Love my Idol! สวัสดีเจ้าชายของฉัน

หลังจากวันนั้นคุณยูหลินก็หายไปจากชีวิตฉัน ทำให้ฉันรู้สึกหดหู่มากๆ ที่ไม่มีเขา ฉันหวังไรกันนะหวังให้เขามารักมาชอบ หรือหวังให้เขาใช้ชีวิตกับฉันตลอดชีวิตนี้
"เซอร์ไพรส์ อยู่ไหม!"  เสียงคุ้นๆของใครสักคนดังขึ้นมาทำให้ฉันตื่นตัวแล้วรีบวิ่งไปทันที พอเปิดประตูปุ๊ปฉันก็กระโดดกอดเข้าที่ผู้ชายคนนั้นทันที 
" O_O ทะ...เธอเป็นไรหรือเปล่า"  เขาทำตัวแข็งทื่อพร้อมพูดตะกุกตะกัก
" ว้ายยยยย!!!!! O//[ ]//O คุณหมอ"  ฉันตกใจทันที เมื่อคนที่ฉันกระโดดกอดนั้นไม่ใช่คุณยูหลินหรือเอก แต่เป็นคุณหมอ (คนที่เคยช่วยฉันไว้เมื่อตอนยังเป็นเด็ก)
 
"อ่อ อย่างนี้นี่เอง หึหึ ไม่ต้องเสียใจนะ เดี๋ยวหมอให้ยาแล้วนอนนะ ^_^" คุณหมอ
">3< คุณหมอ! ฉันไม่ได้เป็นเด็กอย่างเมื่อก่อนแล้วน้าาาา..." ฉันทำเสียงยานครางเพื่อให้ดูน่ารักขึ้น อิอิ
"5555 หรอ" คุณหมอหัวเราะออกมา 
"จริงสิ ว่าแต่คุณหมอมาทำไรหรอค่ะ"  ฉันถามหมอไป 
"ไม่มีไรเป็นพิเศษหรอก" หมอตอบ
"ค่ะ" ฉันหยุดถามก่อนจะเดินไปเอาน้ำให้หมอ 
 
30 นาทีผ่านไป
"ฮ้าวว เริ่มง่วงแล้ว" ฉันพูดพร้อมหลับตาลง
".....ไพรส์..!!" ผมตะโกนเรียกน้องไพรส์
"หลับหรอ .." ผมพูดอีกครั้งพลางเอามือพัดไปมาตรงหน้า หลับจริงๆด้วย
เมื่อผมสังเกตว่าเธอน่าจะหลับสนิทไปแล้วจึงอุ้มเธอขึ้นพร้อมพาเธอไปบนห้อง
"รู้ไหม...เธอทำให้พี่หลงรักแค่ไหน เธอทำพี่ต้องคลั่งมากแค่ไหน " ผมพูดความในใจกับเธอ แม้ว่าเธอจะหลับก็ตามเถอะ พร้อมเอาหน้าซุกไซร้ที่ซอกคอขาวเนียน แล้วกลิ่นหอมจะกายเธอ
"เป็นของพี่เถอะ!!!" ผมทนไม่ไหวจึงรีบถอดเสื้อตัวเองออกจะทันที
"กรี๊ดดดดดด!!! หมอจะทำไรฉันน่ะ" ฉันกรี๊ดร้องจะทันที เมื่อเห็นหมอกำลังปลุกปล้ำฉัน!!!!!
"หุบปากไปซะ" หมอหันมาแว้ดใส่ฉันก่อนจะกระโดดมาเอาเชือกผูกที่ข้อมือของฉัน กลังจัง! ใครก็ได้ช่วยฉันที!!!!!!!!!!!!!
"T_T คุณหมอขอร้องเถอะนะ อย่าทำไรไพรส์เลย ไพรส์ขอเถอะ" ฉันออดอ้อนหมอให้หมอมีสติแต่มันไม่ช่วยอะไรเลย ดันไปช่วยการทำให้หมอมีอารมณ์มากขึ้น
"ใครก็ได้ช่วยฉันที ฮือ!!!!!" ฉันตะโกนเสียงดังหวังให้ใครมาช่วย
"55555 เสร็จฉันแล้ว น้องไพรส์" 
"ไม่น้าาาา!!"
"ไพรส์!!!" O_O ฉันตกใจกับเสียงตะโกนเมื่อกี้ เสียงที่ฉันคิดถึงมาหลายวัน เสียงที่ฉัน..
"ไม่เป็นไรนะ ฉันมาแล้ว ตายซะ" คุณยูหลินวิ่งมากระชากหมอไป เตะต่อยถีบ อย่างไม่หยุดและไม่มีช่วงไหนที่จะเว้นช่วงให้หมอเลย
"แก! อย่ามายุ่งกับไพรส์อีก" 
"โอ๊ย~~~ เจ็บ ช่วยพี่ด้วยไพรส์" หมอยื่นมือออกมาเพื่อจะมาจับฉัน  ฉันถอยออกห่างไป 2 เมตรแต่ว่าคุณยูหลินเห็นพอดีเลยเหยียบไปที่มือหมอเต็มๆ จึงทำให้หมอร้องออกมาเสียงดัง
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!"
 
"ไพรส์ไม่เป็นไรนะ" ผมวิ่งไปหาไพรส์ พร้อมมองดูตามตัวไพรส์ก็ปกติอยู่
"ไม่เป็นไรค่ะ" ไพรส์ตอบพร้อมร้องไห้เสียงดังหนักกว่าเดิม ผมจึงดึงเธอมา
กอดแล้วปลอบเธอให้หายกลัว
"ดีแล้ว...ดีแล้วที่ปลอดภัย"