แรดชิบหาย เมียอย่างมึง!

ตอนที่ 10 

 

 

 

ต้นข้าว

 

ผมกับไอ้หล่อนัดกันมาหาอะไรกินหลังเลิกเรียน ผมยังไม่ได้บอกไอ้เต้ยเรื่องนี้เลย มันเป็นเพื่อนสนิทที่สุดผมไม่เคยมีอะไรปิดบังมันสักเรื่อง และถ้ามันรู้ว่าผมปิดบังมัน มันคงจะเสียความรู้สึกมาก

 

"แฟน เป็นอะไรครับ" ผมคงนั่งเหม่อไม่ได้สนใจมัน มือใหญ่สะกิดผมยิกๆ

 

"เปล่า แล้วมึงเรียกกูเหมือนเดิมเหอะ กูไม่ชิน"

 

"ไม่เอา เป็นแฟนกันแล้วก็ต้องเรียกแฟนดิ หรือจะเอาเป็นที่รักดี" มันนั่งเท้าคางทำท่านึก แก้มป่องของไอ้หล่อนูนขึ้นมาผมเอื้อมมือสุดแขนไปดึงยืดเท่าที่พอใจ

 

"จะเป็นแฟนเป็นเมีย กูก็เป็นของมึงคนเดียว" ไอ้หล่อมองผมอ้าปากเหวอ

 

"น่ารักว่ะ แดกไรกูเลี้ยงเอาให้เต็มที่นะเมีย" ต้นข้าวระบายยิ้มออกมา อีกแค่ชั่วโมงกว่าผมก็ต้องกลับไปทำงานอีกแล้ว ร้านหยุดไปสามวันชีวิตผมเปลี่ยนไปเยอะเลยครับ

 

"อืม ทำไมมึงไม่ค่อยอยู่กับเพื่อนวะหล่อ กูเห็นฟางกับแตงลงมากินข้าวกันสองคน เออ แล้วคนชื่อติ้วไปไหนซะล่ะ" ผมตักไอศกรีมเข้าปากพ่นควันเย็นๆออกมา

 

"ก็คบกันแบบนี้แหละ เห็นอย่างงี้ก็คุยกันทุกคืน เพื่อนกันไม่จำเป็นต้องตัวติดกันนี่หว่า"

 

"กูกับเต้ยยังติดกันเลย เห้อ แต่ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยได้อยู่กับมันเหมือนเมื่อก่อน" เพทายมองต้นข้าวยื่นมือมาลูบหัวทุย

 

"เรื่องนี้นี่เองที่ทำให้กลุ้มใจ งั้นวันนี้ก็ไปหาเต้ยดิ"

 

"ไม่ได้หรอก เลิกงานก็สามทุ่มแล้ว" เสียงหงอยตอบ เพทายเหยียดปากออกกว้างครุ่นคิด

 

"พอๆเลิกคิดก่อน วันนี้ได้อยู่กันสองคนอย่าเพิ่งคิดเรื่องอื่นเลย" ผมพยักหน้า ไอ้หล่อมันตักไอศกรีมรสเเอลม่อนมาใส่ถ้วยผมแล้วเอารสสตอเบอรี่ของผมไปใส่ของมัน

 

ผมกับไอ้หล่อกำลังจะกลับถึงบ้านแวะร้านค้าสะดวกซื้อหน้าปากซอย ได้ยินเสียงคุ้นหูแว่วมาทางหลังตึกซอกมืดๆ ไอ้หล่อรออยู่ที่รถมันจะบ่นถ้าผมหายมานาน แต่ต่อมความเสือกมันก็ก้าวเท้าเข้าไปใกล้เรื่อยๆ

 

"กูจะเมาก็เรื่องของกูมึงอย่าเสือก!"

 

"อ่าวน้อง พี่พูดดีๆด้วยแล้วนะ ทำไมน้องไม่เห็นน่ารักเหมือนเพื่อนเลย"

 

"ใช่ ต้นข้าวมันน่ารักมาก แต่สุดท้ายก็มีหมาคาบไปแดกจนได้" เสียงก็คุ้น แถมนั่นมันชื่อกู!

 

"หมายความว่าไง?"

 

"จะบอกอะไรให้นะ มึงอย่าไปยุ่งกับมันเลยผัวมันโหด เชื่อกูก่อนจะตัดใจไม่ได้" เงาสองคนไหวในความมืด ผมเพ่งสายตามองว่าเป็นใคร

 

"เหมือนเต้ยใช่ไหม งั้นถ้าพี่จีบเต้ยแทนนะ" ผมทิ้งของลงข้างตัว ไอ้เต้ยมันมาโผล่อยู่ที่นี่ได้ไงวะ

 

"คิดจะจีบกูมันไม่ง่ายหรอก บอกไว้ก่อนว่ากูไม่ยอมเสียหลังให้ใคร"

 

"คิดไปถึงเรื่องบนเตียงซะแล้ว ทะลึ่งนะเรา"

 

"หึ จีบเหรอ เอาดิ อยากรู้เหมือนกันเวลาผู้ชายตามจีบมันเป็นยังไง" เต้ยเดินออกมาจากซอกตึกใบหน้าแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกฮอล ผมไม่ได้ขยับหนีไปไหน มันเลี้ยวออกมาเห็นผมยืนอยู่เบิกตากว้างยกนิ้วชี้หน้า

 

"ตะ ต้นข้าว" เสียงมันสั่นคงตกใจที่ผมดันมาได้ยินเรื่องที่มันพูด แล้วอีกคนที่มันคุยด้วยคือใครกัน

 

"อืม กูเอง ที่มึงบอกผัวกูโหดมันคืออะไรวะ มึงรู้อะไรมาเต้ย" ผมจ้องหน้ามันคาดคั้น

 

"กู...ขอโทษ...ขอโทษที่ช่วยมึงไม่ได้...มึงห้ามโกรธกูนะ...อย่าทิ้งกูไป" เต้ยสวมกอดผมสะอื้นไร้น้ำตา ผมวางลูบหลังมันให้เย็นลง

 

หมับ ผลั้วะ

 

ร่างผมถูกกระชากจากด้านหลังก่อนเต้ยมันจะล้มกองลงไปกับพื้น เพทายมันบีบข้อมือผมขึ้นริ้วแดงกัดฟันกรอดผลักผมติดกำแพงระดมจูบผมอย่างป่าเถื่อน น้ำหยดสีแดงไหลซึมออกมาหยดแหมะใส่เสื้อที่ผมสวมอยู่ เต้ยประคองตัวเองลุกขึ้นผลักเพทายไปอีกทางดึงตัวผมให้หลบอยู่ข้าวหลัง

 

"อย่ามายุ่งกับเพื่อนกู!!" เต้ยตะโกนเสียงดังลั่น มีคนมองเข้ามาแต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่ง แรงบีบของมือที่มันจับผมไว้แรงพอๆกับอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้น มันกำลังโกรธมาก ผมไม่เคยเห็นเพื่อนด้านนี้มาก่อนตั้งแต่คบกันมา

 

"เพื่อน มึงกล้าพูดคำว่าเพื่อนออกมาเหรอไอ้สัส!! ถ้ากูไม่เข้ามาแม่งคงจะลากกันเข้าไปเอาข้างใน"

 

ผลั้วะ

 

"มึงอย่ามาพูดหมาใส่เพื่อนกู!! ต้นข้าวดีเกินกว่าจะมายุ่งกับคนอย่างมึง" เต้ยซัดหมัดใส่เพทาย อีกคนก็ไม่ยอมต่อยสวนกลับมา ผมดึงไอ้เต้ยเอาไว้ดันตัวมันให้มาอยู่ข้างหลังแทน

 

ผมอาจจะตัดสินใจคบกับมันไวไป ผมมันใจง่ายเอง

 

"มึงกลับไปก่อน" ผมเอ่ยอย่างใจเย็น เพทายจ้องผมเขม็งทำท่าจะเข้ามาหาแต่ผมยกมือชี้หน้ามันให้หยุดอยู่กับที่ ไอ้เต้ยก็ตั้งท่าจะมาช่วยแต่ผมก็กันจับแขนมันแน่น

 

"มึงเห็นไอ้เหี้ยนั่นดีกว่ากู! มึงเป็นแฟนกูนะไอ้สัส!!"

 

"แฟน!! เออ! เป็นได้ก็เลิกได้ มึงจะเอายังไงห้ะ!!" ผมยังเคืองที่มันไม่เชื่อใจผมไม่หายเลย ถามกูสิว่าเกิดอะไรขึ้น 

 

"มึงจะเลิกกับกู!! กูไม่ยอม..." เพทายส่ายหน้าเดินดุ่มมากระชากผมติดมือถีบเต้ยกระเด็นไปติดกองไม้ที่ถมกัน

 

"เต้ย!" ผมตะโกนเรียกเอี้ยวคอมองมันที่พยายามลุกขึ้น เพทายลากผมมาที่รถเปิดประตูหลังยัดผมเข้าไปข้างใน มันเดินไปนั่งที่คนขับก่อนจะแตะเกียร์ออกรถอย่างแรง

 

………………………………………………………

 

ผมนั่งเงียบมองข้างทางเเทนจะมองเห็นมันที่กระจกรถ เพทายมันคอยมองผมเป็นระยะไม่นานรถก็เข้ามาจอดข้างใน นี่เป็นครั้งที่สองที่มันโกรธจนไร้สติ

 

"ลงมา กูบอกให้ลงมา!!" เพทายตะคอกดึงแขนบางให้ออกมาจากรถ ผมก้าวเท้าลงมาเห็นรถพี่ต้นน้ำจอดอยู่ข้างๆ มันกำลังทำให้ผมใจสั่นด้วยความกลัว พี่ต้นน้ำอยู่ในบ้าน

 

"ปล่อย กูลงเองได้ พี่ต้นอยู่มึงอย่าทำแบบนี้" ผมเตือนสติมัน เพทายนิ่งก่อนจะยิ้มเยาะ

 

"ก็ดี กูจะได้บอกเรื่องของเราให้พี่มึงรู้ไง"

 

"มึงจะทำอะไร" ผมมือสั่นฉุดแขนตัวเองให้ออกจากการเกาะกุม แรงมหาศาลลากผมเข้าไปในบ้านผ่านประตูเข้าไปเกือบถึงห้องรับแขกผมใช้มืออีกข้างจับประตูเกี่ยวไว้

 

"ฟังกู มึงกำลังโมโหเพทาย ใจเย็นๆแล้วฟังกูบ้าง" ผมเริ่มน้ำตาคลอ เรื่องที่กลัวที่สุดในชีวิตกำลังจะเกิดขึ้น

 

"กูฟังและกูทนมามากพอแล้ว มึงเป็นของกู กูจะเอามึงเป็นของกูแค่คนเดียว"

 

"ไม่ ขอร้อง...พี่ต้นน้ำรับไม่ได้กูรู้นิสัยพี่ชายกูดี อย่าทำนะเพทาย ขอร้อง..." ผมลงทุนจะยกมือไหว้มันแต่ติดตรงที่แขนก็ไม้สามารถปล่อยออกจากประตูได้เช่นกัน

 

"กู..." เพทายมีสีหน้าลังเล ผมน้ำตาหยดแหมะเมื่อมันพูดประโยคต่อมา

 

"กูปล่อยมึงไปไม่ได้ต้นข้าว"

 

"ฮึก ไอ้เหี้ย! กูเกลียดมึง!!" ผมไม่มีแรงพอจะต้านพายุลูกนี้ไหว มือใหญ่ลากผมไปจนถึงห้องรับแขกผมภาวนาให้ไม่ทีคนอยู่ในนั้น แต่พี่ต้นน้ำนั่งอยู่และมองมาที่เราทั้งคู่

 

"อะไรกัน จับมือต้นข้าวไว้ทำไม" ต้นน้ำมองมือที่เชื่อมกันอยู่ เสียงเข้มเอ่ยถามเพทายจ้องไม่ลดละ

 

"ผมจะมาบอกคุณว่าต้นข้าวเป็นมะ..."

 

"ไม่!!!! ฮึก พี่ต้นน้ำอย่าไปฟังเขา ต้นข้าวเป็นน้องพี่ น้องที่แสนดีของพี่เหมือนเดิม" ผมร้องไห้อย่างหนัก กรีดร้องสุดเสียงเหมือนคนบ้า

 

พี่ต้นน้ำจะต้องเสียใจ จะต้องผิดหวัง ผมต้องหยุดทุกอย่าง

 

"คุณทำอะไรน้องผม!! ต้นข้าวมาหาพี่" ต้นน้ำตวัดสายตาเข้มใส่เพทาย เดินเข้ามาหมายจะเอาน้องชายมายืนใกล้ เพทายดึงร่างบางให้ห่างออกไป

 

"ผมคงให้ต้นข้าวกับคุณไม่ได้ ฟังนะ! เรามีอะไรกันแล้ว ต้นข้าวเป็นเมียผม!!" เสียงประกาศกึกก้องเข้าไปในหัวใจของสองพี่น้อง คำพูดที่ได้ยินวนซ้ำไปมาเหมือนเทปม้วนเดิมที่กำลังเล่นอีกครั้ง

 

"ฮึก ไอ้เหี้ย!! มึงมันเลว ฮืออ พี่ต้นน้ำ.."ผมนั่งทรุดกองกับพื้นน้ำตานองหน้า

 

ต้นน้ำมองน้องชายตาพร่าม่านความเสียใจมันพุ่งตรงมาเสียดแทงเข้าไปข้างใน ต้นข้าวรู้ว่าพี่ชายคนเดียวรับไม่ได้ และมันก็เป็นไปอย่างที่คิด เรื่องทุกอย่างมันไม่ง่ายเหมือนนิยายที่ผมเคยอ่าน พี่ต้นน้ำรู้ว่าผมชอบอ่านนิยายชายรักชาย รู้ว่าผมคบผู้หญิงเพื่อบังรสนิยมของตัวเอง รู้แม้กระทั่งผมเคยจูบผู้ชายมาก่อน แต่เพียงแค่ไม่พูดมันออกมา เพียงแค่ยอมเป็นคนไม่รู้อะไรเลยเพื่อให้ผมทำตัวปกติ

 

แต่ในวันนี้สิ่งที่ผมปกปิดมาโดยตลอดมันเปิดเผยขึ้นแล้ว พี่ต้นน้ำจะปล่อยและทำเฉยเมยไม่ได้แล้วผมเองก็อยากจะรู้ว่าความผิดครั้งนี้จะจบลงเช่นไร

 

"พี่ห้ามเราไม่ได้จริงๆสินะ พี่คิดว่าสักวันข้าวจะคิดได้และปรับตัวทัน แต่...สิ่งที่พี่คิดมันก็ไม่เป็นจริง" น้ำตาผมรินไหลเมื่อได้ยินคำพูดจากปากพี่ชายคนเดียว ผมหลอกตัวเองไปไม่ไหวอีกแล้ว ผมชอบผู้ชายและชอบผู้หญิงในคราวเดียวกัน

 

"พี่ครับ...ข้าวขอโทษ" ผมก้มลงกราบน้ำตานองหน้า พี่ต้นน้ำไม่ได้ชักเท้ากลับแต่ก้มลงดึงตัวผมเข้าไปกอดแน่น

 

/รักมันรึเปล่า/ ต้นน้ำกระซิบข้างหูน้องชาย

 

/ข้าวชอบเขา แต่วันนี้เขาทำให้ข้าวเจ็บ เขาไม่ฟังข้าว/

 

/งั้นเดี๋ยวเราค่อยคุยกัน ข้าวเงียบๆไปก่อนนะ/

 

"พอทีต้นข้าว! พี่จะถือว่านี่เป็นกอดสุดท้ายของเรา" ต้นน้ำผลักต้นข้าวออก ผมมองพี่ชายสายตาไม่เข้าใจ อะไรวะ พี่จะให้ผมทำอะไร

 

"พี่ต้นน้ำ..." ผมเรียกพี่ชายเสียงอ่อย แม่ง ผมงงนะพี่ จะให้ทำอะไร

 

"พี่ขออยู่คนเดียวสักพัก พี่ไม่อยากเจอหน้าข้าว"

 

"ก็แค่ชอบผู้ชายมันผิดอะไรวะ!! คุณหัดเป็นคนมีเหตุผลบ้างสิ" เพทายพูดขึ้นหลังจากปล่อยให้พี่น้องได้คุยกัน

 

"งั้นคุณคงมีเหตุผล งั้นชอบตอบผมมาว่าทำไมต้นข้าวร้องไห้มาขนาดนี้" เพทายสะอึกไปมองต้นข้าว

 

"....."

 

"เงียบทำไมครับ ทีตอนคุณลากน้องผมมายังไม่คิดอะไรเลย ไม่คิดว่าผมและต้นข้าวจะรู้สึกยังไง"

 

"ใช่ ผมทำต้นข้าวเสียใจ แต่ผมก็ปล่อยมันไปไม่ได้ มันกำลังไปมีคนอื่น" เพทายเถียง

 

"เห็นแค่กอดมึงก็หาว่ากูมีคนอื่นรึไงวะ!" ผมเดือดกระชากคอเสื้อมันลงมา ตอนนี้มีพี่ต้นน้ำคุ้มหัวผมสู้ตายเว้ย

 

"ก็กูเห็นมึงกอดกันอ่ะแม่ง!"

 

"ไปทะเลาะกันที่อื่น ต้นข้าวต่อจากนี้อย่ามาให้พี่เห็นหน้าอีก...พี่ทำใจไม่ได้" ต้นน้ำแสร้งหน้าเศร้า

 

เพทายถอนหายใจเฮือกใหญ่กุมมือต้นข้าวไว้แน่น ถึงแม้เจ้าของจะสะบัดมันออกสักกี่ครั้งก็ตาม ผมไม่เข้าใจว่าเพทายต้องการอะไร และพี่ต้นน้ำกำลังสื่ออะไร

 

"งั้นเราไปกันเถอะ"

 

"ไม่ไป พี่ต้นน้ำฟังข้าวก่อน" ผมยื้อขืนร่างกายไว้จับมือพี่ชายไว้แน่น ถึงสิ่งที่เพทายเห็นมันคือเรากำลังทะเลาะกันแต่สายตาผมกับพี่ต้นน้ำมันกำลังส่งซิกบางอย่างให้กัน

 

"พี่ขอเวลานะข้าว สักวันถ้าพี่พร้อมพี่จะเป็นเหมือนเดิม เป็นพี่ชายของต้นข้าวคนเดิม"

 

ผมปล่อยมือพี่ต้นน้ำ เพทายดึงผมขึ้นชั้นบนเพื่อเก็บเสื้อผ้าและของใช้เท่าที่จำเป็น ไอ้หล่อมันมองไม่เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของพี่ต้นน้ำที่มองส่งท้าย มันกำลังหลงกลบ่วงของสองพี่น้องเข้าอย่างจัง

 

…………………………………………………………..

 

@บ้านสวรรยา

 

เพทายผมมาที่บ้านหลังใหญ่หลังจากคุยกับเฮียเพลงเรียบร้อย ผมไม่กล้าสู้หน้าใครในบ้านหลบสายตาสงสัยก้มมองพื้นกับเท้าของตัวเองที่เดินไปข้างหน้า

 

"ไง ไปทำอะไรไว้ล่ะ" เฮียเพลงตบบ่าเพทาย

 

"เฮียอย่าเพิ่งตอกย้ำ เพขอเข้าไปคุยกับป๋าหน่อย" นี่ผมกำลังจะเจอพ่อของเพทาย กูจะเป็นลม

 

"ป๋าคุยโทรศัพท์อยู่ สายด่วนซะด้วยนะ พอเพโทรมาก็มีคนโทรหาป๋าเลย"

 

"แล้วอีกนานไหม"

 

"เฮียจะไปรู้ได้ไง ดาต้า เอาของเข้าไปเก็บในห้องเพทายให้หมด" ผมทำหน้างงเมื่อคนชื่อดาต้าแบมือขอกระเป๋าในมือผม ผมจึงส่งให้ไป

 

"ป๋ารับได้อยู่แล้ว ขนาดเฮียยังไม่ว่าอะไร"

 

"อืม งั้นเพเข้าไปรอในห้องนะ ถ้าป๋าคุยเสร็จให้คนไปเรียกด้วยนะครับ" เพทายเอ่ยดุนหลังผมให้เดินไปที่ห้องตัวเอง

 

ผมสะบัดมือมันออกเมื่อเราอยู่ในห้องกันสองคน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ไม่ใช่ของผมแต่เป็นของมัน

 

ติ้ด

 

Rrrrr

 

ติ้ด

 

"ไม่รับรึไงวะ" ผมเห็นมันกดตัดสายทิ้งเมื่อเห็นชื่อคนโทรเข้า สาวในสต็อคสิท่า

 

"ไม่ กูไม่มีความจำเป็นต้องรับสายเขา" น้ำเสียงมันดูก้าวร้าวนัยน์ตาเศร้าลงมองที่หน้าจอโทรศัพท์ ผมก็นั่งเงียบทบทวนความคิดตัวเอง

 

ก๊อกๆๆ

 

"ป๋าเรียก ให้เฮียเข้าไปเป็นเพื่อนไหม" ผมเป็นฝ่ายกุมมือมันเมื่อถึงเวลาต้องเจอหน้าพ่อของไอ้หล่อ เฮียเพลงยิ้มส่งกำลังใจมาให้

 

แกร๊ก

 

ผู้ชายหน้าคมสันนั่งพิงพนักเก้าอี้สอดมือเกี่ยวกันข้างหน้ามองลูกชายตัวดีที่เพิ่งก่อคดีมาหมาดๆ เลื่อนสายตามองอีกคนที่ก้มหน้า

 

"มีเรื่องอะไรจะคุยกับป๋า"

 

"ป๋า นี่ต้นข้าวเมียเพ" ผมกำมือมันแน่นใจเต้นตุบๆ เงยหน้าขึ้นยกมือไหว้ ท่านหยักหน้ารับ

 

"อืม หน้าตาดีเหมือนพี่ชายนะต้นข้าว แล้วคิดยังไงไปเป็นเมียเจ้าเพ" ผมไม่ทันได้คิดเลย มาแบบไม่รู้ตัว จะตอบยังไงเลยกู

 

"ป๋าอย่าอ้อมค้อม เพแค่จะบอกป๋าว่าเราเป็นอะไรกัน ป๋าคงไม่มีปัญหาอะไร"

 

"เอาน้องเขามาแล้วพี่ชายไม่ว่าหรือไง"

 

"ป๋า เรื่องนั้นเพจะจัดการเอง"

 

"จัดการตัวเองยังไม่รอดเลย...ป๋าไม่ยอมรับต้นข้าวจนกว่าเพจะทำให้ป๋าเห็นว่าเพดูแลเขาได้"

 

"ดูแลได้ครับ เงินเพก็มีเมียคนเดียวทำไมเพจะเลี้ยงไม่ได้" คำตอบสิ้นคิดเอ่ยออกไป

 

"แค่มีเงินมันไม่ได้ทำให้ความรักยั่งยืน ที่ว่าดูแลมันต้องทั้งใจและร่างกาย รวมถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายด้วย เพมีข้อนี้รึเปล่าล่ะ" เพทายไม่ได้ตอบ เพราะเขาเพิ่งทำลายความรู้สึกของต้นข้าวไป

 

"เพออกไปก่อน ป๋าขอคุยกับต้นข้าวสองคน" ผมใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่มยึดมือไอ้หล่อกำไว้แน่น

 

"ไม่เป็นไร ป๋ากูไม่ฆ่ามึงหรอก กูรอข้างนอกนะ กู...ยอมทำทุกอย่างเพื่อเรา" ไอ้หล่อทำผมตื้นตันเพทายเดินออกไปรอตามที่พูด

 

"ต้นข้าวมานั่งนี่มา" พ่อเพทายเรียกผมไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับท่าน ผมเดินไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

 

"ฮ่าๆๆๆ ไม่ต้องกลัวป๋านะต้นข้าว พี่ชายเราโทรมาเล่าให้ฟังหมดแล้ว อืม รอป๋าก่อน" มือแข็งแรงกดโทรออกเปิดลำโพงวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ

 

(ครับ นายท่าน)

 

"ต้นข้าวอยู่กับฉันแค่สองคน ต้นน้ำพูดได้เลย" ผมตื่นเต้นวางมือแนบกับโต๊ะ อะไรๆๆๆ มันเกิดอะไรขึ้น

 

(ฮ่าๆๆๆ เป็นไงน้องรักกลัวล่ะสิ) ขี้หดตดหายมากบอกเลย ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้

 

"พี่ต้นทำอะไรข้าวโคตรกลัวเลย"

 

(พี่รู้เรื่องเรามาสักพักแล้วแหละ แค่รอดูจะบอกตอนไหน แต่ไม่คิดจะมารู้แบบนี้ ขอโทษนะครับนายท่านถ้าจะขอด่าคุณเพทายสักหน่อย)

 

"อืม ตามสบาย"

 

(พี่โคตรโมโหเลยตอนเจอแกร้องไห้จะเป็นจะตาย แต่แกบอกรักมันพี่ก็เลยไหลไปตามน้ำแกล้งดราม่าไปก่อน อยากจะรู้ว่ามันจะจัดการยังไง)

 

"พี่จะทำอะไร"

 

(ก็ไม่อะไร ข้าวคงเห็นใช่ไหมว่ามันไม่ตั้งใจเรียน ไม่มีจุดหมายที่ชัดเจน และมันก็ยังนิสัยแย่ทำข้าวเสียใจอีก พี่ไม่ยอม! อยากจะดัดสันดานมันสักหน่อย เอ่อ...ผมขอโทษอีกครั้งนะครับนายท่าน)

 

"ฮ่าๆๆๆ ฉันดีใจมากกว่าที่ต้นน้ำยอมช่วยฉันดัดนิสัยลูกชาย"

 

(แหม ถ้าน้องผมไม่เกิดชอบผมก็ไม่ทำหรอกครับ)

 

"หึ อย่างยืดเยื้อนาน เดี๋ยวเจ้าเพก็โผล่มาตามเมียจนได้ แค่ฉันมองหน้าต้นข้าวมันยังมองตาเขียว"

 

(ฮ่าๆๆ ครับๆ เอาเป็นว่าต้นข้าวไม่ต้องเครียดนะ พี่โอเค ส่วนจะดัดนิสัยยังไงเราค่อยตกลงกันอีกที แต่ระหว่างนี้ข้าวอย่ายอมมันนะ ห้ามยอม!) พี่ต้นน้ำเสียงเข้มสั่งเด็ดขาด

 

"เรื่องไหนครับ"

 

(ก็เรื่องบนเตียงและทุกๆเรื่องด้วย ห้ามยอมห้ามใจอ่อนเลย)

 

"คะ ครับ" บนเตียงคงห้ามยากแรงไอ้หล่อมันน้อยๆที่ไหน

 

(ผมวางก่อนนะครับพอดีได้เวลาเข้างาน ดูแลตัวเองด้วยนะต้นข้าว)

 

"ครับผม" สายถูกตัดไป

 

"อืม ก็อย่างที่ว่าไป..." ผมกำลังตั้งใจฟังมีเสียงเคาะเรียกดังขึ้น

 

ก๊อกๆๆ

 

"สงสัยจะมาตามเมียกลับ หึ วันนี้นอนกับเจ้าเพไปก่อน พรุ่งนี้จะจัดห้องให้ เอาให้ติดกับห้องเจ้าเพลงไปเลย" ผมเบ้หน้าคิดหนัก อันตรายใหญ่เลยนะงานนี้

 

"ไม่ต้องกังวล เจ้าเพลงมันรู้เรื่องนี้และมันก็ยินดีจะช่วยเหลือมาก"

 

"ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" ผมยกมือไหว้เดินไปเปิดประตู ไอ้หล่อหน้าบึ้งจับมือผมเดินกลับห้อง เรื่องไอ้เต้ยยังค้างคาอยู่นะ เรื่องพี่ต้นน้ำอีก บอกเลยงานนี้ไม่กระทืบไม่ใช่ต้นข้าว!!

 

ผลั๊วะ

 

ผมปล่อยหมัดเข้าใส่หน้าหล่อทันทีที่เข้าห้องได้ มันเซไปไม่ทันได้ตั้งตัว เท้าผมเตะไปที่กลางลำตัวดึงทึ้งหัวมันเหวี่ยงไปอีกทาง โมโหแม่ง! ไม่เคยคิดจะฟังกูหน้ามืดตามันหึงจนเป็นเรื่อง

 

"เดี๋ยว! มึงกระทืบกูทำไม" ไอ้หล่อยกมือป้องเอ่ยถามผม ผมยิ้มเหี้ยมสายตาโหด

 

"กูจะตอบให้หลังจากนี้นะ"

 

ตุบ ผลั้วะ

 

เพทายวิ่งวนรอบห้องใครมันจะอยู่ให้เมียยำเล่น เพิ่งจะมาคิดได้ก็ตอนป๋าพูดเตือนสติและยืนรออยู่หน้าห้องนั่นแหละ ผมผิดจริงที่ไม่เชื่อใจมัน แต่มันกอดกันเลยนะเว้ย!!! ผมทนไม่ได้และจะไม่ทน ผลที่ออกมา...

 

อ้ากกกก เมียอย่าทำเค้าเลย เค้าขอโทษ

 

 

 

 

 TBC.