แรดชิบหาย เมียอย่างมึง!

ตอนที่ 7

 

 

 

ต้นข้าว

 

โว๊ยยยยย

 

มึงจะเอายังไงกับกู!

 

“ต้นข้าววว หยิบผ้าเช็ดตัวให้กูหน่อย” เรียกทำเหี้ยอะไรนักหนา ผมเดินไปหยิบผ้าเคาะประตูห้องน้ำมันโผล่หน้าออกมายื่นมือมารับ ผมทำท่าจะหันหลังมันก็เรียกอีก

 

“ต้นข้าววว” เชี้ยอะไรอีกแม่ง!

 

“อะไร?!” ผมหลับตาระงับอารมณ์กลับไปยืนตะโกนถามมันหน้าห้องน้ำ ถ้าไม่มีอะไรพ่อจะทุบหัวให้แบะ เพทายปลอดล็อคกลอนยิ้มแป้นก่อนจะ...

 

“อ๊ากกก!! มึงทำอะไรกู!!” ร่างบางไหลไปตามแรงกระชากหายเข้าไปในห้องน้ำ ไอ้เนรคุณกูให้มึงอาบก่อนเลยนะเว้ย

 

หนุ่มหน้าคมดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการทั้งทุบทั้งถีบ เพทายโยนร่างที่ยังไม่ผ่านน้ำลงในอ่างที่เปิดใส่จนเต็ม ช่วงนี้หน้าแล้งเราต้องใช้น้ำอย่างประหยัด อาบด้วยกันนี่แหละวิธีเบสิคแต่ใช้ได้ผล

 

แค่กๆๆ

 

ผมยันตัวลุกขึ้นนั่งลูบน้ำไล่ออกจากหน้า ไอ้หล่อยืนกอดอกพันแค่ผ้าเช็ดตัวรอบสะโพกสอบ กล้ามหน้าท้องเป็นมัดๆเห็นแล้วอิจฉาเผลอลูบพุงตัวเองที่แบนราบก่อนถอนหายใจพรืด แต่ช่างแม่ง! กูเคืองมากตอนนี้

 

“พ่อง! ถ้ากูไปเรียนสายนะไอ้หล่อ” ผมเรียกตามชื่อที่มันตั้ง ไม่ใช่ว่าอยากจะชมมันนะแต่มันสั้นดีและไม่เหมือนใครด้วย

 

“ฮ่าๆๆๆ หลงหน้าหล่อๆของกูแล้วดิ”

 

“ควาย เล่นไรของมึงครับ ไม่ตลกนะเว้ยกูจะไปเรียนสาย” ผมลุกขึ้นเกาะขอบอ่างก้าวขาออกมายืนประชันหน้ากับมัน

 

หมับ

 

“อาบน้ำกัน” เพทายยิ้มตาหยีอุ้มต้นข้าวโยนลงอ่างอีกครั้งจัดแจงตามลงไปถอดเสื้อผ้าออกจนหมดผมหลับตาปี๋เมื่อมันโยนผ้าที่พันกายผืนเดียวออก เชี้ยยย น้ำร้อนระอุเหมือนแช่ออนเซ็น

 

จะรออะไรล่ะครับ ผัวขอเมียก็จัดสิ!

 

“ข้าว มาเช็ดผมก่อน” ผมมองค้อนมันเดินกะเผลกไปนั่งปลายเตียงที่คุณชายเขาตบเรียก ได้กูแล้วไม่รับผิดชอบเจอกระทืบแน่วันนี้

 

“กี่โมงแล้ววะ?” ผมถามขึ้นนั่งนิ่งๆให้มันเช็ดผมที่เปียกหมาดๆให้ เพทายแหงนหน้ามองเวลาที่ผนังห้อง

 

“เหลืออีกตั้งชั่วโมง...เดี๋ยว มึงจะรีบไปไหนเป่าผมให้แห้งก่อน”

 

“ไม่เอามันร้อน กูไม่ชอบ เดินๆไปก็แห้งเองแหละ” ผมลุกหนีแต่มันจับกดให้นั่งที่เดิม อื้อ ไอ้เหี้ยนี่ชอบบังคับ ลมจากไดร์มันร้อนผมโคตรเกลียดเลยแสบคอแปลกๆ

 

“ผมมึงยาวเสียทรงง่าย ถ้าจัดดีๆหล่อขึ้นนะมึง” จริงดิ? ผมไม่ได้บ้ายอแต่ถ้าหล่อขึ้นก็โอเค ฮ่าๆๆ

 

“งั้นทำให้ป๋าดีๆนะหนู ป๋ามีทริปให้”

 

“หึ กูได้ไปแล้ว” มันก้มลงมากระซิบข้างหู ผมย่นคอหลบลมร้อนที่จ่อใกล้เกินไป

 

“เลว” ด่าคำเดียวมันใช้เข่ากระทุ้งหลังผมซะเจ็บ รู้ว่าซาดิสม์แต่ไม่ต้องเผื่อแผ่ก็ได้มั้ง อย่าทำแรงก้นกูสะเทือนครับ

 

…………………………………………………………

 

@มหา'ลัย

 

ผมมองรายชื่อที่ติดอยู่บนบอร์ดเกาหัวสะกิดไอ้เต้ยให้ดูอีกทีว่าเป็นชื่อผมสองคนจริงๆ กูไปลงชื่อไปค่ายตอนไหนวะ 'ตฤณ เหมันต์' ชัดเจนมาก ชื่อกูไปโผล่ได้ไงเพื่อนรัก

 

“นายตุลาครับ ไม่ทราบว่านายตฤณมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง จู่ๆชื่อมันจะลอยไปเองมันใช่เหรอเพื่อนเต้ย”

 

“กูก็ไม่รู้ ใครแม่งเล่นเราแล้ว หืม ห้าวันสี่คืนค่ายธรรมะ กูจะอ้วกกก” เต้ยอ่านรายละเอียดอุทานคำโตเรื่องนี้ต้องมีหนอนบ่อนไส้

 

“อ่าวเฮ้ย เห็นแล้วเหรอวะ ฮ่าๆๆ” สองเพื่อนซี้หันไปมองด้านหลัง พี่ตี๋เดินหน้าตี๋ตาตี่วางมือบนไหล่รุ่นน้องทั้งสองคน

 

“พี่ตี๋!  พี่เอาเต้ยไปค่ายธรรมะได้ไงวะ”

 

“ทำเพื่อสาขาหน่อยไอ้เต้ย นี่ไง เพื่อนมึงก็ไป” ผมส่ายหน้าพรืด ไม่เอาไม่ไป ผมเป็นโรคไม่ถูกกับพระกับเจ้า

 

“เต้ยน้องรหัสพี่นะเว้ย ไม่ไป ยังไงเต้ยกับต้นข้าวก็ไม่ไป!” เต้นยืนยันหนักแน่น

 

ตี๋มองสีหน้าพะอืดพะอมของรุ่นน้องถอนหายใจออกมา “ เออๆ งั้นย้ายไปปลูกป่าวันมะรืนนี้” เต้ยมันอ้าปากจะเถียง “ถ้างั้นก็ธรรมะ กูให้มึงเลือก” พี่ตี๋เล่นดักทางไม่ต่างกับบังคับเลย

 

“ปลูกป่าแค่วันเดียวใช่ป่ะ” เต้ยถาม

 

“เออ ไปเช้าเย็นกลับ เดี๋ยวกูย้ายไอ้พวกปลูกป่าสองคนมาแทนมึงเอง”

 

“ใครไปบ้างพี่ มีสาวไหม” ถามได้ดี ผมมองหน้าพี่ตี๋ที่ยิ้มกริ่ม

 

“เพียบ ฮ่าๆๆ กิจกรรมเปิดว่ะได้ทุกคณะ มึงจะชวนเพื่อนมาก็ได้นะยังว่างอีกเยอะ” พี่ตี๋แกก็ให้พวกผมกรอกชื่อกับเบอร์โทรใส่กระดาษเอาไว้ หยิบใบรายละเอียดค่ายส่งให้

 

“รถออกเช้ามึงตื่นกันให้ทันนะ ขนมไปต้องแอบเอาไปเกะกะรถ กูให้พวกรุ่นพี่แบกไปให้แล้ว”

 

“รู้ทัน เออพี่ เอารถไปเองได้ป่ะ”

 

“แล้วแต่ สิบโมงต้องถึงที่ค่ายนะมึง กูไปแล้ว” หันมามองหน้าผม “พี่ไปก่อนนะครับต้นข้าว”

 

“ครับ” ผมตอบกลับ พี่ตี๋เดินขึ้นตึกไปสงสัยมีเรียนบ่าย ไอ้เต้ยหน้างอมองขนมในมือที่พี่รหัสส่งให้

 

“ให้กูแดกแต่เค้กอ้วนพอดีไอ้ห่า” ผมมองของในมือมันคิดถึงพี่ดิน พี่รหัสผมไปเรียนต่างมหา'ลัย แกไปเข้าบริหารแทนเห็นว่าโดนพ่อบังคับให้ดูแลบริษัทต่อ เกิดเป็นคนรวยก็ลำบากเหมือนกันนะครับ

 

…………………………………………………………..

 

ผมกลับมาบ้านช่วงบ่ายกว่า พี่ต้นน้ำมาส่งก่อนจะออกไปทำงานเข้ามาอีกทีสี่โมงเย็น เดินเข้าห้องไม่เจอไอ้หล่อสงสัยยังไม่เลิกเรียน

 

ต้นข้าวเดินทอดน่องเล่นอยู่ในสวนนั่งแกว่งขาเล่นในบ่อปลาโยนอาหารเม็ดหว่านไปวงกว้าง เสียงรถดังขึ้นหน้าบ้าน เพทายเปิดประตูลงมาพร้อมกับเพื่อนอีกหนึ่งคน ผู้หญิงหน้าตาสะสวยลงจากรถได้คว้าแขนเพทายพากันเดินเข้าบ้านเหมือนเธอเป็นเจ้าของเสียเอง

 

“นี่เหรอคะบ้านติวเตอร์เพ” เสียงหวานแว่วให้ได้ยิน ต้นข้าวเดินอ้อมเข้าทางประตูครัวชะโงกหน้ามอง

 

“อืม หยุดถามนะออม รอเพอยู่ตรงนี้ก่อน” เพทายหนักใจดีที่ต้นข้าวยังไม่มา ร่างสูงเดินขึ้นห้องไปเอาหนังสือกับอุปกรณ์ที่ต้องใช้ทำงานกลุ่ม

 

ออมเดินสำรวจบ้านไปทั่วจนมาถึงสวนที่ต้นข้าวยืนดักรออยู่ ผมเป็นเจ้าของบ้านที่มารยาทแย่มากเลยนะมีแขกทั้งทีแต่ไม่ออกไปต้อนรับ

 

“น้องชายติวเตอร์เพเหรอ” ออมถามหน้าแบ๊ว

 

“อันนั้นก็ใช่” ผมไม่ชอบหาเรื่องใครก่อนมันดูเหมือนคนบ้า เพทายมันเดินลงมาคงไม่เห็นใครตะโกนเรียกเพื่อนหัวเสีย

 

“ออม ทำไมมา...อยู่ตรงนี้” ไอ้หล่อเห็นผมหน้ามันเสียไปนิด เพื่อนมันเดินไปกอดแขน

 

“กลับมาตอนไหนวะ”

 

“ก็สักพัก ถามทำไม?” ผมไม่ได้ขึ้นเสียงกลับถามมันเสียงเรียบ ในใจมันปวดหนึบๆที่เห็นมันยืนนิ่งให้เขากอดอยู่อย่างนั้น

 

ผมทำอะไรไม่ได้ นอกจากได้แต่มองแล้วใจเย็น

 

“อืม เปล่า วันนี้กูไปนอนคอนโดนะ มีงานกลุ่มว่ะไม่อยากกวนบ้านมึง” ผมยิ้มไม่ได้ตอบอะไร

 

“งั้น กูไปนะ”

 

เพทายเดินหันหลังออกไป งั้นกูไปนะ ผมควรจะพูดรั้งมันเอาไว้แต่ในฐานะอะไรล่ะ ถ้ามันเอ่ยปากสักนิดผมจะไม่ค้านเลย บ้านผมมีที่ว่างเยอะมันจะขนเพื่อนมากี่คนก็พอ เห้อ ไม่อยากรบกวนมันคือเหตุผลจริงอย่างที่มึงบอกใช่ไหม

 

นอนคอนโด...

 

มันนอนคอนโด...

 

แต่ผมนอนไม่หลับเว้ย!

 

Rrrrrr

 

ผมคว้าโทรศัพท์มาดูหวังว่าไอ้หล่อจะโทรมา เบอร์ไอ้เต้ยขึ้นโชว์หราผมทำหน้าเซ็งกดรับ

 

(ไอ้ข้าววว พี่ตี๋ชวนไปผับ ไปดิไม่ดึกมากหรอก)

 

“กูง่วงว่ะ มึงไปเหอะ” เสียงจะเศร้าไปไหน ผมนอนหลับตา เพลียเหี้ยอะไรก็ไม่รู้ มันเหนื่อยๆ

 

(หราาา พี่รหัสมึงเลี้ยงเองเลยนะ ฮ่าๆๆ พี่ดินให้กูมาชวน เบอร์มึงเขาจำไม่ได้)

 

พี่ดิน!

 

“มารับกูด้วย” ผมเปลี่ยนใจอยากเจอหน้าพี่รหัส กี่เดือนแล้ววะหายไปเลย

 

(ฮ่าๆๆ หายง่วงแล้วเหรอวะ เออๆรอหน้าบ้านเลย)

 

ผมเปลี่ยนชุดเดินลงมาบอกพี่ต้นว่าจะกลับดึกๆไอ้เต้ยมาส่ง พี่ต้นน้ำแกปล่อยครับโตๆกันแล้ว ผมมายืนรอไอ้เต้ยหน้าบ้าน ไม่นานมันก็ขับรถยนต์มารับแทนเวสป้า

 

“เสื้อมึงบางไปป่ะวะ” เต้ยทัก ผมก้มลงมองตัวเองที่คอเสื้อกว้างก้มทีเห็นยันหน้าท้อง เป็นผู้ชายมันเสียหายตรงไหนกัน

 

“กูเป็นคนขี้ร้อน ชอบใส่อะไรบางๆว่ะ”

 

“หื้อ เหล้ายังไม่ทันลงคอมึงก็เมาซะแล้ว”

 

“หึ ถ้ากูเมาไม่ต้องลากกลับนะ กูจะยืนอ่อยหาเหยื่อสักคน” เต้ยมันมองหน้าว่าเอาจริงดิ มาถึงขั้นนี้แล้วสันดานดิบมันก็ออกกันทุกคน อย่างที่ว่า...ผมยังผู้ชาย

 

เดินไม่ทันจะถึงโต๊ะก็เจอแฟนเก่าเข้ามาทัก ถ้าเธอไม่งี่เง่าผมก็กะฟันยาวๆ เลวดีไหมล่ะ นี่แหละสันดานของต้นข้าวแก๊งหล่อประจำสาขาสิ่งแวดล้อม

 

“ยังหล่อไม่เปลี่ยนเลยนะคะ” นิ้วเรียวยาวกับสีเล็บแดงเพลิงลูบไล้อกต้นข้าวเล่น ผมสอดมือไปโอบสะโพกเธอไว้ดึงเข้าประชิดตัว ริมฝีปากสีหวานประทับลงมาเมื่อปากร้อนของผมสอดลิ้นเข้าไปดูดดึงลิ้นเล็กที่คุ้นเคย เรานัวเนียจูบกันสักพักเต้ยมันเห็นผมไม่ตามเข้าไปเดินออกมากระชากคอเสื้อลากไปถึงโต๊ะ

 

“น้องพี่เลย แม่งไปยืนดูดปากกับสาว” เต้ยหงุดหงิดคว้าเครื่องดื่มกระดกลงคอ ดินกวักมือเรียกน้องตัวเองเข้ามานั่งข้าง

 

“เปิดห้องไหมวะข้าว” ผมมองตาพราว

 

“พี่ดิน! อย่าไปแนะมันดิ สามสี่วันมานี้มันลดๆลงเยอะแล้วนะพี่ เพิ่งจะเที่ยวเพราะพี่มานี่แหละ”

 

“หุบปากน้องรัก วันนี้มึงรับหน้าที่เป็นผัวมันเหรอวะหวงจัง” ตี๋ล๊อคคอเต้ยดึงเข้ามาใกล้ ผมยักคิ้วให้มัน

 

“หึ ผมอะไม่เท่าไหร่ แต่ผัวมันจริงๆถ้ารู้แล้วจะเป็นยังไงนะ” เงียบกริบ ทั้งโต๊ะแม่งเงียบเมื่อเต้ยพูดจบมันรู้อะไรมา ผมเม้มปากมองหน้ามันนิ่งหยั่งเชิงว่ามันรู้จริง

 

“เฮ้ย! ต้นข้าว...มีแล้วจริงๆเหรอครับ” พี่ตี๋แม่งตาโตเจอเรื่องสุดเซอร์ไพร์ ผมอ้ำอึ้งไม่รู้เต้ยมันพูดเล่นพูดจริง พี่ดินลูบแขนผมส่งสายตาอ่อนโยนเหมือนปลอบ

 

“บ้าพี่! ผมจะไปมีได้ไงเล่า พี่ดินเปิดห้องเลยวันนี้จะฟันสาวให้ดูเป็นขวัญตา” แค่นั้นแหละพวกพี่พากันโล่งใจ พี่ตี๋หันไปจัดการไอ้เต้ยที่ทำให้พี่เขาตกใจเล่น

 

“ปล่อยเมียมึงไว้กับพี่มันบ้าง มึงอะไปกับกู” พี่ตี๋ลากไอ้เต้ยหายไปในฝูงชนที่หลับหูหลับตาเต้นไม่ยอมใคร พี่ดินส่งเหล้าให้ผมชนิดไม่ค่อยแรงมาก

 

“พี่หายไปไหนมาวะ ทิ้งน้องทิ้งนุ่ง” ผมยกเหล้ากระดกหมดแก้ว อึก แสบคอว่ะ

 

“กูไม่เรียนเหรอครับ เอาเบอร์มาดิ้ เบอร์ข้าวพี่ทำหายว่ะ”

 

“ไม่สำคัญพอให้รักษาไง” ผมบ่นแต่ก็กดเลขลงไปส่งโทรศัพท์คืนให้ พี่ดินเห็นเงียบๆพกความเจ้าชู้มาเพียบ ผมสายเดียวกันแต่กูแสดงออกเลยครับ

 

ยิ่งดึกยิ่งมันส์เหล้าเข้าคอมากๆอารมณ์อยากสนุกก็มา ผมแหวกกลุ่มคนที่เต้นอยู่แถวบาร์ไปสั่งเครื่องดื่มเพิ่ม เดินไปก็เบียดกันไปเสียดสีกันบ้างเป็นเรื่องธรรมดา

 

“มาคนเดียวเหรอคะ” เสียงหวานหูกับมือนุ่มคล้องคอผมจากด้านหลัง กลิ่นน้ำหอมฟุ้ง ผมเดาะลิ้นเล่นเอี้ยวคอมองหน้า สวยแฮะ

 

“ตอนนี้อยู่คนเดียว”

 

“ใครว่า สองคนต่างหาก” มือเรียวของสาวเจ้าล้วงเข้ามาใต้เสื้อลูบไล้เนื้อแน่นสะกิดตุ่มไตสองข้างก้มหน้าลงช้อนตามองผม

 

อย่ายั่ว เดี๋ยวขึ้นแล้วจะเสียวนะครับ

 

หนุ่มหน้าคมกดคอสวยลงต่ำเอียงหน้าหอมแก้มเบาๆก่อนผละออกไปรับเครื่องดื่มเดินกลับมาที่โต๊ะ ไอ้เต้ยปรี่เข้ามาหาผมดึงไปนั่งติดกับมันคล้องแขนไว้ไม่ยอมปล่อย ตามันแดงๆจากฤทธิ์แอลกฮอล์

 

“วันนี้มึงต้องอยู่กับกู กูจะไม่ยอมให้มึงคลาดสายตาอีกแล้ว” เสียงเมามายเพ้อออกมา มันนั่งคอพับแต่สายตามองผมหวานเชื่อม

 

“เมาแล้วไอ้ห่า แล้วใครจะพามันกลับล่ะทีนี้”

 

“เต้ย เต้ย รู้ว่าต้องพากูกลับจะเมาทำไมวะ” ผมตบหน้าเต้ยปลุกให้ตื่น พี่ตี๋ส่ายหน้า

 

“ปล่อยมันไปพี่เอากลับเอง ไอ้ดิน ไปส่งน้องมึงเองใช่ไหม”

 

“เออ ต้นข้าวกลับกับกู ข้าวเมาไปเลยเอาให้เต็มที่พี่โทรบอกพี่ชายเราแล้วว่าวันนี้ขอสักวัน”

 

ผมนั่งดื่มกับพี่ดินพี่ตี๋จับหัวไอ้เต้ยให้นอนหนุนตัก พี่ดินรู้จักพี่ต้นน้ำไม่น่าจะมีปัญหาถ้าทั้งคู่คุยกันเข้าใจ มือที่จับแก้วชะงักรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หน้าท้อง ผละออกดูรอยฟันของไอ้เต้ยทะลุเนื้อผ้าเข้าไปด้านใน

 

“กลับไหมวะ เมียกูโทรเร่งยิกๆแล้วไอ้ห่า” ตี๋ที่หายออกไปคุยโทรศัพท์กลับเข้ามาพยุงเต้ยลุกยืน

 

“เออๆ น้องกูก็ไม่ไหวแล้ว ต้นข้าวๆไป กลับกัน”

 

“กลับแล้วอ๋อออ” เสียงยานครางตอบกลับเดินสะลึมสะลือไปรู้ทิศทาง ดินจำต้องจับมือนิ่มเอาไว้พาไปที่รถ

 

………………………………………………………………….

เพทาย

 

เสียงเครื่องยนต์ดังมาหยุดอยู่หน้าบ้าน มองเข้าไปภายในบ้านมืดสนิท ต้นข้าวนอนหลับไม่ได้สติ ดินเปิดประตูฝั่งคนขับออกก้าวเท้ายาวมาอุ้มร่างน้องรหัสออกมามือกำลังกดโทรเรียกเพื่อนให้ออกมารับ

 

แกร๊ก

 

“มาแล้วเหรอ” เสียงเข้มดังขัดจังหวะ ดินไล่สายตามองบ้านเลขที่คิดว่ามาผิด แต่มันก็ถูกนี่หว่า

 

“ส่งมันมาผมดูต่อเอง” ผมเปิดรั้วกว้างเดินมากำแขนบางแน่นกระชากให้หลุดจากอีกคน ดินคว้าแขนอีกข้างเอาไว้

 

“ต้นน้ำมันไปไหน”

 

“พี่มันนอนแล้ว ผมอาสารอเองมีปัญหาอะไรอีก” น้ำเสียงปนหงุดหงิดเอ่ยหาเรื่อง มองมือดินที่จับแขนต้นข้าวไว้บังคับทางสายตาให้ปล่อย

 

“อืม งั้นพี่ฝากมันด้วย”

 

“ฝากทำไม เมียผม ผมดูเองได้ ขอตัวก่อนนะครับ” ไอ้หล่อแผลงฤทธิ์ให้เกิดเรื่องแล้วไง ดินอ้าปากค้างสติหลุดไปดับคำส่งท้ายที่เพทายฝากไว้ให้

 

ไอ้เต้ยพูดจริง น้องรหัสกูมีผัวแล้ว!

 

ผมอุ้มต้นข้าวมาถึงหน้าห้องวางกองไว้กับพื้นมือเปิดห้องค้างโค้งตัวลงกระตุกแขนคนเมาให้ลุกขึ้นถ้าเฮียเพลงไม่ใช่เจ้าของผับผมคงโง่อีกนาน โทรมาเย้ยด้วยเสียงยังไม่พอมีรูปแนบมาให้ดูเป็นขวัญตาอีก ตอนนี้ชักไม่แน่ใจว่าพี่ชายแค่แกล้งหรือคิดจะเอาจริงกันแน่

 

“กูไม่อยู่วันเดียวร่านได้ใจชิบหาย อยากมากใช่ไหม” มือหนาจัดแจงถอดเสื้อผ้าร่างกายขาวออกจนครบทุกชิ้น หายเข้าไปในห้องน้ำก่อนย้อนกลับมาแบกต้นข้าวพาดบ่า

 

ตูม!

 

อะ เฮือก ต้นข้าวตะเกียดตะกายเกาะขอบอ่างโผล่หน้าขึ้นหายใจ กำมือทุบหน้าอกไอค่อกแค่กสำลักน้ำที่เข้าทางปากและจมูก ใจกระตุกวูบเหลือบเห็นขาคุ้นตายืนอยู่ข้างอ่างระยะประชิด

 

“จะให้กูทำยังไงกับมึงดี” ผมกดเสียงต่ำย่อตัวลงมานั่งยองๆบีบคางมนที่ก้มหน้านิ่งให้เงยขึ้น

 

“ก็ไม่ต้องทำไง”

 

“คิดดีแล้วเหรอตอบกูแบบนี้! มึงวอนเจ็บตัวเองนะต้นข้าว” ใบหน้าขึงขังจ้องผมดุดัน หยิบบางอย่างขึ้นโชว์ส่ายไปมาล่อสายตา

 

“มึงไปหาของแบบนี้มาจากไหน”

 

“คิดว่าหน้าอย่างกูดีไหมล่ะ ของแค่นี้กูกระดิกนิ้วก็ลอยมาแล้ว หึ สั่นทำไมครับเมีย ทีจูบผู้หญิงไม่เห็นมึงจะกลัวว่ากูจะรู้” ต้นข้าวมองหวาดทำท่าคิดจะหนี ไวอากร้ามีสรรพคุณยังไงทำไมเขาจะไม่รู้

 

“ไม่ อย่าทำ มึงอย่าทำกูแบบนี้เพทาย”

 

“ขอกู? รู้จักกูดีแค่ไหนถึงกล้าห้ามห้ะ! แดกเข้าไป อยากมากนักก็แดกมันเข้าไป!”

 

“อึก อะ ไอ้เหี้ย! อื้อๆๆ  อือออ”  ริมฝีปากบางกัดแน่นหลีกหนีเม็ดยาที่พยายามยัดเข้ามา หากแต่มือใหญ่ไม่ยอมบีบคางมนแน่น ปากร้อนขบเม้มไปตามลำคอกัดให้ได้กลิ่นคาวเลือดโชยมา

 

ใบหน้าซีดหมดสติสลบคาอ่าง ไอ้หล่อกลัวเมียจะตายรีบพาขึ้นจากน้ำดึงผ้าเช็ดตัวมาห่อเอาไว้แน่น มึงมันหาเรื่องให้กูร้ายได้ตลอด งานก็ยังทำไม่เสร็จกูต้องกลับมาจัดการเมียอีกแม่ง

 

“ฮัลโหลออม ทำไปก่อนนะคนเดียวเพดูแลเมียก่อน อืม ก็คนที่เจอนั่นแหละ” วางสายเพื่อนสาวเสร็จหันมาจัดท่าให้ร่างบางนอนดีๆ ดึงมาผ้ามาคลุมทั้งตัวเขาและอีกคน

 

……………………………………………………

 

ต้นข้าว

 

ผมตื่นขึ้นมาช่วงสายของวัน ร่างกายมันระบมทั้งมึนหัวและจะอ้วก จะลุกขึ้นนั่งมีของหนักมาพาดทับสะโพกเอาไว้ก้มลงมองเป็นขายาวของไอ้หล่อที่นอนกอดผมไว้ทั้งตัว

 

เพี้ยะ

 

โมโหไอ้สัส!

 

“โอ๊ย มึงตบกูทำไมเนี่ย” ยังจะมีหน้ามาถาม เมื่อคืนถ้าผมไม่น็อคไปก่อนแม่งคงเอาไวอากร้าให้ผมกินจริงๆ แต่ถึงอย่างนั้นคนซวยก็ไม่ใช่ใคร มันนั่นแหละ ผมจับแม่งทำเมียแน่

 

“เอาอีกสักทีไหม! เมื่อเป็นเหี้ยอะไรเกือบฆ่ากูตาย” ผมข่วนหน้ามัน ไอ้หล่อรวบมือผมไว้

 

“แล้วมึงทำเหี้ยอะไรไว้ล่ะ!!” มันตะคอกเสียงดัง ถ้าห้องไม่เก็บเสียงมีหวังพี่ต้นแห่มาเคาะประตูรัวแน่

 

“กูก็เที่ยวไง ทำไมวะ กูเที่ยวแล้วมันผิดตรงไหน” ทีมึงยังไปค้างคอนโดกับผู้หญิงได้เลย รู้ว่ามันจะเถียงแต่เสียงโทรศัพท์มันดังขัดเสียก่อน

 

Rrrrr

 

“ว่าไงออม เออ บอกไอ้แตงด้วยเพเข้าสาย อืม ขอบใจมาก” พูดไม่ทันขาดคำก็โทรมาเลย ตายยาก

 

“ปล่อยกู จะไปอาบน้ำ” ต้นข้าวหน้าหงิกงอสะบัดตัวออก

 

“หน้าเป็นส้นตีนอะไรอีกล่ะ เมื่อคืนยังไม่เคลียร์มึงอย่าหนี”

 

“แล้วมึงล่ะ จะค้างคอนโดแล้วกลับมาทำไม” เพทายเลียริมฝีปากจับผิดต้นข้าวที่เสียงแม่งเหมือนงอน

 

หรือมันจะงอนจริง

 

“เรื่องของกู วันนี้กูว่าจะไปซื้อของกับออมด้วย” ไอ้หล่อเอ่ยยิ้มๆ ผมไม่ได้อยากรู้จะบอกทำส้นตีนอะไร โว๊ย กูหงุดหงิดไอ้เหี้ยเอ๊ย

 

“เออ!”

 

“มึงไม่สน?”

 

“ทำไมกูต้องสน”

 

“อืม งั้นกูอาบน้ำไปเรียนดีกว่า” เพทายกระตุกปากมองใบหน้าคมสายตาเจ้าเล่ห์ แกล้งเดินช้าๆถ่วงเวลาหยิบผ้ามาพาดบ่า

 

“ถ้ามึงจะไปด้วยกูก็ไม่ห้ามนะ เพราะกูไปกับออมแค่สองคนเอง” หึ คนไม่สนแม่งกำมือแน่นเชียว

 

“เดี๋ยว!”

 

“ว่าไง”

 

“กูไปด้วย” ผมพูดออกไปแล้วเย็ดเข้ ปล่อยมันไปสิวะจะเสือกขัดคอเขาทำไม แม่งก็ดีไม่ใช่เหรอจะได้ไม่มายุ่งกับเรา เพทายหัวเราะในลำคอแสร้งหน้าไม่เข้าใจ

 

“ไปทำไม?”

 

“ก็กูจะไป” หนุ่มหน้าคมสะบัดผ้าห่มทิ้งก้าวเท้าลงมาปรี่เข้าห้องน้ำก่อน "มาช่วยชาติประหยัดน้ำกันไหมวะ" เพทายเบิกตากว้าง

 

“กูเหรอ?” ต้นข้าวหน้าแดงระเรื่อทำท่าจะปิดประตู

 

“จะเข้าไม่เข้า ไม่เข้ากูอาบคนเดียวแล้วนะ” เพทายรีบวิ่งตามเข้าไปก่อนประตูห้องน้ำจะปิดลง เสียงโวยวายดังขึ้นก่อนจะเงียบหายไป

 

 

 

 

 

 TBC.