หัวใจสั่งมา!

สั้นๆI love you.                                                                                          
เนื่องจากพ่อของฉันเป็นพวกศัตตรูเยอะมากเเม่ก็เลยเป็นห่วงบอกให้ฉันไปอยู่บ้านเพื่อนเเม่เเละตอนนี้ฉันก็ยืนอยู่หน้าบ้านของคนที่มีลูกชื่อ"บารอน"ซึ่งก็เป็นเพื่อนสมัยเด็กอะนะว่าเเต่....เค้าไปอยู่อเมริกาตั้ง10ปีจะเป็นยังไงบ้างนะ.....
"อ่าว...คุณหนูชิเบลล์มาทำอัไรตรงนี้คะไม่เข้าบ้าน"เสียงเเม่บ้านสาวทักทาย
"คือ...ฉันเหม่อลอยไปเรื่อยเเหล่ะไม่ต้องห่วง"ฉันก็พูดไปเเบบปกติ(มั้ง)
ระหว่างที่ฉันกำลังคุยกับเเม่บ้านสาวก็เห็นผู้หน้าตาดีจมูกเป็นสันปากได้รูปหน้าเรียวผมสีนำ้ตาล
"เธอคือ...ชิเบลล์เหรอ"เขาพูด
"อืม....."ฉันตอบเเบบเรียบๆ
"เตี้ยเหมือนเดิม"เขาพูดทำนองเหยียดหยามเเต่มันก็จริงฉันสูงเเค่161ซม.มันคงเตี้ยมากสำหรับเค้าที่ถ้ากะด้วยสายตาส่วนสูงของเค้าประมาณ...189ซม.
"คงงั้น..."ฉันพูดเเบบเก็บอาการให้ได้มากที่สุดเเล้วเดินไปสวัสดีคุณป้าสักพักก็เดินขึ้นห้องที่เเม่บ้านสาวเตรียมไว้ให้ในขณะที่ฉันกำลังจะเปิดประตูมือหนาก็มาจับใหล่ของฉันให้ตรงหน้าของเค้าตอนนี้หน้าเราห่างกัยเเค่5ซม.ส่วนเจ้าของมือหนาที่ว่าก็คือ...บารอน
"จะมาหาเรื่องเหรอ"ฉันพูด
"เปล่า..."เขาตอบเเล้วยิ้มเเสยะชวนขนลุก
"เเล้วมาทำอะไร"ฉันก็พยายามเก็บอาการเหมือนเดิมนั่นเเหละ
"ก็เเค่จะดูว่าเธอจะหวั่นไหวหรือเปล่า"เขาพูดเเบบคนมีเลห์เหลี่ยม
"...ฮึ...ใครกันเเน่ที่จะหวั่นไหว...นายคิดว่าฉันจำนายไม่ได้เหรอ.....บารอน"ฉันตอบเเบบผู้ชนะ
"..."เขาดูสะดุ้งนิดหน่อยกับคำตอบของฉัน...หรือว่าฉันพูดตรงเกินไป!
"ว่าไงบารอนเด็กชายในตอนนั้นอายุ14ปีที่เดินตามฉันต้อยต้อยเเล้วตอนนี้ละหวั่นไหวบ้างหรือปล่าว..."ฉันรื้อฟื้ความทรงจำให้เขา
"ใช่!ตอนนั้นเธอคือคนที่ฉันชอบคนที่ฉันหลงรักเเต่...ก็เธออีกนั่นเเหล่ะคนที่ทำให้ฉันเจ็บมากที่สุด!เธอบอกว่าฉันไม่ใช่คนที่เธอชอบวันนั้นฉันร้ิงไห้เเทบตายเธออรู้บ้างไหมรักเค้าข้างเดียวมันเจ็บเเค่ไหน!เธอรู้บ้างไหม!"เค้าพูดด้วยความเจ็บปวดเเววตาเเดงก่ำ...รู้สึกว่าตอนนี้คนที่หวันไหวจะเป็นฉันเข้าไปทุกที....
สวัสดีงับพ่อเเม่พี่น้องเค้ากลับมาเเล้วอบ่สพึ่ทิ้งกันน้าาขอบอกว่าตอนต่อไปมันมากกกก