Anise Sharington : จอมโจรสาวแห่งอัลบารอน

Lorsh's Splash Art

 

ตอนที่ 3 - Disorderly (1)

เช้าวันต่อมา... ฉันลุกขึ้นจากเตียงในหอพักมืดที่ฉันเคยไปพบปะกับนายจ้างหัวโล้น
คนใหม่ของฉัน และวันนี้ก็ตื่นสายไปหน่อย เพราะความเหนื่อยล้าจากภารกิจเมื่อคืน
ฉันหันไปเช็คข้าวของรอบๆ ห้องว่ายังอยู่ครบหรือปล่าว เพชรสีดำที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงนอน
กำลังส่องประกายแวววาว ไม่ต่างกับเพชรทั่วไปที่ฉันเคยพบ... ไม่ใช่... เคยขโมยมานี่แหละ

ฉันเดินไปอาบน้ำ และจัดการทำธุระส่วนตัวจนเสร็จ ฉันก็เปลี่ยนชุดใหม่
ซึ่งเป็นชุดที่มิดชิดกว่าเดิม เพื่อปกปิดตัวตนของฉัน แล้วหยิบเสื้อคลุมตัวใหญ่
ของสตีฟ (ที่ฉันยังไม่ได้คืนให้) มาสวมใส่ โดยที่กลิ่นยังคงเหมือนเดิม (เพราะไม่ได้ซัก)

"พ่อหนุ่ม!! (แรกซะแบบไม่เกรงใจอายุ) ไอ้ลุงหัวโล้นตัวใหญ่ล่ำบึ้ก มารึยัง?"

ฉันเดินลงไปชั้นล่าง แล้วไปที่เค้าเตอร์เพื่อถาม

"กำลังรออยู่เลยครับ... (ชี้ไปที่ห้องเดิม)" เขาพูดเสียงเบา

"ขอบใจ! >.o" แล้วขยิบตาให้

"เอี๊ยดดดดดด~~ รอนานมั้ยลุง..." ฉันค่อยๆ เปิดประตูเข้ามาในห้องแห่งความลับ
โดยที่ไม่ให้ที่สังเกตจากคนภายนอก

"รอมาเกือบสองชั่วโมงละ... แต่ก็ยังดีที่ฉันพกเหล้ามาดื่มรอพลางๆ" เขาพูดจบแล้วซดเหล้าไปจอกหนึ่ง

ฉันเดินไปนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกับเขา พร้อมหยิบของที่ขโมยมาได้ลงบนโต๊ะ

"ปึง!! เพชรหัมดี เอ้ย! เพชรสีดำ สภาพดี ไม่มีรอยขีดข่วน ไม่แตก ไม่ผุ ไม่พัง ใช้งานได้..."

"เพชรนะ ไม่ใช้รถม้า! -*-" เขาขมวดคิ้วใส่

"เมื่อคืน ฉันเจอตัวโจรรูปหล่อที่นายพูดถึงละ" ฉันเริ่มพูดถึงเหตุกาณ์ที่ผ่านมาเมื่อคืน

"ฮ่าๆ คงจะถูดสเป็กเธอล่ะสิ ถึงได้บอกว่า 'รูปหล่อ' น่ะ แต่ระวังตัวให้ดีก็แล้วกัน
หมอนี่ อันตรายกว่าที่เธอคิด..."

"และหล่อกว่าที่ฉันคิดไว้ซะด้วย.... เอิ่ม... เอาล่ะ! ไหนค่าจ้างฉัน?" ฉันแบมือยื่นไปหาเขาเพื่อจะเอาค่าจ้าง
ที่ฉันอุตส่าเสี่ยงตาย หลบมีด หลบหมัด และแข้งขาเพื่อจะขโมยเพชรง่อกหงอยนี่มา

"เดี๋ยวววววว... ขอดูให้ชัดเจนก่อน... อื้มมมมม!! มันสวยงาม... ล้ำค่า.... และอลังการ" เขาหยิบเพชรขึ้นแล้วพร่ำเพ้อไปเรื่อย

"... และมันก็จะเป็นของฉันในอีกไม่ช้า ถ้าแกยังลีลาไม่จ่ายค่าจ้างให้ฉันซักที -*-" ฉันค้อนใส่ด้วยความหงุดหงิด

"ชิ!! รีบร้อนจริงๆ เล้ย~ วัยรุ่นสมัยนี้... (ล้วงประเป๋าสะพายข้างโต๊ะ) อ่ะ!! (ยื่นถุงเงินก้อนโตมาให้) ค่าจ้าง
นี่ฉันให้เยอะกว่าลูกจ้างที่ฉันเคยจ้างไว้ซะอีกนะเนี่ย"

ฉันเบิกตากว้างขึ้นมาด้วยความดีใจปนอึ้งเล็กน้อย ก่อนจะคว้าถุงเงินมาก่อนเปิดถุงดูเงินข้างใน

"ว้าววว!!! นี่เยอะสุดเท่าที่ฉันเคยทำมาเลยนะเนี่ย สุดยอดเลยลุง ขอบใจมาก ^O^"
ฉันยิ้มด้วยความร่าเริงพลางกอดถุงเงินไว้ในอ้อมอก

เขาเห็นสีหน้าฉันแล้วหลุดขำออกมา ก่อนจะดูเพชรต่อ

"หึๆๆ ฉันรู้สึกแปลกใจ และทึ่งในตัวเธอมากๆ ที่ทำงานแบบนี้ได้ ต้องยอมรับว่าเธอเก่งจริงๆ
เก่งกว่าลูกจ้างบางคนของฉันซะอีกนะเนี่ย..." เขาพูดชื่นชมฉัน

"(ดัดเสียง)แหมๆๆๆ คุณลุงก็ พูดเกินไป..." ฉันบิดบัวเล็กน้อยด้วยความเขิน

"ตอนนี้ ทหารกำลังล่าตัวโจรที่ขโมยเพชรนี่ และฉันอยากให้เธอระมัดระวังตัวด้วยในช่วงนี้
เพราะเริ่มมีป้ายประกาศจับตัวติดไปทั่วเมืองแล้ว โดยเฉพาะคู่กรณีของเธอ ซึ่งตอนนี้อาจจะรู้แล้ว
ว่าเธอทำงานให้กับฉัน และฉันเองก็ต้องรีบหนีไปจากที่นี่อย่างลับๆ ให้เร็วที่สุดเช่นกัน"
เขาอธิบายถึงสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้ ทำให้ฉันครุ่นคิด ก่อนจะพยักหน้าตอบ

"โอเค... แล้วฉันจะระวังตัว ลุงก็ด้วยล่ะ เดินทางโดยสวัสดิภาพละกัน" ฉันยิ้มให้เขา

"เอิ้กกก!! (เรอ) ฉันคิดว่าตอนนี้ รถม้าคงจะมารับฉันที่หน้าหอพักนี่ละ ฉันต้องขอตัวก่อนนะ
และขอบใจมากๆ สำหรับภารกิจนี้ ถ้าเรามีโอกาส หวังว่าจะได้เจอกันอีก ที่ไหนซักแห่ง..."

"ซึ่งไม่ใช่ที่นี่แน่นอน... หึหึ" ฉันพูดแทรกขึ้นมา แล้วเขาก็หัวเราะ

"ฮ่าๆๆๆ ฉันเชื่อในเรื่องโชคชะตา... ขอให้โชคดี และรักษาตัวให้ปลอดภัยด้วย"
พูดจบเขาก็ยื่นมาตรงหน้าฉัน

"...เช่นกัน ^_^" แล้วฉันก็จับมือของเขาแสดงความเคารพ และแทนคำบอกลา

เขาเดินหันหลังออกจากประตูไปอย่างช้าๆ และหายออกไปจากหอพักอย่างรวดเร็ว

ส่วนฉัน ก็นั่งถอนหายใจอยู่สักพักคนเดียว แล้วเดินออกมาจากห้องช้าๆ

"คุณผู้หญิงครับ!!" เสียงตะโกนเรียกของพนักงานชายหน้าเค้าเตอร์เรียกฉัน

"มีอะไรงั้นเหรอ?" เสียงเลิกคิ้วถามขึ้น

"ตอนนี้ มีทหารจำนวนมาก กำลังตรวจตราเมืองไปทั่วถนนเลย ระวังตัวด้วยนะครับ..."

"จ้า! ขอบใจมาก ^^" ฉันยิ้มกว้างให้เขา ก่อนจะเดินออกจากหอพักมืดนี้ไป

*******************************

"โว้ว~ เยอะเกิ๊น..."

ฉันก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นเมืองที่เคยเต็มไปด้วยชาวบ้าน ที่พลุกพล่าน ตอนนี้
กลับมีแต่พวกทหารในเครื่องแบบ เดินกันเต็มถนนเลย แถมยังมีป้ายประกาศติดซะทั่วบ้านทั่วเมืองเลยด้วย

ฉันค่อยๆ เดินออกมา แล้วก้มหน้าลง เพื่ออำพรางตัวไม่ให้ถูกจับได้

"คุณเคยเห็นโจรสองคนนี้บ้างรึเปล่า?" ฉันเผอิญได้ยินบทสนทนาของ ทหารและเจ้าของบ้านหลังหนึ่ง
ซึ่งกำลังสืบสวนเรื่องเพชรที่หายไป

"อืมมมมม... ไม่คุ้นหน้าทั้งคู่เลย... แต่ก็น่ารัก และหล่อด้วยกันทั้งคู่เลยนะเนี่ย..."
ชายวัยกลางคนผู้เป็นเจ้าของบ้านตอบปฏิเสธทหารคนนั้น

ฉันแอบดีใจเล็กน้อย ที่เขาชมฉันว่า น่ารักด้วย >__<

"นั่นไม่ใช่ประเด็นครับ! ทั้งสองคนเป็นผู้ต้องหา และกำลังตามล่าตัวอยู่ ถ้าท่านมีเบาะแสเพิ่มเติม
หรือพบเจอ คนใดคนหนึ่ง รวมถึงข้อมูลเรื่องเพชรสีดำแล้วล่ะก็ โปรดรีบบอกพวกเราให้ทราบ
เราจะมอบเงินรางวัลให้กับท่านอย่างงามโดยทันทีนะครับ... ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือครับ..."
แล้วทหารคนนั้นก็เดินจากไป พร้อมไปยังบ้านอื่นเรื่อยๆ

ฉันค่อยๆ เดินสำรวจเมืองนี้ อย่างระมัดระวัง แล้วเหลือบไปเห็นป้ายประกาศที่ติดไว้บนกำแพงอย่างชัดเจน

"โถ่เอ้ย! วาดรูปฉันไม่เห็นสวยเลย แล้วก็ไม่ใกล้เคียงสักนิดด้วย... แต่พ่อโจรรูปหล่อฉัน ก็ยังหล่อ
แม้กระทั่งรูปวาดนะเนี่ย" ฉันเคลิบเคลิ้มอยู่คนเดียวเบาๆ

แล้ว ก็มีคนมาสะกิดฉัน

"!!!!" ฉันสะดุ้งขึ้น และเดาว่าต้องเป็นพวกทหารแน่ๆ
ฉันเลยค่อยๆ หันไปอย่างช้าๆ ขณะที่ยังคลุมหัวก้มหน้าอยู่

"มีอะไรงั้นเหรอ?" ฉันเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติ

"เงยหน้าขึ้นมาเถอะ... ฉันไม่ใช่ทหารแถวนี้ซะหน่อย..." เสียงนี่!?

ฉันค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไปยังเจ้าของเสียงที่คุ้นๆ หู

"นาย!!!" ฉันเผลอ ตะโกนโพล่งขึ้นมา จนเขาต้องรีบเอามือมาปิดปากของฉัน

"ชู่ววววว์ อย่าเสียงดังสิ!! ฉันมาดีนะ ไม่ได้จะมาฆ่าเธอซะหน่อย..." เขาค่อยๆ กระซิบข้างหูฉันเบาๆ
ก่อนจะปล่อยมือออกจากปากฉัน

"ถึงฉันอยากจะฆ่าเธอตอนนี้ ร่างกายฉันก็ยังไม่พร้อมเท่าไหร่หรอก..."
เขาพูดจบแล้วค่อยๆ เอามือมากุมรอยแผล ที่ฉันฝากไว้เมื่อคืน

"สมน้ำหน้า! นายหาเรื่องเอง..." ฉันทำแหย่แล้วเบือนหน้าหนี

"...(ยังคงตื่นตระหนก) นาย... รู้ได้ไงว่าเป็นฉัน... แล้วมาหาฉันทำไม?" ฉันถามเขาโดยไม่ได้มองหน้า
ที่หลบหน้าไม่ใช่กลัวหรอก แต่ฉันกำลังเขินต่างหากล่ะ -//////-

"(ยิ้ม) ก็... อยากเจอไง... แล้วอีกอย่าง ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอสองคนในที่พักชั่วคราวของฉันหน่อย"

ฉันแอบยิ้มขึ้นมุมปาก เมื่อได้ยินเขาตอบ

"แล้ว... (ทำสีหน้าปกติ) ทำไมต้องคุยกันสองคนด้วย? นายคงไม่ได้พาฉันไปแอบฆ่าเงียบๆ ใช่มั้ย?"

เขาหัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะตอบ

"ฮะๆๆ เธอนี่จี้ดีแฮะ... ฉันไม่พาเธอไปฆ่า หรือทำอะไรไม่ดีทั้งนั้น ฉันสัญญา" พร้อมชูนิ้วก้อยขึ้นมา

ฉันก็เผลอนึกถึง นิ้วก้อยของ แซ็ค ที่ฉันเคยเกี่ยวไว้ ก่อนที่จะมาที่นี่ แล้วเงียบไป

"......" ฉันลดสีหน้าไปนิดหน่อย

"ไม่เชื่อใจฉันเหรอ?" เขาเอียงคอถาม

"อ๋อ! ปะ เปล่า... ฉัน... แค่คิดถึงเรื่องเก่าๆ น่ะ ช่างมันเถอะ แล้วนายจะพาฉันไปที่ไหน?"
ฉันสะบัดหน้าก่อนจะถามเขา

"ใกล้ๆ นี่เอง แล้วไปในตรอกทางขวาลึกเข้าไปหน่อย เป็นที่พักชั่วคราวของฉันเองล่ะ..." เขาเริ่มเดินนำหน้าฉัน

"นายบอกว่า 'ที่พักชั่วคราว' งั้นหมายความว่า นายไม่ใช่คนที่นี่น่ะสิ?" ฉันถามเขาด้วยความสงสัย

"ฉันก็เป็นคนทุกที่นั่นแหละ..."

"........ โทษนะที่ถาม ......." โดนมุขเขาตบเข้าให้แล้วไงฉัน...

"ฮะๆๆ ล้อเล่น... บ้านเกิดฉันอยู่ที่ บริสเทียน่ะ ฉันถูกจ้างมาโดย..."

"เศรษฐีชื่อดัง ของเมืองนายใช่มั้ย? 'โรเบอโต้ อลอสซันเดรส'..." ฉันแทรกขึ้น

"O_O (หันมาทำตาโตใส่) เธอรู้ได้ยังไง??"

"หึ! โจรมีสกุลอย่างนาย คงไม่เสียเวลาเดินทางข้ามน้ำมาสามวันเพื่อ จะมาทำงานให้นายจ้าง
ชนชั้นกลางของเมืองนี้หรอก..." ฉันยิ้ม

"ฉลาดนี่... แถมยังรู้ด้วยว่าฉันเป็นโจรมีชาติตระกูล..."

"ก็ดูจากสมบัติที่นายมีอยู่ที่นิ้ว กับเสื้อผ้าชั้นดี ที่น่าจะมีราคาสูงพอตัว จนฉันอยากจะฉกมัน
เป็นของตัวเองด้วยน่ะสิ"

"โอ้ววว~ งั้นเหรอ? อยากได้มั้ยล่ะ?" เขาหันมาขยิบตาให้

"ให้เดาว่า ต้องแลกเปลี่ยนอะไรสักอย่างกับนายสินะ แน่นอน! ว่าฉันไม่ยอมเสียตัวให้นายแน่ๆ
ถึงจะอยากได้ ของพวกนั้นมากก็เถอะ..." พูดจบ เขาก็หัวเราะอีกครั้ง (หมอนี่ เส้นตื้นจริงๆ เลย)

"ฮะๆๆๆ เธอนี่ฮาชะมัด ชักอยากร่วมงานกับเธอด้วยเร็วๆ แล้วสิ"

"ร่วมงานเหรอ? หมายความว่าไง" ฉันขมวดคิ้ว

ระหว่างนั้น เขาก็เดินเลี้ยวเขาไปในตรอกเล็กๆ ของถนนนี้

"เดี๋ยวเธอจะได้รู้เองในไม่ช้า ^^" เขาหันมายิ้ม ก่อนจะเดินต่อไปจนถึงบ้านพักแห่งหนึ่ง
ซึ่งเป็นบ้านเล็กๆ เหมือนจะเป็นที่ซ่องสุมของชนกลุ่มหนึ่ง

"เอี๊ยดดดด!! ไงพวก! ฉันพาสาวน้อยมือไวจอมโฉบ ที่ฉันพูดถึงมาให้พวกนายได้เห็นกับตาแล้ว..."
เขาผายมือมาที่ฉัน แล้วทักทายเหล่าเพื่อนๆ ของเขาที่พักอยู่ที่นี่

"เอ่อ..... สวัสดี...." ฉันอ้ำอึ้งไปเล็กน้อยด้วยความหวั่นๆ

'มีทั้งหัวแดง หัวเขียว หัวฟ้าเต็มไปหมด นี่มันพวกโจรก่อการร้ายชัดๆ' ฉันได้แต่คิดใจ

"วู้วววว! ยังเด็กอยู่เลย แถมหน้าตาน่ารักซะด้วยยยยยย..." ชายหัวแดงเอ่ย พลางลุกขึ้นจากที่นั่งเดินมาทักทายฉัน

"หวัดดีสาวน้อย~ ฉันชื่อ 'ลาสต์ เพอสัน' >.o" แล้วขยิบให้

"เอ่อ.... 'ลาส เพอสัน' (Last Person) ที่แปลว่า คนสุดท้ายน่ะเหรอ?" ฉันเลิกคิ้วถามเขา

"ฮ่าๆๆๆๆๆ!! เจ๋งเป้ง! ชื่อเท่ดีใช่ม้า??" เขาหัวเราะลั่น

'อื้มมมมมม... เท่สวดๆ ไปเลยล่ะ...' ฉันประชดในใจ

"ส่วนหัวเขียวที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างคือ ฟาร์ อเวย์ (Far Away)" เขาชี้ไปที่ชายหัวเขียว

"ไง..." เขาโบกมือทักทาย แล้วหันไปสูบไปป์ต่อ

"และผู้หญิงคนนี้ก็คือ ดาน่า เลวิซ (Dana Leviz)" เขาชี้ไปที่สาวผมยาวสีฟ้าไว้หน้าม้าด้วย...

"หวัดดีจ้า! ^__^" เธอยิ้มทักทาย แล้วก็ฉันก็ให้เธอตอบ

"ฉัน แอนนิส แชริงตั้น ยินดีที่ได้รู้จัก..." เมื่อฉันพูดจบ ทั้งสามคนก็หันมามองฉันเป็นสายตาเดียวฉัน

"ลูกสาวกัปตันเรือ ไวท์ซันเดอร์ในตำนานคนนั้นน่ะเหรอ???" ชายหัวแดงถามอย่างตื่นตะลึง

"ตำนานไม่นานหรือตำแป๊บเดียว ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็ใช่คนนั้นน่ะแหละ..." ฉันพยักหน้าตอบ

"สุดยอดไปเลยยย!! เธอประดิษฐ์เรือ แบบนั้นได้ใช่มั้ย??" ดาน่าลุกขึ้นเดินเข้ามาถาม

"โทษทีนะ ถึงฉันจะเป็นลูกสาวกัปตันเรือ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า ฉันจะมีเชื้อวิชาการสร้างเรือ
ติดตัวมาจากพ่อฉันมาหรอกนะ..."

"โถ่... ผิดหวังอย่างแรง T^T" เธอถอนหายใจ

"ส่วนฉัน... ลอร์ช เฟอร์นันเดส (Lorsh Fernandes) เป็นหัวหน้ากลุ่ม ยินดีที่ได้รู้จัก"

"และยินดีที่ได้ฝากแผลไว้กับนายด้วยเช่นกัน..." ฉันยิ้มมุมปาก

"ฮ่าๆๆ เอาล่ะๆ เข้าเรื่องเลยแล้วกัน แม่สาวน้อยคนนี้ จะเป็นหนึ่งในสมาชิกของ Disorderly
ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป เธอจะเป็นส่วนหนึ่ง ในการตามล่าสมบัติล้ำค่าไปทั่วโลกกับเรา......"

"แล้วจะเป็นกลุ่มจอมโจรที่มีชื่อเสียงให้ได้!!!!" นายหัวแดงก็ตะโกนแทรกแล้วชูกำปั้นขึ้นมา

"........." เงียบทั้งห้อง

"ไม่มีใครดีใจกับฉันเลยเหรอ?" เขาหันไปมองรอบๆ

"บางทีนายก็เว่อร์ไปนะ..." ดาน่าส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะพูดกับฉัน

"ยินดีที่ได้รู้จักเธอนะ! ได้ข่าวว่าเธอซัดมีดจนเขาได้รอยแผลมาเต็มตัวเลย เธอนี่สุดยอดไปเลย >_<"
เธอกล่าวชมฉันด้วยความตื่นเต้น

"อ่า... ขอบคุณนะ" ฉันยิ้มเจื่อนๆ ให้

"ทุกคนรวมตัวกันหน่อย เรามีงานที่ต้องทำสำหรับวันพรุ่งนี้" เขาเรียกทุกคนมาประชุมพร้อมกัน

"พรุ่งนี้ เราจะวางแผนลักลอบเข้าพระราชวัง สเวนเนอรัล เพื่อขโมยมงกุฎทองคำแท้ ของกษัตริย์
เดนนิส นัลบาน่า เท่าที่ฉันรู้มา มงกุฎนั่น ถูกเก็บไว้อย่างมิดชิดและปลอดภัยในห้องลับ
และ 'ฟาร์' ก็แอบไปขโมยแผนผังทางเดิน และห้องทั้งหมดจากขุนนางคนหนึ่งมาได้เรียบร้อยแล้ว
และ เธอ! แอนนิส เธอสามารถค้างคืนได้ที่นี่ ถ้าเธอไม่มีที่พักอื่น
ฉันกับ ลาส จะคอยผลัดเวรเฝ้าที่นี่เอง เก็ทมั้ย?" ลอร์ชหันมาหาฉัน

"โอเค ตามนั้น ยินดีที่ได้ร่วมงานกับทุกคนนะ..." ฉันหันไปยิ้มมองหน้าทุกคนรอบๆ

"เย้!! และเราก็ได้สมาชิกเพิ่มมาอีกหนึ่งคนแล้ว วู้วววววว!!!~~" ลาสร้องตะโกนขึ้นมา

"..........." ซึ่งก็เงียบกันเช่นเดิม...

"ฉันเกรงว่าจะโดนพวกทหารจับตัวได้ ก็เพราะนายนี่แหละ หุบปากซะ!!!" ดาน่าหันไปค้อนใส่

อันที่จริง ฉันรู้สึกตื่นเต้น แล้วแอบดีใจนิดหน่อย ที่ฉันจะได้ทำงานรวมกับกลุ่มโจรอย่างจริงจังเสียที
แต่ไปๆ มาๆ ทำฉันถึงรู้สึกแปลกๆ เหมือนยังไม่ค่อยจะเต็มใจเท่าไหร่นัก

ช่างมันเถอะ... อาจะเป็นเพราะฉันตื่นเต้น และกังวลไปเองมากกว่า
และดูพวกเขาท่าทางจะเป็นมิตรซะด้วย แต่ฉันยังแหม่งๆ เรื่องชื่อของนายหัวแดง และหัวเขียว
ที่ยังไงๆ มันก็ไม่น่าจะตั้งเป็นชื่อจริงไปได้นะ
รวมถึงดาน่า ที่ดูเท่และรักไปอีกแบบ ถึงจะเป็นทรงผมแปลกๆ ด้วยก็เถอะ...

- 'มีสติ ย่อมมีสตังค์... แต่บางครั้ง ถ้ามีสตังค์มากไป... ก็อาจขาดสติได้'

- Anise Sharington