Tell me you love me

 "ลูกแม่ไปทำงานก่อนนะ แม่ทำข้าวให้อยู่ในตู้นะลุก" แม่ฉันตะโกนขึ้นมาพร้อมออกจากบ้านไปเรียบร้อย

"*0* ว้าวแม่...ทำอาหารน่ากินๆทั้งนั้นเลย ไม่เกรงใจล่ะนะ" พูดเสร็จฉันก็สวาปามทันที งั่มๆๆ >w< 

อร่อยๆทั้งนั้น 555 ดีใจจังเกิดมาเป็นคนมีแม่ทำอาหารเก่ง อิอิ

ตึง ตึง ตืออ ตึง

เสียงนาฬิกาบ่งบอกเวลาว่าต้องรีบไปทำเรียนแล้ว ว้าย! ซวยแล้วๆ เสื้อผ้าแันเลอะซอสหมดแล้วอ่ะทำไงดีๆTT[]TT ไม่วายฉันรีบลุกขึ้นไปข้างบนพร้อมหาเสื้อนักศึกษาตัวใหม่แต่ว่า......

ไม่มี!!!! กรี๊ดดดดดดดด!!! ไม่นะๆ แล้วฉันจะใส่อะไรล่ะนี่ ฉันหันไปเจอกับเสื้อนักศึกษาที่แขวนอยู่ด้านล่างจึงรีบหยิบมาใส่ทันที ยับนิดเดียวชื้นนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอกมั้ง เฮ้อ! รีบไปดีกว่าเดี๋ยวจะโดนอาจารย์คณะเจี๊ยกเอา ฮือ!!( ตีนั่นเองค่ะ)

ขณะนี้อยุ่บนรถโดยสารอันผุพัง

"TT/\TT จะไปทันไหมนะๆ รถติดขนาดนี้" ฉันพูดพร้อมดูนาฬิกาบ่งบอกจี้ตูดฉันว่า รีบไปเร็วๆ

ฮึ่ย!! ทนไม่ไหวล่ะ ลงเลยละกัน

"นี่ค่ะเงินไม่ต้องทอนค่ะ " พอยื่นเงินให้ปุ๊บก็ติดสปีดดั่งเกียร์ออโต้ ทันที

แฮ่ก แฮ่ก!

ละ....เหลืออีกครึ่งทางจะถึงมหาลัยแล้ว................................

เหนื่อยจัง เหนื่อยจัง พักก่อนละกัน หวาา

"นี่!" จุ่ๆก็มีเสียงใครสักคนพูดตะกนมาทำให้ฉันมองไปทันทีก็พบคนใส่หมกนิรภัยอย่างมิดพอเขาถอดหมวกออกก็พบความหล่ออันไกลโพล้นที่ใครเจอใจก็ต้องละ...ละ...ละลายยย

เฮ้ย!นี่มันไอ้โจรกำมะลอ

"ว่าไง...รีบไปไหนล่ะฮะ เหงื่อท่วมตัวเชียวนี่เธอปวดฉี่จน...ฉี่ใส่ตัวเองอย่างนี้เลยเรอะ"

กรี๊ดดดดดดด! หยาบคายเป็นที่สุด!

"เรื่องของฉัน " ฉันพูดพร้อมสะบัดหน้าเล็กน้อย

"เห่อๆ ฉันไปส่งเอาไหม " เขาพูดพร้อมหันหน้าไปอีกทางแบบอายๆ

=[ ]= นายอายใส่ฉันหรอ

"หา!!!"

ณ มหาวิทยาลัยดุจดั่งพญานาค

"ขอบคุณ!แต่ไม่ได้ขอ" ฉันพูดพร้อมยื่นหมวกมาคืนให้

"เหอะ! ไปเรียนดีๆล่ะ " เขาพูดแล้วก็บึ้นรถไปทันที

"อะไรของเขานะ" ฉันเกาหัวงงๆก่อนจะวิ่งไปยังตึกคณะอย่างเร่งรีบเพราะกลัวว่าจะมีอาจารย์คนใดมาเห็น