Vampire King

        บทที่ 2 คนของแวมไพร์  
 
 
          พอหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างซึ้งติดกับสวนดอกกุหลาบแต่สายตาของเธอกลับไปสะดุดกับผู้ชายร่างสูงคนนึงนันย์ตาเศร้าๆดวงนั้นหันมองกลับมาที่ฉัน ลมอ่อนๆค่อยๆพัดกลิ่นกุหลาบรอยเข้ามาแตะจมูก ส่วนหนึ่งในความคิดของฉัน ผู้ชายคนนี้หล่อมากๆ
          “เฮ้ สวัสดี ฉันชื่อ มินนี่ เพื่อนร่วมห้องของเธอ”มินนี่เหมือนเข้ามาเรียกสติของฉันให้ตื่นจากผวังของเขาพอฉันหันกลับไปมองเขาอีกทีกับไม่พบใครเลย
          “มินนี่ ขอโทษนะ เมื่อกี้เธอเห็นผู้ชายที่อยู่ตรงนั้นมั้ย?”
          “ไม่เห็นมีใครเลย เขาคงไปแล้วมั้ง ว่าแต่เธอชื่อะไร”
          “ฉันชื่อ เบล ยินดีที่ได้รู้จัก”
          “เช่นกัน รีบไปแต่งตัวเถอะ ช่วงค่ำจะมีปฐมนิเทศนักเรียนใหม่ ถ้าไม่เตรียมการอาจจะสายได้นะ”
          “อื้ม ขอบคุณนะ”
          “งั้นฉันกับ เซนะขอตัวก่อนนะ”
          “อื้ม แล้วเจอกัน” ภาพที่ฉันเห็นตอนจับมือกับเซนะ ไม่ผิดแน่ว่ามันกำลังจะเกิดในไม่กี่อึดใจ ผู้ชายคนเมื่อกี้เป็นใครกันนะ ดูแล้วเหมือนพวกฆาตกรโรคจิตชะมากกว่า
          พรึบ! กริ๊ดดดด!!!!
          ฉันร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆผู้ชายคนเมื่อกี้ดันมาโผล่ข้างหน้า ฉันต้องเดินถอยไปแนบชิดขอบเตียงแต่เขาก็ขยับเข้ามาใกล้ๆจนต้องล้มลงไปนั่งบนขอบเตียงแทน
          “คุณต้องการอะไร”
          “เธอชื่ออะไร กลิ่นของเธอมันคุ้นเคยมาก”ผมสูดกลิ่นหอมชวนหลงใหลเข้าไปในส่วนลึกที่สุดของปลอดราวกับว่าผมเคยเป็นเจ้าของกลิ่นนี้มาก่อน
          “กลิ่นของฉัน หมายถึงกลิ่นน้ำหมอที่ฉันใช้เหรอ? กลิ่นกุหลาบแดง”ฉันบอกเขาไปตามความเป็นจริง
          “อย่างงี้เอง กลิ่นกุหลาบช่วยดับกลิ่นของมนุษย์...”ที่แท้เด็กนี่ก็คือมนุษย์ อธิการกำลังคิดอะไรอยู่เอามนุษย์ไร้ความสามารถมาล่อคนอย่างเขา ยังไงชะผู้หญิงคนนี้ก็ต้องตายอยู่ดี
          “อะไรของคุณ ถ้าคุณยังไม่ออกไปฉันจะเรียกให้คนมาช่วย”
          “ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เธอเคยอยู่หรอกนะ สาวน้อย บอกมาว่าเธอเห็นอะไรในตัวของเพื่อนเธอ”
          “หมายถึงอะไร ฉันไม่รู้ ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณกำลังพูดด้วย ออกไปได้แล้ว”ทำไมตาลุงนี่ถึงรู้เรื่องได้ล่ะ
          “บอกมาว่าเธอเห็นอะไร ไม่ทันเวลาแล้ว!!..”
          “เธอกำลังตาย!!...”
          “คุณเป็นใครกันแน่...”
          “เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอกสาวน้อย รักษาชีวิตของเธอเองไว้ดีกว่า” ผมบอกเธอแล้วหายตัวไปต่อหน้าต่อของเด็กผู้หญิงคนนั้น ก่อนจะส่งยิ้มให้กับใครอีกคนที่ดูเหมือนว่าเธอรอผมมานานเหมือนกัน
          “มินนี่”
          “ไงค่ะ โนเวล”
          “อย่าฆ่าใครเด็ดขาดนะมินนี่ ถ้าหาว่าฉันไม่เตือน”
          “ดูเหมือนไม่ใช่นายเลยนะ อยู่ในช่วงจำศีลรึไง? ฉันบอกก่อนเลยนะต่อให้นายเป็นคนดีแค่ไหน ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่มีทางลงมาบนโลกมนุษย์หรอกพ่อปีศาจ”
          “หุบปากชะ นังงูพิษ”
          “เก็บอาการหน่อยสิ นายถูกสวรรค์ลงโทษไม่ใช่เหรอที่ไปอาลาวาทที่หมู่บ้านเมื่อหลายร้อยปีก่อน ตอนนี้นายไม่มีโอกาสได้เจอแม่นางฟ้าคนนั้นอีกแล้ว หล่อนตายเพราะนายเข้าใจไหมโนเวล”
          “จะขุดมันขึ้นมาเพื่ออะไร”
          “เพื่อเรียกสติว่าอย่ารักกับคนพวกนั้นอีก นายหลงรักมนษย์สุดท้ายนายก็ถูกมันหักหลัง ฉันจำวันนั้นได้นะที่หมู่บ้านของคริสโตเฟอร์ถูกเผา”
          “นายฆ่าล้างเผ่าพันธุ์พวกเขา”
          “เด็กนั่นเป็นลูกหลานของคริสโตเฟอร์ใช่ไหมมินนี่....”สีตาของโมเวลแดงขึ้นจนมินนี่ตกใจก่อนจะตบหน้าเพื่อเรียกสติโมเวลอีกครั้ง
          “อย่าทำร้ายเธอเด็ดขาด”
          “ถ้าไม่ฆ่าทิ้ง เด็กคนนี้เป็นภัยกับพวกเรา อย่างที่ไอ้แก่นั่นทำไว้กับพวกเรา”
          “เพราะเราทำเขาก่อนไม่ใช่รึไงโมเวล” มินนี่เงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าปรากฎว่าท้องฟ้าเริ่มมืดขึ้นกลิ่นกุหลาบเริ่มคลุ้งไปทั่วบริเวณโรงเรียนมากขึ้นเรื่อยๆ
          “โนเวล ฉันเกรงว่ากลิ่นนี่จะฆ่าคนของเรา”
          “ยัยแม่มดเซนะ แน่ๆ”
          “ไม่น่าจะใช่ มันต้องมีอีกคน รีบหาทางกำจัดกลิ่นพวกนี้ออกก่อนเถอะ”
          “อื้ม” ฉันอาบน้ำแต่งตัวเพื่อลงมาปฐมนิเทศแต่กลับไม่พบใครเลยสักคน ฉันต้องเดินเข้าไปในโบสถ์ขนาดใหญ่
          “เกิดอะไรขึ้นที่นี่กันแน่”สิ่งที่ฉันเห็นตอนนี้คือร่างไร้วิญญาณของนักเรียนใหม่ทั้งหมด100 คน นอนเลือดอาบปากพอก้มมองก็พบลายอักขระแปลกๆติดอยู่ฝามือ
          กริ๊ดดด!!!!
          “เธอมากลับฉันหน่อย”
          “ห่ะ!! คุณคนเมื่อกี้อีกแล้ว!!!...” เขาคว้ามือของฉันให้เดินออกจากโบสถ์แล้วตรงไปยังสวนกุหลาบจากนั้นเขาจ้องหน้าฉันก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ในเวลาเดียวกันฉันก็เห็นมินนี่ยืนอยู่ข้างๆ ยิ่งแปลกใจเข้าไปอีก
          “พร้อมนะโนเวล”
          “พวกเธอรู้จักกันเหรอ”
          “เงียบๆหน่อย” เขามองหน้าฉันอีกรอบแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆฉันจากนั้นเขาใช้มือทั้งสองข้างปัดผมไปอีกฝั่ง ในเวลาเดียวกันเขาค่อยๆฝั่งเขี้ยวลงคอขาว...
          “คุณจะทำอะไรฉัน!!..”เขาถอนเขี้ยวออกแล้วสั่งฉันเสียงโหดๆ
          “ยืนมือมา”
          “ไม่!!..”
          “ดื้อจริง”เขากระชากมือแล้วฝั่งเขี้ยวลงอย่างแรง โอ้ยยยย!!! เลือดสีแดงสดไหลลงพื้นดินทีละหยดก่อนที่ฉันจะหมดสติลงอย่างเร็ว แถมยังซบในอกของเขาอีกด้วย
          “แค่นี้ก็เรียบร้อย”
          “มินนี่ ฉันฝากยัยนี่ด้วยล่ะกัน จะไปหาคนก่อเรื่อง”
          “อื้ม...เลือดของเด็กนี่น่าจะรสชาติดีนะ”
          “อย่าแตะต้องเธอ...”ผมสั่งเสียงเข้มก่อนจะหายไปอย่างเร็วทำเอามินนี่หัวเหราะคิกคัก
          “ซวยหน่อยนะเบล เจอคนอย่างโนเวลเข้าอ่ะ เจอกันก็กลายเป็นเจ้าสาวของหมอนี่ชะแล้ว ฉันอยู่มาพันปียังไม่ได้มีโอกาสแม้แต่จะคิด” ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนเช้าของอีกวัพอลืมตาตื่นขึ้นมารีบกระโดดลุกขึ้นมาจากเตียง
          “แผลที่คอ”ฉันเอามือไปคลำจนรู้สึกเจ็บรีบเดินไปส่องกระจกในห้องน้ำ
          “ทำยังไงดี”
          “ไม่เห็นต้องทำยังไงเลย”เขาโผล่เข้ามาจากด้านหลังฉันจะหันกลับไปมองหน้าเขาแต่ก็ถูกขาล็อกตัวไว้
          “เธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอที่ฉันกัดเธอแล้ว เธอต้องทำอะไรให้บ้าง”
          “หะ ให้ฉันทำอะไร”
          “ก็แค่ยอมฉันก็พอ” เขาพูดจบแล้วค่อยๆสอดหน้ามาซุกซอกคอของฉันอีกแล้วแต่ครั้งนี้ฉันรีบบีดตัวหนีออกมาได้จนคนตรงหน้าหัวเหราะชอบใจยกใหญ่
          “เธอกลัวฉันงั้นเหรอ สาวน้อย”
          “ใช่นะสิ”
          “...”
          “นายกัดฉันทำไมมิทราบ”
          “ที่ฉันกัดเธอเพื่อหยุดกลิ่นกุหลาบเธอก็เห็นนี่ว่าเกิดอะไรขึ้นที่โบสถ์แต่อีกอย่าง ถ้าฉันกัดเธอแล้วเธอก็ต้องเป็นของฉันตลอดชีวิต”
          “อะไรนะ”
          “ตลอดชีวิต เรียกง่ายๆก็ผัวเมียกันนั่นแหละ”
“แล้วมันจะมีวิธีลบคำสาปมั้ย”
“ไม่มี....”
          “ทั้งชีวิตของฉันเลยนะ ทำไมทำอะไรไม่คิดปรึกษาฉันบ้างห่ะ! เราเพิ่งเจอหน้ากันไม่ถึงสิบครั้งด้วยซ้ำ อยู่ๆมาบอกว่าฉันคือเมียของนาย บ้าบอ!!..”
          “เธอโกรธฉันเหรอ แค่ทำตัวตามสบายไม่มีอะไรอยากเย็น”
          “เบล เธอเป็นของฉันแล้ว ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้เพราะว่ากลิ่นของฉันมันติดตัวเธออยู่ต่อให้ลบยังไงก็ลบไม่ออก ยิ่งอยู่ห่างจากฉันเธอยิ่งอันตราย”