Last Memory รักอันตรายปลดล็อกหัวใจเจ้าชายวิญญาณ...

7.7

วันที่ 28 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 20.30 น.

  4 Day.
  10 วิจารณ์
  7,128 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 28 มิถุนายน พ.ศ. 2558 20.57 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

2)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

Just2day...

 

       "เคย์....เคย์อิจิ!!ย๊าาา!นาราซากิ เคย์อิจิตื่นเดี่ยวนี้นะ!"เสียงโหวกเหวกโวยวายนี่มันอะไรกันฟะ...เสียงหนวกหูแต่เช้าแบบนี้คงไม่พ้น.. 

        "ยูกิโกะ...เธอ..อีกแล้วหรอ เธอมีปัญหาอะไรกับการนอนตอนเช้าของฉันนักหนาเนี่ย- -^"

        "ถ้าเป็นวันอื่นไม่มี แต่วันนี้มี!นี่นายรู้อะไรมั้ยประธานร.ร.ของเราถูกรอบทำร้ายแล้วหายตัวไปอ่ะ"เพียงแค่ได้ยินเรื่องนี้ผมถึงกับตาสว่างทันที...

         "ประธาน...ออสตินหน่ะหรอ"

         "ใช่!นายพอรู้อะไรมั้ย"

         "ไม่..."ผมปฏิเสธยูกิโกะก่อนที่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ

เรื่องของประธานน่ะหรอ..ผมรู้สิรู้เกือบละเอียดเลยด้วยซ้ำก็ตอนที่เกิดเหตุหน่ะผมกำลังยืนมองอยู่ที่ประตูโรงจอดรถน่ะสิ...

           สวัสดีครับ...ผมไม่อยากจะแนะนำตัวอะไรมากมายเท่าไหร่ผมชื่อเคย์อิจิอายุ17ปีผมเองก็เป็น1ในคณะกรรมการนักเรียนเหมือนกันผมอยากที่จะเข้าไปช่วยออสตินตอนที่ผมเห็นชายคนนั้นกำลังจะยกไม้นั้นฟาดแต่ผมเห็น...เห็นเงาอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่บริเวณใกล้ๆที่จุดนั้นผมเลยไม่กล้าที่จะขยับ หลังจากจบเหตุการณ์ผมรีบเข้าไปพยุงตัวออสติน ตรงหัวของเขามีเลือดออกมากจนผมกลัวว่าเขาคงจะไม่ถึงกับตายใช่มั้ย?หลังจากไปส่งออสตินที่รพ.ของพ่อผมที่อยู่ไกลจากเมืองที่ผมอยู่สักหน่อยแล้วผมกลับเลือกที่จะไม่ติดต่อกับพ่อแม่ของเขา เพราะผมรู้...รู้ว่าบอกไปก็คงไม่มีประโยชน์เพราะพ่อแม่ออสตินเป็นนักธุระกิจชื่อดังพวกเขาแทบไม่มีเวลามาดูแลออสตินเรื่องนี้ใครก็รู้... เย็นนี้ผมคงจะต้องไปเยี่ยมออสตินอีกสินะ...

            "เคย์อิจินี่นายยังฟังฉันพูดอยู่มั้ยหะ!?"ให้ตายเถอะเสียงยัยยูกิโกะจะแหลมไปถึงไหนว่าแต่เธอพูดเรื่องอะไร..- -'

            "เรื่องอะไร"ยัยนั่นมองมาทางผมตาเขียวปั้ดขนลุกเลยครับ...

            "นัดบอดไงยะถ้านายไปสาวๆอีกฝั่งเค้าจะเซเยสมากันเพียบเลยนะเพื่อนๆในห้องเค้าฝากฉันมาขอร้องนาย"ผมหันไปมองเพื่อนผู้ชายรอบๆห้องพวกเค้าต่างพากันส่งสายตาอ้อนวอนมาที่ผม..ผมแอบถอนหายใจเล็กน้อยคราวนี้ผมคงต้องทำเพื่อนผิดหวังไปมาก..ผมไม่มีเวลา ..ผมต้องไปเยี่ยมออสตินซึ่งเรื่องนี้ใครก็รู้ไม่ได้

           "ขอโทษฉันมีธุระ..."ผมได้ยินเสียงผู้ชายในห้องโห่กันให้แซ่ด บางคนบอกเข้าใจส่วนบางคนบอกว่าเห็นว่าตัวเองหน้าตาดีจะพูดไรก็ได้งั้นหรอ...ผมเบื่อกับสังคมแบบนี้จริงๆน่าอึดอัด

 

            ผมเดินเหม่อลอยมาเรื่อยๆ โดยที่จะแกล้งทำเป็รไม่ได้ยินคำทักทายจากผู้หญิงบางคนที่หลงใหลแค่หน้าผมผมเดินมาเปิดล็อกเกอร์รองเท้า ซึ่งก็เหมือนทุกวันคือจะมีจดหมายสีชมพูหรือขาวหล่นมาเป็นจำนวนมาก...ผมก้มลงไปเก็บ ผมไม่เคยที่จะทิ้งมันไปผมเก็บมันไว้ทุกๆใบที่พวกเธอหรือเขาส่งมา...

พรึบ...

            หือ...นั่นมันล็อกเกอร์ออสตินนี่ ขนาดเจ้าตัวไม่อยู่จดหมายยังล้นล็อกเกอร์ออกมาเลยแฮะ ไม่สิของที่หล่นนั่นมันถุงเลือดนี่!!?!

 

            "เฮ้....ได้ยินเสียงฉันมั้ย คงไม่ได้ผลเหมือนเดิม"อ..เอ๋ผมว่าผมได้ยินเสียงออสตินนะ เสียงทุ้มต่ำเรียบๆแบบนั้น แต่ไม่จริงน่าก็ออสตินน่ะนอนอยู่ในรพ.ของพ่อเรานี่...หรือว่า0__0lll

            "ว..วิญญาณออสตินหรอ"เพียงแต่ผมพึมพำออกมาเท่านั้น ผมก็รู้สึกเหมือนมีอะไรเย็นๆมาจับที่บ่า

            "นี่นาย..ได้ยินเสียงฉันหรอ"

            "ว๊ากกกก!!!อย่ามาหลอกผมเลยผมกลัวแล้วๆT/0\T"ผมยืนไหว้สิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างกลัวตายออสตินนี่น่ากลัวทั้งตอนเป็นคนกับเป็นผีจริงๆTOT

             "ใจเย็น..ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก...นาราซากิ"

             "เอ๋...คุณรู้จักชื่อผมหรอ?ล...แล้วทำไมถึง..."

             "ไม่รู้..ฉันเองก็ไม่รูว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้แต่ที่แน่ๆฉันยังไม่ตาย นาราซากิเธอคงเป็นคนช่วยฉันไว้สินะขอบใจมาก ตอนนี้ฉันมีเรื่องอยากให้เธอช่วย

              "ค..ครับมีเรื่องอะไรหรอครับ"

              "ก็ที่รู้กันอยู่...คนที่ทำร้ายฉันไง3คน..ฉันรู้ว่ามี3คนช่วยฉันหาด้วยตอนนี้จะเริ่มคาบแรกละไปเข้าเรียนซะจดแลกเชอร์ให้ฉันด้วย"

              "ค..ครับผมจะช่วยคุณเอง"ผมรีบวิ่งออกจากตรงนั้นและเดินเข้าห้องเรียนไปผมจะทำยังไงกับสายตาผู้ชายในห้องผมดี..

 เย็นนี้ไม่ต้องมาเยี่ยมฉันก็ได้...

ผมได้ยินเหมือนเสียงออสติน...เค้าบอกไม่ต้องให้ผมไปเยี่ยมเค้าหรอ...หรือเค้าจะรู้นั่นสิเค้าคงแอบได้ยินละมั้ง

            "ขอบคุณครับ..."ผมพูดขอบคุณออสตินเบาๆก่อนจะตะโกนบอกกับเพื่อนในห้องก่อนที่ครูจะเข้าว่า"ผมจะไปนัดบอดก็ได้ครับ!"

            "เยสสสส!!!ต้องอย่างนี้สิเพื่อน!"แล้วผมก็กลายเป็นเพื่อนของพวกเขาอีกที...เพื่อนจอมปลอมผมเกลียดจัง.

          ไว้ไปเจอกันสัก10นาทีเธอก็ปลีกตัวออกมาก็ได้...อย่าคิดมากไปเลยเด็กน้อย

           "อะไรกันผมก็อายุเท่าคุณไม่ใช่ไง.."

          "พูดอะไรคนเดียวน่ะเคย์"

          "เปล่าครับ...ผมคุยกับคนบ้าอยู่"แล้วสักพักจู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาเขกหัวผมทีหนึ่ง"ฝากไว้ก่อนเถอะTT"

       หึ...แล้วจะรอมาเอา...

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา