Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

 
    "โฮวอนน!!!"
 
เสียงของบุคคลที่สามที่เข้ามาขัดจังหวะของโฮวอนกับอลิซ ทั้งสองคนในห้องหน้าถอดสีเล็กน้อยที่เข้ามาแบบไม่ให้ซุ้มให้เสียง ทั้งสองยืนนิ่ง อลิซเอาแต่ก้มหน้ามองพื้นเมื่อจีโฮเอาแต่มองมาที่ตนเอง จนทนไม่ไหวเลยเดินไปเก็บกระเป๋า
 
 
"อลิซ เป็นอะไรรึเปล่าครับ ทำไมตาแดงๆล่ะ ร้องไห้หรอ"
 
จีโฮเดินเข้าไปหาอลิซที่ทำทีเก็บของอยู่ ด้วยคำพูดที่แสดงออกว่าเป็นห่วงจริงๆ 
 
"เอ่อ..อลิซ..ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ พี่จีโฮได้ของแล้วใช่มั้ยค่ะ" อลิซตอบโดยไม่ได้มองหน้า พยายามจะหลบสายตาจรโฮที่เเสดงออกว่าห่วงใย จนคนไม่ดีอย่างตนเองรู้สึกผิด 
 
"ได้แล้วครับ อลิซไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว งั้นเดี๋ยวอลิซเดินลงไปก่อนเลยแล้วกันนะ เดี๋ยวพี่ตามลงไปแป้ปเดียวครับ"
จีโฮว่าลูบหัวอลิซอย่างรักใคร่ พลางส่งยิ้มอ่อนโยนอย่างที่น้อยคนจะได้เห็นนัก 
 
"อ..เอางั้นหรอค่ะ" อลิซเงยหน้าถาม ความกังวลเริ่มเข้ากอบกุมจิตใจ อลิซ 
 
"ครับ พี่มีเรื่องงานกลุ่มจะคุยกับไอวอนมันซักหน่อยน่ะ" 
 
โฮวอนเลิกคิ้วสงสัย งานกลุ่มเชี้ยไรว่ะ มันเหมือนเริ่มมีราง แต่เอาเถอะ อะไรจะเกิดก็เกิด พร้อมเสมอ 
 
"งั้นอลิซ รอพี่หน้าตึกนะ" 
จีโฮพยักหน้ารับ ก่อนอลิซจะเดินขากระเผกออกจากห้องแต่คงไม่มีใครทันสังเกตุเห็น เมื่อประตูห้องซ้อมถูกปิด ความเงียบก็เริ่มเข้าครอบคลุม มันไม่ใช่บรรยากาศที่เงียบแบบสบายใจแต่มันเป็นบรรยากาศ ที่อึดอัดขมุกขมัว มันดูอัดแน้นด้วยความเย็นยะเยือก 
 
 
 
"มึงมีไรจะพูดมั้ย.." 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟู่วววว~~~ 
เสียงอลิซเป่าลมออกจากปากเมื่อเดินลงบันไดมาถึงหน้าตึก อลิซนั่งลงที่ระเบียงยาวตรงทางเข้าตึกซ้อมพลางจับๆนวดๆที่ข้อเท้า 
 
"โอ้ย เจ็บ " 
อลิซร้องออกมาเมื่อมือดันไปจับโดนจุดพลิกของข้อเท้าข้างขวา คงจะเป็นตอนนั้นแน่ๆ ที่สะดุดขาโต๊ะ เฮ้อออ คิดแช้วก็ถอนหายใจออกมา โฮวอน รักเรา เรารักโฮวอน แล้วยังไงล่ะ 
 
ส่วนเมื่อกี้ พี่จีโฮจะรู้มั้ยนะ กลัวจังกลัวว่าโฮวอนจะโดนอะไร แต่รึพี่จีโฮอาจจะไม่รู้เพราะตอนคุยกับเราก็ดูปกตินะ  โอ้ยยย คิดแล้วก็ปวดหัวเว้ย 
 
 
 
 
 
 
 
 
น้ำเสียงเรียบเย็นแบบที่โฮวอนไม่เคยได้ยินจากจีโฮ มาก่อนสักครั้ง โฮวอนเงยหน้าจากงานตรงหน้าขึ้นมองเพื่อนตัวเองที่ยืนหันหลังให้ตนเองอยู่ โฮวอนเลื่อสายตาจากบนลงมายังข้อมือที่กำแน่นของจีโฮ ถ้าเป็นคนอื่น คงกลัวจนขนลุก แต่สำหรับโฮวอนมันไม่ใช่ 
 
 
"กู....ขอโทษว่ะ" 
 
โฮวอนพูดด้งยน้ำเสียงรู้สึกผิดจริงๆ ครับ ผมผิด ตอนนี้ ถ้าจะเอาที่ดรสถานะผมมันคือ มือที่สามนะ 
 
 
"ขอโทษแล้วได้เหี้ยไรล่ะ!! ห้ะ! มึงทำอย่างงี้ได้ไงว่ะ น้องเค้าแฟนกูนะเว้ย!!" 
จีโฮพุ่งตัวมากระชากคอเสื้อด้วยอารมณ์เดือดดาล พร้อมสาดเสียงใส่โฮวอนด้วยอารมณ์โมโห 
 
"กู..ขอโทษ" 
 
พลั่วว!!!!! 
 
หมัดนหนักๆกระแทกลงบนใบหน้าโฮวอน โฮวอนยืนอยู่นิ่งๆไม่ตอบโต้อะไรทั้งสิ้น ถ้าผิดผมจะยอม อีกอย่างมันคือเพื่อนผม
 
"หึ! ขอโทษ ถุยสัส!!  กูรู้ทุกอย่าง ตั้งแต่วันนั้น ที่ห้องครัว จนถึงตอนนี้ มึง!!...มึง แม่งเหี้ยจริงๆ!!!" 
จีโฮยังคงสาดคำด่าทอใส่โฮวอนไม่ยั้ง พร้อมหมัดที่สองที่สามตามมา  จนหมัดที่สี่ โฮวอนยืนทนเป็นกระสอบทรายให้เพื่อนไม่ไหวอีกต่อไป จึงกระชากคอเสื้อจีโฮคืนบ้าง 
 
"แล้วมึงจะให้กูทำยังไง!!!!  กู ขอโทษ!.....ขอโทษที่รู้ตัวช้า ขอโทษที่ กูรัก อลิซ....... รักทั้งๆที่มันเป็นแบบนี้ กูรู้กูเหี้ย แต่กูทำไม่ได้ว่ะ จีโฮ กูรักเค้าจริงๆ" 
 โฮวอนตะโกนใส่หน้าจีโฮในตอนแรกก่อนน้ำเสียงจะเบาบางลงพร้อมกับมือที่ปล่อยออกแล้วทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าก้มหน้าอย่างคนยอมแพ้ทุกอย่าง 
 
จีโฮมองเเคลงลงมาก่อนจะหันกลังใส่เพื่อนตนเอง ที่ ตอนนี้มันแพ้อย่างราบคราบแล้ว จีโฮยังคงยืนเงียบ โฮวอนก็ยังคงเงียบจนเหมือนห้องนี้จะไร้ผู้คนซะแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
"หึ! มึงมัน ควาย ไอวอน มึงมันไอควายแท้ๆไม่มีวัวผสม เก่งทุกเรื่อง แต่โง่เรื่องนี้อ่ะนะ"
 
น้ำเสียงล้อเลียนสบายๆของจีโฮที่ยืนหันหลัง ทำเอาโฮวอนต้องเงยหน้าขึ้นมามอง หวังจะได้เห็นหน้าแต่จีโฮยังคงยืนหันหลังปรับเสียงกีตาร์อย่างงั้น 
 
"......"
 
"เอ้า....ลุกขึ้นมาสิว่ะ จะคุกเข่าอีกนานมั้ย กูไม่ใช่คนน่าเคารพขนาดนั้น น่ะ! ยังควายอยู่อีก มา...ลุกขึ้น" 
จีโฮหันมาพูดพร้อมยื่นมืออกมาข้างหน้า โฮวอนลังเล จนจีโฮหงุดหงิด จึงกระชากมันลุกขึ้นมาซะเลย กูกะจะอ่อนโยนแล้วนะ อีนี่เสือกทำนิ่ง
 
 
"มึง...ไม่โกรธกู" โฮวอนถามทำหน้าอึนๆงงๆ 
 
"โกรธ แต่กูหายละ เห็นแผลที่น่ามึง กูว่ามันก็พอละ" จีโฮว่าน้ำเสียงสบายๆ ทำเยอะมาก เดี๋ยวพ่อมันเอาลูกน้องมาถล่มบ้านผมทำไง นี่ไม่ได้กลัวนะ แค่เกรง 
 
"......." โฮวอนเงียบพลางเอามือจับๆแผลบนหน้า มันร้องซี้ดออกมาได้ง่ายๆเลย 
 
''กูก็ต้องขอโทษมึงด้วยแหละ เอาจริงๆแล้วกูก็ผิดนะ กูรู้ตั้งแต่ช่วงแรกๆแล้วว่าอลิซไม่ได้รักกูในแบบแฟนเลยสักนิดอลิซรักกูในแบบพี่ชายมาตลอด มึงอยากจะรู้ใช่มั้ยล่ะว่ากูรู้ได้ไง มากูจะบอกให้กระจ่าง เพราะในสายตาของน้องเค้ามันมีแต่มึงไง ใจของน้องเค้าก็เป็นของมึงด้วย ส่วนมึง กูสังเกตุตั้งแต่วันที่กูบอกพวกมึงว่ากูกับอลิซคบกัน คนอื่นยินดีกับกูนะ แต่มึงเสือกทำหน้าเหม็นเบื่อใส่กู ซะงั้น....ไอตอนนั้นกูก็ไม่ได้คิดไรหรอก จนเริ่มสังเกตุจนกูรู้นี่แหละ ว่ามึงมันซึน รักเค้าก็ไม่พูด ส่วนอลิซกูเข้าใจว่าน้องเค้าแคร์ความรู้สึกกูไง เลยไม่ยอมบอกกู  ส่วนกูมันก็ยื้อเวลาแล้วอีกอย่างคือ รอมึงพูดออกมานี่แหละ ฟาย!!!" 
จีโฮร่ายยาวแบบไม่หยุดพัก จนคนฟังอ้าปากค้าง 
คือมึงรู้แต่แรก เอ้อ ดีมากกก ไอสึด! หน้ากูเสียโฉมหมดแล้ว 
 
"ไอฉลาด.." โฮวอนพูดออกมาได้แค่นั่นก็ต้องซี้ดแผลที่มุมปากกับโหนกแก้ม  อื้อหือ ไม่ใช่เล่นๆเลยนะ มึงบอกกูมา มึงไปซ้อมกับ นักมวยที่ชื่ออะไรนะ ดังๆ ที่เมืองไทยอ่ะ บัวเขียว หรือ บัวข้าว ว่ะ เออ ช่างแม่มเหอะ 
 
"เอ่อ...เจ็บมั้ยมึง มาๆ ต่อยกูคืนเถอะ กูคนซัมนัมจาเว้ย มาเลยมา " จีโฮว่าหน้าสำนึกผิดแล้วยื่นหน้าไปหาโฮวอน โฮวอนใช้มือผลักหน้าจีโฮออกไป 
 
"กูไม่ทำมึงหรอก...........จีโฮ กูขอบใจมึงนะ ขอบใจที่ไม่โกรธกู ขอบใจว่ะเพื่อน" พูดจบโฮวอรก็กอดเพื่อนด้วยมิตรภาพที่อัดแน้ม 
 
"เออ อย่ามาดราม่าน่ะ กูไม่โกรธมึงหรอกเว้ย .เรื่องนี้มันไม่สามารถทำให้ความสัมพันธ์เราขาดได้หรอกมึงเอ้ย.....เอ้อ แล้วอีกอย่างคือ เรื่องนี้  ไอคยองไอจุนก็รู้นะมึง" หลังจากผละออกจากอ้อมกอดของมิตรภาพ จีโฮก็ว่าด้วยเรื่องนี้มีผู้ร่วมขบวนการอีดสองหน่อฮับป๋ม ก้ากกกก 
 
 
"ห้ะ! พวกมันรู้" โฮวอนตาโต 
 
"เออ.." 
 
"ดีมากมึง กูได้ไม่ต้องอธิบาย" 
 
"ไอวอน กูขอให้มึงดูแลน้องเค้าให้ดีๆนะ ถึงกูจะยอมปล่อยน้องเค้าไปแต่ใช่ว่ากูจะเลิกรักนะ ถ้าวันไหนน้องเค้าเสียใจ กูจะเอาเลือดหัวมึงออก แล้วมึงจะไม่มีสิทธิ์อะไรอีก เข้าใจ!" 
คราวนี้จีโฮว่าน้ำเสียงจริงจัง โฮวอนพยักหน้ารับ อย่างตั้งใจ 
 
"เออ กูสัญญาเลยมึง"
 
"ก็ดีล่ะ เพราะว่า พรุ่งนี้กะมะลืน กูก็ไม่อยู่อีก ป๊ากูกะม๊า จะบินไปญี่ปุ่น กูเลยต้องตามไปอีก แต่ถ้ากูกลับมา แล้วเกิดได้ยินข่าวว่าน้องเค้าร้องไห้เพราะมึงนะ หึ ตาย เอ้อ แต่ถ้า เค้าร้องเพราะคิดถึงกู ก็ปลอบๆหน่อยละกันนะ" 
 
"เชี้ยเอ้ย!!" 
 
 
      โฮวอนร้องออกมาด้วยอารมณ์เซ็งเพราะเมื่อได้ยินเสียงซ่า จึงหันออกไปที่ฟน้าต่างบานกระจกก็พบกับฝนห่าที่สาดตกลงมา 
 
"แค่ฝนตกแต่เนี่ย!......ไอโฮวอน งั้นวันนี้มึงก็ไปส่งน้องเค้าด้วยนะทำเหมือนที่ใจมึงว๊อนอ่ะ แค่นี้แหละที่จะบอกกูไปและ ส่วนถ้าอลิซถามถึงกู บอกน้องเค้าด้วยว่าไม่ต้องรู้สึกผิด อะไร กูสบายใจดี " จีโฮว่าพลางเดินออกจากห้องไป ใบหน้ายิ้มแย้ม 
 
เจ็บนิดหน่อย เป็นประสบการณ์ ไม่เจ็บวันนี้ วันหน้ากูก็ต้องเจ็บ แค่นี้ สิวๆ จีโฮพูดให้กำลังใจตัวเอง..
.
.
.
.
.
.
.
ซ่า!!!!!!!!! 
 
"ฝนตก ให้ตายสิ " อลิซบ่นงึมงัม นี่นั่งรอพี่จีโฮมาจะครึ่งชั่วโมงแล้วนะ 
 
 
"กลับบ้านกัน" น้ำเสียงอบอุ่น อย่างงี้ถึงแม้จะไม่ได้ได้ยินบ่อยๆแต่ก็เดาได้ไม่ยากว่าใคร 
 
อลิซเงยหน้าขึ้นสบตาโฮวอน ก็ต้องตาโตตกใจเมื่อพบบาดแผลฟกช้ำเต็มใบหน้า แต่โฮวอนกลับส่งยิ้มมาให้แบบไม่สนใจรอยพวกนั้น 
 
"ทำไม...พี่จีโฮทำนายหรอโฮวอน เค้าทำนายได้ยังไง " อลิซว่าน้ำเสียงที่แสดงออกว่าเป็นห่วงจริงๆ โฮวอนยิ้มขำพลางยีหัวคนตัวเล็กด้วยความหมั่นเขี้ยว 
 
 
"โห แค่นี้ไม่จ...โอ้ย..ซี้ด....จิ้มทำไมเนี่ย" โฮวอนพูดไม่ทันขาดคำอลิซก็ยดนิ้วขึ้นกดแผลตรงมุมปาก แล้วก็ได้ผลเมื่อคนอวดเก่งร้องออกมาซะเสียงหลง
 
"ไหนล่ะ ไม่เจ็บ ร้องซะลั่นเลย" อลิซว่าปากยื่นเชิดสบตาคมแต่ก็ต้องเบือนหน้าหนีเมื่อทนมองสายตาของอีกคนไม่ได้เมิ่อสายตาตอนนี้มันสื่ออะไรได้หลายๆอย่าง 
 
"อลิซ.....ชั้นชอบเธอนะ" 
 
"อืม..ชั้นรู้แล้ว"
 
"อลิซ....ชั้นรักเธอด้วยนะ"โฮวอนพูดพลางยกมือเกาแก้ม
 
โห้ยยย  มาบอกกันอย่างงี้ เดี๋ยวก็ระเบิดตัวเองซะเลย เขินๆ
 
"นาย...กับพี่จีโฮมีเรื่องกันเพราะชั้นใช้มั้ย ชั้นขอโทษนะ ชั้นขอโทษจริงๆ"
อลิซเลี่ยงตอบคำถามเมื่อนึกถึงจีโฮขึ้นมา 
 
"มันไม่สำคัญอีกแล้ว ส่วนเธอจีโฮบอกว่า ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไร เพราะมันสบายดีอย่าคิดมาก เราไม่ได้ทะเลาะกันนะอย่าเข้าใจผิดสิ" โฮวอนว่าพลางอธิบายให้คนตัวเล็กฟัง 
 
"ชั้นรักนายได้แล้วหรอ.." 
อลิซเอ่ยถามเสียงเบาแต่มันก็ทำให้โฮวอนได้ยินชัดเจนจนต้องดึงเข้ามากอดแนลแน่น 
 
"ได้สิ อีกอย่างเธอก็รักชั้นมาตลอดไม่มช่หรอไง" 
 
"หึ พูดดีนะนาย " อลิซว่าอย่างเขินอายจึงระบายความเขินด้วยการทุบหลังโฮวอน 
 
"สรุป นี่ชั้นต้องขอเธอเป็นแฟนป้ะ" โฮวอนว่าทั้งๆที่ยังกอดกันอยู่ 
 
บ้าจริง เรื่องอย่างงี้มาถามกันงี้ได้ไงเล่า 
 
"ไม่รู้หรอก นายปล่อยชั้นได้แล้ว มันอึดอัดนะ " อลิซหน้าแดงลามไปหู 
 
"งั้นหรอ...งั้นชั้นไม่พูดแล้วกัน" โฮวอนว่าพลางปล่อยอลิซออกจากอ้อมกอด พลางทำหน้ายิ้มเยาะ 
 
 
"นี่นายยย!!!" อลิซหน้าบึ้งตึงคิ้วขมวด ก็ดูดิทำไมไม่ยอมพูดเล่า ไอซื่อบื้อ ถ้าไม่ขอชั้นจะไม่รอแล้วนะ 
 
"โอ๋ๆ ฮ่าๆๆ ชั้นล้อเล่นน้า ไม่งอนสิ" โฮวอนหัวเราะกับหน้าตาบึ้งตึงของอลิซ จึงต้องเดินกลับมาโยกหัวไปมาอย่างเด็ก 
 
"ชั้นไม่ใช่เด็กนะ" 
 
"แต่ก็เด็กสำหรับชั้น"
 
"หึ้ย! ปล่อยเลย" 
 
อลิซว่าจะปัดมือโฮวอนออกแต่กลับโดนโฮวอนรวบข้อมือไว้ก่อน แล้วโน้มใบหน้าไปข้างๆหูเพื่อกระซิบถ้อยคำที่ทำเอาคนฟังหายโกรธ หน้าแดงด้วยความเขินอย่างหนัก 
 
"เป็นแฟนกันนะครับ เด็กน้อยของโฮวอน" 
 
เมื่อพูดจบโฮวอนจึงผละหน้าออกมา มันน่ารักจริงหน้างงๆแดงๆนี่ 
 
 
"ว่าไง"
 
"อือออ" 
 
"ห้ะ!"
 
"เป็น" 
อลิซเร่งเสียงขึ้น
 
"อะไร ไม่ได้ยินเลย"
 
"เป็นค้าาาาา" อลิซขเย่งเท้าขึ้นไปแหกปากข้างหูโฮวอน อยากแกล้งอื้อดีนัก 
 
"โหยย หูแทบแตก" 
 
"ช่วยไม่ได้อยากแกล้งอื้อเองนี่นา" อลิซว่าหันหลังหยิบกระเป๋าเตรียมสะพายแต่พอจะเดินกลับก็ร้องออกมา เมื่อเจ็บที่ข้อเท้าก็เมื่อกี้ไปเขย่งมันอีก ตายๆ จะเดินถึงบ้านมั้ยว่ะเนี่ย 
 
 
"เจ็บขาหรอ เดินไหวมั้ย" โฮวอนว่าพลางเดินมาดูด้วยความเป็นห่วงที่มันก่อตัวอย่างเร่งด่วน 
 
"อื้อ เดินไหวแหละ โอ้ย" อลิซก็เกิอบจะทรุดอีกครั้งแต่โชคดีที่โฮวอนเข้ามาประคองทัน 
 
"ไม่ต้องพูดไรทั้งนั้นเอากระเป๋ามานี่ แล้วเธอก็ขึ้นมาบนหลังชั้น " 
 
อลิซยืนอิดออด จนโฮวอนต้องเอ่ยเร่ง นี่ฝนก็ตก 
 
"เร็ว สิครับ คุณแฟน" คนแรกของกัน อลิซกลั้นยิ้มหน้าแดง แฟน งั้นหรอ ดีใจจังปลื้ทปริ่มสุดๆ 
 
"นายจะไม่ลำ..."
 
"ไม่ แต่ถ้าเธอไม่ขึ้นชั้นคงลำบาก ที่ต้องทนมองดูเธอเดินไปร้องไปแน่" 
 
"อ่าๆ ก็ได้ๆ" อลิซพยักหน้าหงึกๆแล้วยื่นกระเป๋า นร.ให้โฮวอนก่อนจะค่อยทาบทับตัวลงบนแผ่นหลังโฮวอนที่แสนอบอุ่นเหลือเกิน มันสามารถถ่ายทอดความอบอุ่นให้กันได้ดีจริงๆ อลิซใช้อีกมือนึงคล้องคอโฮวอนส่วนอีกมือถือร่มกางไว้เพื่อไม่ให้เปียก 
 
"จะไปแล้วนะ เกาะแน่นๆล่ะ" อลิซส่งเสียงขานรับก่อนที่โฮวอนจะเริ่มเดิน 
 
 
ความสัมพันธ์อันใหม่กำลังเริ่มขึ้นพร้อมหัวใจที่พองโตกับความรักที่ได้รับรักกันสักที 
 
 
 
★★★★★★★★★★★★★