Bad Girls ขอโทษทีพอดีฉันไม่ใช่นางเอก

ในค่ำคืนที่แต่งแต้มไปด้วยแสงไฟ ภายในโซนภัตตาคารถูกจองเพื่อเป็นสถานที่สำหรับถ่ายเอ็มวี

ฉากนี้เป็นฉากที่ฉันจะเดินเข้าไปยืนอยู่ระหว่างเทียร์และเมบีที่กำลังดินเนอร์ใต้แสงเทียนและฉันเองดึงเมบีให้ลุกมาจากเก้าอี้และตบเข้าที่หน้าของเธอพร้อมกับหันมาหยิบแก้วไวน์สีแดงสาดเข้าที่หน้าของเทียร์และเดินออกไป

"ซีน3 เทค1 แอคชั่น"

ฉันเดินอย่างสง่าผ่าเผยมาหยุดอยู่ระหว่างเมบีและเทียร์ เทียร์ทำสีหน้าตกใจเล็กน้อยอย่างสมบทบาทและฉันเองก็กระชากแขนยัยเมบีขึ้นมาและทำท่าจะตบเข้าที่หน้าของเมบี ยัยนั่นกรี๊ดลั่นภัตตาคารราวกับถูกน้ำกรด

"เป็นอะไรคะน้องเมบี" ทีมงานรีบวุ่นวานเข้ามาดูยัยบ้านี่ที่จู่ๆก็ร้องขึ้นมา

"เฟลิเซียคะ เฟลิเซียเค้าทำท่าจะตบเมบีจริงๆ"

"นี่เธอจะบ้าหรอ ใครมันจะไปตบจริงกัน ปัญญาอ่อน"

"กรี๊ดดดดดดดดด แก" เมบีโวยวายเหมือนคนบ้า ยัยนี้เมายาคุมรึไงนะ

"เอาล่ะๆ ไม่มีอะไรนะเมบีคนที่นี่เค้ามืออาชีพพอจบนะคะ" พี่มิ้นเดินเข้ามาบอกยัยหมาบ้าให้หยุดอาระวาดก่อนผู้กำกับจะสั่งเทค2 อีกครั้ง

ฉันกระชากแขนเมบีและตบหล่อนเบาๆและหล่อนก็รับบทบาทได้อย่างโอเวอร์ จากนั้นฉันเลยหันมาเพื่อนจะหยิบแก้วไวน์แต่ทว่ายัยเมบีกับชิ่งเข้ามาหยิบแก้วไวน์นั้นก่อนจะ 

ซ่า~

ไวน์แดงถาโถมมาที่หน้าฉันจนรู้สึกได้ถึงรสชาดและกลิ่นที่ยังติดบนหน้า หน๊อยยยยยยย ยัยนี่ไม่ได้อ่านบทมารึไง !!! 

"คัตๆๆๆ" ฮัลเทลตรงดิ่งมาทางฉันก่อนจะพูดขึ้น

"พี่มิ้นฝากสั่งสอนนางเอกของเราด้วยก่อนที่ผมจะทนไม่ได้และเปลี่ยนนางเอกคนใหม่!"

ฮัลเทลหันไปตะคอกเมบี อิอิ ฉันรู้สึกสะใจและแอบเบ๋ปากใส่ยัยนั่นก่อนจะถูกฮัลเทลลากมาข้างนอก

"อะ" ฮัลเทลยื่นทิชชูเปรียกมาให้ฉัน

"ไม่ ขอบใจ"ฉันว่าพลางหันหลังและทำท่าจะเดินกลับเข้าไป ฮัลเทลคว้าแขนฉันและดึงฉันเข้ามาก่อนจะค่อยๆเอาทิชชู่เปรียกเช็ดเข้าที่หน้าให้ฉันอย่างเบามือ ขณะนั้นเองฉันก็บังเอิญหันไปมองใบหน้าอันไร้ที่ติขอหมอนั่นและเหมือนความหล่อของเขาจะทำเอาฉันเผลอจ้องมันอยู่นาน

มือของเขาค่อยๆเช็ดลงมาที่คอและเลื่อนมาที่เนินอกของฉัน

"อะ...อ๊ายยยยย อีตาฮัลเทลโรคจิต"

"หึ! ก็ตรงนี้มันเปื้อนนี่นา"

"ขะ..ขอบใจ แต่ฉันเช็ดเองย่ะ" ฉันแย่งทิชชู่มาจากมือเขาและรู้สึกว่าน่าเริ่มร้อนพร่าว

ฮัลเทลจู่ๆก็จ้องมองมาที่หน้าของฉันด้วยสายตาแปลกๆ

"มีอะไรติดที่หน้าฉันไม่ทราบ"

และทันทีที่ฉันพูดจบเขาก็จู่โจมเข้ามาจับที่ใบหน้าของฉันและค่อยๆก้มลงมาจนหน้าเราแทบชนกัน ฉันหลับตาปี๊ก่อนจะรู้สึกถึงสำผัสจากจูบที่เขามอบให้

จู่ๆหัวใจฉันมันก็เริ่มเต้นแรงจะจนเหมือนตัวกำลังจะลอยไปในอากาศ เพียงเพราะจูบนั้นมันช่างอ่อนหวานและนุ่มนวลต่างจากนิสัยของฮัลเทลอย่างสิ้นเชิง

ความรู้สึกสับสนปะปนไปกับความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกและเมื่อฉันเคลิ้มกับจูบนั้นอยู่เนินนานฮัลเทลก็ค่อยๆผละจากจูบนี้ช้าๆก่อนจะหันมาสบตาฉัน

"เมื่อกี๊เมบีมา"

"นานว่าไงนะ! ที่นานจูบฉันมันเพราะต้องการให้เมบีเห็นอย่างนั้นเองหรอ"

"คงงั้น ทำไมเธอเสียใจหรอ" ฮัลเทลถามพลางยิ้มที่มุมปาก น่าหมั่นไส้ชะมัด

"ปะ ป่าว แต่นายไม่ควรทำแบบนี้มันเสียศักดิ์ศรีของฉันจำเอาไว้"

ฉันโกรธฟึดฟัดก่อนจะพลักอกหมอนั่นจนเซถอยหลังและฉันเองรีบก้าวฉับๆออกมาจากหมอนั่นอย่างหัวเสีย