Song of Love to you เพลงรักนี้ขอมอบให้เธอ

กรี๊ง!!!!! (เสียงออด)

"เย้! ในที่สุดก็เลิกเรียนซักที ต่อไปก็เป็นชั่วโมงเข้าชมรมสินะ เย้ ดีใจจังเลย วันนี้เราจะเล่นอะไรดีนะ เปียโนหรือไวโอลิน"

"มาริ!"

"อ๊ะ! มาโคโตะ!"

มาโคโตะเป็นเพื่อนของฉัน เราชอบเล่นดนตรีเหมือนกัน ฉันรู้จักกับเขาตั้งแต่ตอน ม.ต้น ตอนนี้เราเรียน ม.ปลาย แล้ว ฉันชอบเล่นเปียโนกับไวโอลิน เขาเล่นกีต้าร์กับเปียโน ไวโอลินเขาก็เล่นเป็นนะแต่ห่วยสุดๆ ไม่ควรจะใช้คำว่า "เล่นเป็น" ด้วยซ้ำ แต่เขาเล่นเปียโนเก่งมากๆเลยนะ ยังกับมืออาชีพแหนะ

"มาโคโตะ! วันนี้บังเอิญจังนะ ที่ได้เจอนายเวลาแบบนี่"

"ฉันก็แปลกใจอยู่เหมือนกันแหละ"

"เอ๊ะ นั่นมาโคโตะคุงนี่!" เสียงผู้หญิงคนนึงพูดขึ้น

เท่านั้นแหละ ผู้หญิงที่อยู่รอบข้างก็พากันมองเขากันใหญ่

"นั่นมาโคโตะคุงนี่หน่า!"

"ว้าย!!!" "มาโคโตะคุง!!" 

แล้วผู้หญิงทุกคนก็วิ่งมาหาเขากันใหญ่ น่าจะมาขอลายเซ็นนั่นแหละ ฉันไม่แปลกใจเลยนะ ก็เพราะว่าเขามีพรสวรรค์ในการเล่นเปียโนมาก ทำให้เป็นตัวแทนโรงเรียนและไปแข่งชนะแล้วหลายครั้ง+หน้าตาที่แสนจะหล่อเหลา+กับนิสัยที่แสนจะน่ารักของเขา ทำให้เขาเป็นขวัญใจของสาวๆทั้งโรงเรียน แต่ถึงอย่างงั้นฉันก็ไม่เคยขอลายเซ็นเขาเลย แล้วทำไมฉันถึงประเมินเขาด้วยคำพูดแบบนี้ล่ะเนี่ย!!?? (ตรงที่ หน้าตาหล่อเหลา และ นิสัยที่แสนจะน่ารัก) ทำไม~ !!??

แล้วฉันก็เดินจากไป... อย่างพยายามที่จะเก็บอารมณ์อย่างยิ่ง ฉันเดินไปที่ห้องชมรมดนตรีและซ่อมดนตรี

วันนี้เราเป็นอะไรของเราเนี่ย.... ถึงจะแค่คิดก็เหอะ...แต่มันก็...

"มาริ"

"เอ๋? มาโคโตะ"

"โทษนะ เรื่องเมื่อกี้"

"ไม่เป็นไร..." โอยๆ ต้องอดทนพยายามเก็บอารมณ์ไว้ ตอนนี้ฉันอยากจะว่าเขาเต็มที่แล้ว! ไม่ได้ๆ! อดทนไว้..

"เป็นอะไรเหรอ"

"ป..ป่าวๆ!"

"น..นี่มันเย็นแล้ว! ฉ..ฉันกลับก่อนนะ!"

"เอ๋? เป็นอะไรของเธอเนี่ย นี่มันยังบ่ายอยู่เลยนะ"

"อะ!..." ตัวฉันแข็งทื่อ

"ค..คือ..นาฬิกามันตายน่ะ"

"เอ๋? ตายตรงไหน? นู้น ยังเดินอยู่เลยหนิ"

"อ..อะ!..คือ..!"

"ไม่ต้องแล้ว คิดจะอ้างอีกใช่ไหมล่ะ"

ร..รู้ทันแหะ =_=

"เธอยังโกรธฉันอยู่ใช่ไหมล่ะ ก็มันหลายครั้งแล้วนี่"

"อ..อือ.."

"ขอโทษ..."

"ม..ไม่เป็นไร! ป..ไปก่อนนะ!"

แล้วฉันก็เดินออกไป... โอยๆ เราคิดอะไรอยู่นะเนี่ย อยู่กับเขามาตั้งนาน ไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลย... แปลกจังเลยนะเราเนี่ย..