เงานางฟ้าปีกซาตาน

          หลังอาหารมื้อเย็นข้าใช้เวลาคิดอยู่นานว่าคืนนี้จะนอนดีหรือไม่ ความจริงถึงวันนี้จะใช้พลังสร้างฝนกับทอนาโดลูกเท่าภูเขา มันก็ไม่ได้ทำให้ข้ารู้สึกเหนื่อยมากมายเท่าไรนัก แต่มันเจ็บใจ ที่เวลามีเรื่องอะไรขึ้นมา ชาวเมืองเป็นต้องเอาแต่เรียกหาซาตาน ทำไมคนเมืองนี้ ถึงไม่ได้เรียกหาอะไรที่มันเหมือนๆกับชาวเมืองอื่น เหตุใดทุกครั้งที่ข้าหลับจะต้อง’ฝันเห็นซาตาน’ และเพราะเรื่องใดท่านแม่ต้องร้องไห้เวลาที่ข้าบอกว่า’เกลียดซาตาน’ มันจะไม่เป็นการรบกวนการใช้ชีวิตของข้าไปหน่อยเหรอ ท่านซาตานผู้ยิ่งใหญ่แห่งโลกของคนตายเอ่ย...หากยังเป็นแบบนี้เจ้าก็คงจะต้องช่วยแก้ข้อข้องใจของข้าซะหน่อยแล้ว
     “ฮือ...ฮือ...”ท่ามกลางความมืด ที่เอลฟ์ร่าส์เองก็มองไม่เห็นอะไร แต่กลับได้ยินเสียง... ของใครบางคนกำลังร้องไห้
     “นี่!....นั่นเสียงใคร...บอกข้ามา”เอลฟ์ร่าส์ร้องตะโกนอยู่ในความมืด นางรู้ดีว่านี่คือโลกของความฝัน และก็เป็นฝันของเอลฟ์ร่าส์เอง แต่ทำไมถึงได้มีใครก็ไม่รู้มาส่งเสียงร้องไห้ได้เล่า
     “ฮือ...ข้าถูกลืม..ถูกเจ้าลืม”เสียงปริศนาตอบเอลฟ์ร่าส์ด้วยความเศร้า และยังคงส่งเสียงร้องไห้อยู่อย่างนั้น
     “ลืม..ลืมอะไร..ข้าไม่เคยทอดทิ้งรึลืมเลือนอะไรรึแม้แต่ใคร”มันคือเรื่องจริงที่เอลฟ์ร่าส์มั่นใจ ต่อให้นางจะเป็นคนที่เกเร ชอบเล่นสนุกไปวันๆแต่ไม่ว่าจะอะไรรึใครที่ผ่านเข้ามาในชีวิต นางจะไม่มีทางลืมได้
     “ฮือ..เจ้าลืมข้าแล้วจริงๆเอลฟ์ร่าส์ลีน..เจ้าทอดทิ้งข้า”เจ้าของเสียงปริศนายังคงร่ำร้องตอกย้ำว่าเป็นความผิดของเอลฟ์ร่าส์
     “อะไรของเจ้า ข้าชักจะโมโหแล้ว จงบอกชื่อของเจ้ามา”
     “มนุษย์..เรียกข้าว่า..ซาตาน”เพียงแค่เสียงปริศนายอมเผยชื่อ ความโกรธและเกลียดชังมากมายที่ถูกเก็บกักไว้ ภายในหัวใจของเอลฟ์ร่าส์ก็ไม่อาจทนอยู่เฉยได้ มันกำลังล้นทะลักออกมาอย่างไม่มีทางที่เอลฟ์ร่าส์จะควบคุมได้ เหตุใดต้องเป็นเจ้า เพราะอะไรถึงยังเป็นเจ้า เอลฟ์ร่าส์ได้เพียงแต่ตะโกนถามตัวเอง
     “แก๊...แกอีกแล้วเหรอ ออกไปจากความฝันข้าซะ”เอลฟ์ร่าส์โกรธ...จนแทบไม่เหลือสติ นางไม่เข้าใจถึงความรู้สึกอึดอัดนี้ นางไม่เคยเจอซาตานชัดๆสักครั้ง ไม่เคยแม้จะอยากรับรู้เรื่องราวของซาตาน แต่นาง...กลับมีความรู้สึกเกลียดชัง..ซาตานมากมายเหลือเกิน
     “เพราะอะไรเล่าเอลฟ์ร่าส์ลีน..ฮือ..เจ้าทอดทิ้งข้าทำไม...เกลียดชังข้าทำไม”เสียงของซาตานมีเพียงแต่ความเศร้า และตัดพ้อหญิงสาว
     “แล้วทำไมเจ้าจะต้องมานั่งร้องไห้ในความฝันของข้า”ความมืดมิดเริ่มจางหาย เอลฟ์ร่าส์มองเห็นผู้ที่เรียกตนว่าซาตานมากขึ้น แต่ชายที่อยู่เบื้องหน้ากลับพยายามหลบสายตานาง
     “บอกข้าได้ไหม..เหตุใดถึงได้เกลียดชัง”ซาตานยังคงทวงถามแต่เรื่องเดิมๆ แต่ครั้งนี้กลับยอมมองหน้าหญิงสาว
          เป็นครั้งแรกที่เอลฟ์ร่าส์ได้มองซาตานชัดๆชายผู้นี้ทำไมถึงได้มีแววตาเศร้าโศกเพียงนี้ ผิวกายสีกระดาษแต่กลับดูหม่นหมอง ชุดที่ใส่ก็ดูสกปรกไม่มีสง่าราศี ช่างแตกต่างจากภาพวาดที่นางเคยเห็นบนกำแพงเมืองเหลือเกิน แต่สิ่งหนึ่งที่นางสังเกตเห็นซาตานมีหูเรียวแหลมคล้ายกับร่างจำแลงของตน แล้วยังมีแผลเป็นรูปเดือนล้อมดาวที่ต้นคอเหมือนกับนางไม่มีผิด เวลานี้เอลฟ์ร่าส์ไม่หลงเหลือความโกรธเกลียดชายตรงหน้า แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยความสงสัย สับสน เจ็บปวด และโหยหา..
     “เจ้า...ไม่เห็นเหมือนภาพวาดบนกำแพงเลย”น้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดบัดนี้แปลเปลี่ยนไป ทุกครั้งที่มองหน้าซาตานเอลฟ์ร่าส์กลับรู้สึกเสียใจ นางรู้สึกเหมือนได้ทำบางอย่างที่แสนชั่วร้ายกับชายตรงหน้า ทำไม...อยู่ดีๆถึงได้มีแต่ความถวินหาแบบนี้
     “เอลฟ์ร่าส์ลีน...เจ้าโตขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากนัก”น้ำเสียงของซาตานที่เอลฟ์ร่าส์ได้ยินช่างมีแต่ความห่วงหา
     “ก็ข้าจะ20แล้ว จะไม่โตได้ไง พูดยังกะเจ้ารู้จักข้าตอนเด็กๆ”แปลก...ที่เอลฟ์ร่าส์รู้สึกอึดอัดน้อยลง
     “นั่นน่ะสินะ ตอนยังเล็ก..เฮ้อ...ข้ายังไม่อาจลืมได้จริงๆ”เป็นครั้งแรก(อีกล่ะ)ที่เอลฟ์ร่าส์รู้สึกว่าซาตานกำลัง ’ยิ้ม’ ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกี่ยวกับที่กำลังพูดถึงนางรึเปล่า
     “เจ้ารู้จักข้าจริงๆด้วยเหรอ”เอลฟ์ร่าส์สัมผัสได้ถึงความหวังบ้างอย่าง มันนานแค่ไหนแล้วที่ไม่มีใครพูดถึงวัยเด็กของตน แม้แต่ท่านแม่ก็ไม่ยอมเล่าเรื่องวัยเด็กให้ฟังสักครั้ง
     “หึ..ทุกๆชีวิตเมื่อมีวันเกิดก็ต้องมีวันตาย เมื่อตายแล้วเจ้าคิดว่าพวกเขาจะไปที่ไหนล่ะ”ซาตานยังคงตอบคำถามเอลฟ์ร่าส์ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย จนบ้างทีเอลฟ์ร่าส์เองก็ชักจะรู้สึกหมั่นไส้
     “เฮะ พูดซะนึกว่าเจ้ารู้จักข้า”
     “ก็ยังไม่ได้บอกว่าไม่รู้จัก แม่เจ้าสบายดีหรือไม่”เอลฟ์ร่าส์เพิ่งจะรู้วันนี้เองว่า ใครบอกว่าซาตานกวน...ทีนไม่เป็น
     “ก็ดี แล้วท่านจะถามถึงแม่ข้าทำไม”
     “แล้วเจ้าล่ะยังมักจะถูกแม่ดุเรื่องที่ชอบเล่นซนจนเกิดเรื่องเหมือนเดิมรึเปล่า”
     “ท่านแม่ไม่ได้ดุข้า!...แต่บ้างทีก็แค่พูดเสียงดังกับข้า”เอลฟ์ร่าส์ตอบคำถามแบบอ้อมๆปนก้มหน้าลงมองเท้าตัวเอง รู้สึกเขินๆยังไงไม่รู้สิเหมือนตัวเองกำลังเผาตัวเองให้ชายผู้อยู่ตรงหน้าฟังเลย
     “งั้นเหรอๆๆถ้าโดนดุเจ้าจะยังทำหน้าเหมือนแต่ก่อนรึเปล่าน่า”ซาตานแซวข้า...นี่ไอ้ประโยคเมื่อกี้ข้ารู้สึกว่าซาตานกำลังแซวข้าอยู่ใช่ไหมเนี้ย
     “นี่!เจ้าน่ะ ต้องรู้อะไรเกี่ยวกับวัยเด็กของข้าพอสมควรใช่ไหม”
     “เจ้าหมายถึงเรื่องอะไรล่ะเด็กน้อย”
     “อย่ามาลูกเล่นจะได้ไหม ตอบคำถามข้ามาสิ..ซาตาน”
     “แล้วอะไรล่ะที่เจ้าอยากจะรู้..เอลฟ์ร่าส์ลีน”เอลฟ์ร่าส์เริ่มจะสังเกตเห็นว่าในทุกครั้งที่ซาตานเรียกชื่อของนาง ทำไมถึงได้จงใจเรียกชื่อเต็มและก็ยังชอบย้ำซ้ำไปมา
     “งั้น...พ่อข้าไปไหน เจ้ารู้จักพ่อของข้าไหม”คำถามที่เต็มไปด้วยความหวังของเอลฟ์ร่าส์ หลังจากเปล่งเป็นเสียงออกมาแล้ว เวลานี้เหลือเพียงรอคำตอบที่ต้องการเท่านั้น
     “เรื่องของ...พ่อ...ชายผู้นั้น..ทำไมถึงได้อยากรู้ล่ะ”
     “ก็แค่อยากรู้ ทำไม! เจ้าตอบข้าไม่ได้รึไง”
     “ตอบได้...แต่มันยังไม่ถึงเวลา”
     “ปัดโธ่เอ้ย แล้วเมื่อไรล่ะถึงตอบได้”
     “เมื่อถึงเวลา”
     “เอ่อ เมื่อไรก็ไม่รู้ช่างหัวมัน ข้าไม่อยากรู้แล้ว”เอฟล์ร่าส์ตะโกนใส่ซาตานโดยไม่มีความเกรงกลัวใดๆ
     “แต่ที่ข้าสงสัยคือ...แล้วซาตานอย่างเจ้ามาตามหลอกหลอนอะไรอยู่ในความฝันของข้าอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน ไม่มีอะไรทำรึไง”ใช่เรื่องนี้ต่างหากที่ข้าต้องการคำตอบให้เร็วที่สุด ส่วนเรื่องอื่นก็ช่างหัวมันไปก่อน
     “ฮ่าๆนี่เจ้าอยากรู้เรื่องของข้าบ้างแล้วรึเด็กน้อย”ซาตาน...’หัวเราะ’ เมื่อกี้หูข้าไม่ได้เพี้ยนไปแน่ๆ ซาตานหัวเราะเพราะคำถามของข้าเนี้ยนะ แปลกจริง
     “มัวแต่หัวเราะ แล้วเมื่อไรเจ้าจะตอบคำถามข้าสักที”ชักจะเลือดขึ้นหน้าซะแล้วสิ ให้ตายเถอะคอยดูสิถ้าข้าได้ไปเดินในเมืองคราวนี้แล้วมีคนถามข้าเกี่ยวกับซาตานเมื่อไรล่ะก็..รับรองว่าข้าจะตอบไปทันทีเลยว่า ‘ซาตาน...ตัวจริงกวน...ประสาทสุดๆ’
     “ฮ่าๆไม่เอาน่า เจ้าอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ รำคาญข้าขึ้นมารึไงเอลฟ์ร่าส์ลีน”เรียกชื่อเต็มข้าอีกล่ะ เรียกให้มันสั้นๆเหมือนๆคนอื่นเขาไม่ได้รึไง
     “ไปอยู่ในความฝันคนอื่นบ้างไม่ได้รึไง ทำไมต้องเป็นความฝันของข้าด้วย”
     “แล้วรู้ได้อย่างไร ว่าข้าไม่ได้อยู่ในความฝันของคนอื่น”
     “ก็ข้าฝันทีไร ก็เป็นต้องเจอเจ้าทุกที ไม่มีบ้านอยู่รึไง”ใช่!ยอมนอนเมื่อไรเป็นฝันเห็นทู้กกที ยังเคยนึกอยู่เลยว่าเป็นซาตานเนี้ยมันว่างงานนักรึไง ถึงได้มีเวลามาดักเจอข้าในฝันตลอด คิดไปเองรึเปล่านะที่ข้ารู้สึกว่าซาตานมาเพื่ออยากจะเจอข้า แล้วไอ้ครั้งล่าสุดเนี้ยก็ดันมานั่งร้องไห้ในความฝันของข้าอีก ทำยังกะข้าเป็นของสำคัญที่ไม่อยากทำหายไปได้
     “นั่นสินะ ถ้าข้าบอกว่าใช่ แล้วเจ้าจะทำยังไงล่ะเอฟล์ร่าส์ลีน”ถามย้อนอีกล่ะ นี่มันทำให้ข้าหงุดหงิดนะ ซาตานเจ้าจะช่วยตอบคำถามอย่างเดียวโดยไม่ต้องมีคำถามต่อท้ายไม่ได้รึไง
     “ไม่ยาก ก็แค่ข้าไม่นอน ข้าก็ไม่ฝัน แล้วคราวนี้เจ้าจะทำยังไงล่ะ..ซาตานผู้ยิ่งใหญ่”
     “ถ้าไม่ยอมนอน...ท่านแม่ของเจ้าจะเป็นห่วงเอานะ อย่าทำให้นางคิดมากสิเด็กน้อย”
     “ท่านแม่จะรู้ได้ไง ข้าไม่ได้คิดที่จะบอก”
     “ไม่ยาก เพราะข้าไปหาแม่ของเจ้าในฝันได้”
     “อย่ามายุ่งกับท่านแม่ของข้านะ!”
     “ทำไมล่ะ ก็ข้าเหงา ไม่มีใครคุยด้วย แม่ของเจ้านางเป็นคนคุยสนุกมาก จนบ้างครั้งข้า..ก็ไม่อยากให้นางตื่น”
     “เลิกยุ่งกับท่านแม่ของข้าซะ ไม่งั้นข้าจะฆ่าเจ้า..ซาตาน”
     “ข้าไม่มีตัวตนอยู่บนโลก เจ้าจะฆ่าข้าได้อย่างไร เด็กน้อย”
     “บอก..ความต้องการของเจ้ามา อะไรก็ได้ข้าจะทำ ขอเพียงอย่ายุ่งกับแม่ข้า”
     “ข้าแค่เหงา...เด็กน้อย ความต้องการที่ว่าข้าไม่มีหรอก”
     “.....”
     “ข้าแค่ถูกทอดทิ้ง...เด็กน้อย..ข้าแค่ไม่มีคนคุยด้วย”
     “.....”
     “ข้าแค่ภาพมายา...ไม่มีตัวตนบน..”
     “พอๆๆเอาแต่บ่นๆๆอยู่ได้ไว้ว่างๆข้าจะ....ยอมมาเป็นเพื่อนคุยกับเจ้าก็ได้”
     “ทุกวันไม่ได้เหรอ”น้ำเสียงที่แสดงออกถึงความดีใจของซาตาน ได้คืบแล้วจะเอาศอกเหรอจริงๆเลยให้ตายสิ
     “ไม่!”เอฟล์ร่าส์ปฏิเสธเสียงแข็ง
     “ไม่มีงานทำรึ ถึงได้มีเวลามานั่งรอข้า”
     “มี...แต่ไม่อยากทำหรอก มันน่าเบื่อ”
     “เป็นถึงซาตานผู้ยิ่งใหญ่ ชาวเมืองเคารพบูชาเจ้าจะตาย มันน่าเบื่อตรงไหน”
     “น่าเบื่อ เพราะข้าไม่เคยต้องการแบบนั้นเลย”
     “เหรอ..ก็นึกว่าชอบ”
     “แย่หน่อยที่ข้าชอบเจ้ามากกว่าสิ่งเหล่านั้น”
     “อ่า..แย่หน่อยที่ข้าไม่ยักกะชอบขี้หน้าเจ้า...ซาตาน”
     “ยังเกลียดข้าอยู่รึเด็กน้อย”ซาตานทำเสียงน้อยใจ หึทำยังกะเด็กๆไปได้
     “เฉยๆติดจะเริ่มรำคาญนิดๆล่ะ”
     “เป็นอย่างนั้นไป เฮ้อ...ข้าอยากจะรั้งเจ้าไว้ให้นานกว่านี้เหลือเกิน แต่นี่คงจะได้เวลาที่เจ้าจะต้องตื่นแล้วล่ะเด็กน้อย”
     “ห่ะ...เด๊ยวๆๆข้ายังมีเรื่องที่จะถามเจ้าอีกตั้งเยอะ นี่กล้าไล่ข้าเหรอ”
     “ไว้คราวหลังก็ได้ สัญญาสิ..ว่าเจ้าจะกลับมาหาข้า เอฟล์ร่าส์ลีน สาวน้อยข้าจะรอเจ้า”
     “เดี๋ยว..”พอสิ้นเสียงเอฟล์ร่าส์ก็กระเด้งจากเตียง ยังดีที่ไม่ตกลงพื้น ทันทีที่ตื่นนอนนางก็สัมผัสได้ว่าตัวเองกำลังหายใจเร็วกว่าปกติ ต้องใช้เวลาอยู่สักพักเหมือนกันกว่าที่จะทำให้หัวใจกลับมาเต้นเป็นจังหวะที่สม่ำเสมอเหมือนเดิม เฮ้อ..ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ เอฟล์ร่าส์เองก็ไม่เข้าใจ ที่การฝันครั้งนี้กลับมีแต่ความรู้สึก...สบาย..เหมือนได้พักจริงๆไม่รู้สึกอึดอัดเหมือนเมื่อก่อน รึที่ผ่านมาข้าจะมองซาตานผิดไป