Bad Girls ขอโทษทีพอดีฉันไม่ใช่นางเอก

ฉันเดินผ่านผู้คนที่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกตามเสียงเพลงราวกับว่าพวกหล่อนและเขาเองเป็นหนอนที่เต้นยึกยักไม่สนใจใครภายใต้แสงสีในผับที่กระพิบย่างต่อเนื่อง  
ฉันเดินอยู่บนส้นสูง6.5นิ้วประดับไปด้วยคริสตัลสวารอฟสกี้รอบๆตัวรองเท้าราคาเหยียบแสนคู่โปรดนี้และเมื่อฉันเดินผ่านเข้ามาสายตาทุกคู่ต่างจ้องมองมาที่ฉันอย่างอัตโนมัติ ฉัยแสยะยิ้มพลางสะบัดปลายผมที่มัดรวมสูงก่อนจะเดินตรงดิ่งไปยังเป้าหมายที่ไม่ทันรู้ตัว
 
ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าปล่อยมือออกจากเอวของสาวเสริฟที่ใส่เพียงกางเกงในและมีสติ๊กเกอร์เล็กๆปิดอยู่ที่เต้าทั้งสองข้างของหล่อน ก่อนจะทำสีหน้าไม่สู้ดีนัก
 
"ว๊าว!! บังเอิญจังเลยนะคะ นี่หรอที่บอกว่าจะไปต่างจังหวัด" 
 
เพล้ง!!!!
 
เขายังไม่ทันได้ตอบอะไร บรรดาแก้วและมิ๊กเซอร์ที่ว่างเรียงรายอยู่ตรงหน้าก็ได้ลอยระริ้วปลิ้วว่อนไปตามแรงพลักของฉันและตกลงพื้นอย่างพร้อมเพียง
 
ฉันยืนกอดอกและแสยะยิ้มมุมปากให้เขาพลางเลิกคิ้วอย่างท้าทาย
"เฟลิเซียคุณทำเกินไปแล้ว" เตมินเดินมาจับข้อมือของชั้นพลางกัดฟันด้วยความโกรธและขายหน้า
"หึ!" ฉันสะบัดแขนสุดแรงจนหลุดจากเขา
"ที่ฉันทำมันยังน้อยเกินไปด้วยซ้ำ"
 
ฉันเดินอ้อมผ่านตัวเขาไปยังบริกรหนุ่มที่กำลังยกน้ำแข็งไปเสริฟและคว้าเอาถังน้ำแข็งขนาดเล็กขึ้นมาก่อนจะสาดใส่หน้าหมอนั่นสุดแรง
 
"เราเลิกกัน" ชั้นยิ้มมุมปากให้กับคนตรงหน้าก่อนจะสะบัดหน้าจนปลายผมฟาดเข้าที่หน้าของเขาเต็มแรงและขาของฉันที่กำลังจะก้าวออกจากตรงนั้นก็ต้องสะงักเมื่อมีเสียงตะคอกเชิงเหยียดหยามไล่หลังมา
 
"เธอมันนังตัวร้าย ฉันทนเธอไม่ได้หรอก เธอมันไม่มีความอ่อนหวานและน่ารัก ไม่มีใครทนเธอได้หรอกนะเฟลิเซีย!!" 
 
ฉันที่กำลังเดินออกไปม้วนตัวกลับมาและก้าวฉับๆมาเผชิญหน้ากับเตมินอีกครั้ง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของฉันจิกเข้าไปในดวงตาสั่นระริกของชายหนุ่มตรงหน้า เขามีอาการหวาดกลัวเล็กน้อยก่อนจะหลบสายตาและพ่นคำด่าออกมาอีกครั้ง
"ผู้หญิงอย่างเธอนอกจากความสวยและรวยมากแล้วฉันไม่เคยคิดจะรักคนนิสัยแย่อย่างเธอเลยซักครั้งรู้ไม๊เฟลิเซีย" เขาเหลือบตาขึ้นมาและยิ้มอย่างเหยียดหยามต่อหน้าฉัน
 
"ถ้าเธอไม่มีรถหรูๆนาฬิกาแพงๆให้ฉันอย่าคิดว่าคนอย่างฉันจะยอมเธอมาได้เกือบปีขนาดนี้นะ"
 
เขาเริ่มพล่ามและบรรยายความสถุนที่ทำให้ฉันแทบอยากจะจับหัวของมันทุ่มลงพื้น ที่เต็มไปด้วยเศษแก้วนี้มาก มือที่กำแน่นของฉันเริ่มกำแรงขึ้นจนสั่นไปทั้งตัว
 
"เธอมันสวย รวย..."เตมินพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาตรงหน้าฉันและพูดประโยคสุดท้าย
"แต่โง่" 
 
ผัวะ!  ผัวะ!!
 
ชั้นฟาด Christian louboutin ราคาเหยีบแสนคู่โปรดเข้าที่หน้าเตมินซ้ายทีขวาทีจนหมอนั่นเสียหลักล้มลงที่พื้น 
 
ผู้คนเริ่มหยุดเต้นโยกย้ายท่าทางน่าเกียจและพากันหันมาเป็นทางเดียว บางคนชี้มาที่เขาพร้อมกับอมยิ้มและหนักกว่านั้นคือพวกเขาแอบถ่ายคลิปที่ฉันเอาคริสเตียน ลูบูแตง ฟาดเข้าที่หน้าของเขาจนหน้าหงายไม่เป็นท่า
 
"นายไม่มีสิทธิ์ว่าฉันโง่เลยนะเตมิน" ฉันยืนอยู่เหนือเขาและใช้รองเท้าส้นสูงที่มีรอยกระแทกใบหน้าจนรองเท้าอันมีค่าของฉันแปลดเปลื้อนคู่นี้ชี้ไปที่หน้าเขา
 
"รถของนาย มันยังคงเป็นชื่อของฉัน 
และนายรู้ไม๊ฉันเลี้ยงนายเหมือนเลี้ยงหมาเชื่องๆตัวนึงเท่านั้น 
อ่อมีอีกอย่าง นาฬิกาและทุกสิ่งที่ฉันซื้อให้นาย
ราคารวมแล้วยังไม่เท่าคริศตัลเม็ดเดียวบนรองเท้าฉัน  จำไว้"
 
พูดจบฉันก็ปารองเท้าแสนรักนี้เข้าที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาก่อนจะส่งยิ้มให้อีกครั้งและเดินออกมาด้วยความสบายใจ