Song of Love to you เพลงรักนี้ขอมอบให้เธอ

เราเป็นอะไรของเราก็ไม่รู้ ชั่งเถอะ! นอนก่อนดีกว่าเดี๋ยวตื่นสายอีก

วันต่อมา....

ต..ตายแล้ว! แปดโมงแล้วนิ! สงใสฝันดีไปหน่อย! ต้องรีบแล้ว! อาบน้ำแต่งตัว ส่วนข้าวเช้าก็กินไปวิ่งไป แปดโมงครึ่งแล้ว! สายโด่งเลย มาถึงห้องแล้ว แต่ฉันกลับไม่เห็นใครอยู่ในห้องเลย

"อ่าว ทุกคนหายไปไหนหมดล่ะ"

"มาริจัง! ไม่รู้เหรอ วันนี้น่ะคุณครูห้องเราลาป่วยแล้วไม่มีใครมาสอนเลยให้ไปซ่อมการแสดงที่ห้องชมรมน่ะ"เพื่อนของฉันที่เดินผ่านมาพูด

"การแสดง?"

"อ๋อ โรงเรียนจะจัดการแสดงน่ะ ชมรมดนตรีก็ได้แสดงด้วยนะ จัดวันอังคารหน้า"

"จริงเหรอ? ฉันไม่รู้เลย งั้นฉันไปห้องดนตรีก่อนนะ"

พูดจบฉันก็รีบวิ่งไปห้องดนตรีทันที พอไปถึงฉันก็ได้ยินเสียงเปียโนดังออกมา เสียงนี่ชั่งไพเราะเหลือเกิน มีความนุ่มนวน มีน้ำหนักเสียง และเล่นลงจังหวะทุกตัว เพลง Minuet สินะ ฟังดูก็รู้แล้วว่าใครเป็นคนเล่น เพราะด้วยเทคนิคและความสามารถเฉพาะตัว ต้องเป็นมาโคโตะแน่ แล้วก็เป็นเขาจริงๆ เขาเล่นอย่างตั้งใจมาก (และอินกับเพลงมา) เขาเล่นจนไม่ได้สังเกตว่าฉันยืนอยู่ข้างๆเขา แล้วฉันก็หยิบไวโอลีนของฉันออกมาแล้วก็สี (ทำไปโดยไม่รู้ตัวเลย) ฉันสีเพลง Minuet ให้เข้ากับจังหวะที่เขาเล่น

เท่านั้นแหละ จู่ๆก็มีคนมาดูเพียบเลย(แต่ส่วนใหญ่จะสนใจแต่มาโคโตะนะ =_=) พอเล่นจบทุกคนก็ปรบมือกันใหญ่ ฉันล่ะจะเป็นลมเลย (ไม่ชอบอยู่ในหมู่คนเยอะๆ ยิ่งมีคนปรบมืออย่างงี้ก็ยิ่งอายเข้าไปใหญ่) แต่มาโคโตะคงจะชินแล้วแหละ

"อ..เออ..ค..คือ..."

"เป็นอะไรมาริ?" เขาถาม

"ป..ป..ป..ป่าว ป..ป..ไปก่อนนะ"

"ไปไหน?"

"ห..ห..ห้องน้ำ!"

แล้วฉันก็วิ่งออกไป แต่ฉันไม่ได้ไปห้องน้ำหรอก ฉันวิ่งไปสงบสติอารมณ์ที่ห้องเรียนต่างหาก

ไม่ไหวเลยนะเรา อยู่ในหมู่คนไม่ได้เลยนะเนี่ย... -//- แต่ในห้องนี้มันร้อนเหลือเกินฉันก็เลยออกไปรับลมข้างนอกห้องซักหน่อย แต่ฉันก็สะดุดล้มแล้วก็ดันมีชายคนหนึ่งเดินมาพอดี ทำให้ฉันล้มลงไปทับเขาเลย แล้วมาโคโตะก็บังเอิญเดินมาเจอฉัน ในสภาพนอนทับเขาคนนั้นอยู่ เขาทำหน้าตกใจอย่างยิ่ง เมื่อฉันมองดูหน้าของชายคนนั้นก็เห็นว่าเขามีหน้าตาหล่อสุดๆ ดูเหมือนจะเป็นคนนิสัยดี ถูกใจสุดๆเลย~;) แต่พอหันไปก็พบว่า....มาโคโตะยืนอึ่งอย่างน่ตกใจมากกกกกกกกกกกกกก