Fairy's love รักข้ามฟากของนางฟ้า

หนึ่งอาทิตย์ผ่านมา........
เวลานี่ชั่งผ่านไปเร็วเหลือเกินนะ โดยเฉพาะเวลาที่เรามีความสุข เหมือนว่าเวลาจะผ่านไปเร็วกว่าปกติแต่จริงๆแล้วเวลามันเดินเท่าเดิมตลอด แต่วันนี้ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไร เพราะดูเหมือนว่าพวกเทพตนอื่นจะเริ่มสงใสฉันแล้วละ ว่าฉันหายไปไหนมาตั้งแต่ช่วงบ่ายๆถึงช่วงค่ำทุกวัน แล้ววันนี้ฉันก็จะไปหาเขาด้วยเหมือนกัน วันนี้ฉันคงต้องระวังตัวมากกว่าปกติ เดี๊ยวโดนจับได้ นับวันฉันเหมือนจะกลายเป็นนางฟ้าไม่ดีเข้าทุกๆวันแล้วสิ...
ตอนนี้ฉันลงมาหาฮารุแล้ว...  กรี๊ง!!!! เสียงนี้อีกแล้ว นั่นไงฮารุ
"ฮารุ!"
"อ๋อ อยู่นี่เอง"
เมื่อวันก่อนฉันขอให้เขาเอาหลังสือที่มีสาระมาให้ฉันหน่อย ก็เขาเอามาแน่หนังสือเด็ก ไม่ก็การ์ตูนหนิ
"วันนี้ฉันเอาหนังสือสังคมมาล่ะ คงจะไม่ยากไปนะ ;) "
"หน่อย! อย่าหาว่าฉันโง่นะ!" 
แล้วฉันก็อ่านหนังสือกับเขา ได้ความรู้เยอะเลย! เช่น ฉันได้รู้ว่าเมืองนี้มีชื่อว่าโตเกียว ซักพักนึงฉันก็เกิดหิวขึ้นมา...
"โอย~ หิวจัง"
"...นี่! 800 เยน!" เขายื่นเงิน 800 เยนให้ฉัน (800 เยนคือประมาณ 200 บาท)
"เอ๋?"
"หิวไม่ใช่เหรอ เอาเงินนี่ไปซื้อข้าวมากินสิ" 
.... ขอบใจนะ! ฉันหยิบเงิน 800 เยนนั่นมา จากนั้นก็ฉันลุกขึ้นและเดินมุ่งหน้าไปในเมือง... แป๊ปเดียวฉันก็ซื้อของมาได้เพียบเลย แถมยังซื้อเพื่อฮารุด้วยนะ เพื่อเขาหิว แล้วฉันกำลังจะไปหาฮารุ จู่ๆก็มีชายตัวโตดูหน้ากลัว 3 คน มาขวางทางฉันไว้
"ไงจ๊ะ น้องสาว" คนที่ดูเหมือนกับเป็นหัวหน้าพูดกับฉัน
"อะไรน่ะ!?"
"ไปเที่ยวด้วยกันไหมล่ะ"
"ไม่! ฉันไม่ไปไหนทั้งสิ้น!" "นายจะทำอะไร!?"
"หึหึ ไม่ยอมแต่โดยดีก็ต้องใช่กำลังกันหน่อยแล้วล่ะ!"
ทันใดนั้นทุกคนที่เดินอยู่ในเมืองก็วิ่งหนีกันไปหมด เด็กร้องให้เสียงดัง มีเด็กวิ่งหนีแล้วหกล้มเป็นแผล..น่าสงสาร..แต่ฉันกลับทำอะไรไม่ได้...แต่ขณะนั้นผู้ชายข้างหน้าฉันกำลังเดินเข้ามาด้วยทีท่าที่ไม่น่าไว้ใจ ฉันกลัวจนทำอะไรไม่ถูก ฉันทำได้แค่เดินถอยหลังไม่ให้เขาเดินมาเข้าใกล้ฉันมากเกินไป...แต่ฉันถอยไม่ทัน..เขาวิ่งมาหาฉันและจะจับฉันไว้..แต่จู่ๆก็...
"ว้าย!!"
พรึบ!! มีอะไรบางอย่างมาบังฉันไว้....
"ฮ...ฮารุ!!"
"ฮึ่ย! เป็นแค่เด็กแท้ๆมาขวางฉันได้! ต้องเจอแบบนี้!" ผู้ชายที่เป็นหัวหน้าพูด
ว่าแล้วเขาก็สั่งลูกน้องอีก 2 คน ทั้ง 3 ก็รุมทำร้ายฮารุ ฮารุสู่อะไรไม่ได้เลย...
"ไม่นะ! ฮารุ!!" "หยุดเดี๊ยวนี้เลยนะ!! ได้โปรด!!"
พวกเขาไมหยุด..ทั้งๆที่ฉันเป็นนางฟ้าแท้ๆ มีเวทมนต์ แต่ฉันกลับทำอะไรเขาไม่ได้เลย นี่น่ะเหรอ...ความหน้ากลัวของมนุษย์...ไม่ใช่เวลามาเศร้านะ!  ต้องตั่งสติ! ตั่งสติให้ดี! เอาล่ะ! ต้องร่ายเวท พรวด! ฉันทำสำเร็จ พวกอัตตาพาลล้มตึง ฮารุเองก็ล้มด้วยเหมือนกันฉันรีบวิ่งไปหาเขาทันที
"ฮารุ! ฮารุ!"
น้ำตาของฉันไหลพรากออกมาไม่หยุด จะทำยังไงดี!? ว..เวทมนต์ เราใช้เวทมนต์รักษาได้! ฉันพยายามใช้เวทมนต์รักษาให้ได้มากที่สุด ถึงฉันจะรักษาไม่เก่งแต่ฉันก็พยายาม ใช่เวลารักษานานพอสมควร ถึงฉันจะรู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่เป็นอะไรแต่ฉันก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ยิ่งคิด น้ำตาก็ยิ่งไหล ตอนนี้น้ำตาของฉันไหลพรากออกมาไม่ยอมหยุด กังวลมากๆเลย แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...
ซักพักนึงฮารุก็ตื่นขึ้น ฉันดีใจสุดๆและรีบกอดเข้าเอาไว้ทันที น้ำตาที่มาจากความโศกเศร้ากลับกลายเป็นน้ำตาแห่งความสุข ที่ในที่สุดเขาก็ไม่เป็นไร แล้วฉันก็ทำให้เขาหลับอีกครั้งเพื่อให้เขาพักพ่อน ฉันพาเขาไปที่ลำธาร และวางเขาไว้ใต้ต้นไม้ หวังว่าเขาจะดีขึ้น จากนั้นฉันก็จากเขามาด้วยความเป็นห่วง
ฉันคิดว่าจะไม่มาหาเขาซัก 2-3 วัน เพื่อให้เขาพักพ่อน ฉันพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้คิดถึงเขา.. แต่ฉันทำไม่ได้.. ฉันคิดถึงเขาตลอดเวลาที่ไม่ได้เจอเขา... ในหัวของฉันมีแต่คำถามเดิมๆ
"ทำไมกันนะ?...."