Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

 

 

           'แม่มมมมมมมมมมม' 

 

เสียงโฮวอนร้องเรียกแม่ตัวเองลั่นโทรศัพท์ ตอนนี้โฮวอนขึ้นมานั่งสงบสติอารมณ์บนห้องนอน ก็เพราะทันทีที่ปล่อยอลิซจากอ้อมกอดไอจีโฮก็เข้ามา แหม่...ยังกะมีคนให้คิวนะมึง เอาตรงๆนะผมรู้ ทำงี้มันก็ไม่ดีไม่ดีมากๆเลยล่ะ แต่คือ....จะทำไงดี ผมก็ไม่โอเครแล้วล่ะถ้าเรื่องมันจะเป็นอย่างงี้ 

'ตัวกับหัวใจจะอยู่แยกกันได้ไงครับ'เชดดดดดด คิดได้นะมึงโฮวอน ไม่ได้ครับเรื่องนี้ต้องถึงหูคุณโซวอนและมายไอดอล พี่ฮันบยอล แต่เอ้....ฟรือเรื่องนี้ผมต้องคิดเองหว่า ไม่ได้ๆ แต่ตอนนี้ผมควรจะใจเย็นๆก่อนดีกว่า แต่ อ่าาาาาา เมื่อนึกถึงตอนที่เราจูบกัน อื้อหือ ผมจูบครับผมจูบอลิซ คือไม่รู้เพราะครีมมัรหวานนุ่มหรือริมฝีปากที่คอยเอาแต่เถียงผมกันแน่ อ้ากกกก เขินครับ....กร้ากกกกก 

 

'ว่าไงคุณลูกชาย โวยวายทำไมค่ะ' 

โซวอนที่ได้ยินเสียงลูกชายแหกปากจนตนต้องยกโทรศัพท์ออกจากหู 

 

'ผมไม่รู้อ่าา คือผมไม่โอเครเลยที่เห็นสองคนนั้นอยู่ด้วยกัน'

 

โซวอนที่ได้ฟังลูกชายพูดประโยคนี้ออกมา ก็ขำเบาๆ หึ ไอตัวดี 'หึง' เค้าสิท่า เป็นไงล่ะเล่นตัวดีนัก 

 

'แม่ขำอะไร'

โฮวอนถามแม่ตัวเองเสียงขุ่น 

 

'เปล่าจ้ะ หึงเค้า หรอโฮวอน' 

 

'ห้ะ!!!!! หึง ตลกน่ะแม่'

 

'ไม่ตลกหรอก อาการที่ลูกเป็นนี่แหละเรียกว่าหึง' 

 

'ผมเนี่ยนะ..'

 

'ใช่จ้ะ'

 

'อ่ะ งั้นผมยอมรับก็ได้'

 

'โอเคร แล้วนี่โทรมาหาแม่มีเรื่องแค่นี้หรอเรา มีอะไรจะปรึกษาอีกรึเปล่าล่ะ'

 

'ผม เฮ้อออออ จะทำไงดีฮะแม่'

 

'เป็นไงล่ะ เล่นตัวดีนัก พอเค้าไปมีคนอื่นก็มานั่งเป็นทุกข์'

 

'เห..แม่พูดงี้แม่รู้หรอ ว่าเธอชอบผมตั้งแต่แรก'

 

'ใช่ แม่รู้แม่เป็น ผู้หญิงแม่ดูออกนะ ทั้งเมเบลทั้งอลิซเลยนั่นแหละ ไม่งั้นแม่จะให้เค้าสองคนกลับบ้านพร้อมเราทำไม'

 

อืมมมมม ก็น่าคิดเนาะ ผมนี่นะ ถ้าเธอไม่มีแฟนผมจะรู้สึกตัวไม่นะ 

 

'โหหหห แม่นี่รู้ทุกอย่างเลยนะฮะ  แล้วผมจะทำไงดีๆ'

 

'ใช้หัวใจคิดนะ แม่คงช่วยอะไรมากกว่านี้ไม่ได้หรอกนะ เพราะแม่อุส่าห์เปิดโอกาสให้เราหมดแล้ว' 

 

'ฮะ...ผมรู้ คราวนี้หัวใจผมคงทำงานหนักแล้วล่ะ งั้นไม่รบกวนแล้วน้า แค่นี้แหละฮะ รักแม่นะ' 

 

สายถูกตัดไปแล้วพร้อมกับโฮวอนที่นั่งขยี้หัวตัวเองอยู่ ใช้หัวใจๆๆๆ คิดสิๆๆๆๆๆ โอ้ยยยยยยย ดีนะที่ไม่ได้บอกแม่เรื่อง จูบ คิดแล้วปวดใจ...เอาว่ะลงไปสู้ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย 

.

.

.

.

.

.

โฮวอนลงมาข้างล่างก็เจออลิซกับจีโฮยืนช่วยกันตัดแบ่งเป็นชิ้น โว้ะ! มันชั่งดูมุ้งมิ้งอะไรขนาดนี้ว่ะ 

 

"เสร็จยังอ่ะ ชั้นน่ะอยากจะกินฝีมือของคนขี้อวดจะแย่"

ว่าแล้วก็ขอขัดจังหวะหวานหน่อย ชิชะ!

 

"ปากนายนี่นะ.." อลิซเผลอลืมตัวพูดถึงปากก็หยึดพูดไปจนโฮวอนต้องยักคิ้วแล้วส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้ 

"...มันหวานป้ะล่ะ..." โฮวอนพูดแบบลืมไปเลยว่าแฟนเค้าอยู่ 

 

จีโฮมองสองคนด้วยสายตาที่ยากจะอ่านออก 

 

"อะไรกัน คุยอะไรกัน" จนต้องเอ่ยขัดประโยคแปลกๆ 

"ก็เปล่า...กูหมายถึงเครปนี่มันหวานไง " โฮวอนว่าเดินมาตบบ่าเพื่อนแล้วเปิดตู้เย็นดื่มน้ำ 

"ใช่ๆ อ่ะนี่ชิ้นนี้ของพี่จีโฮนะ" อลิซรีบเปลี่ยนเรื่องพลางเลื่อนจากเครปเค้กให้จีโฮ ที่มีน้ำซอสสตอเบอร์รี่ราดอยู่ 

"น่ากินนะเนี่ย....ไหนเราป้อนพี่หน่อยสิ" จีโฮว่าพลางบีบจมูกอลิซเล่น .ทำเอาโฮวอนกำแก้วแน่น แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกไป ส่วนอลิซก็มีแวบนึงที่หันไปมองโฮวอนแบบไม่ทราบสาเหตุ 

"เร็วสิครับ พี่รออยู่นะ"

"ค่ะๆ" อลิซตักเครปเค้กพอดีคำขึ้นมาป้อนจีโฮพร้อมหลบสายตา 

"อร่อยนะ เปิดร้านได้เลยแหละ" 

"โอ้โห ขนาดนั้นเลย" 

"ฮ่าๆๆ จริงๆพี่พูดเล่น"

"อ้าว ตลกหรอพี่จีโฮ" อลิซค้อนขวับเข้าให้ 

"ล้อเล่น แหม่โหดจริงๆแฟนใคร" จีโฮยีผมอลิซด้วยความหมั่นเขี้ยวไปทีนึง 

 

เห้ย เฮลโหลลลลล โฮวอนยังอยู่นะ อายูเรดี้.....วอทซับ เห็นกูม้ายยยยยยยย ไม่ได้ล่ะป่วนแม่งเลย 

 

"แล้วชิ้นของชั้นล่ะ"

โฮวอนเอ่ยขัดควาทฟินระดับสิบของไอ้นักร้องนำเพื่อนตนเอง 

"นู้นไง มึงหยิบแดกเองไปดิ ขัดจังหวะจริงๆเลยว่ะ" จีโฮว่าเสียงกวนๆ 

"เอ่อ...อ่านี้ของนาย นายจะราดอะไรป้ะ" อลิซก็น่ารักจริงงงงง

"เธอชอบกินอะไรล่ะ" 

อลิซเอียงคอสงสัย จีโฮก็เริ่มอออกสีหน้า 

"คือ ชั้นอยากลองกินสูตรเธอไง"

"อ๋อ...ซอสชาเขียว"

"เอ้อๆ เอาแบบเธอเลย" 

อลิซก็พยักหน้ารับแล้วทำตามที่บอก ทุกอย่างอยู่ในสายตาของจีโฮทั้งหมด ไอวอนเอ้ยยยยยยยย เดี๋ยวมึงรู้

 

      >>>>>>>>>>>>>>  ต่อ<<<<<

 

หลังจากผ่านการสกัดกั้นขัดกันเองกวนกันเองระหว่างจีโฮเเละโฮวอนขณะกินเครปเค้ก อลิซที่มึนงงกันสถานการณ์ ช่วงนั้น คืออะไรว่ะ โฮวอนลุกมาเจ๊าะแจ๊ะกวนเราแบบน่ารัก คืออะไรรับไม่ทันหัวใจเต้นหนักหน่วง .จีโฮก็ลุขึ้นมากันท่าสุดติ่งไปเลย เฮ้อออออ พอมาถึงเรื่องนี้หน้าก็เริ่ม ร้อนๆ อีกแล้ว อ่าาาา จูบกัน สัมผัสมันยังติดอยู่ที่ริมฝีปากเราอยู่เลย 

เรารู้เราผิด ทำงี้มันเหมือนนอกใจคนรักก็ไม่ปาน แต่เราห้ามใจไม่ได้อ่ะเรารักเค้า .แต่ที่อยากรู้คือ จูบเราเพราะอะไร?

 

ทั้งสามมานั่งจุมปุ้กอยู่ที่ห้องนั่งเล่น อลิซจีโฮ นั่งเลนคอนโดไม้อยู่ที่พื้นบนโต๊ะกระจกเตี้ย แผ่นหลังอลิซก็พิงกับช่วงล่างของโซฟา จีโฮก็นั่งฝั่งตรงข้าม ส่วนคุณส่วนเกิน ก็นั่งอยู่บนโซฟาเพียงผู้เดียว ทำท่าทีเป็นเล่นไอแพด คือ บังหน้าอ่ะ เอาตรงๆผมเนี่ย อยากเสือกมาก แต่หาช่วงไม่ได้ 

 

โครม!!!

 

"เห้ย ล้มอีกแล้วนะ อะไรกันเนี่ย" อลิซเหวอย่างหงุดหงิด เมื่อไอคอนโดไม้มันล้มอีกแล้วเมื่อมาถึงตาตนเอง นี่เล่นมาสี่รอบแล้วนะยังยังไม่ชนะเลน จีโฮขำกับใบหน้าบูดบึ้งของคนรัก 

"แพ้ก็ต้องกิน เราตั้งกฎนี่เองนะ" จีโฮว่ายิ้มขำยิ่นแก้วน้ำให้อลิซ 

"ไม่เอาแล้ว อลิซกินน้ำจนท้องจะแตกอยู่แล้วนะพี่จีโฮ" อลิซว่าหน้างอส่ายหน้าพรืดจนผมปลิวตามแรง 

"อื้มมม...งั้นอะไรดีล่ะ เราแพ้ก็ต้องมีลงโทษกันไปตามกฎ" จีโฮทำสีหน้าครุ่นคิด 

.

.

.

ไม่ทันให้คิดนาน 

 

ฟอด~~~~ 

 

จีโฮโน้มหน้าลงมาเร็วฉวนหอมแก้มนุ่มไปฟอดใหญ่ อลิซตกใจตาโตใบหน้าขึ้นสีตามสภาพ แต่ใครจะอึ้งทึ้งโกรธเท่าคนบนโซฟาที่พอสเกมไปตั้งแต่ไอเพื่อนตัวดีมันทำหน้าครุ่นคิดแล้วตาคมน้อนๆได้พี่ชายมามองไปที่หน้าเพื่อนสนิทแบบเรียบๆแต่แฝงไอเย็นเอาไว้จีโฮไม่ทำอะไรเพียงยักคิ้วให้ แล้วสนใจกับแมวน้อยที่เอ๋อหนักไปแล้ว...

 

ทำไมวันนี้มันเปลืองตัว....งื้ออออออ 

 

"อลิซ.." จีโฮว่าโบกมือตรงหน้าอลิซ 

"...." 

"อลิซครับ" อีกครั้งนึง 

"....." 

คือไม่ใช่อะไรนะเราไม้ชอบอ่ะ โฮวอนอยู่ ง้าาาาหุ้ย 

"ยัยเซ่อ!!!!!" เสียงเรียบตะโกนโพล่งขึ้นมา อลิซสะดุ้งก่อนจะหันไปมองคนบนโซฟาที่ส่งสายตาแกนไม่พอใจมาให้ อลิซกรอกตาไปมาก่อนจะหันมามองคนตรงหน้าอีกครั้ง 

"ม...ไม่เล่นแล้วนะ พี่เก็บเองเลย" อลิซว่ารนๆแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ 

หลังจากอลิซเข้าห้องน้ำไปแล้วจีโฮก็เอ่ยคำถามกับจีโฮ

"เมื่อกี้ เป็นไรว่ะ มองหน้ากูซะโหดเชียว ทำท่าอย่างกับหึง กูกับอลิซอย่างงั้นแหละ" จีโฮถามหยั่งเชิงมือก็เก็บแท่งไม้เข้าบล๊อคไป น้ำเสียงไม่มีกวนไม่มีประชดมีแต่เรียบๆ

"เหอะ! กูไม่ได้เป็นไร อะไรทำให้มึงคิดงั้นว่ะ" โฮวอนตอบน้ำเสียงไม่พอใจในช่วงแรกก่อนจะผ่อนให้เป็นปกติ ไอแพดที่ปิดไปแล้วถูกวางลงข้างตัว

"สายตาดิว่ะ ท่าทางของมึง ไอโฮวอน" จีโฮว่าพลางจ้องเข้าไปในดวงตาของเพื่อนสนิทที่คบกันมานาน

"หึ! กูแสดงออกขนาดนั้นเลยดิ" โฮวอนว่าพลางขำในลำคอ

"งั้นมั้ง แต่.." จีโฮว่าเว้นประโยคให้คนฟังได้ลุ้น 

"อะไร อย่าลีลาดิ้" โฮวอนว่าขมวดคิ้ว

"อลิซเป็นแฟนของกู อย่าทำอะไรในส่วนที่ไม่ใช่หน้าที่ของมึง กู คือ คนรัก ของเธอ เข้าใจนะ!" จีโฮพูดน้ำเสียงเด็ดขาดไม่มีเเววล้อเล่น จีโฮพูดสั้นๆ แต่นั่นมันก็ทำให้โฮวอนสะอึกเล็กน้อย แต่ก็เก็บอารมณ์ความรู้สึกได้ดี 

 

"เออ กูก็รู้ แสดงออกขนาดนี้ กูไม่มช่ควายนะเว้ย"

"ก็แค่บอกให้มึงฟัง"

ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบ ปล่อยอารมณ์ความคิดไป จนกระทั่งอลิซออกมาจากห้องน้ำ 

 

"เอ่ออ....ทำไมมันเงียบๆ มีอะไรรึเปล่า" อลิซเอ่ยถามเสียงค่อย เมื่อออกมาเจอบรรยากาศขมุกขมัวโดยรอบ 

"ไม่มีอะไรหรอก เอ้อ พี่ลืมถามไปเลยว่าเมเบลล่ะไปไหน ไม่เห็นเลย พี่ฮันบยอลด้วย" 

"อ้อ ไม่รู้นะ เห็นเมเบลบอกว่าแฟนเค้าไปซ้อมบาสนะ  ส่วนเมเบลก็วิ่งพรวดพราดไปไหนไม่รู้สิ แหะๆ" 

.

.

.

.

"อ้าว...พี่จีโฮ หวัดดีค่ะ โห่ ไอลิซว่าแต่เค้าตัวติดกันแกก็ไม่ใช่ย้อยเลยนะ" น้ำเสียงสดใสแฮปปี้ถูกส่งมาจากคนที่กำลังเดินเข้าบ้านพร้อมกับร่างสูงโปร่งของแฟนหนุ่มที่เดินกุมมือกันมา 

 

"เมเบลครับ.." ฮันบยอลต้องเอ่ยปรามแฟนเด็กตัวเอง เมื่อมองหน้าน้องชาย นี่มันใช่โฮวอนตัวป่วนหรอเนี่ย ทำให้รู้ทันทีว่าต้องมีอะไรแน่ๆ 

 

"ก็แซวเล่นนิดเดียวเองนะ.." เมเบลว่าทะเล้นๆ 

"หวัดดีครับพี่ฮันบยอล เมเบลนี่ พวกเราพึ่งพูดถึงเราเมื่อตะกี้เองนะ" จีโฮเอ่ยทักฮันบยอลพร้อมโค้งหัวทำความเคารพ ฮันบยอลก็พยักหน้ารับเข้าใจ 

"แกมัน ตายยากจริงๆ" อลิซค่อนขอดเพื่อนรักเบาๆ เมเบลมุ้ยหน้าใสเพื่อน 

"โฮวอน..เดี๋ยวตามพี่ขึ้นไปบนห้องหน่อยสิ เอ้อ ส่วนจีโฮเดี๋ยวอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันสิ" ฮันบยอลบอกน้องชายก่อนจะหันไปบอกจีโฮ 

"เอ่อ...งั้นรบกวนด้วยนะครับ" จีโฮว่า

"ส่วนเราน่ะ ถ้าจะขึ้นไปก็ตามขึ้นไปก็ได้นะ" ฮันบยอลว่าเสียงนุ่มกับเมเบล 

"ห้ะ ไม่เอาดีกว่า พี่คุยกับโฮวอนส่วนตัวไปเถอะเดี๋ยวเค้าจะอยู่ข้างล่าง"

อลิซขมวดคิ้วชิดติด อะไรกันความลับหรอเนี่ย 

"งั้นตามใจ"

.

.

.

.

"ไหน เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมหน้านายมันแย่ๆล่ะ" เมื่อเข้ามาในห้องนอนตัวเองแล้วน้องชายก็ตามเข้ามาเรียบร้อยจึงเปิดประเด็น 

"ผมไม่ได้เป็นอะไรหรอกฮะ แต่คิดอะไรนิดหน่อยเอง" โฮวอนว่าเสียงเนืองๆ ผมนั่งคิดถึงคำพูดไอจีโฮอยู่น่ะสิ มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ที่จะเริ่มอะไรแบบที่ใจเราต้องการ 

"มีอะไร พูดมา" ครางนี้ฮันบยอลว่าเสียงเข้ม

".......ผมคงรักอลิซ" โฮวอนเงียบไปครู่ก่อนจะเอ่ย

"พี่รู้.." ฮันบยอลว่าเสียงนิ่ง

"หึ้ พี่รู้งั้นหรอ" 

"ใช่อ่ะดิ แม่โทรมาบอกหมดล่ะ แต่ที่อยากรู้คือทำไมน้องพี่มันไม่อะเริท เหมือนที่แม่บอกเลยว่ะ" ฮันบยอลว่าเมื่อนึกย้อนไป ตอนที่แม่โทรมาคุย 

"พี่บยอล ผมว่ามันยากอ่ะ " โฮวอนว่าสีหน้าหงอยๆ รักแรกคบไม่ได้ป่าวว่ะ 

"ยากอะไร พยายามยัง" ฮันบยอลถามน้องชายที่ตอนนี้ดูไม่มุ้งมั่นเอาซะเลย 

"ก็ยังนะ" โฮวอนเงยหน้าขึ้นมาตอบพี่ชาย

"งั้นก็พยายาม.....นายก็รู้ใช่มั้ยว่าเค้าก็รักเรา" 

คำถามนี่ มันทำให้โฮวอนย้อนนึกไปถึงวันที่อลิซบอกรักเป็นวันที่ตัวเองก็ต่อว่าเธอไม่น้อย 

"เอ่อ....เค้าเคยบอกรักผมนะ แต่พอตกเย็นเค้าก็ไปคบกัยไอจโฮอ่ะ หึ้ย!" เมื่อพูดถึงตรงนี้มันขึ้นครับ

"แล้วนายรู้เหตุผลรึเปล่าล่ะ " ผมรู้นะ เมเบลเค้าก็พูดแบบกลายๆนะแต่ไม่ทั้งหมดเราไม่มีอะไรต้องปิดบัง ผมถามเธอก็ตอบ

"ไม่รู้ฮะ"

"งั้นก็หา หาให้เจอ แล้วก็จะรู้เองนั่นแหละ" 

"แต่ วันนั้นผมต่อว่าเธอแรงอยู่นะ เพราะเธอทำนาบี" โฮวอนเล่าให้พี่ชายฟัง 

ฮันบยอลที่ได้ฟัง ก็อดนึกย้อนไปตอนตัวเองไม่ได้ 

"โฮวอนพี่ก็ไม่รู้หรอกนะ แต่พี่ว่าพี่เชื่อเมเบลนะ เมเบลเค้าเล่าให้พี่ฟังว่า........" ฮึนบยอลเล่าให้น้องชายฟังตั้งแต่เเรก 

"จริงดิพี่.....โห่ผมแย่ชะมัดเลย" โฮวอนหน้าบูดลงทันตา เชื่อมั้ยหรอเชื่อนะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมก็รู้เองแหละว่าท่าที่พี่บยอลพูดเป็นเรื่องจริง ผมคงต้องมองนาบีใหม่ซะเเล้ว 

"อดีตชั่งมันเถอะ ตอนนี้นายควรตามหาหัวใจตัวเองที่ตอนนี้มันไปอยู่ที่คนอื่นกลับมาให้ได้ แล้วก็อย่าทำหน้าเหมือนคนขี้แพ้" ฮันบยอลว่าเสียงเข้มพลางลูบผมน้องชายด้วยความรัก แล้วลุกออกจากห้องไป ทิ้งให้โฮวอนนั่งคิดอยู่นาน เมื่อคิดแล้วคิดอีกก็ได้คำตอบว่า.....ผมจะไม่ยอม แน่สิ เธอรักผมนะผมเชื่องั้น 

.

.

.

.

.

พอมานั่งรับประทานอาหารกันคงที่ดูจะโตสุดคงไม่พ้นฮันบยอลที่นั่งหัวโต๊ะฝั่งขวามือเป็นเมเบลถัดจากเมเบลมาเป็นอลิซฝั่งซ้ายเป็นโฮวอนถัดจากโฮวอนคือจีโฮ หลังจากทานเสร็จจีโฮก็ขอตัวกลับบ้านไป ทั้งบ้านจึงเหลือเพียงสี่คนอีกครั้ง 

 

วันนี้มีเรื่องราวอะไรเยอะเเยะเกิดขึ้นมากมายแต่ก็ไม่เท่ากับจิตใจที่ยังคงมั่นคง 

 

★★★★★★★★★★★★*

TALK: เม้นให้เก๊าด้วยน้า><

เจอกันตอนหน้าจ้า ไปละน้าบาย:)