ได้โปรดส่งใจเธอมาให้ฉัน

                         ณ  บ้านของออมสิน

             เห้อออ เมื่อไรหน๋อออ ที่พี่แซกจะกลับมาฉันได้แต่ภาวนาให้พี่ชายของฉัน

             กลับมา พ่อและแม่ของฉันท่านป่วยหนัก จนทำให้ท่านถึงแก่ชีวิตหลังจากนั้นมาฉัน

             ก็อยู่กับพี่ชายของฉันสองคน และไม่นานหนักพี่แซกก็ได้ทุนไปเรียนต่อต่างประเทศ

             พี่แซกได้บอกไว้ว่าเขามีเพื่อนอยูสองเรียนอยู่ที่เดียวกัน จึงให้ฉันย้ายมาเรียนต่อ

             ม.ปลายที่นี้ แต่ฉันก็ยังไม่รู้ว่าเพื่อนพี่ชายของฉันทั้งสองคนนั้นคือใคร           

             จู่ๆ ฉันก็คิดถึงพ่อและแม่ของฉันขึ้นมาจากนั้น น้ำสีขาวๆก็ได้ไหลออกจากตาของฉัน

             ฉันร้องให้จนฉันเองนั้นได้เผลอหลับไปจนถึงเช้า

             เห้อออ  เช้าวันทุกแล้ววว~~ หลังจากที่ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ได้เดินไปโรงเรียน

             ย้ำ!! ว่าเดิน 55555555 ในขณะที่ฉันเดินอยู่ก็มีผู้หญิงคนหนึงมาดึงข้อมือของฉัน

             แล้วพูดกับฉันว่า 

           "นี้น้องเป็นเด็กไหม่นะ หัดเตรียมตัวมั้ง อย่ามายุ่งกับคนของพี่"

           ฉันทำสีหน้าตกใจเพราะไม่รู้ว่าที่พี่เขาพูดถึงมันคือเรื่องอะไร แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร

           จึงเดินต่อไปให้ถึงโรงเรียน จู่ๆ อีตาพี่เชนก็เดินมาดักหน้าฉันเเล้วพูดว่า

          "สวัสดีคับ น้องออมสิน เอ่อ..วันนี้มีผู้หญิงไปพูดไรกับน้องหรือป่าว "

            คำพูดของอีตาพี่เชนทำฉันนึกขึ้นได้ ถึงพี่ผู็หญิงคนนั้น แต่ฉันก็ไม่ได้บอกอะไรกับพี่เชน

            ฉันแค่ยิ้มให้พี่เขาเเล้วฉันก็เดินไปยังโรงอาหาร จนกระทั้งถึงเวลาเข้าแถว เเล้วก็เรียน

            ตามปกติ จนกระทั้งเลิกเรียน  วันนี้ก็แปลกอีก เพราะมีหนุ่มคนนึ่งเดินเข้ามาทักฉัน

          "ใช่น้องสาวของแซกหรือป่าวคับ พี่ชื่อทีมนะคับ  "

          ฉันทำหน้างงนิดๆ เเล้วพูดต่อไปว่า

          "อ่อค่ะ เเล้วเพื่อนพี่แซกอีกคนล่ะค่ะ"

          "อีกคนชื่อ เชน คับ "

          ฉันทำหน้าตกใจเพราะไม่คิดว่าอีตาพี่เชนไรนั้นจะเป็นเพื่อนกับพี่ชายของฉัน และฉันก็เคือง

          เขามากที่เขาไ่ยอมรับความจริงตั้งแต่แรก แต่ดันกับทำตีสนิทโดยไม่รู้ไม่ชี้ 

          ฉันจึงรีบเดินออกมาจากโรงเรียนแต่ก็ไม่วายดันเจอ.....