PRES : เพรส นานาชาติพิศวง ตอน ความลับในห้องวิทย์

 

 

“ตาย ๆๆๆๆ นี่มันเรื่องอะไรกันนักกันหนาเนี้ยยย...”

อันนาพูดรัว...มือไม้สั่น อัยปรามให้เพื่อนสาวเบาเสียงลง ทั้งคู่กำลังเดินทอดน่องอยู่บนชั้นสามของห้างบรอนซ์ บ่ายสี่โมงแล้ว อัยเพิ่งจะเลิกงานพิเศษมา ร่างสูงยังคงสวมแบบฟอร์มของร้านอาหาร เสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงกระโปรงสั้นสีเทาตุ่น สะพายกระเป๋าใบย่อม เดินช้า ๆ หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ข้างสาวผมทองเพื่อนสนิทที่ออกอาการเหมือนประสาทเสีย

“แล้วแม่แกว่าไงมั่งล่ะ”

ตาสีฟ้าหันมาจ้องหล่อนเป๋ง อัยถอนใจ

“จะไปว่าไงล่ะ ฉันก็จำต้องอธิบายแม่ไปตามตรงนั่นแหละ แม่เสียสติไปเลยตอนเห็นฉันกับเควินสภาพนั้น”

หล่อนนึกถึงหน้าแม่ที่จ้องมองหล่อนตาค้าง หันมองเควินที สลับกับลูกสาวตัวเองที สภาพเปียกปอนทั้งเสื้อผ้าหัวหู ดูไม่จืด

“เลยต้องยอมให้เควินค้างกับแก”

อันนาต่อประโยค

“เออ... เฮ้ย! ไม่ใช่ค้างกับฉัน เขาแค่มาค้างที่บ้านฉัน ... แกนี่”

อัยมองค้อน อันนาหัวเราะก๊าก

“ล้อเล่นน่า แล้ว...พวกแกทั้งคู่ก็เลยต้องขาดเรียนไปเมื่อวาน..?”

“อือ...ทำไงได้ล่ะ”

อัยไม่ยอมไปโรงเรียนเมื่อวานนี้ ด้วยเหตุที่ในตอนเช้าตรู่... นายเควินก็ยังอยู่ที่บ้านหล่อน เขาโทรบอกพ่อกับแม่ของเขาที่เรื่องเหตุสุดวิสัยเมื่อคืน มั่นใจล้านเปอร์เซ็นว่าเขาต้องมีปัญหากับโรงเรียนแน่ พ่อเขาจำต้องรีบบินมาคุยกับศาสตราจารย์สตีเฟ่นโดยเร็วที่สุด

“นายเควินมีปัญหากับโรงเรียนแน่”

อันนาว่า

“ก็ใช่น่ะสิ นี่ก็ไม่รู้ว่าจะได้เรียนต่อที่เพรสหรือเปล่า”

อัยหน้าเสีย

“ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ”

อันนาถอนใจ

“ข่าวว่ากำลังโดนทัณฑ์บนอยู่ไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร”

“เขาว่าเควินชอบออกมานอกหอพักเวลากลางคืน”

ออกนอกหอพักเวลากลางคืน....

อัยทวนคำในใจ เมื่อคืน...บทสนทนาของศาสตราจารย์มาร์คูสกับอาจารย์นาเรลก็ยังก้องในหู เด็กหอพัก...ที่ชอบออกมานอกห้องหลังเวลานอน อาจจะเป็นตัวการที่ปลอมเป็นผีหลอกแกล้งคนอื่น หวังทำลายชื่อเสียงโรงเรียนด้วย

แต่เมื่อคืน...เควินก็อยู่กับหล่อนด้วย ตอนนั้น...

ตอนที่หล่อนสัมผัสได้ถึงเงาประหลาดนั่น!

อัยหรี่เสียงให้เบาลง เมื่อเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้อันนาฟัง สาวผมทองถึงกับกรี๊ดออกมาเบา ๆ

“แกหมายความว่าโรงเรียนเรามีผีจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ”

อันนากระซิบ อัยส่ายหน้า

“ไม่รู้สิ... แต่น่ากลัวมากเลยจริง ๆ”

เพราะเจ้าผีไร้ร่างนี่ทีเดียว ที่เป็นเหตุให้อัยกับเควินตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากแบบนี้ ยังดี ที่มอเตอร์ไซค์ของอัย ยังพอไหว้วานลุงยามคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนบ้านของพี่ดาวช่วยเอามาส่งให้ เส้นสายเล็ก ๆ น้อย ๆ แลกกับขวดน้ำสีทองอำพันเป็นสินน้ำใจ ที่แม่หล่อนเป็นคนจัดการให้ เรื่องถึงได้เงียบลงง่าย ๆ

“เป็นห่วงก็แต่เควินนะ ไม่รู้จะยังไงต่อกับชีวิตดี”

อันนารำพึง อัยก็รู้สึกกังวลไม่น้อย นับเป็นการ ‘ร่วมชะตากรรม’ กันโดยแท้ ระหว่างเขากับหล่อนเมื่อคืนก่อน โชคดีที่ยังได้กลับบ้าน โชคดีที่หล่อนไม่เป็นอะไร ห่วงก็แต่พ่อนักเทนนิสหนุ่ม ทำกรรมไว้ก็เยอะ ไม่รู้ว่ารอบนี้ พ่อจะช่วยเขาไว้ได้แค่ไหน

“ว้าว! ร้าน Nico!!”

จู่ ๆ อันนาก็ร้องออกมาอย่างตื่นเต้น อัยหันตาม มองเห็นร้านรองเท้าแบรนด์หรู แบรนด์โปรด ของเพื่อนสาว เปิดไฟสว่างโร่ใหม่เอี่ยมอยู่กลางลานห้างชั้นสาม ร้าน ‘Nico (นิโค่)สปอร์ตชูส์ หรู ระดับไฮคลาส…เช่นคุณ’ สโลแกนเข้ากับอันนามาก อัยคิดขณะมองเพื่อนสาวถลาวิ่งเข้าร้าน ชนิดลืมเรื่องผีเมื่อครู่ไปเสียสนิท

“ตั้งแต่มาเปิดใหม่ที่ (ห้าง) บรอนซ์ ฉันยังไม่ได้เข้าไปดูเลย เห็นว่ามีคอลเลคชั่นใหม่มาแล้ว”

เจ้าหล่อนกรี๊ดกร๊าด ก้าวฉับ ๆ เข้าไปหามุมรองเท้าแฟชั่นอย่างคล่องแคล่ว ทั้งที่เพิ่งมาเป็นครั้งแรก ในร้านแบ่งเป็นโซนรองเท้ากีฬา กับรองเท้าแฟชั่นแยกกันระหว่างรองเท้าบุรุษ สตรี แต่ละด้านของผนังตกแต่งด้วยวอลเปเปอร์ลวดลายร้อนแรงสีสันแสบตา ผู้คนพลุกพล่านไม่เบา กับการฉลองร้านใหม่ลดราคา 20 – 60% ชนิดเรียกต่อมจ่ายเงินลูกค้าให้ทำงานระวิง

“ว้าว! สวยอ่า สวย ๆๆ”

อันนาปรี่เข้าไปลากเก้าอี้นวมมาเพื่อนั่งลองรองเท้าที่เพิ่งสอยติดมือมาสองคู่ ปาดหน้าหญิงผมทองรายหนึ่งไปชนิดผมปัดปลายจมูก ตาสีเทาจึงตวัดมองตามมาอย่างขุ่นเคือง อัยหันกลับไปรีบขอโทษแต่แล้วก็ต้องชะงัก

“มิสเฮเลน”

ภรรยาสาวสวยของศาสตราจารย์สตีเฟ่น อาจารย์ใหญ่นั่นเอง หล่อนมากับลูกสาว ลูกชายฝาแฝดวัย 8 ขวบ กำลังวุ่นวายอยู่ในร้าน ทันทีที่จำหน้าประธานนักเรียนคนล่าสุดของเพรสได้ หน้าขุ่นของหญิงอเมริกันวัยกลางคนก็เปลี่ยนเป็นยิ้มหวาน

“ไฮ...อัย แหม...”

หางตาปรายไปยังอันนา ผู้กำลังส่งยิ้มกว้าง โบกมือให้ หล่อนโบกมือตอบ

“นึกว่าใคร มาช้อปเหมือนกันเหรอจ๊ะ”

อัยยิ้มรับ ปรายตาไปเห็นหญิงสาวหน้าซีด ๆ สวมเสื้อยืดลายขวางกำลังสาละวนไล่จับเจ้าเด็กแฝด ขณะที่ในมือถือของพะรุงพะรัง

“มิสเฮเลนจะมีปาร์ตี้ที่บ้านเหรอคะ”

ภรรยาอาจารย์ใหญ่ทำตาโต

“จ้ะ...ว้าว! หนูรู้ได้ยังไงจ๊ะเนี่ย”

เด็กสาวชี้ไปทงถุงพลาสติกสามสี่ใบ ถุงกระดาษใบอ้วน ๆ ใส่ของไว้เต็มอีกราวสามถุง แถมกล่องอีกสองกล่อง ล้นมือชนิดที่ลูกจ้างต้องหารถเข็นมาช่วย มิสเฮเลนหัวเราะร่วน

“เป็นเรื่องปกติจ้ะ จริง ๆ ถึงไม่มีงานปาร์ตี้ที่บ้าน ฉันก็มาช้อปของแบบนี้กลับบ้านทุกอาทิตย์อยู่แล้ว...แหม... ก็เหมือน ๆ กันรึเปล่าจ๊ะ”

หล่อนกรีดนิ้ว อันนายิ้มกว้าง

“ลูก ๆ ของฉันกำลังมองหารองเท้ากีฬาคู่ใหม่ ฉันคงต้องขอตัวก่อนล่ะจ้ะ อ้อ..”

หล่อนหันกลับมามองรองเท้าสปอร์ตสีชมพูแจ๋นในมืออันนา

“คู่นั้นก็สวย เหมาะกับหนูมากจ้ะ”

หล่อนขยิบตาให้สองสาว ของจะกวักมือเรียกลูกจ้างแล้วเดินตัวปลิวไปทางอีกโซนหนึ่งของร้าน อัยหันไปมองอันนา หล่อนยักไหล่

“จอมเว่อร์แห่งเพรส”

ว่าพลางพยายามยัดเท้าเข้าไปในรองเท้าคู่สวย อัยนิ่วหน้า

“เว่อร์?”

“ก็ใช่น่ะสิ มิสเฮเลน ภรรยาจอมเว่อร์ของศาสตราจารย์สตีเฟ่น วัน ๆ เอาแต่แต่งตัวสวย จัดปาร์ตี้ที่บ้านบ่อยยังกะเปิดผับส่วนตัว งานที่โรงเรียนไม่เห็นจะจริงจังอะไร”

มิสเฮเลนทำในส่วนของประชาสัมพันธ์โรงเรียน ด้วยความเป็นคนสวยและพูดเก่ง จึงได้ทำหน้าที่ในส่วนของการดูแลต้อนรับผู้มาติดต่อโรงเรียน นักเรียนเข้าใหม่ ประสานงานผู้ปกครอง สองปีให้หลังมานี้ งานในส่วนแผนกประชาสัมพันธ์ดูซบเซาลงไปมาก นักเรียนเข้าก็น้อยลง ผู้ปกครองพาลูกลาออกไปก็มากขึ้น แต่หล่อนก็ไม่เห็นจะเดือดเนื้อร้อนใจเท่าไหร่ ยังคงยิ้มสวยไปวัน ๆ ช้อปกระจายทุกวันหยุด

“ดูรวยดีนะ”

อัยพูดลอย ๆ ได้ยินเสียงอันนาหัวเราะในลำคอ

“เงินเดือนอาจารย์ใหญ่มันจะซักเท่าไหร่เชียว ล้างผลาญขนาดนี้ ฉันว่าถ้าไม่เป็นหนี้บัตรบานก็คงต้องแอบมีคอรัปชั่นกันบ้างล่ะ”

นั่นสินะ ดูรายการช้อปของหล่อนแต่ละรอบ หลักห้าหมื่นอัพทั้งนั้น ต่อให้เป็นครูใหญ่ระดับโรงเรียนเพรสก็เถอะ จ่ายไม่ไหวแน่ ๆ

“อัย...แกว่าผู้ชายคนนั้นหน้าคุ้น ๆ ไหม”

อันนาเปลี่ยนเรื่อง ชี้ชวนให้อัยดูเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ข้างเคาท์เตอร์คิดเงิน ร่างสูงใหญ่เคราเขียวตาหวาน อัยจำได้ไม่ยากเลย

“เควิน!!”

ร่างสูงหันขวับ เด็กหนุ่มเบิ่งตามองสองสาวราวกับไม่เชื่อสายตัวเอง ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง ๆ

“อัย”

ทันทีที่เขาลุกขึ้นยืน ความสูงเด่นของเขาก็กลายเป็นจุดสนใจในทันที อัยเห็นสาว ๆ กลุ่มหนึ่งชี้ชวนกันดูเขา ป้องปากกระซิบกระซาบกันอย่างสนอกสนใจ อัยเพ่งพินิจร่างสูงใหญ่ของเขา เควินสูงราว 190 ซม.ก็จริง แต่เขาไม่ดูเก้งก้างอย่างที่ควรจะเป็น กลับดูสมาร์ทสมส่วน นี่หาก ‘พี่ลูกช้าง’ เอเจนซี่ของหล่อนมาเห็นเข้าละก็ มีหวังลากเข้าโมเดลลิ่งอย่างไว

“มากันยังไงละเนี่ย”

เขาทัก นัยน์ตาเป็นประกาย อัยรู้สึกดีใจที่เห็นเขายังสดชื่นดี

“ถามอะไรของนายยะ เควิน ร้าน Nico นี่มันร้านประจำฉันเลย ฉันมาบ่อยมากกกก..จำได้ทุกซอกหลืบ”

อันนาเชิดจมูก กระดิกเท้าในผ้าใบคู่ใหม่สีชมพูแปร๋นโชว์

“เราต่างหากที่ต้องถามนาย มานั่งอะไรแถวนี้ยะ ชอบแบรนด์นี้เหมือนกันเหรอ แหม... รสนิยมดีเหมือนกันนะ”

อันนาแซวขำ ๆ เห็นเด็กหนุ่มไม่ตอบว่าอะไร ก็พูดต่อ

“มาเดินห้างทั้งทีก็แต่งตัวยังกะอยู่บ้านนะนาย”

เควินสวมเสื้อยืดคอกลมสีน้ำเงิน กางเกงขาสั้นสายตาราง ซุกเท้าไว้ในรองเท้าผ้าใบคู่บางไว้หลวม ๆ

“ไอมานั่งรอพ่อ พ่อไปทำธุระ บอกให้รอที่ร้าน”

เขาตอบเรียบ ๆ ยื่นรองเท้าคู่หนึ่งให้อัย

“รุ่นนี้พื้นแข็งแรง เกาะพื้นแน่นดี ยูชอบไหม”

อัยมองรองเท้าผ้าใบสีเขียวกากีที่เขายื่นให้ มันดูสวยดี เขาพลิกพื้นรองเท้าให้หล่อนดู พื้นยางลายดอกแน่นสวย ดูแข็งแรงยึดพื้นผิวได้ดีอย่างที่เขาว่าจริง ๆ หล่อนหวนนึกถึงคืนที่หล่อนลื่นตกฝายแล้วก็ยังรู้สึกใจหาย

“สวยดี แต่แพง ฉันจ่ายไม่ไหวหรอก ของฉันก็ยังดีอยู่”

หล่อนหมายถึงคู่ที่ใส่คืนนั้น เควินยัดรองท้าใส่มืออัย

“ลองดูก่อนน่า ใส่ได้ก็เอาไปเหอะ ไอให้”

อัยมองเขางง ๆ

“เฮ่ย...พูดบ้า ๆ น่ะ”

เขาหัวเราะ

“ไม่ได้บ้า แต่นี่ร้านพ่อไอ อยากได้ก็เอาไปเถอะ”

อันนาอ้าปากค้าง รองเท้าคู่ที่เตรียมมาลองหลุดตกจากมือ

“ร้านพ่อนาย Nico ... นาย...หมายถึง ... สาขานี้เหรอ”

“ฮื่อ”

เขาพูดขณะเขี่ย ๆ ป้ายรองเท้าผ้าใบคู่หนึ่งบนชั้นออก ก่อนจะเลือกหยิบมาให้อัยลองอีกคู่

“รุ่นนี้ก็ดีนะ”

อัยยังคงมองเขาอ้าปากค้าง แต่แล้วก็นึกเรื่องที่สำคัญกว่าขึ้นมาได้

“เออ...เควิน แล้วเรื่องโรงเรียนล่ะ ศาสตราจารย์สตีเฟ่นว่าไง”

เควินสะดุ้ง ปล่อยมือจากรองเท้าหันมาจุปากเบา ๆ

“ชู่ส์ ... อย่าเพิ่งพูดอะไรที่นี่ ไอเห็นคนในเพรสเดินอยู่ในนี้หลายคนเลย”

“นายหมายถึงมิสเฮเลนเหรอ”

อันนาถาม เขาขมุบขมิบปากตอบ

“ออกไปนั่งข้างนอกคุยกันดีกว่า”

เด็กหนุ่มก้าวยาว ๆ แหวกฝูงชนเข้าไปที่เคาท์เตอร์ ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับพนักงานสาวคนหนึ่ง

เขาพูดกับพนักงานสาวเป็นภาษาไทยสำเนียงแปร่ง ๆ

“เอาไปทั้งหมดเลย ฝากเก็บไว้ที่เคาท์เตอร์ก่อน เดี๋ยวมาเอา”

“คุณเควินจะให้ใส่กล่องของขวัญด้วยไหมคะ”

หญิงสาวพนักงานหันหน้ามาถามอย่างนอบน้อม เควินโบกมือ

“ไม่ ๆ ใส่กล่องรองเท้านั่นแหละ ไม่ใช่ของขวัญ”

ว่าแล้วเขาก็เดินเลี่ยงกลับไปที่หลังเคาท์เตอร์อีกรอบเหมือนลืมของ อัยกระซิบถามสาวพนักงานที่กำลังรอรับรองเท้าจากอันนา

“เขาเป็นเจ้าของสาขานี้เหรอคะ”

พนักงานสาวทำท่าคิด

“ใช่ค่ะ แต่จริง ๆ แล้วคุณเควิน เขาเป็นลูกชายของเจ้าของร้านค่ะ คุณนิโค คุณพ่อของคุณเควินค่ะ ที่เป็นเจ้าของที่นี่”

อันนาได้ยินเข้า สาวฝรั่งอยู่เมืองไทยมาหลายปี พอจะจับความได้บ้างจึงรีบสะกิดถามเพื่อน

“อะไร ... เขาว่าพ่อเควินชื่อนิโคเหรอ”

“ใช่”

“จริงเหรอ ใช่ Nico Morton หรือเปล่า!”

อัยกลับมาถามหล่อนเป็นภาษาไทยอีกรอบ หล่อนพยักหน้า

“ค่ะ มิสเตอร์นิโค มอร์ตัน”

อันนาถอดรองเท้าเสร็จพอดี พนักงานสาวจึงรับรองเท้าทั้งสี่คู่หายไปทางหลังเคาท์เตอร์

“นิโค มอร์ตัน …. เควิน มอร์ตัน”

เควิน...พ่อนายไม่ได้เป็นแค่เจ้าของสาขา .... แต่เป็นเจ้าของแบรนด์... แบรนด์ Nico แบรนด์ดังระดับโลก....

อันนายังคงช็อก อัยก็ไม่ต่างกัน จริง ๆ หล่อนก็รู้พื้นฐานของพวกนักเรียนโรงเรียนเพรสกันอยู่แล้ว ว่าแต่ละคนมาจากครอบครัวที่มั่งคั่งระดับเศรษฐีกันทั้งสิ้น ขนาดอันนา ก็เป็นลูกสาวเจ้าของโรงแรม แซม มีคุณแม่เป็นนักธุรกิจด้านเครื่องสำอางค์ ซันโฮ คุณพ่อเป็นเจ้าของโรงงานในเกาหลี มีกระทั่งลูกหลานราชนิกุลประเทศเกาะเล็ก ๆ แถวอินเดียก็มาเรียนที่นี่ (ลูกเลี้ยงฝรั่งกินเงินเกษียณแบบหล่อนก็มีมาก) ไม่เห็นแปลก ที่ลูกชายเจ้าของแบรนด์ยักษ์ใหญ่อย่าง Nico จะมาเรียนที่นี่ด้วย

เพียงแต่ไม่มีใครนึกรู้ ว่าจะเป็น นายเควิน นักเทนนิสพูดน้อย กินจุ คนนี้...