Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

 
 ตอนนี้เรานั่งอยู่ในร้านคอฟฟี่ช๊อปที่มีเค้กน่าตาน่าทานเยอะแยะ คือปกติถ้าเราเห็นเค้กน่ากินแบบนี้เราจะเลือกๆแล้วก็กิบแบบลืมโลกเลยล่ะ แต่ทำไมตอนนี้เค้กที่เราโคตรชอบอยู่ตรงหน้าเรากลับไม่อยากกินเลย....
 
"สบายดีมั้ย.." คำถามแรกที่หลุดออกจากปาก ผญ. ผมสั้นหน้าตาน่ารักแบ๊วสุดติ่ง ที่กระโดดกอดฮันบยอลเมื่อกี้ .พูดถึงเรื่องกอดเรายังงงๆชาๆอยู่เลย .คือพอ ผญ คนนี้กอดแฟนเราเสร็จก็จูงมือกันมาไอน้านคอฟฟี่ช๊อปนี่แหละ แหม่ ดีนะที่ฮันบยอลยังหันมามองแล้วยื่นมือมาจับไอเราก็เดินตาม อย่างกะส่วนเกิน 
"ก็ดีนะ" ฮันบยอลตอบเสียงเรียบ 
ฮันบยอลที่นั่งข้างเมเบลก็คอยสังเกตุดูคนรักตลอด จากที่ดูเมเบลดูเงียบแปลกๆแถมของชอบตรงหน้าก็ไม่ยอมกินเขี่ยไปเขี่ยมาอีก แม้มือที่กระชับกันที่ตักจะส่งความอบอุ่นใจให้กัน แต่เมเบลก็ยังรู้สึกหวิวๆที่ใจอยู่ดี .
 
จะให้เรานั่งยิ้มหวานน่ารักให้ ผญ. คนนี้ที่เราคาดว่าน่าจะเป็นแฟนคนแรกของฮันบยอลงั้นหรอ ไม่ใช้มั้ง 
แม้ ผญ.คนที่ว่านี่จะยิ้มหวานสั่งของกินให้ก็เถอะนะ เราไม่อยากไมตรีจิตรด้วยหรอก ไม่รู้ว่ามาดีรึเปล่า อีกอย่างไอที่เราพูดๆดหมือนเราไม่กังวลอะไรเลย คุณคิดผิด ตอนนี้เมเบลโคตรจะกังวลเลยกลัวจนไม่อยากจะพูดอะไรแล้ว 
 
 
"เอ้อ..บยอลนั่งกันตั้งนานแล้วนะ ไม่คิดจะแนะนำน้องสาวให้เเจมินรู้จักหน่อยหรอค่ะ" หญิงสาวตรงหน้าพูดพลางส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้ฮันบยอล 
เมเบลกระตุกนิดหน่อยกับคำว่าน้องสาว ที่ ผญ.คนนี้มี่ชือว่าแจมินถามออกมา แต่ตอนนี้เริ่มกลัวคพตอบของข้างๆซะแล้ว แม้ฮันบยอลจะไม่ได้แสดงท่าทีหวั่นไหวกับแจมิน แม้กระทั่งตอนกอดก็ไม่กอดตอบ แต่เราก็อดกลัวไม่ได้นี่นา 
 
"นี่.." 
"แล้วนี่บยอลยังไม่มีใครใช่มั้ย เรามา.."ประโยคของแจมินถูกตัดทันทีเมื่อประโยคที่ฮันบยอลยังพูดไม่จบต้องการจะพูดให้จบ
"คือ ผมจะบอกว่า นี่เมเบลเป็นแฟนผม ไม่ใช่น้องสาว" ฮันบยอลว่าน้ำเสียงจริงพร้อมหันมาส่งยิ้มละมุนใก้เมเบลได้อุ่นใจ เมเบลที่รับรู้ถึงความจริงจังในแววตาของฮันบยอลก็รู้สึกชื้นใจขึ้นมา แม้จะยังติดใจกับประโยคของแจมินก็ตาม 
"เอ่อ..สวัสดีค่ะคุณแจมิน นั่งตั้งนานแล้วชั้น ยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ชั้นเมเบลค่ะ" 
เมเบลได้เวลาแนะนำตัวก็พูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม 
"จ้ะ เรียกชั้นว่าพี่เเจมิน ก็ได้นะ คือ ชั้นจะเข้ามาเรียนต่อที่นี่น่ะ น่าจะห้องเดียวกันกับบยอลนะ" 
แจมินที่ตอนแรกรู้สึกว่าโดนหักหน้าจากฮันบยอล.ก็รู้สึกเฟลไม่น้อย แต่ทำไงได้ล่ะ เราเป็นคนเลือกที่จะเดินจากไปแล้วนี่นา แต่กลับมาครั้งนี้ก็เพื่อกลับมาหาฮันบยอลอีกครั้ง แม้ฮันบยอลจะมีแฟนเป็นเด็กคนนี้ แต่แจมินไม่เชื่อหรอกว่า ฮันบยอลจะรักใครอื่นได้นอกจากตนอีก แจมินเชื่อว่าอย่างงั้น และยังไงครั้งนี้ทุกอย่างจะต้องเป็นเหมือนเดิมไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร 
 
"ห..ห้องเดียวกันหรอ'' เมเบลเริ่มมีรางสังหรว่ามันจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นอีกแน่ๆ 
 
"ใช่ เดี๋ยว พรุ่งนี้ชั้นก็เริ่มเรียนแล้ว ชั้นทำเรื่องตั้งแต่ที่รู้ว่าป๊าจะย้ายมาดูงานที่นี่น่ะ อยู่ฝรั่งเศษ ชั้นคิดถึงบยอลมากเลยล่ะ" 
ประโยคแรกแจมินพูดกับเมเบลแต่ท้ายประโยคกลับส่งสายตาหวานเชื่อมไปทางฮันบยอล 
แจมินนร่แหละแฟนคนแรกของฮันบยอลที่ทิ้งไปเพราะต้องตามพ่อไปฝรั่งเศษเธอเลือกอยู่ได้แต่เธอกลับไม่ทำ 
 
 
เมเบลฝืนยิ้มแกนๆ เจอศึกหนัก แล้ว อย่าเป็นนางเอกสิ นี่ฮันบยอลของชั้น ไอกลัวก็กลัวนะ แต่ไม่นอมหรอก เว้ย!!!!
 
"เธอมีเรื่องแค่นี้หรอ งั้นผมขอตัว" ฮันบยอลตัดประโยคอย่างไร้เยื่อใย พร้อมควักเงินค่าของที่เป็นส่วนของตนกับเมเบลแล้วหยิบกระเป๋า นร.ของคนรักขึ้นสะพาย กับจูงมือเมเบลให้เตรียมจะเดินออก
"เดี๋ยวสิ บยอลเรายังคิดถึงเธอตลอดนะ แล้วบีทของเราล่ะ เธอทิ้งไปแล้วหรอบยอล" แจมินกล่าวน้ำเสียงน้อยใจ เมื่อมีที่คอฮันบยอลมันก็มีบีทอันใหม่ที่ไม่ใช่ของตนคาดไว้ เมเบลหันมองบีทของฮันบยอลถามที่แจมินพูด ก็เจออันที่ตนซื้อ หึ ที่แท้ก็ของแจมินนี่เอง
"ผมทิ้งไปล่ะ " จบประโยคก็เดินออกไปอย่างไม่หันกลับมามอง 
ที่ให้แจมินนั่งกัดเคี้ยวเขี้ยวฟันในร้าน มันพึ่งเริ่มเท่านั้น
.
.
.
.
.
.
.
.
เรื่องที่จะตัดแล้วก็ต้องตัดให้ขาดอย่าหวั่นไหวเพียงแค่ลมปากของ ผญ.คนนั้น คนข้างตัวสำคัญที่สุด รักแรก รักสุดท้าย .ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงได้ 
 
แต่เมื่อผมหันไปมองเด็กแสบข้างๆที่สีหน้าไร้อารมณ์ก็รู้สึกไม่ดีที่ทำให้เด็กแสบดูไม่ร่าเริงเอาซะเลย คิดมากอะไรกันนะ 
 
"อยากกินอะไรมั้ย พับบิงซู ต้อก หรือเค้ก ไม่เอาร้านเดิมนะ เอ้อ หรือ ไอศกรีมดี" ฮันบยอลสรรหาสารพัดของโปรดของเมเบลมาล่อให้เด็กน้อยยิ้ม แต่กลับกลายเป็นว่า เมเบลเพียงแค่ส่ายหน้าแล้วก้มหน้าก้มตาเดินเหมือนเดิม 
''ไม่อยากินไรเลยหรอ ไปเซ็นเตอร์มั้ย พี่พาไปเล่นเกม อย่าทำหน้างี้สิ" ฮันบยอลก็ยังไม่ล่มเลิกความตั้งใจ 
เมเบลหันไปมองคนข้างกายที่ทำหน้าหล่อซึ่งอย่างกับคนละคนในร้านคอฟฟี่ช้อปเมื่อกี้ด้วยสายตาเรียบเฉยแล้วส่ายหน้าก่อนจะเดินนำหน้า 
ถึงท่าทางจะดูไม่สนใจหล่อน แต่ก็อดที่จะกลัวไม่ได้ 
"เห...นี่เด็กแสบของพี่พูดไม่ได้แล้วหรอเนี่ย" ฮันบยอลแกล้งพูดน้ำเสียงติดตลก 
"พี่!!!" เมเบลทนลูกตื้อของแฟนหนุ่มไม่ไหวขึ้นเสียงใส่อย่างหงุดหงิดใจ 
"ครับเมเบล" ฮันบยอลที่เดินหยึดยืนอยู่ข้างหน้าด็กล่าวพลางส่งยิ้มละลายมาให้ 
"...." เมเบลก้มหน้า ริมฝีปากบางเม้มแน่น หัวคิ้วขมวดมุ่น เข้าหากันอย่างจิตตก 
ฮันบยอลก็รอฟังเมเบลพูดอย่างตั้งใจ 
"เค้ากลัว" เมเบลเงยหน้าขึ้นมาสบตาคม กล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แววตากลมโตเเสดงออกอย่าชัดเจนว่ากังวลแค่ไหน แต่คิ้วยังคงขมวดติดอยู่
ก็อย่างที่บอกเก่งทุกเรื่องแต่เราอ่อนไหวเรื่องความรักนะ ถึงจะไม่ยอมก็เถอะ 
"มันจะไม่มีอะไร....เชื่อบยอลนะครับ" ฮันบยอลกล่าวเสียงทุ้มนุ่มน่าฟังแต่แววตากลับแฝงความจริงใจและจริงจังเอาไว้  เพื่อหวังปลอบประโลมความวิตกกังวลของเมเบล 
มือหนาก็เลื่อนขึ้นไปนวดระหว่างหัวคิ้วเพื่อให้หายขมวดอย่างเบามือ
 
เห็นมั้ยครับ เด็กแสบผมคิดมาก นี่แค่วันแรกเองนะ 
 
"แต่เค้าบอกว่า เค้าคิดถึงบยอลนะ แถมยังอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมด้วยอ่ะ" เมื่อได้รับความอ่อนโยน เมเบลก็พรั่งพรูเรื่องที่ฟังมาระบายให้ฮันบยอลรับรู้ 
รับรู้ถึงความจริงตังที่อีกคนส่งมาแต่ก็อดไม่ได้ 
"เมเบลจะใส่ใจทำไม บยอลยังไม่สนใจเลยนะ" 
"ก็มันอดจะรู้สึก ไม่ได้ นั่นแฟนคนแรกของบยอลนะ" 
"......" 
ฮันบยอลที่เงียบไปเมเบลก็คิดว่าตนคงพูดอะไรไม่เข้าหูแน่ จึงก้มหน้าเบะปาก
"......"
.
.
.
"แต่คนนี้รักแรกนะครับ รักสุดท้ายด้วย เจ้าชายรักเจ้าหญิงคนเดียวเท่านั้น" ฮันบยอลเอ่ยพร้อมระบายยิ้มออกมา แล้วจับใบหน้าหวานให้สบตาตัวเองเพื่อดูความจริงในดวงตานี้ เมเบลหน้าร้อนฉ่า เส้นเลือดมารวมตัวกันอยู่ที่แก้มทั้งสองทำเอาขึ้นสีเด่นชัด แม้ในยามนี้ที่พระอาทิตย์กำลังลาลับขอบฟ้าก็ไม่อาจบดบังใบหน้าแดงๆของเมเบลได้เลย 
"เชื่อรึเปล่า" ฮันบยอลถามพลางเอาหน้าผากลงมาแตะพร้อมกับปลายจมูกทั้งสองชนกัน 
"เชื่อสิ...งับ!" เมเบลตอบเขินพร้อมงับปลายจมูกคนรักเบาๆ บังอาจมาทำให้เขิน 
"เด็กแสบ...ยังไม่โดนลงโทษเลยนะ" ฮันบยอลว่ากลั้วหัวเราะ ก็น่ารักอย่างงี้จะให้ไปหาคนอื่นอีกทำไม 
"ลงโทษงั้นหรอ  เบลว่าบยอลมากกว่าที่จะต้องโดน ให้คนอื่นมากอดได้ไงกันห้ะ!" ว่าจบเมเบลก็พุ่งกระโดดถาตัวใส่ฮันบยอลอย่างเต็มรัก ต้องลบรอยยัยนั่นให้หมด 
"นี่ ลบรอยยัยนั่นออกให้หมดเลย" เมเบลว่าพลางใช้มือปัดป่ายทั่วตัวฮันบยอล เท่ากับตอนนี้เมเบลอยู่ในท่าเหมือนเด็กที่เวลาพ่อแม่ขาเรียวเกี่ยวเอวสอบไว้ส่วนมือก็ยุกยิกไปมา 
"ถ้าพี่รับเราไม่ไหว มีหวังเราได้ลงไปนอนเจ็บที่พื้นแน่ "  
"ถ้าพี่ไม่รับเค้านะ เค้าคงจะเจ็บแล้วก็คงเสียใจมาก" เมเบลว่าเอาหน้าเกยบนไหล่กว้าง 
"หือ อย่าเข้าโหมดซึมสิครับ พี่ว่าเย็นแล้วกลับบ้านกันดีกว่า เดี๋ยววันนี้พี่จะโชว์ฝีมือทำอาหารให้เราทานเอง เอ้อ แล้วนี้จะให้พี่อุ้มเบลกลับบ้านหรอครับ" 
ฮันบยอลเอ่ยถาม 
"เห้ย! ไม่ต้องเลย แล้วนี่ที่พูดอย่าลืมนะ เบลจะนั่งรอกินอย่างเดียวเลยคอยดู" เมเบลเด้งตัวลงทันที พร้อมเอ่ยถามอีกฝ่าย 
"แน่นอน คนแรกที่จะได้ชิมฝีมือพี่" 
"หนูทดลองรึเปล่าเนี่ย" 
"คอยดูและกัน" 
 
เมื่อจบประโยคคู่รักก็เดินหยอกล้อเล่นกันไปเหมือนลืมเรื่องขุ่นมัวอย่างไงอย่างงั้น 
 
แจมินเรามาลองกันสักตั้งสิ 
 
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
>>>>>>>เม้นเถอะนะ พลีส ฮ่าๆๆๆ<<<<<<<<