i love you my bestfriend รักนะนายเพื่อนรัก

ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆ

ครืด ปัง!

 

"ฉันชนะ อย่าลืมตามที่สัญญานะ นา-รู-โตะ!"

"แฮกๆ โอ๊ย! แหงล่ะนายแรงเยอะกว่าฉันนี่นา อีตาบ้าซาสึเกะ!!"

 

ฉันแว้ดใส่ซาสึเกะทันทีที่วิ่งตามเขาทันแถมเรายังไปสัญญากันไว้อีกว่าจะเลี้ยงข้าวกลางวันบางทีเกิดมาตัวเล็กมันก็ไม่ดีไปซะทุกอย่าง-_-b

 

"โว้ย! กว่าจะวิ่งตามทันรีบไปหาอะไรกันเนี่ย?"

 

พี่โทรุโวยวายก่อนที่จะพักเหนื่อย

 

"พี่ก็รู้ว่าหนูกับซาสึเกะเป็นแบบนี้นี่แล้วซากุระล่ะ?"

 

"คุยกับอิโนะที่โรงอาหารบอกว่าจะรีบตามขึ้นมา"

 

พี่โทรุหยักไหล่ก่อนจะเดินไปตรงที่นั่งของตัวเองเล่นเอาผู้หญิงในห้องกรี๊ดดดดดกันตรึมเพราะความ(ไม่)หล่อของพี่โทรุบาดใจยัยพวกนี้เป็นอย่างมากแต่ก็ไม่ใช้ว่าซาสึเกะจะไม่หล่อนะ สำหรับฉันแล้วเขาก็หล่อทีสุดในโลก(พูดเอาใจเพื่อนน่ะ>///<)ฉันกับซาสึเกะเองก็สนิทมากันตั้งแต่เล็กแล้วล่ะ

"เราเองก็ไปนั่งเถอะใกล้คาบโฮมรูมแล้ว"

 

ซาสึเกะบอกก่อนที่จะจูงมือฉันเล่นเอาfcฉันหันมาจิกตาใส่ซาสึเกะอย่างไม่พอใจเขินนะโว้ยยยยย  -////-

แต่ฉันกลับยอมให้เขาจับมือฉันอาจเป็นเพราะความเคยชินก็ได้ก็เลยรู้สึกเฉยๆน่ะแต่พักนี้ฉันกลับอยู่ใกล้เขาไม่ค่อยได้เลยทำยังไงดี!ใจมันก็ดันมาเต้นแรงอีก หยุดเต้นเดี๋ยวเลนะยะ!!(หยุดเต้นก็ตายกันพอดีฉัน-_-;;)

 

 

15:40 น.

 

วิชาประวัติศาสตร์นี่น่าเบื่อที่สุดเลยเท่าที่ฉันเรียนมา-3-ทำไมต้องมีวิชานี้ด้วยนะแต่ดีหน่อยที่ฉันนั่งหลังห้องอาจได้หลับซักงีบก็ได้

 

" นารูโตะ ซาสึเกะ! พวกเธอเหม่ออะไรกัน!!!!"

 

เฮือก?!

 

ฉันสะดุ้งโหยงด้วยเสียงของครูคุเรไนที่แสนสุดโหดมองเขม็งมาที่ฉันกับซาสึเกะ

 

"ให้ตายสิ เป็นอย่างนี้อีกแล้วเหรอ? เห็นทีฉันต้องลงโทษพวกเธอแล้วล่ะ ไป! ไปยืนขาเดียวหน้าห้องจนกว่าจะหมดคาบเรียน!!"

 

ฉันกับซาสึเกะถอนหายใจคนล่ะเฮือกก่อนจะเดินออกมายืนหน้าห้องแล้วยืนขาเดียว

 

"นายเหม่ออะไรของนาย?"

 

"ฉัน...ก็แค่มองห้อนเมฆที่มันลอยผ่านไปเท่านั้นเอง"

 

"อย่ามาโกหก..."

 

"...."

 

ฉันกับซาสึเกะต่างมองหน้ากันอยู่สักพักสายตาเขาเวลาโกหกมันจะดูออกง่ายมากกกแหงล่ะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เล็กนี่แต่ฉันก็แอบสังเกตุว่าหน้าเขาแดง อุ๊บส์ น่ารักจริงๆ>///<

 

"ว่าไง?"

 

"...เธอคงไม่อยากรู้หรอก"

 

"แต่ฉันอยากรู้....."

 

"ฉันบอกไม่ได้"

 

"ทำไมล่ะ?"

 

"โอ๊ยยยยยยย เลิกถามได้รึยังฉันรำคาญเป็นนะ!!!!!!"

 

ซาสึเกะขึ้นเสียงใส่ฉันนี่เป็นครั้งแรกที่เขาขึ้นเสียงใจฉันกระตุกวูบก่อนจะหลบหน้าเขาบางทีฉันอาจจะตัวที่รำคาญที่สุดในสายตาซาสึเกะก็ได้...เนอะ

 

"....นารูโตะ....."

 

"ขอโทษนะฉันคงเป็นคนขี้สงสัยมากไปหน่อยน่ะ^^"

 

ฉันยิ้มแห้งๆให้ซาสึเกะก่อนที่เสียงกริ่งจะดังขึ้น

 

"งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้"

 

ฉันรีบวิ่งเข้าไปในห้องก่อนคว้าปลาหมึกโดยแทรกเพื่อนก่อนจะผ่านหน้าซาสึเกะแล้วค่อยๆปล่อยให้น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลออกมา ฉันมันแย่ขนาดนั้นเลยใช่มั้ยซาสึเกะ?!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"โทรุน้องเป็นอะไร?"

"ไม่รู้เหมือนกันครับแม่"

 

"งั้นเหรอ...สงสัยคงทะเลาะกับซาสึเกะมาอีกแน่เลยเนอะ"

 

"แต่ผมว่าไม่ใช่นะครับ สองคนนี้เคยทะเลาะกันที่ไหนล่ะครับแม่ พูดไปเรื่อย"

 

ผมพูดพลางตักข้าวใส่ปาก แต่มันก็เรื่องจริงนี่นา...สองคนนี้เคยทะเลาะกันที่ไหนล่ะ...รึเปล่า?

 

"แม่ว่ามันแปลกๆนะช่วงสองสามวันนี้น้องก็ชอบยิ้มแห้งๆให้แม่ตลอดเลยนะ ลูกไม่สั'เกตุเลยรึไงโทรุ?"

 

แม่ยังคงพูดต่อแต่มันก็จริงแหะช่วงนี้ยัยนั้นยิ้มแห้งๆให้ผมเล่นมุกอะไรก็ไม่ขำ ชิ! ถ้ารู้นะว่านายเป็นคนทำน้องฉันร้องไห้พ่อจะเล่นงานให้น่วมคาฝ่าเท้าไปเลย ชิ! ชิ! ชิ!

 

"ผมเคลียเองครับแม่"

 

ผมพูดพลางเดินออกจากห้องครัวแล้วเดินไปที่ห้องยัยนารูโตะก่อนจะเคาะประตูสองสามครั้

"นารูโตะนี่พี่เองนะ...."

แอ็ด

"พี่โทรุ....."

นารูโตะโผล่ออกมาครึ่งหน้าก่อนที่่จะเรียกชื่อผมแผ่วเบาและเพียงแค่ไม่กี่อึดใจยัยนั้นก็ตรงเข้ามากอดผมแล้วปล่อยโฮกออกมา! นี่มันเรื่องอะไรกัน?!