Song of Love to you เพลงรักนี้ขอมอบให้เธอ

     1 อาทิตย์ผ่านไป
วันนี้เป็นวันจันทร์ ทุกวันที่ผ่านมาฉันไม่พูดกับมาโคโตะเลย ไม่แม้แต่มองหน้า ฉันอยู่กับฮิโรโตะตลอด ช่วงนี้มาโคโตะก็พยายามจะคุยกับฉันมากขึ้น เขาพยายามหลายครั้งแต่ฉันก็ทำเหมือนกับเขาเหมือนไม่มีตัวตน ไอคนแบบนั้น.... ฉันยังโกรธไม่หาย ชาตินี้คงจะไม่มีทางคืนดีได้ หัวใจของฉัน...เหมือนแตกร้าว
ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงเรียน แต่หาฮิโรโตะไม่เจออ่ะ -_-
"นี่!" เสียงมาโคโตะเรียก
"...." ฉันไม่พูดอะไรและพยายามหันหน้าหนี
"ขอโทษ..." เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ฉันเงียบไปครู่นึงและพูดว่า
"ขอโทษก็ช่วยอะไรไม่ได้... อย่าพยายามเลย เสียแรงปล่าวๆ" ฉันก้มหน้าพูดพร้อมค่อยๆเดินออกไป
"เดี๋ยวก่อน! มาริ!" เขาตะโกน
ฉันหยุดเดินกึกนึง แล้วก็ค่อยๆหันกลับไป ฉันเห็นเขายืนอยู่ทำท่าเหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก่อนที่เขาจะขยับปากนั้น นานะก็เดินเข้ามาจับมือมาโคโตะและพาเขาเดินออกไป
"บ้า..." ฉันพูดเบาๆ
"มาริจัง" เสียงใครบางคนดังก้องอยู่ข้างๆหูของฉัน ฉันรีบหันกลับไป
"ฮิโรโตะคุง!" ฉันพยายามฉีกยิ้ม "ไปไหนมาเนี่ย!? ฉันหาตั้งนาน " ฉันทำหน้ามุ่ย
"ขอโทษนะครับ ตอนนี้ก็เที่ยงแล้วไปกินข้าวกันเถอะครับ"
"ค่ะ!" ฉันยิ้มเขาก็ยิ้มตอบ เขาจับมือฉันไว้แน้นและเดินกันไปกินข้าวที่โรงอาหาร
ตอนเย็น หลังจากเข้าชมรมเสร็จ ฉันก็เดินมาที่ห้องเรียนกำลังจะเก็บของกลับบ้าน ฉันก็เห็นเพื่อนๆของฉัน 4-5 คน ยืนมุงดูกันอยู่ตรงโต๊ะเรียนของฉัน
"นี่ๆ มาริ มาดูนี่สิ" เพื่อนของฉันคนหนึ่งพูด "จากมาโคโตะด้วยล่ะนะ >//< มารินี่โชคดีจัง"
"เอ๋??? จากมาโคโตะเหรอ???" ฉันพูดอย่างงงๆ
พอไปดูก็เห็นตุ๊กตาหมีสีชมพูตัวเล็กหน้ารักวางอยู่บนโต๊ะ มีกระดาษวางไว้ด้วยมันเขียนว่า....
"ฉันขอโทษจริงๆนะ หวังว่าเธอจะยกโทษให้"
จาก... มาโคโตะ
จากมาโคโตะเหรอ ถึงจะยังไม่ดีเท่าไหร่...แต่ฉันก็เริ่มมีความสุขขึ้นมานิดๆแล้วล่ะ ถึงมันจะยังไม่พอก็เถอะ
และหลังจากนั้นฉันก็เดินกลับบ้าน ตอนเดินก็เล่นตุ๊กตาสีชมพูตัวนั้น และยิ้มไปด้วยนิดๆ หัวใจคนเรานี่ก็แปลกนะ ตะกี้ยังโกรธกันอยู่เลยแต่เพราะแค่ตุ๊กตาตัวเล็กๆตัวเดียวก็ทำให้กลับมามีความสุขได้...
ฉันเดินมาถึงตรงทางม้าลาย แล้วก็เห็นนานะกับมาโคโตะกำลังเดินข้ามทางม้าลายด้วยกัน ฉันเลยตัดสินใจเดินตามไปแบบลับๆ
"นี่ มาโคโตะคุง..." นานะพูด
"อะไรเหรอครับ??" มาโคโตะตอบ
"เป็น...แฟนกันนะ มาโคโตะคุง" นานะพูดพร้อมยิ้มออกมา
"!!" มาโคโตะดูตกใจนิดหน่อย เขาพยักหน้านิดๆ เหมือนกับจะตอบว่า.... ตกลง
ทำไมล่ะ... มาโคโตะ นายไม่เข้าใจฉันจริงๆสินะ ขอโทษด้วย ตลอดมาฉันคงเป็น กขค. ความรักของนาย 2 คน ต่อไปนี้... ฉันจะไม่ยุ่งกับนายอีกแล้วล่ะ.. ตลอดกาล
พอคิดอย่างนี้น้ำตาก็ไหลพรากออกมา ฉันทำได้แค่วิ่งหนี... ฉันวิ่งกลับบ้านด้วยน้ำตา
บ้า... บ้า บ้า บ้า บ้า บ้า ไอบ้า!! มาโคโตะบ้าที่สุด!! แย่ที่สุด!! แย่ที่สุด!!!!!!!!!!!!!!!
ฉันคุมสติไม่อยู่อีกต่อไป
แย่...ที่...สุด...เลย