Anise Sharington : จอมโจรสาวแห่งอัลบารอน

เค้าทำ Mini MV เพลงประกอบนะจ๊ะ

(เสื้อผ้าที่เห็น ไม่มีจริงในเรื่องนะ งานมโนล้วนๆ อิอิ)

>>> จิ้มเบย <<< 

 

 

ภาพประกอบฉากใน ตอนที่ 1

 

ตอนที่ 2 - Black Dress, Black Diamond and the Rival

เช้าวันรุ่งขึ้น

ฉันกำลังเดินสำรวจเมืองอย่างช้าๆ และค่อนข้างจะเพลียนิดหน่อย

เมื่อคืน ฉันไม่ได้เช่าห้องพัก...
เพราะสตีฟ ชวนฉันและเพื่อนของเขา บอสสัน ไปดื่มจนเมาเละเทะ
และสุดท้ายก็มาจบลงตรงบ้านของเขาเอง ฉันตื่นก่อนพวกเขาเลย ต้องแอบออกจากบ้านมาก่อน

ถนนที่ฉันกำลังเดินอยู่คือ ถนน อดัมส์'รอดเวย์ เป็นถนนหลักของเมือง สเวอเนอรัล
ซึ่งเป็นทางสัญจรไปมาเกือบตลอดทั้งวัน เพราะถนนนี้ เป็นถนนเดียวที่กว้างที่สุด
มีร้านค้าเปิดอยู่ติดกัน โดยไม่มีการเว้นระยะไว้เลย ที่ฉันเคยได้ยินมาอีกอย่างหนึ่งก็คือ
การจราจร และการป้องกันภัยที่ ค่อนข้างจะมีปัญหาพอสมควร
ด้วยผู้คนที่เดินไปมาเป็นจำนวนมาก และการค้าขายริมถนน ตำรวจ และพลเมืองอาสา
จึงต้องทำงานค่อนข้างหนักพอสมควร

และนี่แหละ... คือวันแรก ของการหางานทำ
ซึ่งแน่นอน~ มันต้องไม่ใช่งานที่บริสุทธิ์ ต้องเสียเหงื่อเสียแรงทั้งตลอดวัน
มันง่ายที่... มันก็ไม่ง่ายอ่ะนะ ก็แล้วแต่ความต้องการของบุคคลอีก มันก็พูดยากเหมือนกัน
ช่างเถอะ...

Lasler's Inn

"สวัสดีคร้าบบบ หอพักลาสเลอร์ ยินดีต้อนรับครับ ต้องการจะเช่าห้องพักกี่คืนดีครับ?"

ฉันเข้าไปยังหอพักแห่งหนึ่ง ในย่านนั้น ซึ่งฉันก็ไปแอบได้ยินข่าวลือมาอีกว่า
ที่นี่เป็นที่ซ่องสุ่มของนักธุจกิจ หรือพวกนายจ้างผิดกฎหมาย แอบมาซุกตัวที่นี่อย่างลับๆ
และเป็นที่ว่าจ้างของพวกนักฆ่า หรือโจรอีกด้วย

ฉันเดินเข้าไปหาเขาที่เค้าเตอร์ยื่นหน้าไปกระซิบ

"ฉันมา..... !@^!%#&*!@^%" พูดจบ เขาก็พยักหน้าเบาๆ
"(ชี้ไปที่ประตูด้านหลัง) ทางนั้นเลย... ค่อยๆ เข้าไปล่ะ อย่าให้เป็นที่สังเกตละกัน" เขาพูดเสียงเบา
">.o" ฉันขยิบตาแล้วยิ้มให้

'พนักงานเท่านั้น บุคคลภายนอกห้ามเข้าเด็ดขาด'
ห้องนี้สินะ...

"เอี๊ยดดดดด~~~" มองซ้ายๆ มองขวาอย่างระมัดระวังก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปช้าๆ

"เธอคือ?" เสียงชายหนุ่มร่างใหญ่ หัวโล้น ดูมีอายุสักเล็กน้อย เอ่ยขึ้น ขณะที่เขากำลังนั่งหันหลังให้

" 'เธอคือ???' รู้ด้วยเหรอว่าฉันเป็นผู้หญิงน่ะ?" ฉันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขาก็หัวเราะเบาๆ

"ฮ่าๆ เสียงรองเท้าบูทส้นเตี้ย ฉันได้ยินมาเป็นร้อยแล้ว"

"หึๆ งั้นฉันก็คงจะเป็นผู้หญิงคนที่ร้อยกว่าๆ ที่เดินเข้ามาหานายแล้วล่ะสิ..."

พูดจบ ฉันก็เดินเข้าไปนั่งบนเก้าอี้หันหน้าไปยังนายจ้างคนใหม่ที่ฉัน แอบติดต่อกันลับๆ จากเมื่อคืน
ที่ฉันไปดื่มกับสตีฟ แล้วบังเอิญโจ๊ะกันพอดี

"สร่างเมารึยัง? แม่สาวน้อย?" 'สาวน้อย' อีกละ

ฉันแบะปากเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำนั้น

"ก็... นิดหน่อยน่ะ ฉันเป็นพวกแพ้ บรั่นดี" ฉันยิ้มตอบ

"เอาล่ะ... เห็นเธอพูดเป็นนัยๆ ว่าเธอเคยเป็นโจรที่เมืองตอนใต้ของทะเลทรายงั้นเหรอ?"

"และโดนติดป้ายประกาศจับซะทั่วเมืองเลยล่ะ..."

"ก็ไม่แปลกใจที่เธอคลุมตัวซะมิดชิดขนาดนี้"

ใช่! ฉันแอบเอาเสื้อคลุมของสตีฟมาใส่เพื่อปกปิดตัวฉัน... ก็มันใหญ่ดีนี่นา

"เข้าเรื่องซะทีเถอะน่า!" ฉันทำหน้าค้อนใส่

"โอเค้ โอเค... คืนนี้ จะมีงานเปิดตัวของอัญมณีที่ล้ำค่าและหายากมาก..."

"โอ้! ใช่... สุดๆ"

"... ฉันยังพูดไม่จบ -*-" เขาขมวดคิ้ว

"ก็เห็นนายทำหน้าจริงจัง ฉันก็เลยเออ ออ กะนายไปด้วยไง แล้วมันคืออะไรเหรอ?"

"เฮ้อ~ (ถอนหายใจ) ก็นี่แหละที่กำลังจะบอก..."

"....." ฉันนั่งเงียบ รอฟังคำตอบจากเขา

"มันคือ เพชรสีดำ (black Diamond) เป็นเพชรที่บังเอิญขุดพบในชนบทของเมือง เปอร์เรริส"

"เปอร์เรริสอีกแล้ว..."

ครั้งที่แล้วก็ไข่มุก มาตอนนี้ก็เพชรดำอีก อะไรเนี่ย? 'เมืองแห่งทรัพยากรหายาก' งั้นเหรอ?

"หืม?? เปอร์เรอริส... ทำไมเหรอ?" เขาเลิกคิ้วถามขึ้น

"อ๋อ... ปะ เปล่า ไม่มีอะไร พูดต่อสิ" ฉันยิ้มเจื่อนๆ

"เพชรชิ้นนี้ เท่าที่ได้ยินเขาลือกันมา มันน่าจะเป็นเพชรชิ้นใหญ่พอสมควร
และแน่นอน มูลค่านับไม่ได้!" เขาทำหน้าขึงขัง

"ถ้านับไม่ได้ ทำไมฉันจะต้องขโมยมาด้วยล่ะ ในเมื่อเอามาก็ไม่มีมูลค่า.."

".... -*- ..." เหมือนเขาจะไม่เล่นมุขกับฉันด้วยสินะ

"โทษที... ล้อเล่นน่ะ" จ๋อยสิฉัน

"งานแสดง จะจัดขึ้นในตอนสองทุ่มตรง ถ้าไม่ติดเรื่องการขนย้าย หรือเจ้าที่เรื่องมาก
ก็คงจะเป็นเวลานั้น"

"แล้วงานจัดขึ้นที่ไหนล่ะ?"

"ออกจากที่นี่ เลี้ยวขวาเดินตรงไปเรื่อยถัดจากโรงละครสัตว์ ก็จะเป็น..."

"โรงละคร โทษนะที่แทรก เพราะฉันรู้เส้นทางหมดแล้ว! บอกแค่ว่า มันอยู่ที่ไหน เท่านั้นพอ!"

"โรงละคร... ใช่! มันจัดขึ้นที่โรงละคร 'สเวนเนอรัล โอเปร่าเฮ้าส์' "

"โอเค! และถ้าให้เดา มันคงไม่ได้มีแค่ฉันแน่ๆ ที่ต้องไปขโมยมัน"

"ยังมีชายที่ถูกว่าจ้างโดยเศรษฐีชื่อดังอีกคนที่วางแผนจะขโมยเพชรชิ้นนี้อยู่เหมือนกัน เพราะฉะนั้น
อย่าให้พลาด! ฉันให้เธอในราคาดีกว่านายจ้าง กระจอกๆ คนอื่นๆ แน่ ฉันรับประกัน" เขาพูดจบก็ขยิบตาให้ฉัน

"สบายใจได้..." ฉันขยิบตา ตอบ

"อ้อ!!" ฉันเพิ่งนึกอะไรได้ เลยเอ่ยขึ้น

"คุยมาหลายนาที ฉันยังไม่รู้จักชื่อนายเลย..."

"ชื่อของฉัน คือ แบล็ก สต็อคแมน"

"แล้วเธอคือ?" เขาถามกลับ

"แอนนิส... แอนนิส แชริงตั้น" ฉันพูดจบ เขาก็ทำหน้าตะลึง เบิกตาโตขึ้นมา

"ลูกสาว กัปตันเรือ ชื่อดังงั้นเหรอ? O_O"

"ชื่อดัง? นี่พ่อฉันดังเหรอเนี่ย? เอ่อ ช่างเถอะ แต่ฉันจะขอให้นายเรียกฉันว่า
'แอนนา' เวลาอยู่ข้างนอก โอเคมั้ย?" พูดจบเขาก็พยักหน้า

"โอเค้~ แอนนา เชิญยิ้ม..."
"นั่น ชวนชื่น! =__="
(อันนี้ไม่ได้อยู่ในบท)

*************************

เมื่อเสร็จธุระแล้ว ฉันเดินออกมาจากหอพักมืด (เรียกให้คล้ายๆ กับตลาดมืด)
เพื่อจะไปยังร้านตัดชุด เพราะตอนนี้ สามชุดที่ฉันมีอยู่ มันไม่เพียงพอแน่ๆ
และอีกอย่างนึงคือ ฉันยังไม่ได้ซักชุดที่ใส่อยู่ตอนนี้ด้วย

ด้วยความที่ฉันรีบเดิน จึงเผลอชนใครบางคนเข้า

"ปึก!! ขอโทษค่ะๆ" ฉันรีบเอ่ยขอโทษขึ้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมอง

"สตีฟ!!!!!" ฉันตกใจ

"งายยยย~~ ออกจากบ้านไป ไม่ลาซักคำเลยน้า แถมยังขโมยเสื้อคลุมฉันมาใส่อีก..." เขายิ้มมุมปาก

"เหอะ! นั่นเรียกว่า 'บ้าน' เหรอ? ฉันนึกว่าสถานสงเคราะห์ หลังสงครามโลกซะอีก"
ฉันเอามือกอดออก แล้วเบี่ยงหน้าไปทางอื่น

"และจะดีมากเลย ถ้านายซักเสื้อตัวนี้ซะบ้าง"

"เอาน่า... ฉันให้อยู่ฟรีก็บุญเหลือหลายละนะ"

"และมันก็จะเป็นบุญอย่างมากเลย ถ้านายและเพื่อนวัยชราของนาย ไม่นอนเตะก้นฉันตลอดทั้งคืนอ่ะนะ!!" ฉันค้อนใส่

"-3-" เขาไม่พูดอะไร นอกจากงอนทำปากจู๋

"นายมาทำอะไร?"

"ทำอะไรเหรอ? ทำไมเธอจะต้องรู้ด้วยล่ะ? ^^" เขาย้อน แล้วยิ้มกวนประสาทให้

"งั้นฉันไปล่ะ" หมดอารมณ์จะคุยต่อ ฉันก็เดินกระแทกไหล่ผ่านเขาไป

"เดี๋ยวๆๆๆๆ ฉันขอโทษๆ ฉันแค่แหย่เธอเล่นแค่นั้นเอง..." เขาดึงแขนฉันกลับมา

"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร... ตอนนี้ฉันรีบมาก! และต้องไปแล้ว ขอบคุณสำหรับที่พักฟรี เหล้าฟรี
พร้อมสวัสดิการฟรีของนายมากๆ ไปละ!" ฉันโบกมือลา แล้วสะบัดแขนของเขาออก

"แล้วเธอจะไปไหนล่ะ? หรือว่า... มีคนว่าจ้างเธอแล้ว?" เขาก็ยังคนเดินตามฉันมา แล้วถามต่อ

"หึ! รู้ดีนี่... ใช่!" ฉันตอบโดยไม่ได้มองหน้าเขา

"เธอ... จะไปขโมยของใช่มั้ย?" เขาถามด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้น

"นายคิดว่าพวกโจรหัวขโมย เขาจะจ้างไปกินไก่ย่างกันรึไง?"

"ถ้าฉันเป็น ฉันก็อยากจะทำอยู่อ่ะนะ... ว่าแต่ มันคืออะไรเหรอ?"

"นั่นเป็นคำถามเหมือน ตอนที่ฉันกำลังจะหยิบไม้ขีดไฟจุดเผาบ้านตัวเอง
แล้วถามพ่อฉันว่า (ดัดเสียง) 'พ่อคะ? มันคืออะไรเหรอ?' " ฉันหัวเราะเบาๆ

"-*-"

"เพชรสีดำ อัญมณีหายากจากเมืองหิมะทางตอนเหนือ..."

"เธอหมายถึง 'เปอร์เรริส' ??"

"อืม" ฉันพยักหน้า แล้วพูดต่อ

"คืนนี้ จะมีการจัดแสดงเพชรชิ้นนี้ ที่โรงละคร ประมาณสองทุ่ม ฉันต้องสั่งตัดเสื้อเพื่อให้
มันเข้ากับงานหรูๆ นี่"

"ตัดเสื้อเหรอ? ฮื้มมมม..." เขาทำท่าครุ่นคิดอะไร บางอย่าง ก่อนจะพูดขึ้น

"ไปที่ร้าน พี่สาวฉันสิ! ตัดสวยดีนะ! แถมใจดีอีกต่างหาก..."

"แถมตัดฟรีด้วยใช่มั้ย?" หันรีบหันไปส่งสายตาเป็นประกายให้

"อื้อหือ... ในหัวเธอนี่มันมีแต่คำว่า 'ของฟรี' แล่นออกมาหลายตัวเลยนะ"

"ใครหรือไซร้ ไม่ชอบของฟรี!! งั้น ปะ!!" ฉันฉีกยิ้มกว้างก่อนจะรีบดึงแขนเขาเดิน

"เดี๋ยว... เธอรู้จักร้านพี่สาวฉันเหรอ?" เขาหรี่ตาลง

".... เออใช่ ฉันไม่รู้จัก" ฉันแบะปากเล็กน้อย ก่อนจะให้เขาเดินนำทางไป

***********************

ร้านที่เขาพามา มันไม่มีป้ายชื่อร้าน เป็นเพียงบ้านไม้ที่ค่อนข้างจะเก่าและโทรมหน่อย
ฉันเห็นแล้ว ชักจะไม่มั่นใจว่า จะเชื่อถือได้รึเปล่า ฉันนึกว่า เขาจะพามาผิดที่ซะอีกนะเนี่ย

"ก๊อกๆๆ แลนเน่!! ตื่นได้แล้ว" เขาเดินไปเคาะประตู

" 'ตื่นได้แล้ว' งั้นเหรอ? นี่พี่สาวนาย ทำงาน หรือ ว่างงานกันแน่เนี่ย?"

"พี่ฉันเป็นแบบนี้แหละ ไม่มีอะไรทำ ก็นอน... 'ก๊อกๆๆ' แลนเน่!!!" เขาเคาะประตูต่อ

แล้วประตูก็เปิดขึ้นช้าๆ พร้อมกับหญิงสาวใส่แว่นกลมหนาๆ ผมฟูๆ กับเสื้อผ้าพะรุงพะรัง
รองเท้าก็ใส่แค่ข้างเดียว เล็บไว้ยาวบ้าง สั้นบ้าง นี่คงจะเป็นเทรนด์ สมัยใหม่ หรือ เธออินดี้กันแน่นะ?

"ฉันบอกแล้วงายยย ว่าค่าที่เช่า เดี๋ยวค่อยมาจ่ายยยย... อ้าว! โทนี่เหยอออออ?" และดูท่าเธอจะเมาหนักซะด้วย

"อื้อหือ! เหล้าคลุ้งเลย แหวะ!! โทนี่ ที่ไหนล่ะ อย่าบอกนะว่า เธอเมาน่ะ?" เขาชี้หน้าถามเธอขึ้น

'ฮ่าๆ เหมือนกันทั้งพี่ ทั้งน้องเล้ย' ฉันแอบขำแล้วคิดในใจขึ้นมา

"......." เธอยืนเซพักหนึ่งแล้วชี้มาที่หน้าของฉัน

"ฮึก! (สะอึก) เธอ... เป็นเมียมันใช่มั้ย?" แล้วอยู่ดีๆ เธอก็ร้องไห้ขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ

"O__o หาาาา!!!?" งงสิฉัน

"เธอออออออ!! เธอเป็นเมียมันช่ายม้าย... ฮือออออๆๆ โทนี่ เขาถึงได้เลิกกับฉัน
ฉันเขาบอกว่า... ฉันมานฉวยยยย ม่ายยยย พอออออ ว้ากกกกกกกกก!!!!"

เธอจับไหล่ทั้งสองข้างแล้วเขย่าขึ้นอย่างแรง แล้วก็ล้มลงนอนร้องไห้ดิ้นกับพื้นอย่างฟูมฟาย

ฉันหันหน้าไปหาเขาแล้วกระซิบที่หูเขา

"ก่อนจะตัดเสื้อผ้าให้ ฉันว่า นายควรจะตัดสัมพันธ์กับพี่สาวนายก่อนจะดีกว่านะ..."

เขาหันหน้ามายิ้มมุมปากให้ แล้วยักไหล่

"นี่แหละ พี่สาวฉัน... พาเธอเข้าไปข้างในก่อน" เขาพูดจบ ก็ยกร่างเธอที่กำลังนอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้นพร้อมกับฉัน
แล้วพาร่างเธอไปที่เก้าอี้ไม้ยาว จัดเธอให้นอนลงไป เมื่อเธอผล็อยหลับไปได้สักพัก เราก็ย้ายไปนั่งลง ที่เก้าอี้ในห้องรับแขก

"นี่คือ ที่ทำงานพี่สาวนายเหรอเนี่ย?" ฉันมองดูไปรอบๆ ร้าน ซึ่งมันไม่น่าจะเป็นร้านเลย
เฟอร์นิเจอร์เก่าๆ โต๊ะทำงาน โต๊ะถักเย็บ รวมไปถึง สภาพแวดล้อมที่ดูอบอ้าว ข้าวของกระจัดกระจาย
วางไม่เป็นระเบียบ กับสภาพของเธอ ที่ดูไม่ได้พอๆ กัน

"ก็ไม่เชิง... มันเคยเป็นที่พักของ เจ้านายเก่าพี่สาวฉันน่ะ หลังจากเขาเสียชีวิตด้วยโรคปอด เพราะสูบยาจัด
เขาก็ทิ้งไว้ให้พี่สาวของฉันดูแล และยังต้องคอยค่าเช่าทุกเดือน"

"และเท่าที่เดาออก พี่สาวนายก็คงค้างค่าเช่ามาหลายเดือน เพราะโดนตามทวงทุกวันสินะ" เขาพยักหน้าตอบ

"แล้วหล่อนทำงานยังไง ทั้งๆ ที่ติดเหล้าเหมือนนายด้วยล่ะเนี่ย?"

"ก็ช่วงนี้ พี่สาวฉันไม่มีงานเข้ามาเลยยังไงล่ะ ถึงต้องพาเธอมาที่นี่..."

"เฮ้อ... เสียเงินสินะ" ฉันถอนหายใจอย่างผิดหวัง

"ถ้าเป็นฉัน... ก็อาจจะฟรี แต่ลองดูก็ไม่เสียหายนี่ ดีกว่าให้เธอเมาแอ๋ไปเรื่อยเปื่อยทุกวัน" เขายักไหล่

"แล้วเมื่อไหร่ล่ะ? ถ้ายังนอนแน่นิ่งอยู่แบบนั้น แล้วอีกอย่างหนึ่งคืนนี้
ฉันต้องทำภารกิจอีก แล้วฉันจะได้ชุดเมื่อไหร่กัน" ฉันเบือนหน้าไปทางที่หล่อนกำลังนอนหลับอยู่

"แล้วทำเธอ ไม่ไปซื้อชุดตามร้านค้าล่ะ?"

"ก็มันไม่ถูกใจฉันซักกะตัว แถมยังมีแต่สีสันฉูดฉาดๆ ขืนใส่ ก็เป็นจุดสนใจกันพอดีน่ะสิ

ทันใดนั้นเอง แลนเน่ จู่ๆ ก็ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ยาว แล้วหันขวับมาทางฉัน

"(ชี้มาหาฉัน) เธอ... อยากได้ชุดแบบไหน?"

"O__O" ฉันอึ้งและงงไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบ

"ฉันอยากได้ชุด ที่ดูดี เหมาะกับไปงานสำคัญ ไม่เน้นสีสว่าง และแสบตา เพราะฉันไม่อยากเป็นจุดสังเกต
เป็นเดรสได้ยิ่งดี ของตกแต่งเล็กน้อย อ้อ!! ชุดยาวถึงหัวเข่าพอ เพราะฉันไม่อยากเดินสะดุด
ชายกระโปรงตัวเองอ่ะนะ แค่นั้นแหละ..."

"จัดไป!" แล้วก็ชูสองนิ้วขึ้นมา

"=___= เพี้ยนดีเนอะ" ฉันหันไปกระซิบกับเขา

"^__^ นี่แหละพี่สาวฉัน"

คืนวันนั้น... ณ โรงละคร สเวเนอรัล โอเปร่าเฮ้าส์

ฉันกับสตีฟ หยุดยืนอยู่ที่หน้างาน พร้อมกับเหล่าผู้คนจำนวนมาก ที่พากันเข้าไปที่นั่น

ฉันสวมชุดเดรสชีฟองสายเดี่ยวสีดำสนิททั้งตัว ประดับด้วยเข็มกลัดดอกกุหลาบสีแดงไว้ที่หน้าอกซ้าย
ชายกระโปรงบานเล็กน้อย กับรองเท้าสีขาวส้นเตี้ย ที่พี่สาวของเขาให้ยืมมา
ส่วนผมก็ถูกรวบไว้ข้างหลังเพื่อให้ดูสุภาพ

"น่ารักดีนะ..." สตีฟเอ่ยชมฉัน

"ขอบใจ... ว่าแต่ นายจะตามมาทำเผือกอะไร?"

"เข้าไปกันเถอะ ฉันรู้สึกตื่นเต้นยังไงไม่รู้แฮะ!" ไม่ฟังคนอื่นถามเล้ย...

"โว้วๆๆ เดี๋ยวๆๆ ใครเชิญนายมาด้วยมิทราบ?"

"ก็... ฉันอยากมานี่ งานแบบนี้... อาหารดีๆ แบบนี้ สาวสวยเยอะแยะแบบนี้...."

"และนายก็ควรจะอยู่เฉยๆ แบบนี้!! ปึก!! (ส่งถุงเงินไปให้) ฝากของด้วย ฉันเข้าไปแทรกคนแถวนั้น เพราะฉันไม่มีชื่อผู้ถูกเชิญ
เข้าร่วมงาน แล้วก็!! อย่าทำตัวให้น่าสงสัยเด็ดขาด"

พูดจบฉันก็ค่อยๆ เดินสำรวจบริเวณหน้างาน ทิ้งให้เขายืนแน่นิ่งอยู่เดียว

ฉันมองไปรอบๆ เพื่อหาคนที่คิดว่า น่าจะถูกเชิญมาร่วมงานนี้
แล้วฉันก็สังเกต ผู้หญิงวัยกลางคน สวมเสื้อแขนยาวเนื้อผ้าชั้นดี ดูท่าจะมีราคา
กับแหวนพลอยประดับตามนิ้วเธอเป็นจำนวนไม่น้อย คงจะเป็นคนในงานแน่ๆ

"เอ่อ... ขอโทษค่ะ คือ ดิฉันมีเรื่องอยากจะคุยด้วยค่ะ คุณ..." ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปหาอย่างสุภาพที่สุด

"โทษทีนะ แล้วเธอเป็นใคร?" หล่อนชี้มาที่ฉัน ด้วยท่าทีสงสัย

"ฉันแอนนาค่ะ เอ่อ... เป็นลูกสาวเศรษฐี ของเมือง... บริสเทีย (เมืองทางเหนือของสเวนเนอรัล) ค่ะ
พอดี คุณพ่อของดิฉันป่วย จึงต้องเดินทางมาคนเดียว ดิฉันรู้สึกไม่มั่นใจเลยค่ะ เลยอยากขอคำปรึกษา
จากคุณ ซึ่งดูทาท่างของคุณ สง่างามมาก ดิฉันเลยอยากจะเป็นแบบคุณบ้างน่ะค่ะ.."

"โถ... น่าสงสารจริงๆ เดินทางมาคนเดียวคงลำบากน่าดูเลย" เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

"ก็ไม่ลำบากมากขนาดนั้นหรอกค่ะ คุณผู้หญิง..."

"โอ้! เรียกฉันว่า เอมิเลีย ก็ได้จ้ะ เอมิเลีย เดอ รุซโซ่" เธอส่งยิ้มให้

"อ๋อ! เอมิเลีย คุณนายเจ้าของปราสาทหลังใหญ่ที่สุดใน 'รอสเทอเรีย' (ชื่อประเทศหนึ่ง ทางตะวันตกของ อัลบารอน)
ใช่มั้ยคะ?" ฉันถามด้วยสีหน้าตื่นเต้น

"โฮะๆๆๆ รู้จักฉันด้วยเหรอเนี่ย ต๊ายยยย น่ารักที่สุด >.< หนูไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ ทำตัวปกติตามสบาย
ทักทายตามประสาคนมีฐานะ และที่สำคัญ เชิดเข้าไว้ จะได้ดูมีราศี เหมือนเจ๊ ไงล่ะจ๊ะ โฮะๆๆๆ"

"=__=" ฉันไม่น่าไปชมเจ๊แกเล้ย...

"ถ้ายังงั้น ดิฉันไม่ขอรบกวนเวลา ของคุณ เอมิเลียนะคะ เชิญตามสบายค่ะ ดิฉันขอเดินเข้าไปที่งานก่อนนะคะ"
ฉันยิ้มให้แล้วกล่าวลาเธอ เดินไปยังประตูทางเข้าซึ่ง มีทหารเฝ้าอยู่

"ขอชื่อ ครับ" ทหารคนหนึ่ง เอ่ยขึ้น

"เอมิเลย เดอ รุซโซ่ เจ้าของปราสาทสีฟ้า แห่งรอสเทอเรีย..." พูดจบเขาก็ก้มลงดูรายชื่อบนกระดาษ

"โอเค... มีชื่อ เข้าไปได้ครับ..." เขายกมือทำความเคารพให้ แล้วผายมือให้ฉันเดินเข้าไป

"พระเจ้า... นี่หรืองานคนรวย??" ฉันเอ่ยขึ้นเบาๆ ด้วยสีหน้าตกตะลึง

ภายในงาน เต็มไปด้วยผู้คนมีฐานะทั้งสิ้น สวมชุดเสื้อผ้าหรูๆ มีราคา บ้างก็หายาก
บ้างก็มีเครื่องประดับประดาเยอะแยะเต็มไปหมด ทำให้ฉัน ดูจืดลงไปสนิทเลย
นี่ฉันจะเป็นจุดสังเกตเองรึเปล่าเนี่ย เหมือนจะคิดผิดนิดนึงนะ...

ฉันไม่อยากเสียเวลาเดินมองดูผู้คน และอาหารที่ตั้งอยู่ตรงหน้ามากนัก
ก็รีบเดินหา ห้องที่น่าจะเป็นไปได้ว่า จะเก็บเพชรสีดำชิ้นนั้นเอาไว้
แล้วพนักงานคนนึง ในเครื่องแบบสีขาวเดินสวนผ่านหน้าฉัน
เลยแอบตามเขาอยู่ห่างๆ จนมาถึงประตูที่อยู่ด้านข้างของเวที

"คนนอกห้ามเข้าครับ!" การ์ดคนหนึ่งที่เฝ้าประตู กั้นฉันไว้ไม่ให้เข้าไป
ฉันหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนจะทำหน้าค้อนใส่ เดินกลับไปที่เดิม
ฉันต้องหาอะไรมาล่อ เพื่อให้การ์ดคนนั้น เดินออกมาจากประตูนั่น
เมื่อคิดได้ดังนั้น จึงเดินไปหยิบแก้วไวน์ขึ้นมา พร้อมกับเดินไปยังโต๊ะหนึ่งซึ่ง มีผู้ชายสองคนยืนหันหลังให้กัน
แล้วเทไวน์รดลงบนหัวโดยที่เขาไม่ทันรู้ตัว

"เฮ้ย!!! บ้าชิบ ใครมารดไวน์ใส่ฉันเนี่ย?" ชายคนที่โดน ตะโกนขึ้นมาเสียงดัง
ฉันใช้จังหวะที่เขายังไม่ทันจะหันมา สะกิดผู้ชายที่อยู่ที่ด้านหนึ่ง แล้วดึงมือเขาขึ้นมาใส่แก้วไวน์เปล่า
ไว้ในมือของเขา โดยที่เจ้าตัว กำลังงุนงงอยู่

"แก!!! ทำเสื้อตัวโปรดราคาเกือบแสนของฉันเปียก!!" แล้วชายคนที่โดนนั้นหันไปยังต้นตอของเรื่อง
ซึ่งอีกคนที่ไม่รู้อิโหน่ อิเหน่ ทำหน้าเสียแล้วยกมือปฏิเสธยกใหญ่

"ไม่ๆๆๆๆ ฉะ... ฉันไม่ได้ทำ เมื่อกี้ ฉันยืนคุยกับเพื่อนแล้วอยู่ดีๆ มีผู้หญิงคนนึงส่งแก้วไวน์มาให้ฉัน....
อ้าว... หายไปไหนแล้ว?" เขาหันกลับไปมองหาฉัน ที่ตอนนี้หนีหายไปแล้ว

"แกโกหก!! แกอิจฉาฉัน ที่ฉันใส่เสือผ้าเกรดดีเยี่ยม ราคาเกือบแสน ก็เลยจงใจทำให้มีรอยเปื้อนใช่มั้ย??"
เขาเริ่มแสดงอาการโกรธกริ้ว แล้วก็ตะคอกใส่ดังขึ้นเรื่อยๆ

"ไม่ๆๆๆ ไม่ใช่!! เข้าใจผิดกันใหญ่แล้ว ฉันไม่เคยอิจฉาใคร เพราะเสื้อตัวที่ฉันใส่ ก็ราคาเหยียบล้านเลยนะ"

"จะกี่ล้านก็ช่าง!! แต่ตอนนี้ เสื้อแกกำลังจะเปื้อนรอยเลือดของแกเองแล้ว ตายซะ!!!"

แล้วเขาก็กระโดดพุ่งเข้าไปหาชายคนนั้นแล้วกระหน่ำหมัดใส่เข้าไป จนคนทั้งงานหันไปมองเป็นสายตาเดียวกัน
เมื่อเหตุการณ์เริ่มชุลมุนขึ้น การ์ดที่เฝ้าประตู รวมถึงทหารที่อยู่บริเวณนั้น ก็รีบวิ่งเข้ามาห้ามไว้
ฉันจึงฉวยโอกาสนั้น รีบเดินไปยังประตูทางด้านข้างของเวที
ฉันมองซ้าย มองขวาอย่างระมัดระวังเพื่อจะไม่ให้มีใครเห็น และสงสัย
แล้วค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปในนั้นอย่างรวดเร็ว

"แกร๊ก!" ฉันค่อยๆ ล็อคประตูอย่างเงียบๆ
ค่อยๆ เดินตามพนักงานคนนั้นอย่างช้าๆ
แล้วคอยเฝ้าดูสถานการณ์

"อีก สิบนาที งานก็จะเริ่มแล้ว ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม แล้วเฝ้าดูเพชรชิ้นนั้นในห้อง
ให้ดีถ้าเห็นต้องสงสัย ท่าทางแปลกๆ หรือสวมชุดแปลกๆ ให้ตะโกนเรียกทันที เข้าใจนะ!"

ฉันได้ยินหัวหน้าพนักงานกำลังสั่งลูกน้องของเขา แล้วก็แยกย้ายกันไป
มีพนักงานกลุ่มหนึ่ง กำลังเดินเข้ามาที่ที่ฉันแอบอยู่
จึงรีบเปิดประตูห้องข้างๆ แล้วเข้าไปหลบอย่างเงียบๆ
เมื่อเสียงฝีเท้าผ่านหน้าห้องไป ฉันก็ค่อยๆ แง้มประตูแล้วมองดู
ให้แน่ใจว่า ไม่มีใครผ่านมาอีก แล้วเดินออกมาอย่างช้าๆ
มุ่งตรงไปเจอทางแยก ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่ามันเป็นทางไหน
เลยตันสินใจเลือกเดินไปทางขวาก่อน ซึ่งฉันก็เจอ...

"ทางตัน... ไม่มีห้อง จะทำทางไว้เพื่อ???" ฉันเอ่ยเสียงเบา

เลยต้องหันหลังกลับไปยังอีกทางหนึ่ง

"เอาล่ะสิ... ฉันจะเริ่มจากห้องไหนดีละเนี่ย..."

เพราะมีประตูเต็มไปหมดตลอดทางเลย ชาตินี้ฉันจะหามันเจอมั้ยเนี่ย

"เอี๊ยดดด~~" เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น ฉันตกใจจึงรีบเปิดประตูด้านขวามือ ที่ใกล้ที่สุดเข้าไปหลบในนั้น

"เฮ้ย!!! ถะ ถะ เธอเป็นใครน่ะ? ช่ว....." บังเอิญดันมีพนักงานคนหนึ่งอยู่ในห้องนี้
ฉันจึงต้องรีบวิ่งเข้าไปเอามือปิดปากเขาไว้

"อุ้บบบ!! อื้อๆๆ อู้อี้ๆๆ" เขาดิ้นไปมาจนฉัน ไม่สารถทนแรงเหวี่ยงของเขาได้

"ฉันไม่อยากทำแบบนี้หรอก แต่นายบังคับให้ฉันต้องทำ" แล้วก็จับหักคอในที่สุด

"แกร๊ก!!" แล้วเขาก็ค่อยๆ ล้มลงไปนอนกับพื้น

"แฮ่กๆๆ ต้องรีบเอาตัวไปซ่อน!"

ฉันลากร่างของเขา ใส่ไว้ในตู้เก็บของที่ขนาดใหญ่พอจะบรรจุเขาได้
แล้วรีบแง้มประตูออกดู ก็เห็นหัวหน้าพนักงาน กำลังเข็นอะไรบางอย่าง
ที่มีผ้าสีดำปกปิดไว้ มันจะต้องเป็นเพชรสีดำนั้นแน่ๆ

และเขากำลังจะเข็นไปยังประตูทางออก ฉันต้องรีบทำอะไรซักอย่าง

ฉันค่อยๆ ออกจากห้องนั้นแล้วเดินย่องไปข้างหลังอย่างเงียบที่สุด
แล้วลงมือสับต้นคอของเขา จนล้มสลบไป ฉันรีบเปิดผ้านั้นออก
แต่ก็ไม่พบเพชรนั้น นอกจาก

"ขนมปังงั้นเหรอ?" ฉันถอนหายใจยาวออกมาอย่างผิดหวัง
แต่เดี๋ยวก่อน ใครจะบ้าเอาขนมปังที่ถูกผ้าปิดอย่างมิดชิด
ไปเสริฟให้คนในงาน แถมยังเป็นขนมปังยาวชิ้วเดียวอีก
นอกจากว่า มันจะถูก...

แล้วฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าแปลกๆ จึงรีบหันไปมอง
ก็เจอชายสวมชุดสีดำสุภาพ กับผมสั้นสีบลอนด์ กำลังชูเพชรสีดำขึ้น

ใช่!! มันถูกสับเปลี่ยนโดยไอ้หมอนั่น

ฉันก็รีบวิ่งไปหาเขาอย่างรวดเร็ว แล้วเขาก็วิ่งหนีฉันด้วยเช่นกัน

"หมอนั่นน่ะเหรอ คนที่ไอ้ลุงอ้วนนั่นพูดถึง"

ฉันเอ่ยขึ้นมาขณะที่ยังคงวิ่งตามตัวเขาอยู่ เขาก็วิ่งไปทางซ้าย
แล้วขึ้นบันได ฉันวิ่งขึ้นบันไดตามเขาไป

"..." เขาหันมามองที่ฉัน แล้วหยิบอะไรบางอย่างที่ดูคล้ายๆ กับ

"ดาวกระจายเหรอ?" ฉันเบิกตาโตขึ้นมา ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบ
ดาวกระจายที่ถูกเขวี้ยงมา และอีกสามดอกที่ตามมาอีก แต่ฉันยังคงหลบได้

ฉันวิ่งตามเขาจนไปถึงห้องหนึ่ง และเขากำลังจะเปิดหน้าต่างกระโดดหนี
เลยใช้จังหวะที่เขากำลังเปิดหน้าต่าง หยิบมีดขึ้นมาจากร่องอกของฉัน
แล้วปามีดปักเข้าไปที่ข้างเอวด้านซ้ายจนทรุดลงไป

"อั้ก!!!" เขาร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บ

"แฮ่กๆๆๆ เฮ้อ~ จับตัวได้ซะที พ่อโจรรูปหล่อ ฉันจะค่อยดูใบหน้าของนายชัดๆ วันหลังก็แล้วกัน
แต่ตอนนี้..." พูดจบ ฉันก็เอามือไปหยิบเพชรที่อยู่ในมือของเขา ทว่าเขาปัดมือของฉัน แล้วลุกขึ้นสู้

"โอเค... ตอนนี้ฉันเห็นหน้านายชัดเจนเลยล่ะ"

ผิวขาวดูสะอาด ตาเรียวเล็กและคม หน้ากลม จมูกเป็นสัน ปากบางแต่ไม่แบนหัวขาวตาเขียว
ร่างกายกำยำพอดู สูงกว่าฉันหน่อย ฉันคิดว่าคง ไม่ใช่โจรกระจอกแน่ๆ

"..." เขาเงียบ ไม่พูดอะไรแล้วดึงมีดที่ปักตรงเอวออกอย่างรวดเร็ว

"ส่งเพชรมาให้ฉันซะ ถ้านายไม่อยากเจ็บตัวมากกว่านี้" ฉันส่งยิ้มมุมปากให้เขาเล็กน้อย
แล้วเริ่มลงมือ เตะไปที่มือเขาซึ่งกำเพชรชิ้นนั้นแล้วกระเด็นออก
จากนั้น ก็ถีบเขาล้มลงแล้ว ยื่นมือไปรับ แต่เขาก็เตะสกัดฉันออกไป

"คงยากหน่อยนะ... ถึงฉันจะเจ็บตัว แต่ก็ไม่ได้ง่าย" เขารับเพชรที่กำลังตกลงมาไว้บนมือ แล้วง้างมือต่อยมาที่ฉัน

"โว้ว!! (หลบได้) ต่อยผู้หญิงเลยเหรอ? สุภาพบุรุษจริงๆ"

"หึ... จะหญิงสาว หญิงแก่ ฉันก็ต่อยมาหมดแล้วล่ะ... ถ้าไม่จำเป็นจริงๆอ่ะนะ" เขายิ้มมุมปากให้เช่นกัน

"อื้มม... แมนมาก ย้าก!!" ฉันเตะไปที่รอบแผลบริเวณเอวของเขา แต่ก็เอามือมาบังไว้

ฉันสวนหมัดซ้ายและหมัดขวา เขาก็ยังคงเอามือมาบังไว้โดยไม่สะทกสะท้านกลับแผลของตัวเองเลย
แล้วเราก็ปะทะวิชาการต่อสู้ใส่ซึ่งกันและกันพักใหญ่

"เธอน่าจะออกกำลังให้เยอะมากกว่านี้นะ" พูดจบเขาก็เตะขัดขาฉันจนล้มลงไป

ฉันรีบลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วพร้อมง้างขาเตรียมจะเตะ ซึ่งฉันคิดว่าแล้วว่าเขาจะต้องเอามือมารองรับ
แต่ฉันแค่ง้างขาหลอกเขาเฉยๆ ก็เลยใช้จังหวะนั้น ศอกขวาใส่ไปที่หน้าของเขาเต็มๆ

"ไม่เบานี่..." เขาเอ่ยขึ้น แล้วกระโดดถีบเข้ากลางอก แต่ฉันเอามือทั้งสองข้างตั้งรับเอาไว้
จึงแค่กระเด็นไปเล็กน้อย แต่ยังไม่ล้มลงไป

"ฉันไม่ได้กระจอกเหมือนที่นายคิดหรอกนะ!" ฉันก็หมุนตัวเตะหลอก
จังหวะที่เขาเอาแขนมาบังด้านซ้าย ฉันก็เปลี่ยนไปเตะเข้าที่หัวของเขาจนเซไปเล็กน้อย

"โอเค... หมดเวลาเล่นแล้ว..." เขาเปลี่ยนสีหน้าแล้ววิ่งพุ่งมาหาฉันอย่างรวดเร็ว จับคอฉันยกขึ้น
เหวี่ยงไปชนข้าวของในห้องนั้นกระจัดกระจาย และเมื่อฉันลุกขึ้นมา เขาก็กำลังจะกระโดดหนี
ออกจากหน้าต่างบานนั้นไป

"นายทำให้ฉันต้องใช้อาวุธนะ!!" ฉันรีบหยิบมีดวิ่งไปแทงด้านหลังของเขา
แล้วจับคอเสื้อ กระชากเขาออกมาจากหน้าต่างนั่น

"ใช่! หมดเวลาเล่นจริงๆ แล้ว และฉันคงจะให้นายลอยนวลพร้อมไปกับเพชรสีดำล้ำค้าชิ้นนั้นไปไม่ได้"

ฉันเดินไปหยิบเพชรในมือของเขาขึ้นมา และสภาพในตอนนี้ เขาคงจะลุกยืนขึ้นไม่ไหวอีกแล้ว

"ทีหลังนายน่าจะพกอาวุธติดตัวมาบ้างนะ จะได้ไม่เสียเปรียบ ลาก่อน จุ๊บๆ"
ฉันส่งจูบให้เขา ก่อนจะรีบปีนหน้าต่างกระโดดออกไปเกาะต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆ พอดี
แล้วเดินหนีไปอย่างสบายใจ

ส่วนเขาที่กำลังบาดเจ็บก็ค่อยๆ ลุกขึ้นมาช้าๆ

"เฮ้!!! คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นน่ะ หยุดเดี๋ยวนี้!!" พวกทหารกลุ่มหนึ่งเห็นเหตุการณ์เข้าจึงรีบวิ่งมายังที่ห้อง

"เฮ้อ... พลาดท่าซะแล้วสิเรา... แต่น่ารักดีนะ อยากเจออีกซะแล้วสิ" เขายิ้มมุมปากขึ้น ก่อนจะรีบกระโดดหนีไปทั้งที่บาดเจ็บ

ด้านนอกของโรงละคร

"เฮ้!! ไปซะนานเลย เป็นยังไงบ้าง แล้ว... ทำไมเธอถึงมีรอยช้ำบนหน้า แล้วก็รอยเลือด
ที่เปื้อนบนเสื้อด้วยล่ะ นี่เธอ ต่อสู้เหรอ?"
สตีฟ ที่เข้าไปในงานไม่ได้ จึงนั่งรอฉันอยู่ด้านหน้า และเมื่อฉันหนีออกมาได้ ก็รีบพาเขาเดินหนีออกมาจากที่นั่น

"เรื่องมันยาวน่ะ เดี๋ยวฉันค่อยเล่าให้ฟังทีหลัง แต่ตอนนี้... ฉันต้องหนีไปจากที่นี่ก่อนที่พวกทหารจะรู้ว่า
เกิดอะไรขึ้นที่นั่น"

และใบหน้าของผู้ชายคนนั้นก็เข้ามาในหัวฉันทันที

"ก็หล่อดีนะ..." ฉันยิ้มเขินๆ แล้วเอ่ยกับตัวเองเบาๆ

"อะไรนะ?" เขาเงี่ยหูถามฉัน เพราะได้ยินไม่ค่อยฉัน

"ป่าว... ฉันบอกว่า ฉัน... หิวข้าวน่ะ" ฉันเบือนหน้าไปทางอื่น

"อ๋อ... โอเค งั้นไปที่บ้านฉันเลยแล้วกัน"

"ไม่เป็นไร... เดี๋ยวคืนนี้ ฉันจะหาห้องเช่าเอง" ฉันปฏิเสธเขา

"... งั้นก็ตามใจ แต่เธอต้องไปอาบน้ำล้างตัว ที่บ้านของฉัน" ฉันหยุดเดินแล้วหันไปขมวดคิ้วใส่

"แล้วทำไมฉันจะต้องไปอาบน้ำที่บ้านนายด้วย?"

"ก็........ มันปลอดภัยไง" เขายิ้ม

"ปลอดภัยกะผีน่ะสิ นายจะแอบฉวยโอกาสฉันใช่มั้ย?" ฉันยื่นหน้าทำตาขึงขังใส่เขา

"ไม่ๆๆๆๆ ฉันไม่คิดอะไรแบบนั้น จริงๆ นะ พอเธออาบน้ำเสร็จ ก็ไปหาอะไรกินกันไงล่ะ!"

"... ไม่ได้หรอก ตอนนี้ มีคนเห็นใบหน้าฉันชัดเจนแล้ว ฉันต้องซ่อนตัวไปสักพักนึงน่ะ"

"พวกทหารเหรอ?" เขาถาม ฉันส่ายหน้า

"ไม่ใช่ เขาเป็นโจรที่ถูกจ้างมาเหมือนกัน และถ้าฉันอยู่ในที่เปิดเผยล่ะก็ ไม่แน่มันอาจจะตามมาฆ่าฉัน
ซึ่ง... ฉันก็อยากให้เขามาหาฉันเหมือนกัน..." ฉันหลุดพูดเคลิ้มๆ ออกมาโดยไม่รู้ตัว

"หาาาาาา?" เขาขมวดคิ้วขึ้น

"เอ่อ... คือ... ถ้าเขามาหาฉันจริงๆ ฉันจะสับหัวมันให้เละเลยยังไงล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ"

ทั้งทีจริง ไม่ใช่แบบนั้นหรอก... -///-

"โอเค งั้นแยกกันตรงนี้ก็แล้วกันนะ"

"อืมม! ขอบคุณมากสำหรับวันนี้ ทั้งเรื่องชุด และเรื่องฝากของด้วย เอามาให้ฉันได้แล้ว!"

เขาแบะปากงอนเล็กน้อย ก่อนจะโยนถุงเงินมาให้ฉัน

"นึกว่าจะลืมแล้วซะอีก ฝันดีนะ!" เขายิ้มพร้อมโบกมือลา

"เช่นกัน... ฝันดี เจอกัน..." ฉันโบกมือตอบ แล้วเราก็เดินแยกจากกัน

งานของวันแรก สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี... พร้อมทั้งได้เจอหนุ่มรูปหล่อ
แต่เสียดายที่ดันเป็นโจรเหมือนกันซะนี่ ฉันอยากจะเห็นหน้าเขาอีกสักครั้งจังเลย...

'ผู้หญิง ก็เหมือนกับดอกไม้ที่เราปลูก... ต้องดูแล และเอาใจใส่ จึงจะสวยงาม และอยู่กับเราไปนานๆ ยังไงล่ะ'
- Steve Meranov