เมื่อความรักเบิ่งบานอีกครั้ง

 
รัก หลง หลอกลวง คือสิ่งที่ฉันเจอเสมอในชีวิต ฉันไม่เคยลืมความเจ็บปวดไม่กล้าที่จะรักใครอีก ต้องอยู่กับความหวาดกลัว ความเหงา ต้องบอกตัวเองเสมอว่าเดี่ยวมันก็ผ่านไป ต้องอยู่ให้ได้และสิ่งที่ฉันรู้ในวันนี้คือไม่เคยมีใครจริงใจกับเราเท่าตัวเอง ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่เคยคิดที่จะรักใครอีก
“ช่อมาทำงานแต่เช้าเลยนะ” แก้วเพื่อนร่วมงานทักมาด้วยความสดใส แก้วเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีคนหนึ่งเลยล่ะและฉันก็สนิทกับยัยนี่มากด้วย
“ถามมาได้ทำยังกะตัวเองมาสายนักแหละ”ฉันว่าแล้วแก้วก็หัวเราะ เราสองคนอยู่แผนกฝ่ายบุคคลฉันเป็นCIA ฉันช่อหรือ ราชาวดี  กลีบอัปสร ส่วนมากฉันจะทำงานภาคสนาม ทางองค์กรมักจะให้ฉันไปสืบประวัติแล้วส่งต่อให้เจ้าหน้าที่คนอื่นๆต่อไปแต่มันก็เสี่ยงสำหรับฉัน แม่ฉันมักบ่นเสมอว่าอยากให้ฉันเลิกเป็นCIAเพราะฉันเป็นลูกคนเดี่ยวทำไงได้ก็ฉันรักงานนี้นี่น่า แต่ก็นะฉันก็รักแม่เลยคิดว่างานนี้ที่หน่วยสั่งมาจะเป็นงานสุดท้ายแล้วฉันจะเลิกเป็นCIAแล้วจะออกไปช่วยธุรกิจที่บ้านแทน ที่บ้านฉันส่งดอกไม้ขาย ก็ตามชื่อของฉันนั้นแหละ
แล้วงานนี้คือฉันต้องไปสืบประวัติของนายมาโก้ ไคล์อัน นายนี้น่ะขึ้นชื่อว่าเป็นเพลย์บอยที่ร้ายคนในLAเลยแหล่ะ เป็นเจ้าของโรงแรมไคล์อันทั่วLA
ทางหน่วยสงสัยว่านายนี้อาจเกี่ยวกับคดีที่มีผู้หญิงไทยคนหนึ่งหายไปเมื่อช่วงเดือนก่อนที่เธอไปเที่ยวLA มันจะไม่ใช้เรื่องใหญ่เลยถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เป็นCIAเหมือนกันกับฉัน พอดีเธออยู่ในช่วงพักร้อน แต่อยู่ดีๆเธอก็หายตัวไปโดยไม่รู้สาเหตุ ทางหน่วยกลัวว่าความลับจะลั่วไหลเลยให้ฉันไปตามสืบ แล้วทำไมสงสัยนายมาโก้นะหรอ ก็นายนี้เคยเป็นคู่กรณีของลดาเรื่องความปลอดภัยของโรงแรมนายมาโก้นะ อ้อผู้หญิงคนนั้นชื่อว่า ลัดดาวัลย์ เซโก้นาฟ และทางหน่วยกลัวว่าลดาจะไปรู้ความลับของนายมาโก้เข้าก็เลยเป็นหน้าที่ของฉันที่ต้องไปตามหาเพื่อนร่วมงาน
     
“เอาล่ะ! เราต้องเตรียมตัวแล้ว” ฉันบอกตัวเอง เป็นเพราะฉันเป็นลูกคนเดียวก็เลยไปไหนมาไหนคนเดียวจนเคยตัว ไม่กลัวอะไรง่ายๆเหมือนผู้หญิงทั่วไป ก็นะจะให้ฉันหวังพึ่งผู้ชายหรอ..เหอะ! ฉันหมดความศรัทธาในความรักแล้วล่ะ มันก็แค่ลมปากของผู้ชาย__ๆคนหนึ่ง เอาล่ะเลิกคิดเรื่องไร้สาระสักที
ในที่สุดฉันก็มาถึงLA   แน่นอนฉันพักที่โรงแรมของนายมาโก้และมาถึงที่นี้เป็นเวลา 9:00 น.และมันคงจะเป็นคนละเวลาที่เมืองไทย อยากจะบอกว่าเพลียมากกับการนั่งเครื่องบิน เฮ้อ! และในตอนนั้นเองฉันกำลังจะนอนพักเอาแรงแล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น แล้วก็เป็นแก้วนั่นแหล่ะที่โทรเขา
“ว่าไง..” ฉันทักเมื่อกดรับ
“อื้ม..เป็นไงบ้าง”แก้วถามอย่างอยากรู้ แก้วคงกลัวว่าฉันจะทำซ่าอีกเหมือนงานครั้งก่อนแน่เลย ที่พอปฏิบัติงานปุบ ฉันก็บู้ปับก็นะฉันมันคนใจร้อนนิ
“ก็ดีจ๊ะ กำลังจะพักเอาแรง ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะทำอะไรบู่มบ่ามน่า..”
“เหรอย่ะ.. เชื่อได้ตายล่ะ ดูแลตัวเองให้ดีล่ะเป็นห่วง ฉันต้องไปทำงานแล้ว มีอะไรก็ติดต่อมาได้เลย บาย”
“จ๊ะบาย..”แก้วว่าแค่นั่นก็วางสายไปเลย พอวางสายจากแก้วฉันก็อาบน้ำแล้วก็พักเอาแรง
พอตื่นมาอีกทีก็ทุ่มครึ่งชะแล้ว ฉันก็เลยออกจากห้องว่าจะไปหาอะไรกินสักหน่อย แต่แล้วระหว่างทางก็เจอเป้าหมายเข้าพอดีแน่นอนฉันเดินตามเขาไป ดูเหมือนเขาจะออกมาจากห้องของแขกทางโรงแรม แล้วอยู่ข้างห้องฉันสะด้วย แปลกนะห้องของเจ้าของโรงแรมน่าจะอยู่ชั้นบนสุดของโรงแรมสิ
  แล้วฉันก็เดินตามเขาไปโดยทำทีว่าเป็นแขกของโรงแรมแล้วจู่ๆฉันก็ โฮก... อ๊าย!!!อยู่ดีๆท้องฉันก็ร้องขึ้นมา โอ๊ย!!กรรม จะมาร้องหาข้าวอะไรตอนนี้เนี้ย ฉันเอามือกุมท้องแล้วก็เป็นจังหวะพอดีกับที่นายมาโก้หันมามองเขาเลิกคิ้วขึ้นเป็นคำถาม
“เอ่อ..ไม่ทราบว่าห้องอาหารไปทางไหนหรอค่ะ ฉันหิวข้าวน่ะค่ะ” ฉันทำทีเป็นถาม ก็นะยังไงฉันอาจเขาถึงตัวเขาได้มากขึ้นก็ได้ แต่มันเป็นวิธีที่น่าอายที่สุดที่ฉันเคยใช้มา
“อ้อครับ! เดี่ยวไปกับผมเลยก็ได้ผมกำลังจะไปทางนั้นพอดี” เขามองหน้าฉันแปลบหนึ่งแล้วค่อยตอบ เหมือนตกใจอะไรสักอย่าง ทำอย่างกะฉันเป็นมนุษย์ต่างดาวพูดได้ ตานี่
แล้วในที่สุดฉันก็มาถึงห้องอาหารจนได้กว่าจะมาถึง ท้องฉันก็ร้องตั้งหลายครั้ง ทำให้นายมาโก้หัวเราะฉันไม่หยุด
“ฉันว่าคุณน่าจะหยุดหัวเราะได้แล้วนะค่ะ”ฉันว่า แต่เขาก็มองน่าฉันก่อนจะหัวเราะอีกครั้งแล้วค่อยพูด
“ครับได้ครับ... งั้นมื้อนี้ทานข้าวกับผมนะครับ ผมมาโก้ ไคล์อัน ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”เขาว่า ฉันรู้ชื่อนายตั้งนานแล้วย่ะ! ฉันคิดในใจก่อนที่จะบอกชื่อฉันไป
“ยินดีเช่นกันค่ะ ฉัน ช่อค่ะ”ฉันว่าไม่ได้บอกชื่อจริงเขาหมด แล้วเราก็นั่งทานข้าวด้วยกันและคุยกันไปเลื่อย
หลังจากทานข้าวเสร็จเขาก็มาส่งฉันที่ห้องแล้วยังบอกฉันอีกนะว่าพรุ่งนี้เขาจะพาฉันไปเที่ยว คงจะเป็นวิธีจีบสาวของตานี่แน่ๆ แต่ก็แปลกนะตานี่เนี้ยนะ  จะใช้วิธีจีบสาว เห็นแต่มีผู้หญิงลายล้อมหรือเขาจะโปรยเสนห์  พอๆเลิกคิด
  ตกดึก.... ฉันหลับไปแล้วนะ แต่จู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงข้างห้องดังขึ้น ประมาทว่ามีคนร้องขอความช่วยเหลือ ฉันเลยเอาหูแนบฟังว่าเกิดอะไรขึ้น “อย่าทำฉันเลยปล่อยฉันไปเถอะ ฮือ ฮือ”
“อย่าหวังว่ารู้ความลับฉันแล้วจะออกไปได้เลยที่รัก คุณต้องอยู่กับผม”
เอิ่ม.....ที่แท้ก็มีคนทะเลาะกันนี้เอง
“ ไม่ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น  จะทำอะไรก็เชิญ”
“ ลดา!!!.” แล้วเสียงของผู้ชายคนนั้นก็ดังขึ้นกว่าเดิม พร้อมกับเสียงชกกำแพง ปัง!
อะไรนะ  0_0 ! คนที่ทะเลาะกันอยู่ในนั้นคือลดาหรอ ลดาจริงหรอ! แล้วฉันก็ได้ยินเสียงผู้ชายอีกคนหนึ่ง
“พอได้แล้วมาคัส แกเลิกระแวงลดากับฉันได้แล้ว แล้วก็พาลดาไปจากที่นี่สักทีหรือไม่ก็ส่งลดากลับ CIA ได้แล้วไม่งั้นพวกนั้นจะสงสัยเอา” แล้วเสียงก็เงียบไปอะไรนะ มาคัส ไคล์อัน  อย่างนั้นหรอมันเรื่องอะไรกันเนี้ย! แล้วนายมาคัสจะพาลดาไปไหน ไม่นะ!
   ดังนั้นฉันเลยรีบออกไป เผื่ออจะช่วยลดาออกมาได้ แต่ก็แปลกนะลดาถือเป็นCIAที่ฝีมือดีคนหนึ่งเลยนะ ทำไมถึงโดนนายมาคัสจับตัวไว้ล่ะ และระหว่างที่ฉันเปิดประตูออกไป ฉันก็ได้เห็นลดากำลังถูกผู้ชายที่หน้าตาเหมือนนายมาโก้อุ้มอยู่
“หยุดนะ!  ปล่อยลดานะ” ฉันตะโกน  แล้วนายนั้นก็หันมา  
“อะไรของเธอ แล้วเธอเป็นใคร”  
 “ช่อ ช่วยฉันด้วย มาคัส เขาจะพาฉันไปอินตาลี”
 “ปล่อยเพื่อนฉันนะ….” แล้วอยู่ๆฉันก็ถูกจับตัวไว้ด้วยผู้ชายใส่ชุดดำคนหนึ่ง บ้าเอ่ย! ฉันสถบ ฉันพยายามขัดขืนโดยงัดเอาศิลปะป้องกันตัวที่มีออกมาใช้  เพื่อให้หลุดจากการโดนจับไว้ ฉันชัดหมัดใส่หน้าลูกน้องของมาคัสให้ล้มไปทีละลาย คิดจะจับตัวฉันหรอ คิดผิดแล้วย่ะ! พอลูกน้องของเขาที่เข้ามาจับตัวฉันไว้ทั้ง 5คน โดนฉันชัดจนมอบหมดแล้ว ฉันก็เลยรีบวิ่งตามไป
แต่! ให้ตายเถอะ.. ไม่รู้ว่านายมาโก้โผล่ มาจากไหนไม่รู้  ทั้งๆที่ฉันกำลังจะวิ่งตามนายมาคัสที่อุ้มลดาออกไปอยู่แล้ว แต่นายมาโก้ก็ดันมาล็อคตัวฉันไว้ชะงั้น ฉันหอบหายใจแรง และพยายามสะบัดนายมาโก้ออกแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะฉันเหนื่อยจากการสู้กับลูกน้องของเขา เจ้าเลห์นักนะส่งลูกมาเพื่อทำให้ฉันหมดแรง ไอ้บ้าเอ่ยย!ทำไมนายนี่แรงเยอะจังนะ ฉันพยายามดิ้นแต่ก็ไม่สำเร็จ
“ดูแลผู้หญิงของแกด้วย มาโก้ ไม่งั้นฉันไม่รับรองความปลอดภัย” แล้วนายมาคัสก็อุ้มลดาจากไปหน้าตาเฉย แล้วทิ้งให้ฉันอยู่กับนายมาโก้ 2 คน แล้ว….
“ นี่นาย! นายมาคัสพาเพื่อนฉันไปแล้วนะ”
“ที่แท้ เธอก็เป็นเพื่อนลดานี่เอง หึ”
“ปล่อยฉันนะ ปล่อยยยยย ฉันจะไปช่วยลดา”ฉันพยายามขัดขืนให้ได้มากที่สุด แต่ก็ทำไม่สำเร็จ
“ไม่! ลดากับมาคัสเขามีเรื่องต้องคุยกัน ส่วนเธอเราก็มีเรื่องต้องคุยเหมือนกัน ” แล้วเขายังยืนยันเหมือนเดิมทำให้ฉันหมดความอดทน ฉันขัดขืนเขาหนักขึ้นโดยการพยายามจะเหยียบเท้าเขาแต่เขาก็รู้ทัน ฉันเลยเปลี่ยนมาตะโกนใส่เขาแทน “ไม่!   ปล่อยนะโว็ย ปล่อยเช่ ไอ้.... ”
แต่ดูเหมือนเขาจะหมดความอดทน  เขาจับฉันหันหน้าไปหาเขาแล้วฉกริมฝีปากลงมาจูบฉันอย่างรวดเร็ว ทำให้ฉันทั้งอึ่งและพูดอะไรไม่ออก “อือ..”    เมื่อได้สติฉันก็พยายามออกแรงดิ้นมากขึ้นแต่พยายามยังไงก็ไม่ได้ผลฉันเลยปล่อยให้เขาจูบจนพอใจแล้วปล่อย มันไม่ใช่จูบที่นุ่มนวลแต่เป็นจูบที่ลงโทษและเจ็บปวด เมื่อเขาพอใจเขาก็ค่อยเลื่อนริมฝีปากออก เป็นนานกว่าเขาจะถอนริมฝีปากออกจาก ปากของฉัน บ้าเอ่ย!! เขาทำให้ฉันต้องหอบหายใจจนตัวโยนแล้วเขาก็ไม่พูดอะไรอีก  แล้วก็อุ้มฉันขึ้นพาฉันขึ้นห้องเขาไป ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรอีกทั้งโกรธทั้งเขินที่เขาทำแบบนี้กับฉัน เขาก็เช่นกันไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่หัวเราะในลำคอเท่านั้น “หึหึ...”  ตาบ้านี่คิดว่าฉันเป็นผู้หญิงของเขารึไงถึงได้ทำแบบนี่  คงทำบ่อยสินะอย่าให้รอดออกไปได้แม่จะเล่นให้หนักเลยค่อยดูสิ.....