i love you my bestfriend รักนะนายเพื่อนรัก

ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆ
ครืด ปัง!
 
"ฉันชนะ อย่าลืมตามที่สัญญานะ นา-รู-โตะ!"
"แฮกๆ โอ๊ย! แหงล่ะนายแรงเยอะกว่าฉันนี่นา อีตาบ้าซาสึเกะ!!"
 
ฉันแว้ดใส่ซาสึเกะทันทีที่วิ่งตามเขาทันแถมเรายังไปสัญญากันไว้อีกว่าจะเลี้ยงข้าวกลางวันบางทีเกิดมาตัวเล็กมันก็ไม่ดีไปซะทุกอย่าง-_-b
 
"โว้ย! กว่าจะวิ่งตามทันรีบไปหาอะไรกันเนี่ย?"
 
พี่โทรุโวยวายก่อนที่จะพักเหนื่อย
 
"พี่ก็รู้ว่าหนูกับซาสึเกะเป็นแบบนี้นี่แล้วซากุระล่ะ?"
 
"คุยกับอิโนะที่โรงอาหารบอกว่าจะรีบตามขึ้นมา"
 
พี่โทรุหยักไหล่ก่อนจะเดินไปตรงที่นั่งของตัวเองเล่นเอาผู้หญิงในห้องกรี๊ดดดดดกันตรึมเพราะความ(ไม่)หล่อของพี่โทรุบาดใจยัยพวกนี้เป็นอย่างมากแต่ก็ไม่ใช้ว่าซาสึเกะจะไม่หล่อนะ สำหรับฉันแล้วเขาก็หล่อทีสุดในโลก(พูดเอาใจเพื่อนน่ะ>///<)ฉันกับซาสึเกะเองก็สนิทมากันตั้งแต่เล็กแล้วล่ะ
"เราเองก็ไปนั่งเถอะใกล้คาบโฮมรูมแล้ว"
 
ซาสึเกะบอกก่อนที่จะจูงมือฉันเล่นเอาfcฉันหันมาจิกตาใส่ซาสึเกะอย่างไม่พอใจเขินนะโว้ยยยยย  -////-
แต่ฉันกลับยอมให้เขาจับมือฉันอาจเป็นเพราะความเคยชินก็ได้ก็เลยรู้สึกเฉยๆน่ะแต่พักนี้ฉันกลับอยู่ใกล้เขาไม่ค่อยได้เลยทำยังไงดี!ใจมันก็ดันมาเต้นแรงอีก หยุดเต้นเดี๋ยวเลนะยะ!!(หยุดเต้นก็ตายกันพอดีฉัน-_-;;)
 
 
15:40 น.
 
วิชาประวัติศาสตร์นี่น่าเบื่อที่สุดเลยเท่าที่ฉันเรียนมา-3-ทำไมต้องมีวิชานี้ด้วยนะแต่ดีหน่อยที่ฉันนั่งหลังห้องอาจได้หลับซักงีบก็ได้
 
" นารูโตะ ซาสึเกะ! พวกเธอเหม่ออะไรกัน!!!!"
 
เฮือก?!
 
ฉันสะดุ้งโหยงด้วยเสียงของครูคุเรไนที่แสนสุดโหดมองเขม็งมาที่ฉันกับซาสึเกะ
 
"ให้ตายสิ เป็นอย่างนี้อีกแล้วเหรอ? เห็นทีฉันต้องลงโทษพวกเธอแล้วล่ะ ไป! ไปยืนขาเดียวหน้าห้องจนกว่าจะหมดคาบเรียน!!"
 
ฉันกับซาสึเกะถอนหายใจคนล่ะเฮือกก่อนจะเดินออกมายืนหน้าห้องแล้วยืนขาเดียว
 
"นายเหม่ออะไรของนาย?"
 
"ฉัน...ก็แค่มองห้อนเมฆที่มันลอยผ่านไปเท่านั้นเอง"
 
"อย่ามาโกหก..."
 
"...."
 
ฉันกับซาสึเกะต่างมองหน้ากันอยู่สักพักสายตาเขาเวลาโกหกมันจะดูออกง่ายมากกกแหงล่ะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เล็กนี่แต่ฉันก็แอบสังเกตุว่าหน้าเขาแดง อุ๊บส์ น่ารักจริงๆ>///<
 
"ว่าไง?"
 
"...เธอคงไม่อยากรู้หรอก"
 
"แต่ฉันอยากรู้....."
 
"ฉันบอกไม่ได้"
 
"ทำไมล่ะ?"
 
"โอ๊ยยยยยยย เลิกถามได้รึยังฉันรำคาญเป็นนะ!!!!!!"
 
ซาสึเกะขึ้นเสียงใส่ฉันนี่เป็นครั้งแรกที่เขาขึ้นเสียงใจฉันกระตุกวูบก่อนจะหลบหน้าเขาบางทีฉันอาจจะตัวที่รำคาญที่สุดในสายตาซาสึเกะก็ได้...เนอะ
 
"....นารูโตะ....."
 
"ขอโทษนะฉันคงเป็นคนขี้สงสัยมากไปหน่อยน่ะ^^"
 
ฉันยิ้มแห้งๆให้ซาสึเกะก่อนที่เสียงกริ่งจะดังขึ้น
 
"งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้"
 
ฉันรีบวิ่งเข้าไปในห้องก่อนคว้าปลาหมึกโดยแทรกเพื่อนก่อนจะผ่านหน้าซาสึเกะแล้วค่อยๆปล่อยให้น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลออกมา ฉันมันแย่ขนาดนั้นเลยใช่มั้ยซาสึเกะ?!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"โทรุน้องเป็นอะไร?"
"ไม่รู้เหมือนกันครับแม่"
 
"งั้นเหรอ...สงสัยคงทะเลาะกับซาสึเกะมาอีกแน่เลยเนอะ"
 
"แต่ผมว่าไม่ใช่นะครับ สองคนนี้เคยทะเลาะกันที่ไหนล่ะครับแม่ พูดไปเรื่อย"
 
ผมพูดพลางตักข้าวใส่ปาก แต่มันก็เรื่องจริงนี่นา...สองคนนี้เคยทะเลาะกันที่ไหนล่ะ...รึเปล่า?
 
"แม่ว่ามันแปลกๆนะช่วงสองสามวันนี้น้องก็ชอบยิ้มแห้งๆให้แม่ตลอดเลยนะ ลูกไม่สั'เกตุเลยรึไงโทรุ?"
 
แม่ยังคงพูดต่อแต่มันก็จริงแหะช่วงนี้ยัยนั้นยิ้มแห้งๆให้ผมเล่นมุกอะไรก็ไม่ขำ ชิ! ถ้ารู้นะว่านายเป็นคนทำน้องฉันร้องไห้พ่อจะเล่นงานให้น่วมคาฝ่าเท้าไปเลย ชิ! ชิ! ชิ!
 
"ผมเคลียเองครับแม่"
 
ผมพูดพลางเดินออกจากห้องครัวแล้วเดินไปที่ห้องยัยนารูโตะก่อนจะเคาะประตูสองสามครั้
"นารูโตะนี่พี่เองนะ...."
แอ็ด
"พี่โทรุ....."
นารูโตะโผล่ออกมาครึ่งหน้าก่อนที่่จะเรียกชื่อผมแผ่วเบาและเพียงแค่ไม่กี่อึดใจยัยนั้นก็ตรงเข้ามากอดผมแล้วปล่อยโฮกออกมา! นี่มันเรื่องอะไรกัน?!