัสสึทาคิ
“น้ำตกแก้วนี้มีจิตวิญญาณของผู้หญิงคนหนึ่งอาศัยอยู่ในน้ำตกแห่งนี้เพื่อรอผู้ชายในฝันของเธอ” อย่างงี้นี่เอง มิน่าล่ะทางเข้านั้นถึงไม่มีใครเข้าไปเลย แต่ว่าตั่งแต่ตอนนั้นถึงตอนนี้ก็ผ่านมา 2 ปีแล้วนี่นะวันนี้เลิกเรียนเร็ว เข้าไปคงไม่เป็นอะไรมั้ง แต่ถ้ามีคนถามว่าเข้าไปทำอะไรก็ตอบไปว่า หาเหตุการณ์เขียนรายงาน น่าจะเข้าท่านะนั้นนะ
“เรย์ เลิกเรียนแล้วไปคาราโอเกะกับพวกฉันไหม”
“....” เฮ้อ~~ เจอพวกน่ารำคาญอีกแล้วสิ ไปน้ำตกแก้วนั้นดีกว่า
“นี่ พวกฉันชวนไม่ได้ยินรึไง”
“ได้ยิน แล้วผมก็ไม่อยากไปที่นั้นด้วย”
“ไปกับพวกฉันมันไม่ดีตรงไหน”
“ทุกตรงนั้นแหละ ถ้าไม่มีธุระแล้วผมขอตัวนะ”
 
Ray speak
 
            ทำไมพวกนั้นต้องมายุ่งกับผมด้วยนะไม่เข้าใจเลยจริงๆ แต่ก็ช่างมันเถอะ เราเป็นพวกไม่ยุ่งกับใครนิ ใครจะพูดยังไงก็ไม่สนใจหรอก ถึงผมจะเป็นแบบนี้แต่ถ้าเป็นเรื่องการเรียน การกีฬา ศิลปะ การร้องเพลง ผมก็ทำได้ทั้งนั้นแหละ เพียงแค่ไม่เอาความสามารถส่วนนั้นออกมาใช้ให้เป็นประโยชน์ ใครคิดยังไงกับผม ผมก็ไม่สนใจทั้งนั้นล่ะ
“นี่ เรย์คุง ใช่ไหมจ๊ะ”
“....”
“ไม่ใช่เหรอ”
‘ยัยนี่เป็นใครกันล่ะเนี้ย’
“ต้องใช่อยู่แล้วล่ะเธอ ก็ชื่อที่เสื้อเขียนว่า ชิบุยะ เรย์” ->เพื่อนที่มาด้วยอีกคน
“ใช่จริงๆด้วย”
“มีธุระอะไร”
“คืองี้นะเรย์คุง คือว่า......”
            อะไรของยัยนี่กันแน่นะ อ่ำอึงอยู่นั้นแหละ ทำท่าเหมือนกับจะมาสารภาพรักเลยวุ้ย งั้นก็ต้องปฏิเสธเลยล่ะกัน จะได้ไปให้พ้นๆจากตรงนี้สักที
“ฉันขอปฏิเสธนะ ไม่ว่าพวกเธอจะมาหาผมทำไมก็เถอะ”
“ทำไมถึงปฏิเสธล่ะ เรย์คุงมาเป็นแฟนกับฉันไม่ได้เหรอ”
“ทางที่ดีอย่ามายุ่งกับผม”
“กลับไปคิดอีกทีไม่ได้เหรอ ช่วยกลับไปคิดอีกทีเถอะนะ”
“กลับไปคิดอีกทีก็ได้ เธอชื่ออะไรล่ะ เอาชื่อเล่น แล้วก็ระดับชั้นที่เรียนอยู่ด้วย”
“ฉันชื่อ มากะ ชั้น ม.5/1”
“เหอะๆ เด็ก”
“ที่บอกว่าเด็กหมายความว่าไงค่ะเรย์คุง”
“ผมอยู่ ม.6/1”
“ความรักไม่มีการแบ่งระดับชั้นไม่ใช่เหรอ”
“.....” ไปดีกว่าเรา ปล่อยให้ยัยนั้นพูดคนเดียว
 
End  Ray Speak
 
            เฮ้อ~~~~ จะมีอะไรน่าเบื่ออีกไหมเนี้ย ว่าแต่ไปน้ำตกแก้วนี้ต้องไปทางไหนล่ะเนี้ย ลองถามคนแถวนี้ดูล่ะกัน
“พี่ๆ น้ำตกแก้วไปทางไหน”
“เดินเข้าไปในซอยข้างหน้า ถ้าเจอทางแยกอีกให้ตรงไปเลยนะน้อง”
“ขอบคุณ”
 
            ทำไมทางนี้มันเงียบๆนักล่ะ ทั้งๆที่มีบ้านคนอยู่ด้วยแท้ๆเลยนะ ถนนแถวนี้ปิดร้างไปแล้วรึไง บ้านคนก็มีแต่ทำไมไม่มีคนเลยล่ะ บ้านร้างรึไง
ตึกๆ ตึกๆ
‘ เอ๊ะ ใครตามเรามานะ หันไปดูหรือทำเป็นไม่สนใจดีนะ ’
“ใครนะ”
“ฉันชื่อ เคนจิ”
“เคนจิ นายมาทำไม”
“ถามได้ก็ตามนายมาไง เรย์”
“รู้ชื่อผมได้ไง”
“ไม่รู้ก็บ้าและ เขารู้จักนายกันทั้งโรงเรียนนั้นแหละ ก็นายมันฮอตนี่ แถมเมื่อกี้พึ่งจะหักอกหักมากะไปเมื่อกี้ด้วย”
“ไม่ต้องตามมาเลย”
“ง่ะ ขอไปด้วยคนสิ”
“ไม่ได้คือไม่ได้”
“โหดร้าย”
“โหดแล้วไง”
“ T^T ”
“ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนั้นเลย เห็นแล้วขนลุก”
“ T^T ”
“เออๆ อยากตามมาก็เชิญเลย”
“ขอบคุณคร๊าบ~~”
‘น่ารำคาญเป็นบ้าเลย’
“เรย์จะไปไหนเหรอ”
“น้ำตกแก้ว”
“แต่ที่นั้นปิดกิจการไปแล้วนะ”
“ปิดแล้วไง”
“ก็เข้าไม่ได้นะสิ”
“หมายความว่าไง”
“ก็มีคนเอาไม้ไปปิดกั้นทางเข้าทั้งหมดเลยนะสิ”
“ก็เอาออกสิ”
“เอาออกยังไง”
“อย่าถาม”
“นายเคยมาที่นี่ด้วยเหรอ”
“ใช่ เคยมาตอนเด็กๆ”
“โห!! เล่าให้ฟังหน่อยสิ เดินไปเล่าไปนะ”
“ก็ได้ เคยมากับพ่อแม่ตอนเด็กๆ ตอนนั้นเด็กมากๆอายุประมาณ 2-3 ขวบได้ล่ะมั้ง พ่อแม่ผมพามาที่นี่เพราะต้องการให้ร่างกายผมแข็งแรงขึ้นนะ”
“งั้นนายก็ร่างกายอ่อนแอมากเลยนะสิ”
“ใช่ อ่อนแอมากๆ อ่อนแอตั่งแต่เกิดเลยก็ว่าได้ ผมไม่กล้าที่จะพบปะกับผู้คนเลยเพราะกลัวที่จะเป็นอุปศักดิ์ให้คนอื่นๆนะ พอขึ้นประถม 1 ได้ที่นี้ก็ปิดกิจการไปแล้วนะ ผมเลยต้องย้ายบ้านย้ายโรงเรียนไป พ่อแม่ผมเชื่อว่ามีวิญญาณอยู่ในน้ำตกแก้วนั่นนะ”
“เศร้ามาก นายคงรักที่นี่มากสินะ”
“ใช่เลยล่ะ”
“ที่นี่ไม่มีใครอยู่แล้วล่ะ”
“อืม ถึงล่ะ”
“แล้วเราจะเข้าไปยังไงล่ะ”
“บันได มันมีบันไดทางเข้าจากด้านหน้าอยู่นะ”
“แล้วคนพวกนั้นไม่ปิดทางรึไง”
“ไม่ปิดหรอก มีคนส่วนน้อยที่รู้ทางเข้านั้นนะ” ผมพูดเสร็จก็เดินไปทันที ผมไม่สนใจหรอกว่าเจ้านั้นจะตามมารึเปล่า
“อ้าว เฮ้ย รอกันด้วยสิ”
 
            ว้าว!!! ทุกอย่างในนี้ยังเหมือนเดิมเลยแฮะ หลังเลิกเรียนมาที่นี่ทุกวันยังได้เลย มันไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลยคนพวกนั้นคิดไปเองรึเปล่านะ อยู่ที่นี่สักพักล่ะกันเพราะยังไงก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอก แต่ว่าที่นี่สวยใช้ได้เลยแฮะ
 
            หลังเลิกเรียนผมก็มาที่นี่ทุกทีเพราะอะไรนะเหรอ นั้นก็เพราะว่าที่นี่มันเงียบสงบปราศจากผู้คน มีสมาธิในการทำสิ่งต่างๆ
“เรย์ นายจะอยู่ที่นี่อีกนานรึเปล่า”
“......” เรย์ไม่สนใจเคนจิ แต่เขากลับเดินไปตามทางเดินซึ่งยาวเข้าไปในน้ำตก
“เฮ้ย! เรย์”
“กลับไปก่อนก็ได้”
“แล้วนายล่ะ”
“เดี๋ยวกลับเองแหละ”
“อาๆ งั้นไปล่ะ”
“อืม” มันเห็นผมเป็นเด็กรึไงเนี้ย ว่าแต่ผมไปสนใจมันทำไมนะ หมอนั้นจะเป็นยังไงก็ไม่ใช่เรื่องของเรานี่นา ยังไงเราก็ไม่มีใครคบอยู่แล้วนี่นา ขนาดเราขึ้นมัธยมต้นพ่อแม่ตัวเองยังไม่สนใจเลย ญาติที่ไหนเราก็ไม่สนใจอยู่แล้ว เรามันสันโดษ ขนาดงานกลุ่มที่โรงเรียนยังไม่มีใครคิดที่จะให้เราเข้ากลุ่มด้วยเลย
นายเหงาเหรอ ที่ต้องเป็นแบบนั้นนะ.....
‘เอ๊ะ เสียงใครนะ ตอนนี้ที่นี่เหลือเราคนเดียวนี่นา’
 
            ผมพยายามหาต้นเสียงนั้น แม้ว่าจะหาสักแค่ไหนก็ไม่เจอเลยหรือจะเป็นเสียงวิญญาณที่เขาลือกัน เราชักจะเพ้อเจ้อและวิญญาณมีอยู่จริงซะที่ไหนกันล่ะ