ซอร์รี่ไอม์อินเลิฟ(2)

ตอนที่ 7 เป็นอดีต

“อะ เสร็จแล้ว” เสียงของภูมิดังขึ้นพร้อมกับยื่นน้ำกับถุงข้าวเหนียวมาให้

“ ขะ ขอบคุณจ๊ะ “ ฉันรับน้ำมา แล้วก็ส่งยิ้มให้

“ อืม “ ตาแว่นนี่ ไม่เป็นมิตรเอาซะเลย ชิ!! “ เฮ้!!!!!!! “ เอ๊ะใครตะโกนน่ะ ฉันกับภูมิหันไปหาต้นเสียงพร้อมกัน อ้ะ นั่นมันโดปนี่นา เขามาอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมือไหร่นะ “ ฮะๆๆ ฉันนึกแล้วว่าต้องหาเธอเจอ “ โดปวิ่งเข้ามาหาฉันแล้วก็ส่งยิ้มให้

“ ฮะๆ หระ เหรอ ^ ^ “ เอ่อ ถึงกับต้องหากันเลยเหรอ

“ อ้ะ แล้วนี่....” โดปหันหน้าไปหานายแว่น เป็นเวลาเดียวกันกับที่นายแว่นเงยหน้าขึ้นมาพอดี

“ เฮ้ย!! “ เสียงของทั้งสองคนดังขึ้นพร้อมกัน “ ไอแว่น/ไอเอ๋อ “ ทั้งสองคนร้องขึ้นมาพร้อมกัน ตะ แต่เดี๋ยวก่อน ไอแว่นกับไอเอ๋อเหรอ มันแปลกๆนะ “ อะเอ่อ มีอะไรกันรึเปล่า “ฉันถามออกไปในขณะที่ทั้งสองคนกำลังจ้องหน้ากันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ “นี่ ทุกโคนนนนนนนน “ เสียงของอิ่มดังขึ้นมา แต่ โดปกับภูมิก็ยังจ้องหน้ากันไม่เลิก “ อ้าว โดปอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ มาหาแฟนรึไงจ๊ะ กลัวภูมิคิดถึงล่ะสิ ^ ^ “ อิ่มพูไม่หยุด แต่ว่า มาหาแฟนนี่หมายความว่าไงนะ “เ ฮอะ ยังพูดมากเหมือนเดิมเลยนะ ยัยอิ่ม -_- “ เสียงของโดปตอบ “ 55 ฉันป่าวพูดมากซะหน่อย ว่าแต่ มาหาเพื่อนรักเพื่อนเก่าถึงที่นี่ มีอะไรเหรอ “ อิ่มถามโดป แต่โดปเงียบกริบเพื่อนรักเพื่อนเก่า อิ่มกับโดป รู้จักกันมานานแล้วเหรอเนี่ย “ เหอะ “ เสียงของภูมิดังขึ้น เอ่อ ฉันลืมไปเลยนะเนี่ยว่าภูมิอยู่ตรงนี้ “ ฉันไปเข้าห้องก่อนล่ะ “ สิ้นเสียงของภูมิ เขาก็เดินออกไป “ ภูมิ อารมห์ไม่ดีเหรอ “ ฉันถามออกไป “555 ก็แหงล่ะสิ สองคนนี้เป็นเพื่อนเก่ากันที่รักกันมาก จนกระทั่ง...”

“ ยัยอิ่ม !!! “ โดปตะโกนใส่หน้าอิ่ม ทำเอาฉันสะดุ้งเลย “ มันเป็นอดีตไปแล้วอย่ารื้อฟื้นเลย...” เป็นอดีตไปแล้วงั้นเหรอ

ตอนที่ 7 ย้อนเรื่องราว

ภูมิ สเปเชี่ยลทอล์ค

สวัสดีครับ ทุกๆคน ผมชื่อว่าภูมิ ทัศนปิติ ผมน่ะ “ เคย “ มีเพื่อนรักคนนึง เป็นเพื่อนสนิทผม เขาชื่อว่าโดป โดปน่ะ เป็นผู้ชายที่หล่อมาก หลายครั้งที่ผมอิจฉาเขา เพราะเขาทั้งหล่อ ทั้งเก่ง แถมยังฮอทในหมู่ผู้หญิงอีก ส่วนผมน่ะเหรอ ไม่มีอะไรที่จะเทียบเขาได้เลย ผมน่ะ ทั้งอ้วน ทั้งขี้เหร่ เก่งอยู่อย่างเดียวคือเรื่องเรียน และอีกอย่างผมกำลังแอบชอบผู้หญิงคนนึง เธอชื่อว่าสายป่าน เธอน่ะ จะคอยเข้ามาคุยกับผม ทั้งๆที่ผมทำตัวเย็นชากับเธอขนาดนั้น แต่เธอก็ยังเข้ามาคุยกับผม มาเล่นกับผม เธอทำให้ผมเปลี่ยนแปลงตัวเอง จากไออ้วนขี้เหร่ ผมกลายเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียน และผมก็ฝึกกีฬาหลายๆอย่าง เธอทำให้ผมเปลี่ยนจากคนเฉยชา ให้กลายเป็นคนที่ร่าเริงทุกครั้งที่อยู่กับเธอ จนวันนึง ผมรวบรวมความกล้าที่จะบอกรักเธอ อ้ะ เธออยู่นั่นไง “ เฮ้ สายป่าน!! “ ผมตะโกนเรียกเธอ “ อ้าว ภูมิ “ เธอหันมาแล้วยิ้มให้ผม “ เอ่อ คือ ไปเดินเล่นกันไหม “ ผมชักชวนเธอให้ไปเดินเล่นด้วยกัน ผมวางแผนไว้แล้วทุกอย่างจะต้องเป็นยังไง ผมคิดว่าจะพาเธอเดินไปที่ต้นไม้ แล้วผมจะบอกรักเธอ... “ อ้ะ “ เสียงของสายป่านดังขึ้น เธอวิ่งไปหาใครบางคน เขาเดินมาใกล้ทำให้ผมได้รู้ว่าเขาเป็นใคร เขาก็คือโดป เพื่อนสนิทของผม เขาทักทายผมแล้วก็หันไปคุยกับสายป่าน “ เราบอกข่าวดีให้เขารู้ดีกว่า ^ ^ “ โดปบอกอย่างร่าเริง แล้วหันมาส่งยิ้มให้กับฉัน “ จ้ะ “ สายป่านบอกกับโดป แล้วหันมาทางผม “ ระ เรื่องอะไรเหรอ ? “ ผมถามออกไปพร้อมหน้างงๆ “ เอ่อ คือ ฉันกับโดป เราตกลงเป็นแฟนกันแล้วนะ ^ ^ “ สายป่านบอกกับผม อะไรนะ เธอกับโดป เป็นแฟนกันแล้วงั้นเหรอ “ อะ เอ่อ งั้นเหรอ ยินดีด้วยนะ ^ ^ “ ผมปั้นหน้ายิ้มแล้วพูดออกไป “ เอ่อ ป่านวันนี้ไปกินข้าวด้วยกันนะ ภูมิก็ไปด้วยกันสิ “ โดปเอ่ยชวนผม ตอนนี้ ผมไม่อยากแม้จะเดินด้วยซ้ำ แล้วจะให้ไปกินข้าวกับพวกเขา ดูพวกเขาให้ความรักกัน ผมคง ต้องตายแน่ๆ “ ไม่เป็นไรหรอก เราอยากอยู่ที่นี่อีกสักพักนึงน่ะ “ ผมบอกออกไป “ งั้น เราไปก่อนนะ “ โดปพูด “ อ้ะ ภูมิ เหมือนเธอจะพูดอะไรกับฉัน มีอะไรรึเปล่า ?“ สายป่านถามออกมา ตอนแรกก็มีนะ แต่ตอนนี้ ไม่มีแล้วล่ะ “ ไม่มีอะรหรอก แค่กะจะชวนมาเดินเล่นด้วยกัน เฉยๆ “ ผมตอบออกไป ผมอยากจะยิ้มออกไปนะ แต่ตอนนี้ผมยิ้มไม่ออกแล้ว ทุกอย่งตอนนี้ดูมืดมัวไปหมด ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทำยังไงดี ตอนนี้มันเจ็บ เจ็บจนเหมือนคนที่กำลังตายทั้งเป็น ผมอยากจะดูแลเธอ อยากจะอยู่ใกล้กับเธอให้มากกว่านี้ แต่ตอนนี้มันจบลงแล้ว แต่ก็ยังดี ที่ผมยังได้อยู่ใกล้ๆกับเธอ ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ของเรามันจะมาได้แค่นี้ “แปะ แปะ “ ฝนตกลงมา เหมือนกับน้ำตาของฉันที่กำลังไหลริน ฉันทำได้แค่ปล่อยให้น้ำตามันไหลไปพร้อมกับสายฝนที่มันกระทบหน้า

2 เดือนผ่านไป

เฮ้อ ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิม ทุกอย่างในชีวิตก็เหมือนเดิมทุกอย่าง แต่ดูเหมือนว่า สายป่านกับโดป จะไปด้วยกันไม่ค่อยสวย ช่วงนี่เธอกับโปเหมือนจะมีเรื่องเข้าใจผิดกัน ผมแอบดีใจ หากเธอกับโดป จะเลิกรากัน เพราะมันจะทำให้ผมมีโอกาสที่จะบอกรักเธออีกครั้ง อ้ะ เธอมานั่นแล้ว ดูเหมือนอารมณ์ไม่ค่อยดีด้วย “ อ้าว สายป่..... “ ผมยังพูดไม่ทันจบ สายป่านก็ร้องไห้ เธอปล่อยโฮแล้วก็เข้ามากอดผม ถ้าถามว่าผมดีใจไหมที่เธอกอด ผมดีใจนะ แต่ทำไมเธอถึงร้องไห้ล่ะ “ อะ เอ่อ สายป่าน มีอะไรเหรอรอ้งไห้ทำไม?! “ ผมถามออกไปด้วยความเป็นห่วง “ โดป โดป เขาบอกเลิกฉันน่ะ ภูมิ เขาบอกเลิกฉัน ! “ อาจจะเป็นเพราะคำภาวนาของผมนั้นสมหวัง ที่อยากจะให้สองคนนั้นเลิกกัน “ แล้วทำไม เขาถึงบอกเลิกเธอล่ะ สายป่าน...” ผมถามเธอออกไปอย่างเป็นห่วง เธอมองหน้าผมแล้วเธอก็พูดว่า “ ฉันจับได้ว่าเขานอกใจฉัน เขาไปหาผู้หญิงอื่น แล้วพอฉันเข้าไปคุยกับเขา เขาก็หาว่าฉันไม่ไว้ใจเขา ถ้าไม่เชื่อใจกันก็เลิกไปเลยดีกว่า “ ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะทำยังไงดี ฉันควรทำยังไงดี.. “ หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็ปล่อยโฮมาอีกครั้ง “ เอ่อ สายป่าน ฉันมีเรื่องอยากจะบอกเธอนะ คือ ฉัน.. “ ผมพูดออกไป เธอมองหน้าผมอย่างงุนงง ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี เอาล่ะ “ คือ ฉัน รักเธอมาตั้งนานแล้ว เธอทำให้ฉันกล้าที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองที่จริงฉันกะจะบอกเรื่องนี้ให้เธอได้รู้ตั้งแต่วันนั้น วันที่ฉันชวนเธอออกไปเดินเล่น แต่ฉันไม่ได้บอกเธอเพราะ... เพราะว่าเธอกำลังคบอยู่กับโดป!! “ ผมบอกความในใจออกไปหมดทุกอย่าง เธอคงจะตกใจมากสินะ “ เอ่อ “ เธอพูดออกมา ตกใจจริงๆด้วย “ เธอจะปฏิเสธฉันก็ได้นะ แต่ อย่าตีออกห่างจากฉันได้ไหม ? “ ฉันบอกออกไป อย่างน้อย ถ้าเธอปฏิเสธผม ก็อย่าให้เราสองคนต้องถอยห่างกันเลย “ อื้ม “ เธอตอบผม แต่ ไม่รู้ว่าตอบคำถามไหน “ ฉัน..จะคบกับนาย” เธอตอบผม แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไหร่นะ “วันนี้ฉันกลับบ้านก่อนนะ” เธอบอกกับผมแล้วยิ้มให้ รอยยิ้มนี้สิ ที่เป็นตัวของเธอ “ อื้ม “ ผมตอบรับแล้วยิ้มกลับ เฮ้อ ไม่แน่นะ วันนี้อาจจะเป็นวันที่ดีของผมก็ได้

เช้าวันต่อมา

อ้า วันนี้อาจจะเป็นวันที่ดีก็ได้นะ หลังจากที่เมื่อวานสายป่านรับรักของผม วันนี้เป็นวันที่ผมแต่งตัวดีเป็นพิเศษ “ อ้าวภูมิ จะไปโรงเรียนแล้วเหรอลูก” แม่เอ่ยทักผม “ ครับแม่ “ ผมตอบกลับอย่างอารมณ์ดี วันนี้ รีบไปโรงเรียนแล้วไปหาป่านดีกว่า วันนี้ ผมรู้สึกว่าทำไมไม่ถึงโดฃรงเรียนสักทีนะ ตอนนี้ผมแทบรอที่จะเจอหน้าเธอไม่ไหวแล้ว “เฮ้ ภูมิ “ เสียงของโดปเรียกหาผม “ อ้าว โดป ^ ^ “ รู้เรื่องของเรากับสายป่านรึยังนะ “ นายรู้เรื่องสายป่านรึยัง ......” โดปถามผม เรื่องอะไรน่ะ “ ระ เรื่องอะไรเหรอ “ ผมถามออกไป สีหน้าโดปเครียดและเศร้ามาก “ เมื่อวานมีคนพบศพของสายป่าน เธอฆ่าตัวตาย.... “ สิ้นเสียงของโดป เหมือนกับว่ามีอะไรมาฉีกหัวใจของผมเป็นเสี่ยงๆ นี่สายป่านตายแล้วงั้นเหรอ เมื่อวานยังคุยด้วยกันดีๆอยู่เลย “ มะ ไม่จริงใช่ไหม!! บอกฉันมาสิ ว่าที่นายพูดมามันไม่จริง !!! “ ผมตะโกนออกไป น้ำตาเอ่อล้นออกมา ทำไม ทำไมทุกอย่างถึงกลายเป็นอย่างนี้ สวรรค์กลั่นแล้งรึไง “ ... “ อีกฝ่ายเอาแต่เงียบ ไม่นะ ทำไม ตอนนี้ผมทำได้อย่างเดียวคือ วิ่ง และ วิ่ง ผมต้องไปที่บ้านของสายป่าน ผมเคยไปที่บ้านของเธอตอนทำงานกลุ่ม ไม่นานนัก ผมก็มาอยู่ที่หน้าบ้านของเธอ ตอนนี้ มีรถตำรวจอยู่เต็มไปหมด เมื่อเดินเข้าไป แม่ของสายป่านก็กำลังนั่งร้องไห้อยู่ “ คะ คุณแม่ครับ “ เมื่อผมพูดออกไป คุณแม่ของสายป่านก็หันมาหาผม “ อ้าว ภูมิเองเหรอ เข้ามานี่สิ” คุณแม่พูด “ครับ “ ผมเดินเข้าไปหา คุณแม่บอกว่า สายป่านฝากจดหมายถึงผมและโดป เมื่อผมได้รับมา ผมก็เปิดอ่านทันที

ถึงโดป และ ภูมิ คนที่ฉันรักทั้งสองคน

ฉันต้องขอโทษที่ทำอย่างนี้ แต่ ฉันก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี โดป ฉันน่ะรักเธอมาก รักเธอ เพราะเธอน่ะคือเพื่อนรักของฉันฉันดีใจนะ ที่เธอบอกรักฉัน แต่ว่าฉันยังรักโดปอยู่ ฉันเสียใจที่เธอต้องมาเจอเรื่องอย่างนี้ ส่วนโดป ฉันหวังว่าเธอจะเจอคนที่เข้าใจเธอมากกว่านี้ รักพวกเธอมากนะ

รัก จาก สายป่าน

“....” เมื่ออ่านจบ ผมทำได้แค่เงียบ และเงียบ เพราะไอนั่น ไอโดป เพราะมัน สายป่านถึงตาย เพราะมันคนเดียว! ผมวิ่งกลับไปที่โรงเรียน “พลั่ก!!” ผมต่อยเข้าไปที่หน้าไอโดป “ เพราะแกคนเดียว สายป่านถึงต้องตาย เพราะแกบอกเลิกสายป่าน เพราะแก!! “ ผมพุ่มเข้าไปชกไอโดปไม่ยุด ด้วยความแค้น จนต้องมีคนมาแยกผมออกจากมัน เรื่องนี้ทำให้ผมต้องพักการเรียน และไม่นาน เรื่องนี้ก็เงียบหายไป กลายเป็นอดีตที่เงียบหายไป..