Shiroi yuki no princess เจ้าหญิงหิมะสีขาว

บทนำ

นิทานหลากหลายที่ถูกเขียนขึ้นโดยใครบางคน

ตอนจบของนิทานก็มักจะเป็นเช่นนั้นมิใช่หรือ?

'จุมพิตจากรักแท้ช่วยทำให้นางตื่น'

'จุมพิตจากรักแท้ช่วยพิสูจน์ทุกสิ่ง'

'จุมพิตจากรักแท้ช่วยคลายคำสาปร้าย'

เรื่องไร้สาระที่มีคำว่า 'รักแท้' เข้ามาเกี่ยวข้อง

ในชีวิตจริงมันจะมีงั้นหรือ?

เรื่องไร้สาระที่เชื่อกันว่า 'จุมพิต' จะเป็นสิ่งที่พิสูจน์ ช่วย ทุกสิ่ง

ในชีวิตจริงมันจะมีงั้นหรือ?

นิทานที่ถูกเรียบเรียงเขียนมา ล้วนแต่จบด้วยความสุขของคนสองคน

แต่ถ้านิทานถูกเขียนขึ้นใหม่...

เป็นนิทาน...ที่คุณจะไม่ลืมไปตลอดชีวิต

          ลึกเข้าไปในป่ารกทึบ มีปราสาทหลังใหญ่ตั้งอยู่ใจกลางของป่าที่ขึ้นชื่อว่าเป็นป่าที่อันตรายที่สุด เพราะมีคนสื่อกันว่า 'มีแม่มดที่จะคอยสาปคนที่เข้าไป' อยู่... ทำให้ไม่มีผู้ใดหาญกล้าที่จะเข้ามาในป่าแห่งนี้ แต่จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าความจริงแล้วข่าวลือเหล่านั้นมันเป็นจริงแค่ครึ่งหนึ่งเท่านั้น ในป่าแห่งนี้มีแม่มดอยู่จริงหากแต่เธอไม่ได้ค่อยสาปผู้คนที่เข้ามาในป่า แต่เธอนำคนเหล่านั้นมาเป็นข้ารับใช้ต่างหาก ที่ข่าวลือออกไปเช่นนั้นเพราะเธอจงใจปล่อยออกไป เพื่อป้องกันไม่ให้มีผู้ใดเข้ามาในป่ารกทึบแล้วพบกับเด็กสาวคนหนึ่ง...เด็กสาวผู้เป็นลูกของแม่มดใจร้ายแต่ยศของเธอมีเพียงแค่ข้ารับใช้เพียงเท่านั้น...

          "กระจกวิเศษเอย จงบอกข้าเถิด ใครกันที่งามเลิศที่สุดในปฐพีนี้"

          เสียงเล็กแหลมของแม่มดใจร้ายพูดกับกระจกวิเศษในห้องของหล่อนดังขึ้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาหล่อนเผ้ารอฟังคำย้อจากกระจกวิเศษที่เคยเป็นเพียงกระจกธรรมดาแต่หล่อนเสกให้มันเป็นกระจกวิเศษที่สามารถทำให้หล่อนมองเห็นสิ่งต่างๆที่หล่อนอยากเห็น รู้สิ่งต่างๆที่หล่อนอยากรู้ได้

          "ก็สโนไวท์น่ะสิ ในปฐพีนี้ไม่มีใครงามเกิน"

          กระจกวิเศษเอ่ยพูดขึ้นก่อนจะปรากฏภาพของเด็กสาวผมฟ้าอมเขียวยาวสลวยขึ้น แม่มดใจร้ายเมื่อเห็นดังนั้นก็กำมือแน่นด้วยความโกรธเกรี้ยวที่มีคนมางามเกินหน้าเกินตาหล่อน และคนที่บังอาจมางามเกินหน้าหล่อนก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นสโนไวท์เด็กสาวที่หล่อนไปขโมยมาเพื่อเป็นข้ารับใช้

          "หนอย นังสโนไวท์ หล่อนคิดว่าหล่อนสวยนักเหรอ!?"

          "แล้วข้าจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย!!??"

          แม่มดใจร้ายพูดออกมาเสียงดังอย่างไม่พอใจแลไม่รู้หนทางที่จะเอาชนะเด็กสาวได้ จนลืมมาดแม่มดผู้แสนดีไปเสียหมด

          "เอ่อ...ท่านแม่มดเกรียนศรี มาดหลุดแล้วนะท่าน"

          กระจกวิเศษเอ่ยบอกแม่มดใจร้ายที่ลืมตัวโกรธเกรี้ยวและสับสนเสียจนมาดหลุด หล่อนทำท่าตกใจเล็กน้อย ก่อนจะปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติก่อนจะยิ้มออกมาเพื่อตกแต่งให้ใบหน้าของหล่อนดูดีและสวยขึ้น

          "โอ๊ะ! ลืมตัวไป ไม่ได้ๆ"

          "ข้าคือแม่มดเกรียนศรี ผู้ดีสุดๆ"

          "เฮ้อ เกิดเป็นผู้ดีนี่มันลำบากจริงๆ"

          หล่อนแสร้งทำเป็นกุมขมับกลุ้มใจ เพื่อสร้างภาพให้ตนดูดีต่อหน้ากระจกเพียงเท่านั้น

          "อ๊ะ! แต่เจ้าต้องแยกให้ออกนะ...ว่า...ผู้ดีกับไฮโซว มันต่างกันยังไง"

          แม่มดใจร้ายบอกกับกระจกวิเศษก่อนจะคลี่พัดสีแดงสดออกมาพัดเบาๆ

          "เฮ้อ...แล้วมันต่างกันยังไงล่ะ ท่านแม่มด"

          กระจกวิเศษเอ่ยถามขึ้นอย่างเบื่อหน่ายกับความบ้าย้อและหลงตัวเองของแม่มดใจร้าย

          "ไม่รู้หรอกเหรอ แย่จริงๆเลยนะ ฮ่ะๆๆๆ!"

          แม่มดใจร้ายหัวเราะออกมาแล้วใช้พัดปิดปากที่อ้ากว้างของหล่อนเพื่อรักษาภาพลักษณ์เอาไว้

          "...เต็มป่ะเนี่ย"

          กระจกวิเศษเอ่ยอย่างหน่ายๆให้กับแม่มดใจร้าย ที่นับวันยิ่งรั่วเข้าไปสุดทีๆ

          "จริงสิ...ข้าต้องวางแผน...กำจัดมันให้พ้นๆทาง"

          แม่มดใจร้ายหาได้สนใจในคำพูดของกระจกวิเศษไม่

          "แล้วข้าจะได้เป็นผู้ดี...ที่งามเลิศที่สุดในปฐพีนี้ ฮ่ะๆๆ!!!"

          แม่มดใจร้ายหัวเราะออกมาอย่างพึ่งพอใจเมื่อหล่อนพอจะคิดแผนบางอย่างได้บ้างแล้ว...แผนที่จำกำจัดคนที่มาขว้างทางการเป็นผู้ดีที่งามเลิศที่สุดของหล่อน หากแต่หล่อนไม่ได้รู้อะไรเลย...ว่าเด็กสาวที่หล่อนกำลังวางแผนกำจัดเธออยู่นั้น ยืนแอบฟังอยู่หลังประตูห้องของหล่อนตลอดการสนทนาของหล่อนกับกระจดวิเศษ

เพียงเพราะความอิฉา...

ที่ฉาบอยู่บนผลไม้สีชาดเพียงหนึ่งผล

ได้ฉุดตัวเรา...ให้ดำดิ่งลงสู่ห้วงนินทรา

และได้แต่รอคอย

 S h i r o i y u k i n o p r i n e s s

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

กริ๊ดดดด!!(?) นิยายเรื่องที่ 2 ของไอเปิดตัวแล้วค่ะ!

นิยายเรื่องนี้ก็ดัดแปลงมาจากนิทานเรื่อง สโนไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด

งื้อๆ บทนำแลดูสั้น (อีกแล้ว!!)

เง้อออ~ บทต่อไปไอจะพยายามเขียนให้มันยาวให้สมกับเป็นนิยายนะคะ

รักอ่านทุกคนค่าาา~ \^O^/ <---คำนี้มันมาอีกแล้ว!