Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

ช่วงบ่ายของการเรียนคาบนี่เป็นคาบชวนง่วงสุดๆไปเลย คาบวัฒนธรรมครูท่านเปิดเป็นคลิปเสียงยานๆ ส่วนนักเรียนอย่างเราก็นั่งฟังไปบางคนตั้งใจเรียนก็จดกันส่วบางส่วนก็จะฟุบหลับสัปปะหงก เอาตรงๆนะ เราอยู่ในส่วนบางส่วนอ่ะ คือ มันไม่ไหวเลยแอร์ฉ่ำหน่อยพร้อมคลิปเสียงก็คิดซะว่าเพลงกล่อมและกัน เอางี้ เราให้เวลาอาจารย์5วินะ ถ้ายังไม่ปิดคลิปอะไรนั่น นักเรียนทุนคนนี้จะหลับจริงๆด้วย เอาสิเราเรียนได้อ่ะวิชานี้ง่ายมาก มานับถอยหลังเลย 

5

 

4

 

3

 

2

 

"อลิซ!!!" เสียงแหลมๆ ของอาจารย์ยุนโซดังขึ้นหน้าห้อง เราสะดุ้งนะ แต่เรารีบปรับสีหน้าลุกยืนอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนยืนก็ไม่วายมีสายตาปีศาจมองมาตลอด คงไม่ต้องบอกนะว่าใคร

 

"ค..ค่ะอาจารย์" เห้ยอาจารย์เห็นเราเคลิ้มป่าวว่ะ วิ่งรอบสนามไม่เอานะ 

 

"เอาแผนการสอนไปให้อาจารย์นัมจู ที่ตึกนู้นที " อาจารย์กวักมือพร้อมยื่นแฟ้มให้ อลิซรับมองก่อนตอบรับแล้วเดินออกไปด้วยใบหน้าเบิกบาน ส่วนไอปีศาจนี่ส่งสายตาจิกกัดมาเต็มที่ 

ทำไมถึงเบิกบานหรอ ก็คาบนี่เป็นคาบของอาจารย์นัมจู แล้วอาจารย์นัมจูเนี่ยก็เป็นอาจารย์ประจำชั้นของห้องโฮวอนไง หึๆๆ ก็ฟินไปดิจากหลับเรานี่ตื่นเลย  ไปดูหน้าซะหน่อย คิดถึง...

.

.

.

.

.

โห ทำไมยิ่งใกล้ถึงห้องเสียงมันดูดังๆอาจารย์เค้าก็ไม่ได้ใจดีถึงปล่อยให้ห้องเสียงดังนี่นา หรือว่าห้องตัวเองจะใจดีหว่า 

 

พอเดินมาถึงห้องคือ....

 

"ขอโทษ...อ้าวไม่อยู่" อลิซกอดแฟ้มยื่นหน้าเข้าไปก็ไม่เจออาจารย์สรุปคือไม่อยู่ แต่คนที่อยู่นี่ดิฟินกว่า แต่แหม่...นั่งเป็นกลุ่มเลยง่ะ คือคนที่ชื่อว่าแฟนเราก็อยู่นี่หว่า ดันลืมอีก มาทั้งแก๊งค์จย้า 

 

"อลิซ มาทำอะไรครับ" จีโฮเป็นคนแรกที่ถามพร้อมลุกออกมาหา 

โฮวอนก็มองดูเงียบๆแม้ในใจอยากคุยจะแย่ 

"นี่อ่ะ คืออาจารย์ยุนโซให้เอาแผนการสอนมาให้อาจารย์พี่อ่ะ" อลิซก็ว่าพยายามมองเข้าไปในห้องที่ตอนนี้จีโฮยืนบังปิดประตูพอดี 

"มองหาใครหรอ" จีโฮเอ่ยถามพลางเลิกคิ้วข้างนึง

"ห้ะ...ปะ เปล่าๆ" อลิซรีบโบกมือไปมาจนลืมว่าถือแฟ้มอยู่ แฟ้มจึงหล่นลงพื้น 

ทั้งคู่นั่งลงเก็บพร้อมกันเลย 

 

โป้ก!!!!

 

"อ๋อย..เจ็บอ่ะพี่จีโฮโขกหัวอลิซทำไม" อลิซว่าลูบหัว

"เห้ย พี่ขอโทษใ เจ็บมั้ยไหนดูซิ" จีโฮตั้งท่าจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แต่มันเหมือนจะใกล้มากไปภาพที่ตนเองจูบกับโฮวอนไหลเข้ามาทำให้อลิซกระตุกไปแป้ปนึงก่อนมือจะผลักหน้าอกจีโฮออก ไม่รูู้ว่าผลักทำไม รู้แต่มันไม่ใช่อ่ะ 

 

"อลิซ เป็นอะไรครับ พี่แค่จะดูเองนะว่าปูดรึเปล่า" จีโฮกล่าวน้ำเสียงติดจะน้อยใจ ที่ตนเองลงไปนั่งจุมปุ้กอยู่ที่พื้น 

อลิซที่เห็นอย่างงั้นก็เริ่มรู้สึกผิดว่าตัวเองผลักแรงไปแน่ 

"อลิซขอโทษค่ะ มาค่ะ อลิซช่วย" อลิซว่าส่งมือไปให้จีโฮจับ โดยลืมสายตาที่คมเฉยถอดแบบพี่ชายที่มองมาทางตน 

"แรงเยอะจริงนะเรา" เมื่อลุกยืนกันแล้วจีโฮก็อดที่จะค่อนขอดแฟนสาวไม่ได้ 

 

"เบาๆหน่อย ใน ร.ร นะครับ คุณ" เสียงแขวะดังมาจากหลังห้อง จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่จุนโฮ เมื่อมี1ก็ต้องมี2

"เห็นมั้ยครับ ว่าเพื่อน ตาร้อนไปหมดแล้ว ไอจีโฮ เยอะนะ มีแฟนเเล้วขยันสวีท เดี๋ยวทิ่มแม่ง เห็นใจคนโสดอย่างกูบ้าง" ตามมาด้วยคุณคยองโฮ 

จีโฮหันไปหัวเราะพร้อมด่ากลับไปเบาๆซึ่งต่างจากอลิซเมื่อหันไปก็เตอสายตาเรียบๆ มองมา เหมือนมันไม่แสดงออกว่าเป็นอะไรแต่อลิซก็รู้สึกไม่เป็นตัวเองอยู่ดี รู้สึกไม่โอเครเลย

"หาแฟนสิ พวกมึง หาให้ดีๆนะ หาให้ที่เรารักเค้า แล้วเค้าก็ต้องรักเราด้วย" อยู่ดีๆ ประโยคนี่ก็หลุดออกมาจากจีโฮด้วยน้ำเสียงที่ไม่ฉายแววตลกขบขันแต่มันดูจริงจัง จนอลิซต้องหันไปมอง คำพูดแปลกๆเนาะ 

"นั่น อาจารย์มาแล้ว งั้นเดี๋ยวอลิซเอานี่ไปให้ อาจารย์แล้วกลับห้องก่อนนะพี่จีโฮ" 

"ครับ เดี๋ยวเย็นนี้พี่ไปส่งบ้านแล้วกัน ไม่มีซ้อมดนตรี" 

อลิซพยักหน้าเข้าใจแล้ววิ่งไปหาอาจารย์ก่อนจะวิ่งกลับตึกเรียน 

.

.

.

.

.

.

.

.

"นี่ คุณเมเบลสนใจเรียนบ้างสิ" เสียงเตือนๆเบาๆจากคอปเตอร์

"เออๆ รู้แล้ว แกจดเผื่อชั้นด้วย แป้ปเดียวเอง''

 

คอปเตอร์ส่ายหน้าเอือมระอาแล้วก็สนใจหัวข้อบนกระดานต่อ 

 

 

P. HANBYEOL  :  เอาแต่คุย ไม่ยอมเรียน เสียดายทุน ร.ร 

 

MEBELLL : คุยกับพี่สนุกกว่า แล้วอีกอย่างวิชานี่ง่าย เบลทำได้  แถมมีคนจดให้แล้ว 

 

P. HANBYEOL :  หึ เก่งจริงๆเลย แล้วใครจดให้ 

 

MEBELLL : คอปเตอร์ค่ะ 

 

P. HANBYEOL :  บังคับเพื่อนรึเปล่าเรา 

 

เมเบลหันไปมองเสี้ยวหน้าเพื่อนรัก ที่ตอนนี้ขมวดมุ่น .พอดีกับมันหันมาส่งสายตาคาดโทษให้จนเมเบลยิ้มแหย๋ๆ

 

MEBELLL:  เปล่าซะหน่อย พี่คิดว่าเบลจะเผด็จการเหมือนพี่หรอไงกัน 

 

P. HANBYEOL:  ตัวแสบว่าพี่นะ เดี๋ยวเย็นนี้พี่จะลงโทษ ตอนนี้เรียนก่อนนะครับ แล้วเดี๋ยวเย็นเจอกันตัวแสบ

 

เมเบลอมยิ้มกับข้อความก่อนจะออกจาโปรแกรมแชทแล้วตั้งใจเรียน 

 

.

.

.

.

.

-เลิกเรียน-

 

" อลิซซซซซซซ" เมเบลตะโกนเรียกเพื่อนตัวเองที่ตอนนี้กำลังเดินออกจากห้องเรียน 

 

"ไง ล่ะ คอปเตอร์ไปแล้วอ๋อ" 

"ไปแล้ว .แล้วนี่กลับไง พี่จีโฮไปส่งหรือเดินกลับเอง หรือแกจะกลับกับชั้นก็ได้นะ" เมเบลเอ่ยถาม

"พี่จีโฮไปส่ง" อลิซตอบสีหน้าเอื่อยๆ 

"จะเป็นอย่างนี้ไปถึงเมื่อไหร่ มีความสุขหรอไง" 

"ชั้นไม่รู้ ชั้นไม่กล้าขอเลิกพี่เค้าว่ะ จะให้ขอเลิกเพราะบอกว่า ชั้นรักโฮวอนงั้นหรอ ไอเบลแกว่าชั้นไม่ดูแย่หรอไง"

อลิซก็เหนื่อยนะ เฮ้อออออ ทำไงดี 

"อันนั้น ก็ใช่ แต่ชั้นไม่อยากให้แกเป็นแบบนี้เลย อีกอย่างนี่ก็ใกล้สอบแล้วด้วย ชั้นอยากให้สมองแกแฮปปี้ไม่เครียดก่อนสอบอ่ะ" 

"เหมือนจะไม่ค่อยเกี่ยวกันเลยนะ เอ้า นั่นแฟนแกมาแล้ว'' อลิซพยักเพยิดหน้าไปด้านหลังก็เจอร่างสูง ใหญ่ของคนรักเดินมาแบบเท่ห์ระเบิด สูทพลาดบนบ่ากว้างหนึ่งมือล้วงกระเป๋าอีกหนึ่งมือก็จับสูทที่พลาดบ่าไว้ 

ชั้นแอบเห็นนะว่าสาวๆพวกนนั้นกรี้ดใหญ่ เสียใจ ของชั้นเว้ย .ฮ่าๆๆๆๆ 

 

"แหม่ มาซะหล่อเชียวนะคุณ" อลิซอดที่จะแซวไม่ได้ 

"แน่นอน หึ ของแกก็วิ่งมานู้น " 

"สวัสดีครับ พี่ฮันบยอล  อลิซรอนานมั้ย" อลิซส่ายหน้าเป็นคำตอบก่อนจะเดินออกไป โดยที่จีโฮถือโอกาสกอบกุมมือบางไปด้วย 

เมเบลบ้ายบายเพื่อนรัก ก่อนจะหันมองคนหล่อข้างๆกายที่ยืนตีหน้านิ่งอยู่ 

"กลับบ้านกัน วันนี้พี่ต้องลงโทษเด็กแสบ" ฮันบยอลว่าเสียงนิ่งแล้วฉวยเอามือนุ่มไปกุม 

"ลงโทษอะไร มั่วเหอะ" เมเบลมุ้ยหน้าใส่ 

"เด็กแสบครับ"

"ก็ไม่ใช่เค้านี่" 

"เดี๋ยวก็รู้.." คราวนี้ฮันบยอลว่าพลยิ้มเจ้าเล่ห์ จนเมเบลอดไม่ได้ที่จะส่งค้อนให้ 

 

ตือดึ้ง~~

 

JONGBAE: เธอมาแล้ว

 

เมเบลหยิบโทรศัพท์ ขึ้นมาดูปรากฎข้อความจองเบ อะไรคือ 'เธอมาแล้ว' งง ฮันบยอลอดไม่ได้ที่จะยื่นหน้าเข้าไปดู เมื่อรูว่าข้อความเข้าไปใคร ก็เปลี่ยนสีหน้าบึ้งตึงทันที 

 

"ยังคุยกับมันอีก" เสียงเข้มเอ่ยขึ้น เมเบลเก็บโทรศัพท์ใหส่กระเป๋าเหมือนเดิมก่อนจะหันมองคนหน้าบูด 

"ไม่ได้คุยนะ แค่อ่านเฉยๆ อีกอย่างไม่ได้คุยมาตั้งนานเเล้ว" เมเบลว่าพลางยิ้ทแผล่ อะไรพี่แกจะขี้หึงขนาดนั้น แต่อยากจะบอกว่าเราก็ดีใจนะ ที่พี่เค้าดูใส่ใจเราสนใจ หวงด้วย 

"ให้จริงเถอะ เรากำลังทำให้พี่กลายเป็นเด็กๆนะรู้รึเปล่า"  ฮํนบยอลว่า 

"ทำไมอ่ะค่ะ"เมเบลเอียงคอถามมองตาแป๋ว

"เพราะ พี่กลายเป็นด็กขี้หวงน่ะสิ หวงมาก มากยิ่งกว่าหุ่นยนต์อัดเสียงอีกนะ รู้มั้ยครับ"  คราวนี้ฮันบยอลว่าน้ำเสียงจริงจัง แต่เมเบลนี่หน้าแดงด้วยความเขินไปแล้ว

"ดีใจจังที่พี่หวง แต่ว่าพี่ไม่ต้องกลัวหรอกนะ เพราะพี่...." 

.

.

.

.

.

"ฮันบยอล"  

น้ำเสียงนี่ ไม่ทันที่จะได้คิดอะไร ผญ.ร่างเล็กผิวขาวผมสั้นน่ารักก็วิ่งแทรกกลางมาระหว่างเมเบลและฮันบยอล เข้ามากระโดดกอดฮันบยอลแน่น ด้วยความคิดถึง ฮันบยอลยืนแข็งทื่อ สมองกำลังประมวลภาพ เธอกลับมา กลับมาทำไมกัน มันสายไปแล้ว 

 

 

เมเบลยืนมองด้วยสายตางงแต่กลับรู้สึกเจ็บแวดที่ใจโดยมิทรทบสาเหตุ รู้สึกมันชาๆ นี่รึเปล่า ที่จองเบส่งข้อความมาบอกว่า เธอมาแล้ว นี่รึเปล่า ที่นาบีบอกเจ้าของเค้าจะมาทวงนี่งั้นหรอ ไม่ใช่สิ ไม่เอา 

 

♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣

 

 

 TALK:  ให้กำลังใจเราโดยการเม้นเนาะ 

1เม้น =50(เราให้50เลยเพราะมันมากล้นจริงๆ) กำลังใจ

เพราะฉะนั้นก็ เม้นสิรอไร ฮ่าๆๆๆแต่เอาเถอะแค่มีคนเข้ามาอ่านกันเราก็ดีใจแล้ว  :)  

ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะ_/\_