PRES : เพรส นานาชาติพิศวง ตอน ความลับในห้องวิทย์

อัยเดินก้มหน้างุด ๆ ออกจากห้องอาจารย์ใหญ่ ในใจออกจะสับสนกับความรู้สึกของตัวเองว่าดีใจหรือกลุ้มใจมากกว่ากัน หลังจากที่ได้รับคำตอบจากศาสตราจารย์สตีเฟ่นว่า

โปรเจกท์บ้านผีสิงอนุมัติ!

แต่….มีข้อแม้ด้วย

.

.

“พวกคุณต้องเคลียร์ของในห้องที่เป็นพวกตู้ยาต่าง ๆ ออกไปก่อนที่จะให้พวกนักเรียนคนอื่นเข้ามานะ”

.

.

เควินไปอยู่ที่ไหนกันนะ อัยสอดส่ายสายตามองหาเขาตามระเบียงตึก โรงอาหาร และมาจบลงที่ห้องสมุด แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของนักเทนนิสหนุ่มเลย

“นายเควินถูกพักการเรียนอีกหรือไง”

อัยถามขณะกระแทกตัวลงนั่งข้างเพื่อนสนิท อันนาเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ ‘สวย...ให้สุด’ ปรายตามองเพื่อนรักเบื่อ ๆ

“ถามฉัน แล้วฉันจะไปถามใครดีล่ะ ฉันไม่ได้สนิทกับนายเควินขนาดนั้นนะ”

“เควินไหน เจ้านักเทนนิสกินเยอะน่ะเหรอ”

เสียงหนึ่งสอดขึ้น นายบรูโนนั่นเอง เขาเดินอาด ๆ เข้ามาที่โต๊ะ เสียงของเขาดังพอที่จะดึงสายตาเขียวปัดจากอาจารย์บรรณารักษ์ ทั้งโต๊ะรีบจุปากให้เขาเงียบ เด็กหนุ่มมาดจิ๊กโก๋หันไปยกมือขอโทษอาจารย์เร็ว ๆ แล้วหันกลับมาอัย

“ข่าวว่าเธอเป็นแฟนกับหมอนั่น … จริงเหรอ”

อัยตาถลน

“ใครพูด! นายไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน!”

“พวกเด็กหอพักพูดกันให้แซ่ด เขาว่านายเควินถูกให้ออกจากหอพักเพราะหนีออกหอพักตอนกลางคืนไปนอนบ้านเธอ”

นายบรูโนว่า หน้าบูด ๆ

“นายว่าอะไรนะ! ”

บรรณารักษ์ห้องสมุดเดินออกมาจากหลังเคาท์เตอร์ ก่อนที่สมาชิกทั้งโต๊ะของประธานนักเรียนต้องระเห็ดออกจากห้องสมุด อันนาหัวเสีย เพราะหนังสือเล่มที่กำลังติดพันอยู่ไม่สามารถยืมออกมาอ่านต่อข้างนอกได้

“เด็กหอคนไหนกันวะ ปากเสียจริง ๆ เลย”

อัยหน้าแดงก่ำ เดินเร็ว ๆ ออกจากห้องสมุด เหมือนกลัวว่ากลุ่มนายบรูโนจะเดินตามทัน

“จะใครซะอีกล่ะ ก็แกเพิ่งเปิดตัวแฟนใหม่ไปกับนายแซม...กิ๊กเก่าไง”

กิ๊กเก่าที่ไหน...ยังไม่เคยได้เป็น 'อะไร' เลยต่างหาก... อัยยิ่งนึกเจ็บใจ แซม ลี ... หล่อนเพิ่งเจอเขาเมื่อวันหยุดที่ผ่านมา อันนาโคลงหัว ราวกับว่าเพื่อนสาวกำลังหงุดหงิดในเรื่องที่ไร้สาระที่สุด

“อัย.. แกเป็นคนยอมรับออกมาเองว่าแกคบกับเควินอยู่ แล้วจะมาหงุดหงิดโมโหอะไรทำไมเนี่ย”

อัยรู้สึกกระอักกระอ่วนเหมือนน้ำท่วมปาก

“ฉันไม่คิดนี่ ว่าที่พูดหลอกแซมไปวันนั้น มันจะมาลามทุ่งทั่วโรงเรียนแบบนี้ ขนาดนายบรูโน อยู่วงการจิ๊กโก๋แท้ ๆ ยังรู้เรื่องเลย บ้าจริง ๆ”

“ทั้งแซม ทั้งซันโฮ ต่างก็เป็นเด็กหอทั้งคู่ แค่พวกเขาคุยกันให้คนอื่นได้ยิน เรื่องก็กระฉ่อนทั้งโรงเรียนแล้ว”

อันนาว่า อัยทำหน้าเหมือนกำลังทำข้อสอบหาย หล่อนดูเป็นกังวลอย่างหนัก

“ไม่น่าเลยฉัน... บ้าจริง ๆ เป็นเพราะเรื่องห้องวิทย์ กับภารกิจบ้า ๆ นั่นแท้ ๆ ทำให้ฉันต้องมาเสียชื่ออับอายแบบนี้”

“อายอะไร กะอิแค่เป็นแฟนกับนายเควินแค่เนี้ยนะ ไม่เห็นเสียหายตรงไหน นายเควินก็น่ารักดีออก”

อัยมองอันนาหน้าคว่ำ อันนาจะมาเข้าใจอะไร ภาพลักษณ์ของนักเรียนดีเด่นอย่างหล่อนต้องมาเสียหายป่นปี้ที่ต้องมีแฟนเป็นนักเทนนิสมาดแบดบอยแถมกินจุ อย่างนายเควิน ข่าวลือถึงขั้นว่าเขาหายไปเพราะไปนอนบ้านหล่อน ข่าวนั้นมาจากแซมหรือซันโฮก็ไม่รู้ได้ ที่แน่ ๆ ตอนนี้กลายเป็นว่า แซมอยู่ฝ่ายเดียวกับซันโฮไปแล้ว แต่หล่อนกลับมีนายเควินอยู่ร่วมทีม ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้

“อัย... ฉันรู้นะว่าแกคิดอะไรอยู่”

อันนาเสริมขึ้นอีก

“แซมกับซันโฮยังไม่ได้คบกันหรอก เชื่อฉันสิ คนอย่างยัยซันโฮไม่ยอมตกลงเป็นแฟนกับใครง่าย ๆ ในตอนนี้หรอก... หล่อนกำลังฮอต”

“แล้วฉันล่ะ อยู่ดี ๆ ก็ต้องมากลายเป็นแฟนนายเควินเนี่ย..”

“ใจเย็น ๆ น่าแก ... นายเควินไม่ได้ชอบแกจริง ๆ ซะหน่อย อุ่ย... ขอโทษ ๆ ฉันหมายถึง จริง ๆ แล้ว พวกแกก็ไม่ได้ชอบกันซะหน่อย แต่ยัยซันโฮชอบนายเควินแน่ ๆ และก็... ฉันเห็นสายตาของแซมนะ เขาดูไม่ค่อยพอใจกับเรื่องนี้สักเท่าไหร่”

อันนายิ้มพราย อัยหยุดโวยวายแล้ว หล่อนมองตาเพื่อนอย่างขอความมั่นใจ

“แกหมายความว่า...”

“ใช่ ... นายเควินทำให้แกดูมีค่าในสายตาของแซมขึ้นมา...”

ผู้หญิงแฟนย่อมน่าสนใจกว่าผู้หญิงโสด...อัยนึกถึงประโยคหนึ่งในหนังสือ สวยร้าย...เสน่ห์ร้อน ที่เคยยืมอันนาอ่านครั้งหนึ่ง มันก็จริงนะ ที่ชีวิตของหล่อนไม่เคยได้สัมผัสกับคำว่า ‘คนมีเจ้าของ’ เลยสักที เอาก็ได้ ถ้าการได้ชื่อว่า มีห่วงผูกคอ แล้วจะทำให้แซมสนใจหล่อนขึ้นมาบ้าง

“ยิ้มออกเชียวแก”

อันนาว่าหัวเราะหึ ๆ อัยยักไหล่

“ก็มองหาแสงสว่างในห้องมืดนั่นแหละ พลิกวิกฤติให้เป็นโอกาส”

“ตกลงแกตามหาเควินไปทำไมเนี่ย จะวีนเขาเรื่องนี้หรือไง”

อันนาถาม อัยทำท่าเหมือนนึกขึ้นได้ หล่อนกลับมากลัดกลุ้มอีกครั้ง

“โหย…จะอะไรอีกล่ะ ก็งานศาสตราจารย์สตีเฟ่นนี่แหละ นายเบื้อกนั่นเป็นต้นคิดเรื่องบ้านผีสิงอะไรเนี่ย โครงการดันอนุมัติเฉยเลย ฉันเลยต้องตามตัวให้มาช่วยกันเย็นนี้น่ะสิ”

“นายเควินไปทัวนาเมนท์ที่ภูเก็ตนะ ยังไม่กลับหรอก เขาไม่ได้บอกเธอหรอกเหรอ”

เสียงที่ตอบมาทำให้อัยสะดุ้ง นายยูกิโผล่มาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ หน้าตี๋ขาวยิ้มเผล่ เขาก็เป็นนักเทนนิสโรงเรียนกลุ่มเดียวกับเควินด้วย

“อ้อ… นาย…มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”

ไม่รู้ทันได้ยินอะไรไปหรือเปล่า เด็กหนุ่มหัวเราะอาย ๆ เหลือบมองตาสีฟ้าผมบรอนซ์ข้าง ๆ อัย สาวร่างระหงสะบัดหน้าออกไปอีกทาง

“ได้ยินเธอบ่นถึงเควินน่ะ เขาไปแข่งที่ภูเก็ตกับโค้ช คงอีกหลายวันกว่าจะกลับ ..เอ่อ.. อันนา เป็นไงบ้างสบายดีไหม”

ยูกิทำเสียงอ่อน อันนาเดินเลยไปอีกทาง

“อัย.. ไปกันเถอะ”

อัยหันมายักไหล่ให้ยูกิ ท่าทางอันนาจะแค้นฝังหุ่นแฮะงานนี้ หล่อนเห็นนายยูกิยิ้มเจื่อน ๆ ก่อนจะโบกมือให้แล้วหายไปทางโรงยิม อันนากระซิบกับหล่อนทั้งหน้างอ

“คืนนี้ฉันมาช่วยแกก็ได้”

อัยยิ้ม จะเป็นเพราะเจ้าหล่อนอยากจะคุยกันเงียบ ๆ หรือเพราะเห็นใจที่ภารกิจอันยากเย็นนี้หล่อนต้องมารับมือคนเดียวก็ไม่รู้แน่ แต่การมีอันนามาช่วยกันเก็บห้องเจ้าปัญหานั่น มันดีกว่าการได้ทำอยู่คนเดียวเยอะเลย

อัยกับอันนาเลือกเวลาที่เหมาะสมตามเคย อัยได้ถือกุญแจห้องวิทย์ทั้งสองดอก ดอกแรกไขประตูหน้าห้อง ดอกที่สองไขห้องส่วนตัวศาสตราจารย์โรนัล …ซึ่งมันไขไม่ออก

ทั้งคู่รอจนคนออกไปหมดทั้งตึกก่อน ยามยังไม่เข้ามาตรวจงาน ก่อนจะรีบแทรกตัวในความมืดหายเข้ามาในห้องวิทย์ปิดตายพร้อมกัน กลิ่นยาฉุนเหมือนครั้งสุดท้ายที่อัยมา ถึงหล่อนจะรู้สึกคุ้นเคยกับมันอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นกว่าเดิม ความวังเวงและความรู้สึกหนาวเย็นยังตลบอบอวลไปทั่วห้อง อัยยังไม่ลืมเหตุการณ์ที่ทำให้หล่อนกับเควินต้องพากันวิ่งหนียาม หนีผีกันในคืนนั้น

ทั้งคู่เลือกที่จะใช้ไฟฉายส่องไปตามที่ต่าง ๆ ในห้อง การเปิดไฟจะเรียกให้ยามมาหาได้เร็วขึ้น และคืนนี้ไม่มีอาจารย์ใหญ่มาเป็นแบ็คให้อีกด้วย

“ห้องก็ไม่เห็นมีอะไรนี่แก เหมือน ๆ ที่เราเคยเรียนตอนศาสตราจารย์โรนัลยังอยู่”

อันนากระซิบ สาดไฟฉายไปตามมุมต่าง ๆ ของห้อง ตู้กระจกใส่อุปกรณ์ยังคงอยู่เหมือนครั้งสุดท้ายที่อัยมา รางหลอดแก้วที่ร่วงแตกยังค้างอยู่ที่เดิม ผ้าคลุมถูกปลดร่วงกองอยู่บนพื้น อัยสาดไฟฉายไปรอบ ๆ อีกดวงหนึ่ง ก่อนจะพบอะไรที่น่าประหลาดใจที่สุด

ประตูห้องส่วนตัวศาสตราจารย์โรนัลถูกเปิดทิ้งไว้.... มีลูกกุญแจเสียบคาไว้ที่นั่นด้วย !!!