Bring me to you. เทพรัก ช่วยทักหัวใจผมที YAOI

          บทที่ 1 ท่านเทพ

 

          อาเซนนอลใช้กล้องส่องทางไกลมองนักกีฬาที่กำลังเล็งวิ่งอยู่ในสนาม

 

          "โอ้ นั่นน่ะเรอะ คนที่ชื่อนางาโตะ กะหร่องไปนิด แต่ก็โอเคกว่าเจ้าเยอะ"

 

          "ฉันไม่อยากถูกวิจารณ์จากเทวดาสับสนเพศอย่างนายหรอกน่า"

 

          อาเซนนอลหันมาส่งสายตาขู่ฟ่อ "ก่อนที่ข้าจะต้องมาอยู่ในร่างบ้าๆ แบบนี้ ข้ามีกล้ามเนื้อเรียงเป็นมัดสวยงามสมชายชาตินักรบหรอกน่ะ จะบอกให้"

 

          อันที่จริง...ถ้ามองจากสายตาคนธรรมดา นางาโตะไม่ได้ผอมกะหร่องขนาดนั้น

 

          นางาโตะ เด็กหนุ่มอายุ 17 ปี นักเรียนชั้นมัธยมปลาย สังกัดมัธยมฟุบิกิ อินเตอร์เนชั่นแนล โรงเรียนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสถานศึกษาของลูกหลายผู้มีอันจะกิน นอกเหนือจากการเข้าศึกษาด้วยเงิน ก็มีนักเรียนทุนอย่างนางาโตะที่เป็นลูกหลานคนธรรมดาหลุดมาบ้างเป็นบางครั้ง ซึ่งเขาเข้ามาด้วยทุนนักเรียน เขาจึงมีส่วนสูงที่ดูดีและร่างกายที่กำยำพอสมควร

 

          แต่คนที่ผอมเพรียวสวยของแท้คือโรแธม

 

          โรแธมคือลูกหลานของผู้ดีจากอังกฤษ มีเชื้อสายเอเชียครึ่งหนึ่งไหวเวียนอยู่ในตัว ปัจจุบันเรียนอยู่ที่มัธยมฟุบุกิไม่ยอมกลับบ้านเสียทีเพราะกำลังติดใจใครบางคน เส้นผมสีทอง ดวงตาสีฟ้าสวย ผิวขาวอมชมพู หน้าตาน่ารัก และพยายามทำให้มากขึ้นเพราะเชื่อว่าจะทำให้เป้าหมายความรักหันมามองได้

 

          ส่วนอาเซนนอล อดีตเทพแห่งสงคราม เคยมีร่างกายสูงใหญ่เต็มไปด้วยมัดกล้าม แต่สิ่งที่เหลือจากร่างนั้นมีเพียงน้ำเสียงแหบห้าวแบบนักรบ เนื่องจากก่อความวุ่นวายในโรงเหล้าสวรรค์ จึงถูกมารดา เทพีแห่งความรัก สาปให้มีรูปร่างผอมบางแบบผู้หญิง และยังต้องสวมชุดกระโปรงฟูฟ่องปฏิบัติภารกิจ ทั้งๆ ที่มีความเป็นชายเหลืออยู่เต็มเปี่ยม กำหนดปฏิบัติงานคือหนึ่งพันปี

 

          เพื่อหลบหลีกการทำงานแสนน่าเบื่อของมารดา เขาอุตส่าห์ใช้รหัสสุดน่าอายในการอัญเชิญแล้วแท้ๆ ไหงมนุษย์โลกถึงยังกล้าพูดออกมาได้ไม่อายปากนะ ตอนที่เขาคิดรหัสสำเร็จยังแอบอ้วกอยู่สามวันสามคืนเลย แล้วยิ่งผู้พูดเป็นชายแล้วไซร้ ในฐานะอดีตเทพนักรบผู้ยิ่งใหญ่ มันช่างน่าอดสูใจอะไรปานนี้

 

          เมื่อรู้ว่าโรแธมมีครีมประทินโฉมสารพัดอย่างในห้องแต่งตัวเพราะใคร เอาเซนนอลถึงกับขมับน้อยๆ ด้วยความปวดใจ

 

          "ให้ตายสิ เจ้ามองคนอื่นดีกว่ามั้ง ในฐานะผู้ชาย ข้ายังไม่มีจิตคิดตกหลุมรักตัวเองเลย สิ่งที่ข้าหมายปองคือสาวงามแสนวิเศษเท่านั้น แล้วสาวงามนั่นต้องไม่มีดุ้นด้วย ยิ่งเป็นชายผู้แข็งแรงสมชายชาตรี ยิ่งต้องการสาวน้อยอ่อนโยน ไม่ใช่ผู้ชายที่มีแต่กล้ามเนื้อแข็งๆ อย่างเจ้า รู้ไว้เสียด้วย!"

 

          ถึงบนสวรรค์จะมีหอนางโลมและหอนายโลม เขายังไม่คิดจะแวะเข้าไปในสถานที่อย่างหลังเลย แม้ยามเมาสุดขีดแค่ไหนก็ไม่เค๊ยไม่เคย กลิ่นกายและน้ำเสียงไพเราะของสาวงามเท่านั้นที่ช่วยปลอบประโลมจิตใจอันแสนอ่อนล้าจากการฝึกของชายชาตินักรบได้!

 

          โรแธมมองเหล่ "เดี๋ยวนี้ความรักไร้พรมแดน นายไม่เข้าใจหรอก บนสวรรค์ไม่มีเกย์ล่ะสิ"

 

          อาเซนนอลเหล่กลับ "ถ้าไม่มีเกย์ เจ้าคิดว่าใครใช้บริการหอนายโลมกันล่ะ" เขากอดอก  ท่าทางที่ควรจะขึงขังเสมือนยามเป็นนักรบกล้า กลับกลายเป็นท่ากอดอกน่ารักของสาวน้อยสายดุ้นไปเสียได้ "ข้ากำลังชี้แนะทางที่ถูกต้องให้เจ้าหรอกนะ หันมามองบ้าง เจ้าจะรู้ว่ามีสาวงามน้อยใหญ่กำลังรอเจ้าอยู่ ถ้าต้องการ ข้าจะพาไปเปิดหูเปิดตากับนางฟ้าที่หอโคลเซีย รับรองว่าเจ้าต้องลืมผู้ชายได้แน่นอน!"

 

          โรแธมปูดขมับด้วยความโมโห "งั้นนายก็กลับไปที่นั่นเองเถอะ ฉันให้นายมาช่วยทำให้สมหวังนะเฟ้ย"

 

          อาเซนนอลฮึดฮัด "ได้ไงเล่า ข้าไม่ยอมให้ซิสเซียแสนสวยเห็นข้าในสภาพนี้แน่นอน!"

 

          มีหวังพวกนางโลมได้หัวเราะกันตาย...

 

          เสียงหนึ่งปรากฏขึ้นข้างหู "คือว่า..."

 

          อาเซนนอลหันไปมองนักเรียนชายท่าทางสง่างามผู้หนึ่ง เส้นผมของเขาสีทองเป็นประกาย นัยน์ตาสีเขียวของเขาแหลมคมประดุจเหยี่ยว รอยยิ้มแฝงเร้นความลับเอาไว้อย่างลงตัว ท่วงท่าประหนึ่งเจ้าชายได้ก้มลงมาฉวยมือเขาขึ้นจุมพิตอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน สิ่งเหล่านี้ทำให้เทพแห่งรักปรากฏความไม่มั่นคงขึ้นในแววตา

 

          นั่นก็เพราะ...

 

          ขนลุกไปหมดแล้วว้อย!

 

          เขากระชากเสื้อเจ้าหมอนั่นขึ้นมาด้วยท่าทางเดียวกับตอนหาเรื่องคนในโรงเหล้า "ทำบ้าอะไรของแกฟะ!"

 

          "ฮะๆๆ น้ำเสียงของเธอช่างไพเราะเหลือเกินนะ อาจแหบแห้งไปบ้าง แต่ฉันเข้าใจดีว่าเธอต้องการใครสักคนที่เข้าใจ" ชีปพลิกท่าคราวเดียวก็สามารถรวบอีกฝ่ายมาไว้ในอ้อมกอด "ฉันคือคนนั้นอย่างไรเล่า สาวน้อยที่น่ารัก เธอชื่ออะไรกัน เหตุใดฉันจึงไม่เคยเจอเธอเลย"

 

          คนที่รู้จักเพศที่แท้จริงของอาเซนนอลอย่างโรแธมทำตัวสั่นเบาๆ เมื่อคนถูกกอดหันไปเห็นเช่นนั้นก็พยักหน้า "ข้าก็รู้สึกแบบนั้นแหละ ดีแล้ว ใช้มันเป็นประตูสู่หนทางของการมองหาสาวงามเสียนะ"

 

          เขาหันกลับมาหาชีป จึงไม่ทันเห็นสายตาค้อนๆ "ส่วนเจ้า!"

 

          เขาใช้หมัดซ้ายตรงอันภาคภูมิใจ ประเคนเข้าให้ที่มุมปากของเจ้ามนุษย์โลกขี้หลี ทั้งที่ปกติแล้วการใช้แรงเต็มที่ขนาดนั้นน่าจะทำให้กระดูกของคนถูกต่อยเบี้ยวบูดจนอาจแตกร้าวได้แล้ว แต่สิ่งที่ปรากฏกลับมีเพียงรอยแดงเล็กน้อยเท่านั้น

 

          ฮะ...เฮ้ย ขนาดแรงยังลดลงด้วยเรอะ

 

          เพราะอับอายจากร่างที่เป็น อาเซนนอลจึงหลีกเลี่ยงการพบปะกับลูกน้องชั่วคราว และสั่งปิดเรื่องที่เขากลายเป็นผู้ชายคล้ายหญิงตั้งแต่เนิ่นๆ การต่อยชีปจึงกลายเป็นความรุนแรงครั้งแรกตั้งแต่ถูกสาป

 

          "พยศนักนะ สาวน้อย คอยดูเถอะ ฉันจะใช้ความรักและหัวใจในการปราบ... อั่ก!"

 

          อาเซนนอลทำท่าปัดฝุ่นจากมือ ก่อนจะหัวเราะฮ่าๆ ใส่คนที่นอนลงไปกองกับพื้น ต่อให้เป็นมีแรงเท่าผู้หญิงแล้วไง เขาเป็นนักรบเชียวนะ ความรู้เรื่องจุดอ่อนในร่างกายผู้ชายก็เหมือนความเชี่ยวชาญในการแต่งหน้าของผู้หญิง ต่อให้มีอีกสักสิบเจ้าขี้หลีย่อมไม่มีหวั่นอยู่แล้ว

 

          เสียงเป่าพักการแข่งเริ่มขึ้น เท่านั้นเองที่เสียงของสาวน้อยสาวใหญ่เริ่มร้องเรียกชื่อของนักกีฬาคนโปรดของตัวเอง โรแธมก็เอากับเขาด้วย มารดาเขาสอนไว้ว่าถ้ามีความรักให้พุ่งใส่เต็มเกียร์ ถ้าไม่เลวร้ายเกินไป ยังไงอีกฝ่ายก็ต้องรู้สึกบ้างล่ะ

 

          อนึ่ง...เลดี้โรเธียเนียคงจะลืมบอกว่าความรู้สึกที่ว่ามันไม่ได้มีแต่ด้านดีๆ เท่านั้น

 

          "ข้าวกล่อง!"

 

          นางาโตะรับกล่องข้าวห่อผ้าสีชมพูลายหัวใจพลางหัวเราะแหะๆ

 

          "ผ้าเช็ดปากด้วย เขียนชื่อเราสองคนไว้ด้วยนะ แล้วยังมีนมกล่องสั่งผลิตพิเศษ เพิ่มแคลเซียมสิบเท่า ของแท้ต้องมีรูปคู่ในกรอบหัวใจ น่ากินสุดๆ ไปเลย!"

 

          อาเซนนอลละเท้าที่กำลังกระทืบเจ้าชายมาดดีจนหมดสภาพ หันไปตบไหล่คนที่กำลังยิ้มทั้งๆ ที่เหงื่อตก “อึดอัดล่ะสิ”

 

          โรแธมหันไปแยกเขี้ยวใส่ “ใครว่าอึดอัดกัน! เนอะ นางา...”

 

          คำตอบที่สุภาพที่สุดคือการเลี่ยงสายตา ต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่าการกินดื่มอะไรที่มีลายหรือชื่อคู่แบบนี้เป็นอะไรที่ชวนให้กระอักกระอ่วนเหลือเกิน เพราะเขาทั้งสองต่างไม่ได้มีสถานะความสัมพันธ์เช่นนั้น แล้วตอนนี้เริ่มมีคนเข้าใจว่าพวกเขาสองคนคบกันแล้วด้วย

 

          โรแธมลดมือลง เช่นเดียวกับรอยยิ้ม “ไม่ชอบเหรอ?”

 

          นางาโตะทำหน้าไม่ถูก “ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก... แต่ก็มีบ้างนิดหน่อย”

 

          เขาเดินมองแผ่นหลังแสนหม่นหมองของคนที่คอยยิ้มอย่างร่าเริงให้ทุกสามเวลาหลังอาหาร แต่เขาคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ที่จะบอกความรู้สึกของตัวเองบ้าง อย่างน้อยๆ นี่อาจเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการกลายๆ ให้อีกฝ่ายตัดใจ

 

          อาเซนนอลตบหลังตบไหล่อีกฝ่ายป้าบๆ เหมือนจ่าฝึกยามให้กำลังใจพลทหาร “ทำดีแล้ว เป็นลูกผู้ชายต้องหัดยอมรับความจริง” เขากอดอก “แต่ว่าก็ว่าเถอะ ข้าล่ะกลัวจริงๆ ว่าเจ้านั่นจะเสียใจจนฆ่าตัวตายไปเสียก่อน ยิ่งรูปร่างอ้อนแอ้นแบบนั้น จิตใจคงจะเล็กเหมือนมดแน่ๆ เลย”

 

          นางาโตะเหลือบมอง “ฉันไม่คิดว่าจิตใจของเขาจะเล็กแบบนั้นหรอกนะ”

 

          อาเซนนอลพยายามเบ่งกล้ามแขนที่เหลืออยู่น้อยนิดสุดชีวิต ขณะที่ริมฝีปากยังคงฝืนฉีกยิ้มให้ดูเหมือนสบายๆ “คะ...คนที่จะมีจิตใจแข็งแกร่ง ก็มีแต่ลูกผู้ชายที่มีมัดกล้ามสวยงามบึกบึนเท่านั้นแหละ”

 

          เขาเกาแก้มเบาๆ จะว่าไป เขาก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าเสียงของอีกฝ่ายฟังดูคล้ายผู้ชายที่มีอายุพอสมควร ทำงานเกี่ยวกับการฝึกร่างกายและการสั่งการ ใช่แล้ว เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยพลังอำนาจ มันช่างขัดกับรูปร่างของเด็กผู้หญิงอายุสิบกว่าเสียจริง

 

          เรื่องแหบก็ส่วนหนึ่ง แต่เรื่องความนุ่มของเสียงก็อีกส่วนหนึ่ง นางาโตะพยายามใช้ถ้อยคำที่สุภาพที่สุด “เธอ...เป็นสาวม.ปลายที่มีเอกลักษณ์ดีนะ”

 

          อาเซนนอลขมวดคิ้ว เขาคว้ามืออีกฝ่ายมาจับหมับเข้าให้ที่หว่างขา เล่นเอาคนถูกบังคับจับถึงกับเหวอ

 

          ใครบางคนกระอักเลือดอยู่ ณ พื้นริมสนาม พยายามเค้นเสียงเรียกชื่อหวานใจในห้วงรักแรกพบ หากแต่เมื่อนึกได้ว่ายังไม่รู้จักกัน จึงได้แต่ยอมแพ้ตายอย่างสงบไป...

 

          “เจ้าโง่! ได้ยินเสียงข้าแบบนี้ ยังอุตส่าห์คิดว่าข้าเป็นสตรีบอบบางอีกรึ”

 

          อาเซนนอลยืดอกภาคภูมิใจ

 

          ‘ถึงตัวจะเล็กลง แต่ ‘ส่วนนั้น’ มันยังผงาดใหญ่โตนะเฟ้ย!’

 

 

 

 

TBC.

 

สวัสดีค่ะ เคห์ล่าคีย์เองค่ะ

ท่านที่สนใจติชมก็คอมเม้นท์ได้

หรืออาจโหวตดาววิจารณ์ก็ได้ค่ะ

ขอบคุณที่เข้ามารับชมนะคะ