แรดชิบหาย เมียอย่างมึง!

ตอนที่ 17

 

 

 

ต้นน้ำ

 

ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มหน้าฝนใกล้เข้ามาทุกที ต้นน้ำไล่ปิดหน้าต่างแต่ละบานมือเอื้อมเก็บผ้าใส่ตระกร้าลวกๆวิ่งหายเข้ามาในบ้าน เพียงแค่บ่ายกว่ายังไม่ทันจะได้เปลี่ยนชุดนักศึกษาออก กลับมาก็เจอฝนปรอยใส่หัวให้ ต้นข้าวเลิกเรียนเย็นฝนคงไม่ตกนานขนาดนั้นหรอกนะ

 

"รอตั้งนาน ขอโทษนะที่เสียมารยาท" เท้าเขาหยุดกึกหันไปมองใครอีกคนที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก สายตาตะลึงค้างปล่อยตะกร้าผ้าให้ร่วงลงพื้น

 

คุณพีช...

 

"คุณพีชเข้ามาได้ยังไงครับ" น้ำเสียงนุ่มเอ่ยถามพลางนั่งยองๆเก็บผ้าที่ตกใส่ตะกร้ายกขึ้นเดินถือมาไว้ข้างโซฟา ก่อนร่างสูงใหญ่จะทิ้งตัวนั่งตรงข้ามพีช

 

"กุญแจสำรองที่น้ำเคยให้พีชไว้ไง" มือหนาชูกุญแจขึ้นให้ดู ผมกลืนน้ำลายลงคอใจมันตื้อปวดหน่วงๆ

 

"ครับ"

 

"อืม เราจะมาคุยเรื่องน้องชายคนเล็กของพีช เพทายน่ะ" แค่รู้จุดประสงค์การมาต้นน้ำก็ลึกขึ้นยืน เอ่ยเสียงแข็งโต้กลับไป

 

"ผมตัดสินใจดีแล้ว และไม่เปลี่ยนแปลงเงื่อนไขใดๆทั้งสิ้น" คำพูดหนักแน่นทำพีชเหนื่อยใจ

 

"นั่งลงก่อน เรารู้ว่าน้ำเป็นห่วงน้อง แต่พีชก็เป็นห่วงน้องไม่ต่างกัน"

 

ผมนั่งลงที่เดิมหันไปมองสายฝนที่กระหน่ำลงมาไม่มีทีท่าจะหยุด พีชลูบแขนตัวเองคลายหนาวของลมเย็นที่พัดเข้ามาตามช่องลม วันนี้เขาใส่เพียงเสื้อตัวบางไม่มีซับไว้ข้างในเหมือนเคย ตอนกลางวันอากาศยังร้อนพอตกบ่ายดันเย็นซะงั้น

 

"มัวแต่นั่งสั่นจะหายหนาวไหม ผมพอมีเสื้อคลุมแขนยาวอยู่เดี๋ยวขึ้นไปเอาให้" น้ำเสียงห่วงใยบ่นหงุดหงิดของต้นน้ำเอ่ยพลางเดินหายไปชั้นบน กลับลงมายื่นเสื้อแขนยาวตัวโตให้พีชใส่

 

"เป็นห่วงพีชเหรอ"

 

"เปล่า ผมกลัวคุณพีชจะมาตายที่บ้านเอา แล้วเรื่องเพทายผมยังยืนยันคำเดิม" คำพูดที่โต้กลับทำพีชหน้าเจื่อนยิ้มเก้อ ต้นน้ำเปลี่ยนไปมาก

 

"งั้นเรื่องจิม...พีชขอโทษด้วยที่วู่วาม"

 

"คุณพีชเป็นเจ้านายผมจะไปว่าอะไรได้ จริงอย่างที่ว่าผมอาจอยากรวยทางรัด"

 

พีชหน้าชาเจอคำพูดตัวเองที่ลั่นไว้ตอกกลับมาจนเจ็บ มือหนากำแน่นใจวูบวาบร่ำไห้ภายในอกกลั้นน้ำตาให้มันชื้นอยู่นัยน์ตา

 

"จะพูดแดกดันเราไปถึงไหนห้ะน้ำ ถ้ามันลืมยากนักก็ช่วยเก็บเรื่องพวกนั้นไปเผาทิ้งจะได้ไหม"

 

"ความคิดคนมันห้ามกันไม่ได้หรอกคุณพีช ยิ่งถ้าเราวนคิดอะไรซ้ำๆมันยิ่งจำขึ้นใจ"

 

"ต่อปากต่อคำเก่งเหมือนกันนะต้นน้ำ!" พีชขึ้นเสียงมือสั่นด้วยความโมโหที่เริ่มก่อตัวขึ้นทีละนิด

 

"เวลาเปลี่ยนไปอะไรๆก็ย่อมเปลี่ยนตามไปด้วย แต่ผมจะเปลี่ยนหรือไม่เปลี่ยนยังไงซะมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณพีชนี่ครับ" ผมเอ่ยยิ้มๆ

 

"เหอะ พีชแค่อยากจะมาเจราจาเรื่องเพทายอย่างเดียวนะ แต่สงสัยต้องคุยกันยาวเรื่องจิม"

 

"คุณนี่มันดื้อหัวรั้นไม่เปลี่ยนเลยนะครับ ผมถามจริง ทำไมคุณพีชต้องมาอธิบายเรื่องคุณจิมให้ผมฟังด้วย โอเค คุณบอกคุณขอโทษที่เข้าใจผมผิด แล้วมันยังไงล่ะครับ?"

 

"ต้นน้ำ! ที่พีชทำไปทั้งหมดนี่ไม่เข้าใจใช่ไหม" พีชยืนขึ้นเดินดุ่มๆไปกระชากคอเสื้อนักศึกษาสบตาเจ้าของบ้าน ต้นน้ำยืนนิ่งไม่ได้ปัดออก

 

"ไม่...ผมไม่เคยเข้าใจคุณพีชเลย"

 

"น้ำทำให้พีชอยากจะข่วนหน้าหล่อๆให้เป็นริ้ว พีชเสียใจมากแค่ไหนน้ำก็น่าจะรู้ เพราะอะไรพีชถึงตวาดใส่น้ำตอนนั้นไม่รู้เลยเหรอ ถ้าคนที่อยู่ใต้ร่างน้ำคือพีช...พีชจะไม่โกรธเลย" น้ำเสียงพีชแผ่วลงทรุดตัวลงนั่งบนเบาะยกมือกุมหน้า

 

"ฝนหยุดตกแล้วคุณพีชกลับได้แล้วนะครับ เชิญ" ต้นน้ำไม่ยี่หระไหวไหล่ไล่แขกคนสำคัญ

 

พีชยืดตัวขึ้นยกมือง้างจะฟาดลงบนหน้าหล่อแต่ทำไม่ลง ลดมือเก็บทิ้งข้างลำตัว เดินกระแทกไหล่บึกบึนออกไปที่รถ ต้นน้ำยกมือโบกลาส่งยิ้มกวนๆไปให้ พีชทุบพวงมาลัยรถนึกเจ็บใจพ่นลมหายใจออกเปลี่ยนเกียร์ขับออกจากรั้วบ้าน

 

'ถ้าคนที่อยู่ใต้ร่างน้ำคือพีช...พีชจะไม่โกรธเลย'

 

"แล้วพีชรู้ไหมว่าน้ำก็คิดแบบเดียวกัน และคิดมาตั้งนานแล้วด้วย" น้ำเสียงเอ่ยแผ่วไปกับสายฝนที่พัดผ่าน ผมก้มเก็บตะกร้าผ้าแบกขึ้นห้อง

 

………………………………………………..

 

เมื่อพี่ชายสองคนหาข้อยุติกันไม่ได้ คุณชายคนเล็กของบ้านเดินกระวนกระวายตั้งหน้าตั้งตารอรถคันสวยแล่นกลับเข้ามา ฝนก็หยุดแล้วทำไมเฮียพีชยังไม่มา

 

"คุณชายรับอะไรทานดีไหมคะ ป้าว่าคุณพีชเธอคงติดฝน"

 

"ไม่เป็นไรครับ อ้ะ เฮียพีชมาแล้ว" เพทายก้าวเท้าฉับๆไปยืนรอที่หน้าบ้าน พีชเดินหน้าบึ้งมือผลักหน้าน้องชายให้ถอยห่าง ไอ้แสบนะไอ้แสบ ขยันหาเรื่องให้พี่ชายได้ปวดหัว

 

"ไม่สำเร็จเหรอเฮีย" เพทายตามเข้ามาในบ้าน พีชสั่งให้แม่บ้านหาน้ำเย็นๆมาดับความร้อนในตัว มือสวยยกน้ำขึ้นดื่มวางกระแทกแก้วหงุดหงิด

 

"ใจแข็งเป็นบ้า เฮียไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก" ไอ้ที่ว่าไม่ยอมคือเรื่องไหนกันแน่ใจพีชก็ชักลังเล

 

"เฮียอย่ายอมนะ ยังไงขอลดเวลาลงได้ยิ่งดี"

 

"อย่าว่าแต่ลดเลย หน้าเฮียเขายังไม่อยากจะมอง"

 

"เฮียพีชของเพเก่งอยู่แล้ว นะเฮียนะ ช่วยเพหน่อย" เพทายเกาะแขนพี่ชายคนโตส่งเสียงอ้อน พีชลูบหน้าตัวเองหลับตาลงพยักหน้ารับปากแทนคำพูด

 

"เฮียพีชน่ารักที่สุดเลย"

 

เพลงยืนกอดอกมองสองพี่น้องที่นั่งวางแผนกันอยู่สองคน ข้างกันคือป๋าที่เจ้ากี้เจ้าการโทรบอกต้นน้ำแต่เนิ่นๆว่าพีชจะไปหา แต่อีกฝ่ายก็ตกใจเมื่อมาเจอตัวเป็นๆนั่งเงียบไม่หือไม่อืออยู่ในบ้าน

 

"เอายังไงดีล่ะป๋า" เพลงถามความคิดป๋า ใบหน้าที่ดูไม่อิดโรยตามช่วงอายุกระตุกยิ้มมุมปาก

 

"ดัดนิสัยมันทั้งพี่ทั้งน้องนั่นแหละ เพลงจัดการน้องไปนะ ส่วนเจ้าพีชป๋าจัดการเอง"

 

"งั้นเพลงเอาต้นข้าวมาช่วยนะ ป๋าจะทำยังไงก็แล้วแต่ป๋าเลย"

 

"ได้ แต่เพลงอย่าใจอ่อนยอมให้เจอกันล่ะ ถ้าแค่นี้อดทนไม่ได้ก็ไม่ต้องมีแล้วเมียน่ะ"

 

"ครับ เพลงเชื่อว่าน้องทำได้ มันเก่งเหมือนพี่มันแหละ" เพลงกระหยิ่มยิ่ม

 

"อืม ป๋าก็หวังว่าเจ้าเพจะได้เมียคืนสักที"

 

สองพ่อลูกยืนมองพี่น้องที่ร่วมกันทำผิดอย่างไม่สนใจใคร หึ ตามใจกันเข้าไปนะเจ้าพีช เรื่องของตัวเองยังเอาไม่รอดริอาจจะคิดแผนโกงให้น้อง ต้นน้ำคงปวดหัวน่าดูถ้าได้ลูกชายคนโตบ้านนี้ไปครอง

 

…………………………………………………..

 

ต้นข้าว

 

สองทุ่มเศษที่ผมยังนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง อยากโทรหาไอ้หล่อ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูขึ้นสายที่ไม่ได้รับร้อยกว่าสาย ผมสงสารมันและอยากให้กำลังใจมันบ้าง ไม่ใช่อะไร ผมกลัวไม่ได้ไอ้หล่อเป็นผัวเว้ย!! บ้าๆบอๆขี้อ้อนอย่างกับลูกแมวใครมันไม่หลง

 

มือบางกำลังกดโทรออกก็มาสายโทรเข้าสวนมา เฮียเพลงโทรมาทำไม

 

"ครับเฮีย"

 

(ยังไม่นอนอีกนะหนู) เสียงกลั้วหัวเราะส่งมาพร้อมคำเรียกแปลกๆ

 

"ยังครับ เออ...เพทาย..." ผมอยากรู้มันทำอะไร เป็นยังไงบ้างแต่ไม่กล้าถามตรงๆ เฮียเพลงไม่มีทางพลาดและต้องมีส่วนรู้เห็นกับป๋าแน่

 

(อยากรู้อะไรก็โทรถามเจ้าตัวเองสิ เฮียจะช่วยหนูแบบลับๆ แต่อย่าให้ใครจับได้โอเคไหม)

 

"จริงนะเฮีย!"  ต้นข้าวยกมือปิดปากเบาเสียงลง "เฮียให้ข้าวคุยกับเพทายได้จริงเหรอ"

 

(เฮียเคยล้อเล่นรึไง)

 

 บ่อยเลยครับ

 

"แล้วทำไมเฮียถึงช่วย?" ผมถามให้หายสงสัย มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนหรือไม่ก็ต้องมีอะไรแน่ๆ

 

(...อืม จะว่ายังไงดีล่ะ น้องชายเฮียมันไม่พวกความอดทนต่ำมากด้วยสิ ถ้าจะหักดิบเลยท่าทางจะไม่รอด ไม่ใช่ว่าเฮียโอ๋น้องเหมือนแต่ก่อนนะ แต่ต้นข้าวรู้ใช่ไหมว่าแค่นี้เพก็เปลี่ยนไปเยอะแล้ว ถ้าจะให้ต้นข้าวหายไปเลยเพคงตรอมใจแย่ ตั้งแต่เฮียอธิบายเรื่องพี่ชายข้าวให้ฟังเพก็ดูใจเย็นขึ้นนะ)

 

ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าเฮียเพลงจะเป็นคนที่มีเหตุผลมากขนาดนี้ ถึงแม้ภายนอกจะดูเป็นคนกะล่อนตามประสาผู้ชายแบดบอย แต่ใจของเขามันยิ่งใหญ่มาก และอีกอย่างที่ผมรู้คือ...เขารักและเข้าใจน้องชายมาก

 

(คุณต้นน้ำก็ไม่ผิดที่จะห้ามไม่ให้เจอหน้า แต่ไม่ให้โทรหากันเลยมันดูใจร้ายเกินไปนะเฮียว่า เมียทั้งคนเลยเว้ย เป็นเฮียนะบุกยันบ้านปีนถึงห้อง พี่ชายไม่ยอมแต่น้องยอมก็พอแล้ว ฮ่าๆๆๆ)

 

"โอ๊ยคิดได้ สงสารเมียเฮียในอนาคตเลย ฮ่าๆๆ" ผมหัวเราะออกมารู้สึกผ่อนคลายความกังวลลงไปมากเฮียเพลงจะได้เป็นผัวเป็นเมียหนอ ต้นข้าวคิดเล่นๆในใจ

 

(เป็นอิหนูเฮียโชคดียิ่งกว่าถูกหวยสิบล้าน พอๆ น้องเฮียคงรอสายเมียจนใจขาดตายไปแล้วมั้ง...อ้ะ เพมาทำอะไรห้องเฮียวะ อะไร เฮียคุยกับอิหนูอยู่ ไม่ใช่เลย ไม่ใช่ต้นข้าว บอกว่าเปล่า...โหลๆแค่นี้ก่อนนะ)

 

ผมใจเต้นตึกตักแอบได้ยินเสียงไอ้หล่อลอดเข้ามาในสาย มือเลื่อนหาเบอร์ไอ้หล่อกดโทรออกอย่างที่ใจต้องการ มีเฮียเพลงรับประกันความปลอดภัยผมก็ไม่ต้องห่วงอะไรแล้วครับ

 

(.......)

 

"ฮะ ฮัลโหล" ผมกรอกเสียงลงไปจิกผ้าปูแน่น ที่มันเงียบนี่มันโกรธไหมวะ หรือมันจะไม่อยากคุยด้วยความกังวลเกาะกุมหัวใจให้ลีบทีละนิด

 

(ต้นข้าว นั่นมึงจริงๆใช่ไหม ฮึก ไอ้เมียเหี้ย! ทิ้งกูไอ้สัส กูกำลังจะเป็นบ้าตายตื่นมาเมียหาย กูจะเอาค้อนไปทุบหัวพี่มึงให้ความจำเสื่อมเลยแม่ง ฮึก กูร้องไห้เลยนะเมีย ฮือออ อย่าทิ้งกูอย่าหายหน้า ขอแค่กูได้ยินเสียงมึงกูก็พร้อมจะหายใจต่อ ฮืออ เมียเหี้ย) คำพูดมากมายพรั่งพรูออกมาปนเสียงร้องไห้

 

"กูคิดถึงมึงไอ้หล่อ ไม่มีมึงกูไม่มีใครให้กอดเลย ไม่มีเสียง...ฮึก อ้อนของมึงให้ได้ยิน ฮือออ อย่าร้องนะหล่อ ฮึก กูบอกว่าอย่าร้องไง" ผมสะอื้นไปเป็นที่เรียบร้อย ไอ้หล่อโต้กลับมาด้วยเสียงร้องไห้หนัก ยิ่งมันร้องหนักผมก็หนักตามมันจนต้องเอาหมอนมาปิดปากกลั้นไว้ไม่ให้พี่ต้นน้ำได้ยิน

 

แต่ทว่า...

 

โตกันแล้วนะต้นข้าว ตอนนี้รู้แล้วสินะว่ารักแท้มันหายาก ลองห่างกันบ้างจะได้รู้สึกว่าคิดถึงจนใจจะขาดมันเป็นยังไง เพทายพี่ชอบและตั้งความหวังไว้มาก อย่าทำให้พี่ผิดหวังกันล่ะ

 

ต้นน้ำยืนพิงประตูห้องน้องชายหวนคิดถึงเรื่องราวความรักของตัวเอง คุณพีชไม่เข้าใจหรอกว่าการที่คนที่เราแอบชอบมาพูดดูถูกใส่มันรู้สึกยังไง ถ้าตอนนั้นคือช่วงเวลาของคุณ ตอนนี้มันก็คือช่วงเวลาของผมบ้างที่จะขอเป็นฝ่ายให้คุณรู้จักคำว่ารอและหัดทันเล่ห์เหลี่ยมคน แล้วเรามาสนุกด้วยกันนะครับคุณพีช

 

(เมียเปิดกล้อง!! เค้าอยากเห็นหน้าเมีย เปิดๆเค้าล้างหน้าเสร็จแล้ว)

 

ผมรีบปาดน้ำตาข้างแก้มเปิดกล้องตามคำสั่ง เมื่อกี้ที่หายไปคือมันหายไปตะโกนร้องไห้ในห้องน้ำจนพอใจ ผมได้ยินเสียงวักน้ำจึงรู้ว่าไอ้หล่อล้างหน้าอยู่

 

"หล่อเอ๊ย มึงล้างหน้ายังไงกูก็เห็นหน้าตาโทรมๆตาแดงๆของมึงอยู่ดี" ผมล้อเลียนยักคิ้วกวนๆสูดน้ำมูกที่ไหลย้อย

 

ภาพไอ้หล่อฉายขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ของผม มันวางโทรศัพท์ตั้งกับขาตั้งแล้วเดินไปหยิบตุ๊กตากับต้นไม้ของเราสองคนมาวางให้ดู

 

(หมีมึงกำลังจะตายถ้ามึงไม่ยอมกลับมา และดูสิ ต้นไม้ของเรามันกำลังโตมีดอกให้เห็นแล้วนะเว้ย)

 

ผมยิ้มขำที่เห็นมันบีบคอตุ๊กตาหมีใบหน้าเคียดแค้นและหันมายกกระถางต้นไม้เล็กสองต้นให้ผมดู ไอ้หล่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นให้อยู่ระดับหน้า มันยื่นนิ้วเข้ามาแตะหน้าจอเหมือนเขี่ยหน้าผมเล่น

 

(กูไม่ชอบเห็นมึงร้องไห้เลยต้นข้าว...รอกูนะ กูกำลังพยายามเพื่อเราอยู่)

 

ผมพยักหน้าหงึกๆพลันน้ำตาไหลอาบสองแก้มอีกรอบ "รอ...กูรอมึงนะหล่อ...ต้นข้าวรักเพทาย ฮึกกูรักมึงนะไอ้สัส...รักชิบหาย"มือบางข้างที่ว่างยื่นนิ้วจ่อหน้าจอก่อนทำท่าลูบหน้าสัมผัสปลายทาง

 

(กูก็รักมึงนะเมีย อย่าร้องไห้นะครับ เข้มแข็งไว้ ยังดีที่เดือนเดียว เห้อ วันนี้เรานอนกอดกันนะ)

 

ผมทำหน้างงก่อนจะเข้าใจ ไอ้หล่อเดินไปนอนที่เตียงวางโทรศัพท์ไว้ตรงที่ผมนอน ส่วนผมก็เอาหมอนข้างมาวางไว้พิงโทรศัพท์เอาหมอนกันไว้ไม่ให้หล่น เรานอนยิ้มให้กันคุยเล่นกวนตีนกันไปก่อนไอ้หล่อจะเผลอหลับไปทั้งคราบน้ำตา ผมนอนมองหน้าหล่อจนหลับตามไปในที่สุด

 

ฝันดีครับ /ฝันดีครับ

 

ความคิดของสองคนดังขึ้นเหมือนกันแต่แค่คนละช่วงเวลา ท้องฟ้าภายนอกมืดมิดแต่ยังคงสว่างเพราะมีแสงจันทร์ แม้แสงเพียงน้อยนิดแต่มันก็สาดส่องลงมาให้พอคลายเหงาบ้าง อากาศคืนนี้มันดีนัก ต้นข้าวยิ้มแย้มกระชับผ้าห่มนอนหลับฝันดี เหมือนกับอีกคนที่นอนยิ้มพึมพำแต่ชื่อต้นข้าวจิตใจห่วงหา

 

ขอให้พระเจ้าจงเห็นในความรักของเรา ผมได้แต่ภาวนาให้สิ่งที่ฝันเป็นจริงสักที

 

 

 

 TBC.