Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

  เมเบลเดินฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ไปยังทางเดินเมื่อวานที่ตนเดินมา เมเบลเดินไปก็คิดนู้นนี่ไปเรื่อย คิดว่าถ้าการที่เรามาตามตื้อฮันบยอลเพราะเราชอบเค้ามาหรือตกหลุมรักนั่นแหละ แล้วถ้าสมมุติว่า ทุกอย่างที่เราพยายามมาทั้งหมดมันไม่เป็นผลมันแห้วล่ะ เราจะรับได้มั้ย แล้วยิ่งคิดถึงเรื่องพี่เจ้าชายที่แสนดีของเราทีไรก็จะมีหน้าของฮันบยอลแทรกมาทุกทีเคยคิดเล่นๆว่าถ้าฮันบยอลคือพี่เจ้าชายของเราคงดีเนาะ แต่จะบ้าหรอจะเป็นไปได้ยังไงกัน...พี่เจ้าชายไม่ได้เย็นชาขนาดนี้สักหน่อย แต่ยังไงซะเราก็ยังอยากเจอพี่เจ้าชายอีกจัง......
 
"น้องเมเบล หลบครับ!!!......"เสียงยงฮวาตะโกน
"...."
"เมเบล!!!! หลบลูกบาสก่อน" เสียงเข้มๆของฮันบยอลตะโกนเพื่อเรียกสติเมเบล แต่ไม่เป็นผลเพราะตอนนี้เมเบลกำลังจมอยู่ในห้วง
 
ตึง!!!!!!
ตุบ!!!!!
 
เสียงลูกบาสหนักๆเด้งเข้าที่หัวเมเบล 
 
"โอ้ยย!!..."เสียงเมเบลสั่นสะท้านเพราะความเจ็บตอนนี้เมเบลยืนเอามือนวดบริเวณขมับแล้วนั่งลงกับพื้นโรงยิมทันที ซึ่งตอนนี้เมเบลปวดหัวเลยถึงกับมึน
 
ฮันบยอลยงฮวารีบวิ่งมาดูเมเบลที่ตอนนี้นั่งก้มหน้าคลึงขมับตัวเอง 
 
"เธอบ้ารึไง! มายืนอยู่ข้างหลังแป้นบาสทำไม!"น้ำเสียงขุ่นๆของฮันบยอลพูดใส่เมเบลก่อนจะส่ายหัวแล้วถอนหายใจ....
 
"ห้ะ!...ชั้นหรอ" เมเบลเงยหน้ามึนๆขึ้นมาแล้วตอบอย่างเอ๋อๆใส่ฮันบยอล
 
"มึงไปเอาผ้าชุบน้ำแข็งที่ห้องพยาบาลมาให้กูหน่อยดิ้.....เอ๋อแล้วมั้งเนี่ย"ฮันบยอลหันไปสั่งยงฮวา ถึงจะไม่ค่อยชอบหรืออะไรแต่ถ้าโดนลูกบาสอัดอย่างงี้ก็คงต้องช่วยหน่อย
 
"กูหรอ......เออๆได้ๆ รอแป้ปนึง"
ยงฮวาพูดแค่นั้นก่อนจะวิ่งออกไปทั้งชุดบาส
 
"เธอคิดอะไรอยู่ถึง  มายืนอยู่ตรงนี้" ฮันบยอลลงนั่งข้างหน้าเมเบลแล้วท้าวคางถาม
"ชั้นไม่รู้" เอ้าก็ไม่รู้นี่นา
ฮันบยอลจิ้ปากอย่างรำคานใจ"เธอนี่มัน...ซื้อบื้อชะมัด"
"ซ...ซื้อบื้อ งั้นหรอ ชั้นเนี่ยนะ" เมเบลเงยหน้าขึ้นมาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจทั้งๆที่มือกุมขมับอยู่
"คงงั้น......ไหนเธอเอามือออกซิ" ฮันบยอลพยักเพยิดหน้าสั่งให้เมเบลเอามือออก
"หึ....จะซ้ำเติมว่าชั้นโง่รึไง''
"เอาออกเถอะน่า "
เมเบลค่อยลดมือลงเผยให้เห็นลูกมะกรูดบวมเป่งเเจ๋แดงแต่นังไม่ชัดมากเท่าไหรเนื่องจากผมหน้าม้าสีดำสนิทของเมเบลปิดไว้อยู่
"ผมอ่ะ...เปิดออกทำไมหัวเถิกรึไง"
อร้ายย ว่าชั้นหัวเถิกไอบ้า!
เมเบลค่อยๆเสยผมขึ้นนั่นแหละชัดเลย
"หืม! บวมเป่งแดงขนาดนี้"ฮันบยอลยื่นหน้ามาดูก่อนจะส่ายหัวกับความซื้อบื้อของคนตรงหน้าแล้วผละหน้าออกมา
 
ตึกตัก...ตึกตัก...
 
เห้ยเบาๆดิว่ะ....รู้แล้วว่าตื่นเต้น...โอ้ยไอ้บ้าฮันบยอลมาใกล้ๆทำไมไหนจะเสื้อกล้ามบาสนายอีกเห็นไปถึงไหนต่อไหน เหย....อยากจะบ้าแล้วยิ่งวันนี้คาดผมอีกเปิดให้เห็นใบหน้าหล่อคมเข้ม หล่อเท่ห์สุดๆไปเลย.....กรี้ดดดด แม่จ๋า...หนูจะเอา 
 
"อ้ะ...โอ้ยยย อะไรเนี่ย" รู้สึกเหมือนมีอะไรเย็นๆมาวางบริเวณหัวอย่างแรง
"อ่ะ ประคบซะ อย่ามัวแต่ทำหน้าเอ๋อ"ฮันบยอลลุกขึ้นอยู่เต็มความสูงก่อนจะโยนผ้าประคบน้ำแข็งที่มัดมาเรียบร้อยให้
"ขอบใจ......แล้วนายจะไปไหนอ่ะ" เมเบลเอ่ยห้วนๆ
"เปลี่ยนชุด จะไปเรียน" เมเบลพยักหน้ารับ
 
โอ้ยยย วันนี้มโมเม้นเว้ย......
 
 
ผ่านไปประมาน20นาที
 
 
"เอ้า...เห้ยไม่ไปซะทีอ่ะ" ฮันบยอลเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าและอาบน้ำเห็นเมเบลนั่งอยู่ที่เดิมเลยเอ่ยถาม
"คือ ชั้นลืมบอกนายอ่ะ.....ต่อไปนี้ชั้นขอกลับว้านพร้อมนายทุกวันได้ป่ะ" ตรงๆไป
"....."
"น้าฮันบยอล....."
"......"
"ให้ชั้นกลับด้วยเถอ..."
"เหตุผล..ทำไม"
"ไม่มี แค่อยากกลับ"
"งั้นชั้นไม่ เธอต้องการอะไรถึงได้มาวุ่นวายกับชั้นอยู่ได้!"ฮันบยอลทนไม่ไหวจึงถามตามตรงๆโดยการตะคอก จนยงฮวาสะดุ้ง เลยหันมากระซิบบอกฮันบยอลส่าเดี๋ยวกูไปห้องเรียนก่อน
"เดี๋ยวนายก็รู้เองแหละ.....แต่ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา แค่มีคนเดินกลับเป็นเพื่อนอีกคนทันจะหนักหนาอะไรนักหนาเล่า"
"หึหึหึ......ชั้นยังไม่รับปากหรอกนะ ชั้นจะกลับไปคุยกับคุณแม่ชั้นก่อน ถ้ามีเหตุผลที่ดีกว่านี้ชั้นถึงจะรับปาก"
คงไม่เป็นไรก็แค่มีคนเดินอาศัยกลับด้วยไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไร
ฮันบยอลพูดแค่นั้นแล้วเดินออกไปพร้อมเมเบลที่ยิ้มกรุ้มกริ่ม
 
แอ้ดด~~~
เสียงผลักประตูออกพร้อมร่างสูงร่างนึงมีผิวสีแทนใบหน้าคมๆแต่ขอบอกหล่อน้อยกว่าฮันบยอลกำลังยืนทำหน้าตาร้ายกาจมองมาที่เรา เห้ย เราก็ชั้นน่ะสิ แถมมันยังมีเพื่อนหน้าตาห่วยๆตามาอีกสองคน 
"ว่าไงฮันบยอล....เอ้ะ นร.ทุนที่มาจากไทยนี่หน้าตาน่ารักเสียจริง "เสียงของผช.ผิวสีแทนตรงหน้าพูดขึ้นพร้อมยกยิ้มร้ายที่มุมปาก
"อืม...ขอทางด้วยชั้นจะออก" ฮันบยอลพูดเสียงเข้มก่อนจะผลัก ผช.ตรงหน้าให้หลบ 
เอ้า! เห้ย รอด้วยดิชั้นเล่ายังไม่ได้เดินเลย ห้วย
"เอ่อ ขอโทษนะ ช่วยหลีกหน่อยสิ" นี่เป็นมิตรสุดๆ น้านงบด้วย
''เดี๋ยว....เธอชื่ออะไร ชั้นอยากจะรู้จัก " เสียงร้ายของผช.ผิวสีแทนเอ่ยเรียกเมเบล
"เเต่ชั้นไม่อยากจะรู้จักคุณอ่ะ...." เมเบลส่ายหน้าพรืดแล้วตอบแบบกวนๆ โดยไม่รู้ตัวเลย ว่าตนเนี่ยดันไปถูกใจพ่อเพลย์บอยหนุ่ม นิสัยร้ายกาจของ ร.รแห่งนี้ๆปซะ
"นี่! ชั้นถามเธอดีๆนะ ก็แค่เห็นว่าหน้าตาหน้ารักหน้าฟัด ชั้นเลยถูกชะตาอยากรู้จัก ทำไม! ไม่ได้หรอ " ผช. ผิวสีแทนตะคอกใส่เมเบล จนสะดุ้ง ฮันบยอลที่เดินนำไปไม่มาก จึงเดินกลับมา
 
"จองเบ! อย่ายุ่งกับเธอ" ฮันบยอลเอ่ยเสียงเย็นยะเยือก 
"ทำไม แฟนมึงหรอ" จองเบเอ่ยอย่างหาเรื่อง
"ไม่ใช่! แต่มึงอย่ามาเสียเวลายุ่งกับยัยซื่อบื้อนี่เลย.....ไปเมเบล" ฮันบยอลพูดแค่นั้นก่อนจะกระชากแขนเมเบลให้เดินตามา
ใครไม่รู้จักจองเบเพลย์บอยตัวร้ายนิสัยก็จัดว่าเหี้ยไม่น้อยแล้วการที่มันอยากรู้จักพูดจาล่อแหลมแลบนี้ก็แสดงว่ามันคงจะชอลเทเบลเป็นแน่ใน ร.ร แห่งนี้บ้าง ไอ้ที่ยืนข้างๆนั่นก็ลูกน้องทุกคนต่างกลัวแต่มีก็แต่ผม ที่ไม่เคยคิดที่จะกลัวมันเลยสักนิด
 
"แล้วเจอกันนะเมเบลสาวน้อย....ชั้นอยากทำความรู้ตักเธอมากกว่านี้จัง หึหึหึ! " จองเบยืนยิ้มร้ายสาสตามองไปที่เมเบลอย่างกับหมาป่าหิวเนื้อ
 
 
"นาย คนนั้นคือใครอ่ะ แล้วทำไม เค้าถึงอยากรู้จักชั้นจริงๆเลย" เมเบลเอ่ยถามเมิ่อเดินมาไกลพอสมควร
"เธอไม่ต้องรู้ รู้ แค่ว่าอย่าไปอยู่ใกล้หรือไปพูดคุยด้วยเด็ดขาดเข้าใจมั้ย"ฮันบยอลพุดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"เออ...ก็ได้ แต่หมอนั่น ชื่อะไรน้า......อ้อ...จองเบ ชื่อเสี่ยวจังฮ่าๆๆๆ" เมเบลเดินหัวเราะ โดยไม่เห็นสีหน้าของฮันบยอลเลยสักนิด
ต่อให้เหม็นขี้หน้าหรือไม่ชอบเมเบลยังไงแต่ยังไงซะเมเบลก็ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนหรืออะไรให้ฮันบยอล ตอนนี้ฮนบยอลกำลังคิดถึงเรื่องของจองเบ ไอ้นี่เป็นคนที่อยากได้อะไรก็ต้องได้ด้วยสิ รู้สึก ลางสังหรแปลกๆแฮะๆ