แรดชิบหาย เมียอย่างมึง!

ตอนที่ 22

 

 

 

พีช         

 

เพลงเปิดประตูเข้ามาในห้องพี่ชาย แง้มมองเข้าไปในห้องนอนที่มีร่างของพีชนอนหลับตาพริ้มท่าทีสบาย น่านน้ำเลิกคิ้วถาม

 

“ตื่นยัง?”

 

“ยังครับ เรานั่งรอกันข้างนอกก็ได้” เพลงเดินนำมานั่งที่ห้องนั่งเล่น น่านน้ำเปิดโทรศัพท์รับสายคนที่โทรเข้ามา

 

“ไงฟ้า…พี่อยู่บ้านพีช…นั่นแกร้องไห้ทำไม…มีอะไรบอกพี่มา…อย่างร้องๆพี่จะกลับแล้ว…อืม….”

 

“มีอะไรรึเปล่าครับ” น่านน้ำหน้านิ่วคิ้วขมวด

 

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ยังไงฝากคืนให้พีชด้วย พี่กลับก่อนล่ะ” เพลงรับกระเป๋าเงินมาวางที่ตัก มองแผ่นหลังกว้างที่เดินออกไปท่าทางรีบร้อน น่านน้ำออกไปไม่นานร่างสูงของอีกคนก็สวนเข้ามา

 

“มีอะไรกัน” ต้นน้ำเอี้ยวตัวมองน่านน้ำที่เดินสวนออกไป

 

“สงสัยที่บ้านมีปัญหาครับ”

 

“เพลงอยู่บ้านใช่ไหมวันนี้ งั้นพี่ฝากพีชด้วยนะ พี่จะไปดูเพื่อนหน่อย” ต้นน้ำเก็บกุญแจรถใส่กระเป๋า

 

“น้ำจะไปไหน!” เสียงพีชดังแว่วออกมา

 

ผมยืนเท้าแขนกับขอบประตูจ้องมองต้นน้ำเขม็ง ว่าจะออกมาดูว่าใครมาแต่คงไม่สำคัญ เห็นน่านน้ำเดินออกไปสวนเข้ากับต้นน้ำที่เดินเข้ามาใหม่ แง้มประตูไว้เพียงนิดรอฟังบทสนทนาระหว่างน้องชายและต้นน้ำ และมันก็ได้เรื่องจริงๆ

 

“ไปหาฟ้า เมื่อคืนพีชก็เห็นว่าฟ้าอยู่ในช่วงอ่อนแอ” ต้นน้ำตอบกลับเดินไปตรงไปที่ประตู

 

“เป็นเดือดเป็นร้อนเกินหน้าเกินตาไปรึเปล่า…” ผมเดินออกมาหยุดยืนตรงหน้าต้นน้ำ

 

“พีช…” อย่ามาเรียก ผมสะบัดหน้าหนีข่มอารมณ์ร้ายที่ปะทุในอก

 

“พีชไม่เข้าใจ ต้นน้ำชอบเธอ…หรือยังไง” ผมเอ่ยถามออกไปก็หวั่นกับคำตอบที่จะโต้กลับมา

 

“เอ่อ…เพลงว่าเพลงกลับห้องดีกว่านะ”

 

เพลงมองทั้งคู่รู้สึกตัวเองไม่ควรจะมารับรู้ด้วย ไม่สนุกอย่างที่คิดเลย ลับหลังร่างน้องชายพีชก็แสดงสีหน้าก้าวร้าวออกมาชัดเจนมากขึ้น

 

“พีชอยากได้คำตอบแบบไหน?” ต้นน้ำจ้องตากลับ

 

“….” ผมไม่ตอบนัยน์ตาสั่นไหว

 

“อย่าวุ่นวาย ผมไม่มีเวลามาเล่นกับคุณหรอกนะ คุณพีช” ต้นน้ำเอ่ยเสียงเรียบมือจับลูกบิด

 

“ถ้าน้ำก้าวออกจากห้องนี้….พีชจะไม่ไปให้น้ำเห็นหน้าอีก” น้ำเสียงที่จริงจังชะงักเท้าที่กำลังจะเปิดประตูเดินออกไป ต้นน้ำปล่อยมือจากลูกบิดหันกลับมามอง

 

“พูดจริงรึเปล่า…ที่จะไม่มาให้เห็นหน้าอีก” เสียงราบเรียบของต้นน้ำสั่นคลอนความรู้สึกของผมให้ใจยวบ

 

น้ำไม่อยากเห็นหน้าพีช

 

คำตอบที่เด่นชัดมันลอยขึ้นมาพาลน้ำตาคลอตื้นสั่นเทิ้มไปทั้งตัว ต้นน้ำกุมบ่าทั้งสองข้างของพีชบีบแรงๆให้ตอบเขา

 

“จริง” ผมตอบหนักแน่น

 

“งั้นก็ขอให้ทำจริง พีชจะเอาเหตุผลนี้มาอ้างเพื่อรั้งน้ำไม่ให้ไปหาฟ้าไม่ได้ ฟ้าคือเพื่อนที่สำคัญมาก”

 

สำคัญกว่าพีชใช่ไหม

 

“ถ้าพีชเกลียดเด็กคนนั้นมันก็ไม่เกี่ยวกับน้ำใช่ไหม งั้นรู้ไว้ว่าฟ้าเกลียดทุกคนที่เข้าใกล้น้ำ เกลียดทุกการกระทำของน้ำที่อ่อนโยนกับคนอื่น…พีชเกลียด!” ผมตอกย้ำความเกลียดชังนี้ให้เข้าไปในจิตใจ

 

ต้นน้ำปล่อยมือจากบ่าหนาเลื่อนมือมากระชากมือของพีชขึ้นดึงร่างสูงเข้าหาตัว ริมฝีปากหยักเม้มลงบนเนื้อบางของพีช  ฟันซี่คมเจาะลงไปเบาๆที่ลิ้นเล็กของพีชก่อนผละหน้าออก

 

“เลิกนิสัยนี้เมื่อไหร่ค่อยว่ากัน คำพูดก่อนหน้านี้น้ำจะถือว่าไม่ได้ยิน” ต้นน้ำพูดหลังจากจูบผมให้ได้อึ้งอ้าปากค้างกับสัมผัสเมื่อครู่

 

“ไม่เข้าใจ”

 

“หัดเป็นคนใจเย็นบ้างและมีเหตุผลบ้างนะพีช ถ้าไม่อยากให้อดีตมันทำร้ายตัวเองอีกครั้งก็อย่าทำมันเหมือนในวันนั้น น้ำไปหาฟ้าเพราะนั่นคือเพื่อน ถ้าพีชจะเอาความกับเรื่องนี้ก็พอ หยุดความคิดจะทำให้น้ำสนใจไปได้เลย” ต้นน้ำร่ายยาวแต่ผมฟังทันทุกคำ

 

ต้องทำยังไงให้น้ำสนใจ ทำยังไงกัน โอกาสถูกยื่นมาแล้ว ผมควรรีบคว้าเอาไว้

 

…………………………………………………………

 

ต้นข้าว

 

19 วัน

 

ผมเอาเมจิกมากากบาทลงบนปฎิทินนับถอยหลังไปทีละวันอย่างช้าๆ คลี่ยิ้มอดใจรอกับช่วงเวลาระยะสั้นที่ลดลงไปทีละนิด ไอ้หล่อมันทำอะไรอยู่นะ?

 

“เมีย!!” เสียงไอ้หล่อ ผมส่ายหน้าคงหูแว่วคิดถึงมันมากไป วางเมจิกลงล้มตัวนอน

 

“ต้นข้าว! ลงมาเปิดประตูให้เค้าหน่อย” ไม่น่าจะใช่ฝันแล้ว ผมชะโงกหน้าไปทางหน้าต่างที่มองออกไปเห็นรั้วบ้านสูง ไหล่อมันยิ้มแป้นโบกมือส่งมาให้

 

“มึงมาได้ยังไง” ผมถามมันกอดเอวมันไว้แน่น คิดถึงปานจะขาดใจ

 

“คิดถึงเลยมา จุ๊บ~ พี่มึงไม่อยู่วันนี้ทางสะดวกนะครับ” สายตาเจ้าเล่ห์จ้องมองผมทั้งตัว เสียงมันดี๊ด๊าเกินเหตุ

 

“มึง….” ผมเอ่ยเรียกมัน

 

“ครับ”

 

“รัก…ฮ่าๆๆๆ มึงอย่าเอาหนวดมาทิ่มหน้ากู” ผมหัวเราะร่วนผลักหน้ามันออก หนวดเล็กที่ผุดขึ้นมาครูดกับผิวผมแสบไปทั้งแก้ม

 

“โกนให้หน่อย” น้ำเสียงอ้อนกับใบหน้าหล่อเอียงคอช้อนตามองผมทำตาปริบๆ

 

“หิว ไปหาอะไรกินก่อน” ผมลูบท้องตัวเองทำปากยู่ มันยื่นปากมาแตะผมงับลงเบาๆ

 

“ตามใจเมีย เอ๊ะเดี๋ยว! ใครสั่งให้มึงใส่ขาสั้นวะ ไปเปลี่ยนก่อน ให้ตายกูไม่ให้ออก” เสียงเพทายเข้มขึ้นจ้องขาขาวที่มีกางเกงตัวจิ๋วรั้งติดเอว

 

“ไม่เปลี่ยนแล้ว ไปเหอะนะผัวจ๋า” ผมเป็นฝ่ายเกาะแขนไอ้หล่ออ้อนบ้าง

 

“ส้นตีนกูไหมเมีย อย่าวอนครับ มึงจะแต่งไปยั่วใคร เดี๋ยวจัดหนักให้ลุกไม่ขึ้น ไป!!” เพทายชี้นิ้วให้ขึ้นไปเปลี่ยน

 

“งั้นขึ้นไปด้วยกัน ไปเลือกให้เลยไป” ผมจับมือมันพากันขึ้นห้อง

 

รู้สึกแรด คิกๆ

 

เพทายเจ้ากี้เจ้าการเปิดตู้เสื้อผ้าเปิดหากางเกงขายาวที่พอใส่ออกไปข้างนอกได้ แต่ที่เขาเจอมันมีแต่ขาสั้นและสามส่วนตัวบาง ที่ซื้อให้เมียเก็บไว้บูชาหรือไงวะ

 

“ที่ซื้อให้ไปไหน” ผมนึกสักพักเดินไปหยิบถุงหิ้วที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้เตียงนอน ยื่นส่งให้ไอ้หล่อเปิดดู

 

 “มีแต่ใส่ไปเที่ยวอะ มึงแม่ง วันเดียวเอง” มันตวัดมองตาดุ แฮ่ๆ กูพูดเล่นก็ได้

 

“จะนาทีเดียวกูก็ไม่ยอม สามส่วนไปก็ได้ ดีนะที่ยังมีติดตู้” มันบ่นยื่นสามส่วนให้ผมเปลี่ยน ตอนแรกก็ตั้งใจจะไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำแต่ความคิดอยากแกล้งมันก็พาขาให้เดินมายืนหยุดตรงหน้ามัน

 

“อะไร ไม่ไปเปลี่ยน” เพทายที่นั่งอยู่ปลายเตียงนอนเงยหน้าถาม

 

“กูจะเปลี่ยนตรงนี้” ผมฉีกยิ้มกว้างถอดกางเกงขาสั้นออกโยนไปบนตักมัน ไอ้หล่อกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่

 

“แดกเมียก่อนแดกข้าวก็ได้นะ”

 

“ถ้ากินกูวันนี้ วันอื่นไม่ต้องกิน” ผมพองลมในแก้มมองมันงอนๆ

 

“เมียครับ กูผัวมึงนะ มายืนแก้ผ้าตรงหน้าคิดว่าจะรอด อย่าพากูเสียตัว แค่นี้กูก็เสียทั้งตัวทั้งใจให้มึงไปหมดแล้ว” เพทายพูดน้ำเสียงอ่อน

 

ผมลูบหัวไอ้หล่อโอบคอมันยกตัวนั่งคร่อมตักเท้าลอยต่องแต่ง ซับในตัวบางบดเบียดกลางกายนูน ไอ้หล่อสูดปากเมื่อผมแกล้งกระแทกตัวลงไปหนักๆ ไม่ได้อยากโดนเอาแค่อยากแกล้งให้มันทรมานเล่น

 

“ฮึ่ม กูไม่ไหวจับกดแม่ง!” เพทายกัดฟันแน่นโอบรัดเอวบางให้กระชับขึ้น

 

“ผัวจ๋า~ ข้าวขออะไรอย่างได้ไหม”

 

“ครับ เมียจ๋าขออะไรผัวให้หมดเลย” เสร็จกู ผมผละตัวออกสบตามัน

 

“เดือนหน้า…เมียต้องไปเข้าค่ายเจ็ดวัน ผัวคงไม่…”

 

“กูไม่ให้ไป!!!” ผมย่นคอหงอหลบสายตามันเลื่อนมองหน้าแอกแกร่งที่เคลื่อนไหวถี่เร็ว มันกำลังโมโหตวาดลั่นใจหายใจคว่ำหมด

 

“ตกลงไปแล้ว” ผมเถียงกลับ

 

“ต้นข้าว! แค่ห่างมึงนาทีเดียวกูก็จะตายแล้ว มึงห่างจากกูได้รึไง” มันถามผมกลับ

 

“ก็ตกลงไปแล้วนี่หว่า มึงก็ไปกับกูดิ”

 

“กูไม่ชอบไปค่าย มันยุ่งยากน่าเบื่อด้วย” คิ้วเข้มขมวดเป็นปมสีหน้าไม่ชอบใจ

 

“งั้นกูหาผัวใหม่” ผมไม่ได้ตั้งใจพูดแต่เผลอคิดต้านมันในใจ

 

เพี๊ยะ

 

ไอ้หล่อตบปากผมทันควัน สายตาโหดทอดมองมาสะกดรูขุมขนตั้งลุกชัน ร่างกายของมันเคลื่อนลุกขึ้นอุ้มผมผลักติดกำแพงห้องจนจุก

 

“อย่ายั่วให้มาก กูสามารถกระทืบคนตายได้เพียงเพราะคำพูดลอยๆของมึง”

 

“งั้นเราค่อยคุยเรื่องนี้กันก็ได้” ผมเม้มปากเอ่ยแผ่ว

 

 “ไม่คุย ไม่ให้ไปก็ไม่ต้องไป” มันสั่งเสียงเด็ดขาด ผมหน้ายู่จับสะโพกที่กระทบปูนแข็งเข้าเต็มๆ

 

……………………………………………………….

 

เพทาย

 

ผมนั่งเหล่มองต้นข้าวขณะขับรถไปร้านอาหารใกล้ๆ เข้าค่ายส้นตีนอะไรผมไม่ยอมทั้งนั้นแหละ ที่จริงไอ้ฟางก็โทรมาชวนแต่ผมบอกปัดไป เจอมาเยอะแล้ว พวกไอ้ไปค่ายแล้วกลับมามีผัวใหม่เมียใหม่ มันจะมีกิจกรรมกระชับมิตรไง แล้วใครมันจะปล่อยให้เมียตัวเองไปสนิทสนมคนอื่นวะ

 

อยู่ในค่ายก็ต้องแกล้งเป็นเพื่อนมัน ทำเหี้ยอะไรก็ไม่ได้

 

 “อย่าทำหน้าส้นตีน เดี๋ยวกูกระทืบตายแม่งตรงนี้” ผมโหดใส่ใบหน้าเคร่ง ต้นข้าวมันหน้างอมือเขี่ยขาตัวเองเล่น

 

“กูตอบตกลงไปแล้วนะหล่อ มันจะผิดคำพูด”

 

“แล้วยังไง มีปัญหาอะไรก็บอกมาเคลียร์กับกู” ผมไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้น ความลับจะแตกก็ปล่อยให้มันแตกไป

 

“มึงก็หึงตลอด กูไม่ไปจีบใครหรอก” มึงไม่แต่คนอื่นจ้องจะงาบมึงไงเมีย ผมเลี้ยวเข้าลานจอดข้างร้านอาหาร ปลดเข็มขัดออก ยื่นมือไปปลดให้ไอ้คนข้างๆด้วย

 

“ยังไงก็ไม่” ผมยืนกรานไม่เปลี่ยนใจ

 

ชิบ! เมียมันดื้อ

 

ต้นข้าวเปิดประตูลงเดินดุ่มๆตรงไปยังร้านอาหารที่พามันมาบ่อยๆ แค่ก้าวลงมาไอ้ตัวผู้เก้งกว้างก็มองแขนขาวๆที่โผล่พ้นเนื้อผ้าออกมา ถ้ามันดื้อใส่ขาสั้นมาจะลากมันกลับซะตอนนี้

 

“เฮ้ย! ขอโทษครับ” ต้นข้าวมัวแต่เดินก้มหน้าชนคนที่เปิดประตูสวนออกมาเกือบจะล้ม ถ้าไม่มีมือของอีกคนมาช่วยรั้งตัวเอาไว้

 

พรึ่บ

 

ผมกระชากตัวเมียมาโอบเอวแน่น ผู้ชายที่ดูอายุน้อยกว่าก้มหัวลงเอ่ยขอโทษ ต้นข้าวมันปัดมือผมออกส่งยิ้มให้ไอ้เหี้ยนั่น!

 

“พี่ผิดเองแหละไม่ทันได้ดู ลมเลิกงานแล้วเหรอ” ผมเหล่มองไอ้เด็กหน้าอ่อน มันรู้จักกันด้วย

 

เมียเริ่มไม่ปลอดภัย

 

“เลิกแล้วครับพี่ข้าว ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นพี่ที่ร้านเลย เลิกทำแล้วเหรอครับ” อย่าเสือก ผมข่มใจไม่ให้พลั้งพูดออกไป

 

“ยังๆ พี่ก็ทำอยู่ แล้วมากับใคร คนเดียว?”

 

“ครับ แล้วพี่ข้าวมากับใคร?” มันมองผม ต้นข้าวนิ่งผมเลยดึงตัวมันให้เดินเข้าไปด้านใน

 

“พี่มากับแฟน ไว้เจอกันนะ” ต้นข้าวโต้ตอบกลับ ผมคลี่ยิ้มคิดว่ามันจะตอบว่าเพื่อน ก็ตอนนี้เมียโกรธอยู่ มันอาจจะประชดผมบอกว่าเพื่อนก็ได้

 

            

 

   

 

TBC.