เมื่อความรักเบิ่งบานอีกครั้ง

ตอนที่2
“ตกลงเธอเป็นCIAสินะ”
“นี่!ตกลงว่านายมีฝาแฝด” ฉันมองหน้าเขาแล้วพูด นายนี่ไม่ปฏิกิริยาตอบสนองอะไรเลยมันบ้าที่สุดอ่ะ
“….”ถ้าฉันหลุดออกไปได้ ฉันจะไม่ขอเจอผู้ชายคนนี้อีก จะคลุกอยู่แต่ในส่วนดอกไม้เลยคอยดูสิ ฉันจะพยายามลืมให้เร็วที่สุด แล้วจะไปจากเขาให้เร็วที่สุด ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งรู้สึกแปลกๆ ‘ให้ตายเถอะโรบิน’
“นี่นายไม่ได้ยินรึไง หูหนวกไปแล้วหรอ” ฉันจะหมดความอดทนกับหมอนี่แล้วนะ
“ฉันถามเธอก่อนนะยัยบ้า! ได้ยินแล้วไง ใช่ฉันมีฝาแฝด”
“แล้วไงอย่างนั้นหรอ...ก็น้องนายจับตัวเพื่อนฉันไปไง แล้วปล่อยฉันเลยนะฉันจะไปช่วยเพื่อนฉัน” ฉันเลยเฉไฉไปเรื่องลดาแทนใครมันจะยอมรับเร้า ฝันไปเถอะย่ะ!ว่าฉันจะยอมรับ
 ตอนนี่ฉันอยู่ในห้องของมาโก้และฉันใกล้จะหมดความอดทนแล้วด้วย
“ไม่อ่ะ ฉันไม่ปล่อยเธอหรอก จะไปยุ่งเรื่องของสามีภรรยามันไม่ดีหรอกนะ แล้วก็อย่าได้คิดติดต่อกับหน่วยของเธอละ” เขาพูดแล้วทำสายตากลุมกลิ่มเป็นบ้าอะไรเนี่ย ฉันชักจะไม่ไว้ใจเขาแล้วสิ ขนลุกว่ะ
“อะไรนะ! ลดากับนายมาคัสเขาเป็น…. ยังไงก็ชัง ถ้าฉันหายตัวเงียบไปแบบนี่ทางหน่วยก็ต้องส่งคนมาช่วยฉันแน่น” ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย จะตามไปช่วยลดายังไง นายมาคัสเป็นถึงมาเฟียฉันคงแฝงตัวเขาไปช่วยได้ยาก อีกอย่างถ้าเป็นอย่างที่มาโก้พูดจริงยิ่งยากเข้าไปใหญ่หรือฉันจะส่งข่าวให้ทางหน่วยรู้ก่อนดีนะ แล้วทางหน่วยจะได้ส่งคนไปตามสืบเรื่องลดาอีกแรง ส่วนฉันก็จะหาวิธีหนีนายบ้านี่ชะก่อนหรือไม่ก็สืบจากหมอนี่แหละ เอาไงดีนะ
“แต่พวกเขาจะต้องไม่เจอเธอ และเธอจะต้องไปปรารีสกับฉัน คุณช่อวดี ไคล์อัน”ระหว่างที่ฉันคิดแผนการต่อไปว่าจะเอายังไงดี มาโก้ก็พูดบ้าอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ แล้วเอานามสกุลของเขามาให้ฉันทำไมชักจะไปกันใหญ่แล้ว
“อะไรของนาย ฉันไม่ไปกับนายหรอกนะ นายบ้าไปแล้วรึไง! แล้วเอานามสกุลนายมาเปลี่ยนให้ฉันทำไม ฉันไม่อยากได้!”(-o-)!แล้วนายนั้นก็เดินออกไปจากห้องโดยที่ฉันร้องตะโกนด่าว่าเขาอยู่ในห้องที่หรูหร่า
 “ไอ้..ฟหกดสววววว” แต่มันวังเวงอ่ะ บ้าที่สุดนี่มันอะไรกัน ตอนนี่  ฉันอยากโทรหาแก้วมากแต่ถึงในห้องนี่จะมีโทรศัพท์ ฉันเดาได้เลยว่านายมาโก้ต้องตัดสัญญาณโทรศัพท์แน่นนอน
บันทึกพิเศษ มาโก้
ผมก็ไม่อยากทำอย่างนี่กับเธอหรอกนะ แต่ยังไงเธอก็ทำตัวเธอเองนี่น่า ถ้าผมปล่อยเธอไปไอ้น้องชายตัวแสบของผมจัดการเธอแน่ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงต้องทำอย่างนี้ แล้วผมก็ยังหาเมียกำมะลอมาหลอกแม่ไม่ได้ ก็แม่ผมน่ะอยากให้ผมกับน้องมีครอบครัวของตัวเองสักที แต่ผมยังไม่พร้อม ยังอยากสนุกอยู่เลย ว่าแล้วไอ้น้องรักสุดแสนแสบของผมก็ใช่ย่อย ลายนั้นยิ่งแล้วใหญ่หัวแข็ง ผมก็เช่นกัน ตั้งแต่ที่ผมควงผู้หญิงมาไม่เคยที่พวกเธอจะได้จูบจากผมสักคนแม้ตอนที่มีอะไรกันก็ตามเถอะ แต่ยัยนี่ทำให้ผมอยากจูบเธอชะงั้นจะโทษผมไม่ได้นะก็เธออยากยั้วผมทำไมล่ะปากรูปกระจับน่าจูบชะมัดทั้งกลิ่นหอมๆจากตัวเธออีกหอมชะมัด ผมไม่ปล่อยเธอไปหรอกเธอต้องเป็นของผม ผมก็ไม่รู้นะว่าตัวเองเป็นอะไรรู้แต่ว่าผมปล่อยเธอไปไม่ได้จริงๆ
จบบันทึกพิเศษ
ปรารีส ฝรั่งเศส
อะไรเนี้ย! ฉันมาทำงานนะแล้วทำไมฉันถึงต้องมาถูกอีตามาโก้จับตัวมาฝรั่งเศสด้วยเนี้ย แล้วยังต้องมาเป็นเมีย(หลอกๆ)อีกตาบ้าเขาคิดอะไรของเขาเนี่ย เห็นเงียบแต่ก็ร้ายหนักเหมือนกันแหะ เดียวเจอริดฉันแน่หึ!
ฉันมองไปรอบๆห้องที่หรูหรามาก กวาดตามองให้หมดเพื่อมีอะไรที่ฉันจะสามารถช่วยให้ฉันใช้แก้เชื่อที่หมัดมือฉันอยู่ นั้นไงฉันเจอแล้วมีดปลอกผลไม้
“ทำอะไรน่ะ!”
โอ๊ย! ในขณะ ที่ฉันใช่มีดแกะเชื่ออยู่นั้น มาโก้ก็เข้ามาพอดี มีดเลยเฉือยมือฉัน บ้าเอ่ย! เลือดจำนวนมากไหลออกมาจากมือ แล้วมาโก้ก็เดินเข้ามาดูมือฉันแล้วสถบออกมายาวเหยียด เขาดูหงุดหงิดมากที่เห็นแผลฉัน
“หาเรื่องจนได้นะเธอนะ เป็นไงเจ็บไหม” เขาพูดพร้อมจับข้อมือมาดูแผลของฉันดูจะเป็นห่วงฉันชะด้วย
“แค่นี่ไกลหัวใจเยอะ ยะ!” ฉันตอบเสียงห้วน แล้วเขาก็จ้องหน้าฉันและทำหน้าหงุดหงิดที่ฉันยังปากดกล้าเถียงเขา “รู้ว่าไกลหัวใจ เดียวทำแผลให้รอแป๊บ”
พูดจบเขาก็ออกไปสั่งลูกน้องให้เอาอุปกรณ์ทำแผลมาให้ แล้วเขาก็กลับมาพร้อมอุปกรณ์ทำแผล เขาคุกเขาลงตรงหน้าฉันทันที ที่มาถึงโดยที่ฉันนะอยู่ที่เตียง ทำอะไรของเขานะดูไปนายนี่ก็หล่อนะเนี่ย เฮ้ย!คิดอะไรอยู่เนียยัยช่อเอ่ย
“โอ๊ย!เจ็บนะ เบาๆหน่อยสิ”
“ไหนบอกว่าไกลหัวใจไง หึ! อวดเก่งดีหนัก”
“ตาบ้า! ฉันเจ็บนะ….” ในขณะที่ฉันร้องบอกว่าเจ็บ เขาก็หันมามองพอดีทำให้ใบหน้าฉันและเขาห่างกันไม่ถึงเซน
ตึก ตึก ตึก
“ เอ่อ…”
“อะไร”
“เปล่า”
“เดียวอาทิตย์หน้าเราจะต้องไปทานข้าวกับแม่ฉันที่บ้านและเราจะพักที่บ้านเลย แล้วเธอจำให้ได้ละว่าเธอคือเมียฉัน”
“ทำไมฉันต้องทำตามที่นายบอกด้วยล่ะ” เรื่องอะไรที่ฉันต้องยอม ฉันคิดต่อในใจ
“หึ!  -_-! หรือเราจะมาเล่นสนุกกันสักหน่อยหรือไง เธอถึงจะยอม”พูอจบเขาก็ทำทียืนหน้าเขามาใกล้ๆฉัน แล้วหน้าของเราสองคนก็อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ให้ตายเถอะหัวใจฉันจะวาย  0_0  >_< ม๊ายอาว เอาหน้านายออกไป๊ โอ้ยฉันเป็นอะไรเนียทำไมต้องยอมเขาด้วย ถ้าเป็นคนอื่นนะลงไปกองกับพื้นแล้ว แล้วฉันเป็นอะไรเนี่ย
“ก..ก็ได้ ยอมแล้ว”
“หึ! ก็แค่นี่” -_-
     หลังจากวันนั้นเขาก็ทำงานส่วนใหญ่เขาไม่ค่อยว่างหรือพูดต่อล้อต่อเถียงกับฉันมากนักเขาจะทานข้าวกับฉันทุกครั้งก่อนออกไปทำงานพอตกตึกก็จะเขามานอนที่ห้องเดิมช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาดูเขาจะยุ่งมากสงสัยพยายามเคลียงานให้โดยเร็วเพื่อที่จะพาฉันไปพบแม่เขาบอกตามตรงว่าฉันไม่อยากไปเลย แต่ฉันก็ต้องทำตามที่เขาต้องการเผื่อมีอะไรเกี่ยวกับลดาอีกอย่างที่ฉันไม่รู้แล้วระหว่างที่ฉันอยู่ห้องเฉยๆฉันเลยแอบติดต่อไปที่หน่วยโดยที่เขาไม่รู้แล้วทำตามแผนที่ฉันวางไว้อย่างรวดเร็ว ทางหน่วยจึงไม่แปลกใจแล้วไม่ได้ติดต่อมาอีกถ้าฉันไม่ติดต่อไปตอนที่ฉันไม่ได้ติดต่อไปที่หน่วยทางหน่วยได้ติดต่อแล้วตามหาตัวฉันแทบบ้าที่ฉันหายตัวไปแบบนี่ ดีที่ฉันติดต่อไปได้เร็วหลังจากถูกนายมาโก้จับตาดูชนิดไม่วางตาตอนที่เขาอาบน้ำฉันจึงรีบใช้โทรศัพท์เขาแล้วรีบลบประวัติการใช้และลบเบอร์ติดต่อ หึ ฝีมือระดับนี่จ่างให้ก็จับฉันไม่ได้หรอกและทุกเช้าฉันตื่นมาก็พบว่าฉันอยู่ในอ้อมกอดเขาทุกครั้งและทุกครั้งฉันก็หน้าแดงมากด้วยให้ตายเถอะ แล้ววันนี่ก็มาถึงเขาพาฉันมาปรารีสตั้งแต่เช้าแล้ววางแผนการของเขาเพื่อที่จะตบตาแม่เขาว่าเรารักชอบกัน ซึ้งที่จริงแล้วฉันไม่ได้รู้สึกอะไรสักนิดไม่สักนิดเลยจริงๆนะผู้ชายก็อย่างนี่โกหกได้อย่างเลือดเย็นฉันจะไม่มีวันหลงกลผู้ชายหน้าไหนอีกอยากได้แต่ตัวละสิพอหมดค่าก็เขี่ยฉันทิ้งเหมือนขยะชิ้นหนึ่งนี่เองจึงนะยัยช่อถ้าแกไม่อยากเจ็บอีก แกต้องไม่หลงกลเขา
         แล้วตอนเย็นฉันก็ได้มาทานข้าวกับมาดาม แคททีน่า ไคล์อันแม่เขา และฉันก็อยู่ในฐานะเมียของเขา ฮือ ฮือ ไอ้บ้าใครอยากเป็นเมียของนายกันห่ะ TT
“แม่ครับนี่ช่อ เมียผมครับ”
“สวัสดีค่ะ^^”
“ สวัสดีจ๊ะ ไม่ยักรู้ แกหาเมียได้สวยและน่ารักขนาดนี้”
“โถ่! แม่ครับเมียผมก็ต้องสวยอยู่แล้ว ก็แม่บ่นอยากได้ลูกสะใภ้ไม่ใช่หรอ”
“ใช่ฉันอยากได้แต่คงไม่ใช่ว่าแกไปยัดเหยียดคำว่าเมียให้ใครหรอกนะทั้งๆที่เขาไม่ได้ต้องการ”
“ใครจะกล้าละครับแม่ก็ ผมออกจะหล่อก็ต้องมีเมียสวยเป็นธรรมดา” ใครจะกล้า! เหอะ พูดออกมาได้นะตาบ้า แล้วที่ทำอยู่นี่เรียกว่าอะไร
“ก็ไม่รู้สินะ เห็นควงแต่พวกนางแบบ ที่ไม่ได้เรื่องสักคน ฉันล่ะสงสารหนูช่อที่ต้องมาเป็นเมียแก” ใช่ค่ะหนูมันน่าสงสารฉันคิดต่อในใจ โอ๊ย คุณแคททีน่าพูดถูกใจช่อจังอยากจับมือเลยอ่ะ ดูเหมือนนายมาโก้จะสะดุ้งตรงคำที่ยัดเหยียดนะ สะใจชะมัดฉันแอบรอบยิ้มแต่นายมาโก้ก็หันมาเห็นพอดีแล้วก็ทำเป็นขึงตาใส่ฉัน คิดว่าฉันกลัวรึไงย่ะอย่าให้ฉันหนีไปได้นะค่อยดูเถอะคิดแล้วยังเจ็บใจไม่หาย แต่เขาก็ปรับสีหน้าใหม่เมื่อพูดกับแม่ตัวเอง
“แม่นะ คนเรามันเปลี่ยนกันได้ จริงไหมที่รัก” หลังจากที่เขาถูกแม่ของเขาแขวะตั้งนานก็หั่นมาถามฉัน และส่งสายตาบอกให้ฉันตอบให้ดี แบบสายตาข่มขู่ อ่ะนะ ให้ตายเถอะ!
“คะใช่ค่ะ มาโก้เขาเป็นสุภาพบุรุษ” ตรงไหน ฉันต่อในใจ ฉันหันหน้าไปส่งยิ้มให้มาโก้ทำเป็นว่าปลื้มมมเขามาก ทั้งที่ในใจอยากจะถีบเขาตกจากเก้าอี้ก็เถอะนะ                                                                                        
“ฉันหวังว่าหนูจะไม่ตัดสินใจผิดนะ” แม่ของเขาหันมายิ้มให้ฉันเหมือนให้กำลังใจ
“ต้องตัดสินใจไม่ผิดอยู่แล้วครับแม่” พูดจบเขาก็หันมาจุ๊บแก้ม (>_@)(-O-)
(-///-)ฉันทีเผลอ ทำให้ฉันตกใจเกือบทำช้อนหลุดมือแหนะ ฉันเลยหันไปขึงตาใส่เขาแก้เขินแทนตาบ้านี้นายอยากตายหนักรึไง อย่าให้ถึงทีฉันบ้างนะ เขาเลยหันมาหยักคิ้วใสฉันแบบกวนteenอ่ะ อ๊าย!ฉันจะฆ่านาย
“ช่วงนี่แม่ติดต่อมาคัสไม่ได้เลย เราติดต่อน้องได้ไหม” ระหว่างที่ฉันกับเขาทำสงครามประสาทกันอยู่ แม่ของเขาก็ถามขึ้น
“อ้อ! ผมก็ติดต่อมาคัสไม่ได้เหมือนกันครับ” ติดต่อไม่ได้ที่ไหนกันโกหกทั้งเพ
“รายนั้นยิ่งน่าเป็นห่วง” ใช่ค่ะ น่าห่วงไม่รู้ว่าเขาพาลดาเพื่อนหนูไปไหน ฉันตอบในใจ
“แม่ครับ น้องมันโตแล้วนะครับ ไม่ต้องห่วงน้องหรอก”
“หึ! ให้มันได้อย่างนั้นเถอะ ฉันละกลัวว่านายนั้นจะไปจีบยัยนางแบบโฟมมี้ตีสองหน้านั้น คิดแล้วหนักใจจริงๆ” แล้วแม่ของเขาก็ถอนหายใจยาว ทำสีหน้าหนักใจแต่แล้วก็แล้วแม่ของเขาก็ปรับสีหน้าใหม่
“คงไม่มีอะไรแล้วละครับแม่ อย่าห่วงมาคัสมันเลย น้องมันโตแล้วนะครับ” เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นสีหน้าที่หนักใจของมาโก้ ต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ ทั้งที่นายมาคัสอะไรนั้นพึ่งจะลักพาตัวลดาไปแท้ๆ แล้วนางแบบอะไรนี่มาจากไหนนะ แล้วทั้งมาโก้และแม่ของเขาก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนายมาโก้อีก แต่ฉันนี้สิยังสงสัยไม่หาย ว่าระหว่างลดากับนายมาคัสมันมีเรื่องอะไรกัน
จากนั้นพวกเราก็ทานอาหารไปแล้วก็คุยกันไป มาดามถามฉันหลายอย่างตั้งแต่ พ่อและแม่ฉันคือใครแล้วก็ฉันทำงานอะไร แน่นอนฉันไม่ได้บอกเขาว่าฉันเป็น CIA  หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ เขาก็พาฉันโดยการจูงมือขึ้นห้องยังกับสามีภรรยากันจริงๆ พอฉันและเขาอยู่ในห้องด้วยกันสองต่อสองฉันก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาชะอย่างงั้น เป็นอะไรของแกเนี่ยยัยช่อ ยัยบ๋องเอ่ย(> <) ไม่นะฉันจะต้องไม่หวั่นไหวกับตาบ้านี่เด็ดขาด แกจำไม่ได้หรอยัยช่อว่าผู้ชายมันเป็นยังไง แล้วฉันก็คิดถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา ใช่ฉันมีคนรัก ฉันยอมรับว่ารักเขามากตอนนั้นฉันมีความสุขมาก เพราะเขาเหมือนทุกอย่างในชีวิตที่ขาดหายไป แต่พอเขาบอกเลิกว่า ‘เราคงไปด้วยกันไม่ได้’  มันก็เหมือนฟ้าผ่า เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน ฉันเหมือนคนตายทั้งเป็น เหมือนร่างไร้วิญญาณแล้วที่เราคบกัน 5 ปีมันคืออะไรไม่มีความหมายกับเขาเลยรึไง เขาเคยบอกว่าเราจะแต่งงานกัน จะผ่านทุกอย่างไปด้วยกันแล้วตอนนี้เขาอยู่ไหนบ้าที่สุด 3 เดือนหลังจากที่เราเลิกกันฉันก็เหมือนคนบ้างาน ฉันใช่ชีวิตเหมือนคนตายเขาหลอกฉัน ทุกอย่างคือการหลอกลวง มันเจ็บทุกครั้งเมื่อฉันนึกถึงมัน เหมือนมีคนเอามีดมาปักลงกลางใจ แล้วฉันก็คิดได้ เพราะฉันยังมีแม่อยู่ฉันจึงลุกขึ้นใหม่อีกครั้ง ฉันพูดกับตัวเองเสมอว่า แม่ยังรออยู่ แต่ถึงยังไงฉันก็ยังรู้สึกว่าชีวิตขาดหายอะไรไป เหมือนหัวใจมันไม่ได้เต้นในจังหวะเดิม มันเหมือนไม่มีชีวิตชีวาเหมือนเดิม จน….  
“คิดอะไรอยู่อ่ะ…….ร้องไห้ทำไม” ห่ะน้ำตาฉันไหลด้วยหรอบ้าเอ่ย
“เฮ้ย!  ฉันเปล่านะ”  ฉันรีบยกมือเช็ดหน้า อยู่ดีๆตาบ้านี่มาจากไหนเนี่ย มาไม่ให้ชุ่มให้เสียง แถมยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันอีกหัวใจจะวาย
“ก็เห็นๆอยู่ว่าร้องไห้เป็นอะไรของเธอเนี่ย ดูทำหน้าเข้ายังกับปลาดุกชนเขื่อน”แล้วเขาก็ยื่นมือออกมาเช็ดน้ำตาให้ฉัน   
“เปล่า แค่แสบตานะ” ฉันตอบกลับเสียงห้วน
“แล้วเป็นอะไร นั่งเหม่ออยู่ได้ เป็นCIAยังไงเนี่ยถึงได้ใจลอยอย่างนี้ ถ้าฉันคิดจะฆ่าเธอขึ้นมาจะทำไงเนี่ย ห่ะ!”
“มันเรื่องของฉันย่ะแต่ถ้านายคิดจะฆ่าฉันจริงๆคงไม่พาฉันมาที่นี้หรอกจริงไหม” ฉันพูดพร้อมหยักคิ้วให้เขา ตาบานี่ทำหน้ามั่นใส้ชะมัด
“ทำมาเป็นรู้ดี ไปอาบน้ำเลยไปเธอนี้สกปกจริงๆเลย” เ ขาว่าพร้อมโยนผ้าเช็ดตัวมาให้ฉัน ฉันเลยมองสำรวจเขาดู พึ่งนะเนี่ยว่าเขาอาบน้ำเสร็จแล้ว คุยกันตั้งนานฉันก้อพึ่งรู้ทั้งตัวมีผ้าขนหนูแค่ผืนเดียว กล้ามเป็นหมัดๆ ซิกแพ็กก็ด้วยอืมหุ่นดีชะมัด
“จะมองอีกนานไหมห่ะ มองฉันยังกับจะอ่านกินฉัน ยัยหื่นเอ่ย! หรืออยากให้ฉันอาบให้รึไงได้เดี่ยวจัดให้”
 “จะบ้ารึไง ฉันอาบเองได้ย่ะ” เมื่อได้สติ ฉันก้อรีบวิ่งเขาห้องน้ำโดยเร็ว เกือบไปแล้วไหมล่ะ  โอ็ยยัยช่อเอ่ย แกเป็นคนอย่างนี้ได้ไงเนี่ย!(-////-)หื่นงั้นหรอ (รู้สึกว่าชีพึ่งค้นพบตัวเอง)
เมื่ออาบน้ำเสร็จฉันก็ออกมา โดยเปิดประตูออกทีละนิดๆฉันใช้เวลาอาบน้ำนานกว่าปกติเพราะรอให้คนบ้างคนข้างนอกที่นอนอยู่บนเตียงให้หลับชะก่อนปกติท่าอยู่โรงแรมเขาจะเข้ามาตอนที่ฉันนอนหลับแล้ว แต่นี้เขาดันรอนอนอยู่ข้างนอกฉันเลยทำตัวไม่ถูก รู้สึกแปลกๆนะที่ต้องทำอย่างนี้ เป็นCIAมาตั้งนานไม่เคยกลัวอะไรแต่ฉันดันกลัวตาบ้านี้ เฮ้อคิดแล้วน่าสมเพช ชะมัด แต่พอออกมาฉันกับไม่เห็นแม้แต่เหงาของตาบ้านั้นไปไหนของเขานะ ฉันจึงรีบออกมาและมองหาเขาทันที หาเท่าไรก็หาไม่เจอฉันเลยนอนลงที่เตียงด้วยความเหนื่อยล้า แต่ก็ไม่หลับสักที ได้แต่นอนพลิกไปพลิกมาหรือว่ามันแปลกที่ ฉันเลยนอนไม่หลับ(แบบว่าหาข้ออ้างให้ตัวเองว่าไม่ใช่เพราะเขาตัวเองเลยนอนไม่หลับ)จนฉันได้ยินเสียงประตูเปิดออก ‘มาแล้วสินะ’ ฉันเลยแกล้งหลับเมื่อรู้สึกว่ามีคนมานอนลงข้างๆ แล้วเขาก็ยืนแขนมาว่างลงที่เอวฉัน ยอมรับเลยว่าใจฉันเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อมาโก้เอาจมูกของเขาว่างลงที่ตรงท้ายทอยของฉัน  ตึก ตัก ตึก ตัก  โอ้ย!!!ฉันจะเป็นล้มให้ตายเถอะ ฉันเกรงสุดชีวิตเลยนะเนี่ย
แต่ทำไมไม่รู้ ‘ฉันกับรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยที่อยู่ในอ้อมกอดเขา’ แล้วจากนั้นไม่นานฉันก็หลับไป…….
 อ้าวภารกิจยังไปไม่ถึงไหนนางเอกโดนจับได้ส่ะแล้ว แล้วยังต้องเป็นเมียเขาอีกยังไงเนี่ย
ทำไม่มันกับตาละปัดไปหมดเลยนะนางเอกฉัน
ติดตามตอนต่อไปด้วยนะค่ะ