แรดชิบหาย เมียอย่างมึง!

ตอนที่ 29

 

  

 

เต้ย

 

ผมยื่นมือไปข้างหน้าจับมือของอีกคนที่ยื่นมาเพื่อพยุงให้ลุกขึ้นยืน  ไม่ไกลกันก็เป็นต้นข้าวที่ปากด่าผมไม่หยุดจนพี่ ๆ ช่วยกันเอามือมาปิดปากมัน

 

ก็ดีแล้ว ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ

 

“ขอบคุณนะ” เสียงเศร้าปนดีใจเอ่ยกับผม นัยน์ตาคมฉายแววมีความหวัง ถึงแม้หลังมือของเราจะแตะกันเพียงเบา ๆ ยามเดินไปยังที่พัก แต่สัมผัสอบอุ่นที่ขาดหายก็ถูกส่งผ่านมาให้ผมได้รู้สึกเติมเต็มอยู่บ้าง

 

“อืม อย่าทำให้กูผิดหวังล่ะ”

 

“ครับ พี่จะทำให้ดีที่สุด”

 

ผมไม่ได้แสดงสีหน้าดีใจอะไรออกไป เมื่อก่อนผมเอาแต่ปฏิเสธมันมาตลอด แต่วันนี้…มือคู่นี้มันยื่นมาตรงหน้าผม ผมก็ยื่นไปแม้จะลังเลในคราแรก แต่ผมเลือกแล้ว…

 

เลือกทางที่จะเดินต่อพร้อมใครอีกคน

 

“กูเดินเองได้!” เสียงเข้มบ่นออกมา ฟางสะบัดมือของตี๋ออกมองคนรอบข้างที่พากันอมยิ้ม  แสดงชัดเจนขนาดนี้ใครไม่รู้ก็บ้าแล้ว

 

“ก็เดี๋ยวลื่นอีก” ไม่ทันขาดคำฟางก็ทำท่าจะลื่น ถ้าไม่มีมือของคนข้างหลังประคองไว้

 

“เห็นไหมล่ะ! ไม่ยอมฟัง ดื้อว่ะ”

 

“กูไม่ได้ดื้อ!!”

 

“ดื้อ!”

 

“ไอ้ตี๋” ฟางแยกเขี้ยวมือบีบจมูกโด่งของตี๋ เดินไปก็ทะเลาะกันไป ผมยิ้มก่อนจะเหลือบไปมองต้นข้าวที่ปิดปากหัวเราะน่ารัก

 

ถ้าบอกไปจริง ๆ ว่ากูชอบมึง กูคงจะไม่เห็นรอยยิ้มแบบนี้อีกแล้วสินะ

 

“พี่ไม่ได้ว่าอะไรนะถ้าเต้ยยังไม่ลืมเขา แค่เต้ยยอมเปิดใจให้พี่ พี่ก็ดีใจมากแล้วครับ” เสียงนุ่มเอ่ยบอก ผมพยักหน้ารับ

 

“อืม กูก็ไม่ได้สัญญาว่าจะเปิดรับเต็มร้อย ขึ้นอยู่กับมึงว่าจะทำให้มันเต็มได้รึเปล่า”

 

“พี่จะดูแล เท่าที่คน ๆ หนึ่งจะทำได้”

 

“ดูแลมันด้วยนะ หัวใจของกูมันตายมานานแล้ว บางทีกูก็ไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่แสดงออกไปนักหรอก” ผมกำลังฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่มัน กำลังลองเสี่ยงให้มันได้เข้ามาศึกษาภายในใจที่อ้างว้างของผม

 

“ครับ” รอยยิ้มกับใบหน้าที่มุ่งมั่นไม่ได้รับประกันว่าสิ่งที่เขาพูดจะเป็นจริง ผมจะรอดูการกระทำของแซม รอดูว่าจะทำยังไงกับคนเย็นชาอย่างผม

 

……………………………………………………………..

 

ผมเฮฮานั่งคุยกันอยู่ในโรงอาหารหลังจากทานมื้อเช้ากันจนอิ่ม เมื่อฟางเปิดประเด็นเรื่องคบพี่ตี๋ ติ้วเองก็มองหน้าพี่ดิน ผมหวังว่าพี่ดินคงจะไม่ใช่หรอกนะ แต่เหมือนจะคิดผิด

 

“พวกมึง! กู…มีเมียแล้วนะ” ติ้วพูดขึ้น

 

“ใครวะ สวยไหม?” เพทายถามตาลุกวาวก่อนร้องเสียงหลงก้มมองเท้าตัวเอง

 

“เอามาให้กูสแกนก่อนดิวะ เหมือนอิฟางอีกแล้วนะมึง” แตงบ่น

 

“ไม่น่าจะสวยมั้ง ออมว่าหล่อเถื่อน ใช่ไหมคะพี่ดิน” ผมมองหน้าไอ้ดิน มันสีหน้าเรียบนิ่ง

 

“เฮ้ย!! อย่าบอกนะว่า…”แตงหันมามองดินช้า ๆ ตบหน้าผากตัวเอง

 

“อืม พี่ดินเมียกูเอง ^^”

 

“หมดกันเพื่อนกูแต่ละตัว มึงจะเข้าชมรมคนรักป่าอีกคนไหมอิเพ กูจะได้ทำใจทีเดียว” แตงหันไปถามเพื่อนสุดหล่อ เพทายยิ้มมองหน้าต้นข้าว

 

“เขาถามก็ตอบไปดิเมีย” เพทายวางมือบนไหล่ต้นข้าว คนตัวเล็กมือปิดหน้าหนีสายตาคนทั้งโต๊ะ

 

“ไอ้หล่อ อื้อ~ แกล้งกู” ต้นข้าวมันอายก้มหน้าก้มตาไม่มองใคร ผมกำกางเกงตัวเองแน่นเบี่ยงหน้าหนี ใจนึกอยากจะลุกเสียด้วยซ้ำ

 

“ต้นข้าวเหรอ?!! กูไม่ยอมนะเว้ย มึงแย่งผัวในอนาคตกูอิเพ” แตงโอดครวญ

 

“สักทีนะเพทาย” ออมพูดขึ้นมายกนิ้วให้

 

“ออม มึงรู้ตอนไหน? เมื่อไหร่?” แตงคาดคั้นเพื่อน

 

“นานแล้วแหละ”

 

“ไม่จริงใช่ไหมต้นข้าว ฟางหล่อสู้ไอ้เหี้ยนี่ไม่ได้ตรงไหนครับ ไม่เอาอะ ต้นข้าวของกูนะเว้ย” ฟางโวยวายพี่ ตี๋หันมามองหน้าผม ผมส่ายหน้าไม่เป็นอะไร

 

แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมต้องเก็บอาการไว้ไม่ให้ใครได้รู้ ตัดใจมันตัดได้ถ้ากรรไกรมันคมพอ ผมได้แต่เตือนตัวเองในใจว่าเลือกแล้ว ผมเลือกแซมแล้ว และควรซื่อสัตย์กับมันทั้งต่อหน้าและลับหลัง

 

……………………………………………………………………..

 

ต้นน้ำ

 

“น้ำไปเรียนก่อนนะครับ” ผมบอกกล่าวกับพีชนั่งลงใส่รองเท้าคัชชูดำ พีชพยักหน้าหงึกหงัก ผมอดไม่ได้ที่จะเดินไปหอมแก้มนิ่มชาร์ตพลังก่อนไปเรียน

 

“น้ำ ทำอะไรช่วยบอกกันก่อนสิ” ใบหน้ายุ่งยังไงก็ยังน่ารัก ผมดึงแก้มพีชยืดออกทั้งสองข้าง

 

“ตื่นเต้นดีออก น้ำจะทำอะไรพีชก็ไม่รู้ หึ” ผมทำท่าจะก้มหน้าลงไปจูบหน้าผากเสียงของเพลงก็ขัดเข้ามา

 

“อะแฮ่ม! อย่าสวีทครับผมอิจฉา เฮียน้ำทำอะไรเกรงใจคนไม่มีแฟนบ้าง”

 

“เพลงมาตอนไหน?” พีชถาม

 

“มาทันเห็นฉากเด็ดพอดี แย่หน่อยนะครับที่วันนี้เฮียต้องอยู่กับผมทั้งวัน”

 

“อาการพีชเป็นยังไงโทรมาบอกเฮียด้วยนะ” ผมยืดตัวตรงเตรียมไปเรียน กุมมือพีชเอาไว้ลูบเบา ๆ

 

“ครับผม จะรีบรายงานทันทีเลย”

 

“อย่าให้หมอมาจีบนะเพลง เฝ้าไว้ให้ดี เฮียไว้ใจเพลงนะ” รักษามาตั้งนานเพิ่งจะได้เห็นปมอประจำตัวพีชก็วันนั้นแหละครับ หล่ออย่าบอกใครเลย ถ้าพีชมองเห็นเมื่อไหร่คงมีหวั่นไหวบ้าง

 

“น้ำ! ไปเรียนได้แล้ว สายแล้วครับ”

 

“เฮียพีชเขินทำไม อ้ะ ๆ อย่ามาบอกว่าไม่ หน้าเฮียตอนนี้แดงมาก” แล้วเด็กน้อยพีชก็ใส่ซื่อยกมือกุมแก้ม

 

“ผมล้อเล่นว่ะเฮีย” เพลงเฉลยหัวเราะชอบใจ

 

“อืม ฝากด้วย ไปแล้วนะครับพีช” ผมโอบพีชตัดใจผละออกมาเดินไปขึ้นรถ เห้อ อยู่นานกลัวจะห้ามใจตัวเองไม่ไหว

 

ก็มีความสุขดีนะ ชีวิตที่มีพีชเข้ามา

 

………………………………………………………………………..

 

ต้นข้าว

 

ตกเย็นข่าวการคบกันของผมก็แพร่ไปอย่างรวดเร็วปานจรวดวิ่ง คราแรกก็มีมาด่อม ๆ มอง ๆ พอเริ่มนานเข้าก็มีผู้ชายมาถามบ้างว่าผมเป็นเกย์จริงไหม กูไม่ได้เป็นเว้ย แค่ชอบไอ้หล่อคนเดียว และสถานการณ์ปัจจุบันของผมก็คือ….

 

ฮิ้ววว~

 

ผมโคตรจะเขินเมื่อเจอเสียงโห่แซวตลอดกิจกรรมสายสัมพันธ์ ไอ้หล่อมันประกาศลั่นกลางโรงอาหารว่ามันเป็นแฟนผม แล้วผมจะทำยังไงล่ะครับนอกจากเขินแล้วเอาแต่ปิดหน้าปิดตาก้มมองพื้น

 

“กินแห้วกันถ้วนหน้า น้องข้าวไม่น่าเลย ฮึก ฮือออ พี่ปวดใจ”

 

“เรื่องจริงเหรอวะ กูอุตส่าห์เล็งไว้”

 

“ต้นข้าวของพี่ ไม่น่าเลย”

 

“หุบปากเว้ย!!! คนนี้ของผมครับ ของผม ๆ ห้ามยุ่ง!!” เพทายแหวกกลางวงนินทายกเท้าขึ้นสูงวางลงบนเก้าอี้ ทั้งน้องทั้งพี่วงแตกหลบเท้าแทบไม่ทัน

 

แค่นี้กูก็อายแล้วเหอะ

 

“อิจฮาเว้ย!! น้องข้าวครับ…” ผมเงยหน้ามองพี่คนหนึ่งที่ยืนเก๊กหล่อตรงหน้าผม “ช่วยไปน่ารักไกล ๆ หน่อย พี่อดใจไม่ไหว ยิ่งเขินยิ่งน่ารักเว้ย” พี่แกยกมือกุมหัวใจทำท่าจะเป็นจะตาย มาแรก ๆ ก็เจอจีบบ้างอะไรบ้าง แต่พอรู้ว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชายยิ่งเข้ามาถามความจริงกันด่วน

 

“พี่ครับ ผมเขินนะ อย่าพูดสิครับ”

 

“พอๆ อย่าไปแซวน้องข้าวของพี่สิครับ แค่มีแฟนขี้หวง! ก็ซวย! พออยู่แล้ว อย่าซ้ำเติมครับ” เสียงพี่พัดพูดกระแทกใส่หน้าไอ้หล่อที่นั่งกระดิกขาเท้าคางเหล่มอง

 

“พี่อย่ามาอิจฉา ใครจะโชคดีเท่าต้นข้าวไม่มี ผมทำอาหารเก่งนะ รูปหล่อพ่อรวย การศึกษาดี”

 

“ถุย! มึงหล่อเรียนดี รอบที่แล้วตกวิชาอะไรไอ้ฟาง” ติ้วโยนไปทางฟาง เพื่อนมันก็ตอบรับดีเกิน ทำเอาไอ้หล่อหน้าเสีย

 

“วิชา..”

 

“หยุด! พวกมึงเอาหน้าเหี้ย  ๆไปไกล ๆ เลย” ไอ้หล่อมันโบกมือไล่แยกเขี้ยวใส่ หึ ผมยิ้มขำ แล้วเป็นอวด ไอ้หล่อเอ๊ย

 

“ไอ้เพ กูว่ามึงพาต้นข้าวไปตัดผมได้แล้ว” หา ผมคลำหัวตัวเองทันที ก็ไม่ค่อยยาวนะ

 

“ก็ไม่เห็นยาว ไว้งี้น่ารักดีเนอะเมีย” เพทายพยักเพยิดไปทางต้นข้าว

 

“ไม่ใช่อะไรหรอก…” ฟางเดินมาจับมือผมยกขึ้น “ผมยาวอาจจะทิ่มตา แต่ถ้าผมรักคุณขึ้นมาเราอาจจะได้ทิ่มกันนะครับ อร๊าย~ กูพูดเองเขินเอง โอ๊ย!! ไอ้สัสตี๋”

 

“มาทิ่มกับกูมา มานั่งดี ๆ กูตบคว่ำไอ้ห่านี่” ไอ้ฟางมันโดนเรียกตัวกลับไป แต่คำพูดของมันก็เรียกเสียงโห่ขึ้นอีกรอบ ผมจะบ้าตายตรงนี้แล้วนะ

 

 “มึงนี่โชคดีเนอะไอ้เพ เพราะถ้ากูได้ต้นข้าว กูจะลบกูเกิ้ลออกจากเครื่องทันทีเลย” เสียงเพื่อนมันคนหนึ่งพูดขึ้น

 

“ทำไมวะ?” ไอ้หล่อมันงง ผมก็งงเว้ย

 

สายตาเพื่อนมันมองผมตาเชื่อม “เพราะแค่มีต้นข้าว เราคงไม่ต้องค้นหาอะไรอีก” ผมถึงกับมุดเสื้อไอ้พี่ดินที่ยืนค้ำหัวอยู่ด้วยความอาย

 

“เฮ้ย ๆ  ๆ เสื้อพี่ดินเปิดแล้วต้นข้าว คนนี้เมียกู อย่าครับอย่า ต่อให้น่ารักกูก็ไม่เว้นนะเว้ย” เสียงเข้มของติ้วกับมือหนาที่ดึงพี่ดินเข้าไปยืนใกล้ พี่ดินถึงกับเซตบหน้าติ้วฉาดใหญ่

 

เจ็บไหมล่ะมึง

 

“คนมีเมียนี่มันขี้หวงทุกคนจริงป่ะครับ?” ฟ้าสงสัย เริ่มคุ้นชินกับพวกผมที่ออกแนวเถื่อน ๆ

 

“มึงก็ลองมีดิ จะได้รู้” ติ้วตอบ

 

“ผมก็อยากมีนะ แต่เขาไม่ยอม จะให้ผมทำยังไง” สายตาไอ้ฟ้ามันกรุ่มกริ่มมองไปทางพี่ฟินกับพี่พัด ผมไม่แน่ใจว่ามันมองใครกันแน่

 

ไม่ได้นะมึง จะพี่ฟินหรือพี่พัดมึงก็กดเขาไม่ได้ ดูแต่ละคนสิคับ อย่างโหด

 

“ปล้ำมันเลยพวก กูสนับสนุนการใช้ความรุนแรง” เพื่อนฟ้าที่อยู่ต่างสถาบันตะโกนตอบ

 

“เฮ้ย ๆ ๆ กูว่ามันจะดีเหรอวะ? ค่อย ๆ จีบนะมึง ถนอมเขาหน่อย” ไอ้ฟางมันออกโรงปกป้องว่าที่เมียไอ้ฟ้า 

 

“ปล้ำเลยมึง เชื่อพี่แล้วจะรุ่ง” พี่ตี๋ก็เอากับเขาด้วย

 

“ไอ้ตี๋!! ไม่ใช่มึงนะที่โหดตลอด ถนอมกันบ้าง กูจะบอบช้ำแล้วไอ้ห่า แล้วยังเรื่องไลน์อีก ขยันส่ง อยู่ใกล้แค่นี้มึงจะส่งทำไม?” ผมว่าไอ้ฟางมันเก็บกด ฮ่า ๆ ๆ พี่ตี๋มันขี้หวง เรื่องนี้ผมกับไอ้เต้ยรู้ดี

 

“เดี๋ยวนี้ยังคุยไลน์กันอยู่อีกเหรอวะ ต้องกูครับ” ติ้วมันช้อนตาขึ้นมองพี่ดินที่ก้มหน้าลงมามองพอดี  “เบื่อแล้วคุยไลน์ อยากให้มานั่งข้างกายแล้วสบตากัน  ฮิ้วว~  ใช่ป่ะพี่ดิน” เสียงโห่ร้องก็ขยันดังจัง ผมเห็นหน้าพี่ดินแล้วขนลุก มึงตายแน่คืนนี้

 

“หึ เบื่อไลน์แล้วเมื่อคืนหมาตัวไหนมานั่งเล่นทั้งคืน อย่ามาสะกิดกู ถ้ายังเห็นไลน์ดีกว่ากู”

 

เอาแล้ว ๆ  ๆ ผมกอดไหล่ไอ้เต้ย มันหันมามองขยี้หัวทุยของผมเล่น

 

“มึงจะไปไหนไอ้ฟ้า?” ฟางมันถามฟ้าที่เดินตรงมาหาผม ไอ้หล่อมันเหล่เลยครับ

 

ฟ้ายิ้มมองผมนัยน์ตาเจ้าเล่ห์ “ผมชอบต้นข้าวเเต่ไม่อยากจะหยอด ขอเดินเข้าไปกอดเลยได้ไหมครับ” มึงชอบกู O_O ผมนี่สตั๊นเลยครับ

 

“โว้วว คนนี้มาแรง ระวังเจอตีนวิศวะโยธานะครับ”

 

“เมียมึงฮอตจังวะเพ อยู่ใกล้ไม่ร้อนบ้างเหรอวะ ฮ่า ๆ”

 

“ก็ร้อนนะ…แต่เป็นร้อนรุ่มว่ะ ครางทีนี่…ซี๊ดดด~ ”

 

“ไอ้หล่อ!!” ผมตะคอกมันให้หยุดพูด วันนี้มันวันอะไรกัน เห้อ เกิดมาน่ารักมันทำตัวลำบากจริง ๆ นะให้ตาย

 

..

 

..

 

..

 

ยิ่งดึกยิ่งมีเรื่องเล่าเพิ่มมากขึ้น ยิ่งเป็นเรื่องผีผมยิ่งชอบฟัง มือก็ดึงชายเสื้อไอ้หล่อกัดฟันลุ้นไปด้วย กลัวแต่ก็อยากจะฟัง

 

“หล่อ กูปวดฉี่” ผมสะกิดบอกมันยิก ไอ้หล่อมันยิ้มกวนตีนไม่สนใจ ผมสะกิดมันอีกรอบ จะแตกแล้วครับ

 

“เออ ๆ กูไปเป็นเพื่อนก็ได้” มันยอมลุกขึ้น ผมเดินกอดแขนมันแน่นยิ่งกว่ามือตุ๊กแก

 

วิ้ววว

 

เสียงลมพัดผ่านเย็นสบายน่านอน ถ้ามันเป็นตอนเช้าก็คงจะดี แต่พอตกกลางคืนแล้วมันน่ากลัวมากครับ

 

“หล่อ เข้าไปเป็นเพื่อนกูหน่อย” กลัวจริงครับ ยอมทุกอย่างขอแค่มีเพื่อนเข้าห้องน้ำด้วย

 

“มึงจะกลัวอะไรวะ กูเข้าไปมึงจะไม่ได้ฉี่อย่างเดียวดิ จะได้กูแถมไปด้วย” มันก็ยังหื่นไม่เลือกเวลา

 

“หล่อ มึงไม่สงสารกูเหรอ นะ  ๆ กูกลัวว่ะ” ผมดึงเสื้อมันให้เข้ามาด้วยกัน ไอ้หล่อมันยอมเดินเข้ามายืนเฝ้าหน้าห้องให้ ผมก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี ยอมฉี่โถข้างนอกแทน

 

“อาการหนักนะเมีย มายื่นอ่อยกูแบบนี้ต้องการอะไร”

 

“กูกลัวเว้ย ไม่ได้อ่อย มึงหันไปดิ อย่ามอง” ผมแบะปากค้อน รูดซิปลงปลดปล่อย

 

“ครับ ๆ ไม่มอง เสร็จแล้วบอก” เพทายหันหลังให้หน้าหันหน้ามองต้นข้าวผ่านกระจก สีหน้าคนรักมองยังไงก็น่าหลงใหล หวงมากขึ้นทุกวัน หึงจนหน้ามืดอยากจะกระทืบคนแทบจะทุกนาที

 

“ล้างมือก่อน” ผมเรียกมันไว้เมื่อเห็นร่างสูงจะออกจากห้องน้ำ ไอ้หล่อมันหมุนตัวกลับมายืนซ้อนหลังผมเอาคางมาเกยบ่ามือโอบรอบเอว

 

“กูดีใจนะที่มึงไม่โกรธกูเรื่องวันนี้” เสียงมันอู้อี้อยู่ข้าง ๆ มันคงหมายถึงเรื่องที่ประกาศว่าผมเป็นแฟนมันสินะ

 

“กูแคร์แค่มึง เมื่อไม่มีอะไรมาขวางเราอีก กูจะไปแคร์คนอื่นทำไมวะ”

 

“รัก…นะครับต้นข้าว” เสียงมันอบอุ่นเหมือนกับมือที่กุมผมไว้ตอนนี้ มันจะโรแมนติกมากกว่านี้ถ้าผมไม่ได้ยืนอยู่ในห้องน้ำที่น่ากลัว และบรรยากาศที่เต็มไปด้วยกลิ่นขี้

 

กูเคยมีโมเม้นท์ดี ๆ กับเขาบ้างไหม

 

 

 

 

 TBC.