รักวุ่นวายของยัยบ้านนอก

                 
ตอนนี้รถของต้าร์ได้พาฉันเข้ามาจอดภายในบ้านของคุณย่าแร้ว  ฉันรู้สึกใจเต้นแปลกๆยังไงไม่รู้ ฉันจะโดนคุณอาดุมั๊ยเนี๊ย พึ่งไปเรียนวันแรกก็มีผู้ชายมาส่งซะแร้วววว เอาไงดีถ้าคุนอาถามจะตอบว่ายังไง  แร้วจะทำยังไงดี  ยัยบ้าเอ๊ย เทอคิดอะไรของเทอเนี๊ยสายรุ้ง ทำอะไรทำไมไม่คิด  ฉันจะต้องทำให้คุนอาผิดหวังแน่ๆ  แร้วถ้าแม่รู้อีก  โอ๊ย พระเจ้าสมองยัยสายรุ้งจะแตกแร้วเจ้าค่า......
“รุ้งๆ  เทอเป็นอะไรรึป่าว นั่งเงียบตั้งแต่ขึ้นรถมาล่ะน่ะ”
“ -_____-   ป่าวหรอก ขอบคุนนะที่มาส่งเราพุ่งนี้เจอกัล”
             “นั่นใช่น้อง วัฟเฟิล ม.4 รึป่าว”
“ช่ายยยย   นั่นลูกเลี้ยงของพ่อฉันเอง นายรู้จักด้วยหรอ ?’
“น้องเค้าเป็นดาว ม.4 หน่ะเราเลยรู้จัก  เห็นเคยคบกับนายแคนนอนนิ่  เกือบจะได้เป็นราชินีอยู่แร้ว  แต่ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรกัลเลยเลิก ”
นายนี่กำลังจะสื่อถึงอะไรฉันไม่เข้าใจแล้วแคนนงแคนนอนเป็นใครมีราชินีด้วย อะไรเนี๊ยโรงเรียนนี้มันชักจะแปลกๆล่ะสิ่
“เอาเป็นว่าขอบคุนมาก พุ่งนี้เจอกัลน๊า”บ๊ะบายยยย
ฉันปิดประตูปั้งและไม่หันหลังกลับไป ยัยรังผึ้งจ้องฉันเขม็งเลย คงจะได้ดวลคารมกันสักสองสามยกดูจากสถานการณ์แล้ว  ฉันคงผ่านประตูบ้านยาก......
“ไปเรียนวันแรกก็มีผู้ชายมาส่งถึงหน้าบ้านไปอ่อยท่าไหนล่ะพี่ต้าร์เค้าถึงยอมมาส่ง”
“ไม่เห็นจะต้องอ่อยอะไรมากเลยฉันสวยอยู่แร้วแค่มองตาผู้ชายก็ละลายล่ะย่ะ เทอเคยอ่อยแร้วเค้าไม่เอาหรอ”
ฉันสะบัดบ๊อบเดินหนี คิดผิดแร้วน้องจ๋ามาต่อปากต่อคำกับพี่ น้องจะจำไปจนวันตาย
“หยุดเดี๋ยวนี้น่ะยัยบ้านนอก เทอกล้าดียังไงมากวนประสาทชั้น”
ยัยรังผึ้งไม่พูดป่าวเอื้อมมือมาจิกหัวฉัน ตายแร้วหนังหัวฉันจะหลุดมั๊ย ท่องพุทโธพุทโธ
“ปล่อยฉันเดียวนี้น่ะถ้าไม่อยากเสียโฉม”
“ทำไมฉันจะต้องทำตามคำสั่งเทอ เทอไม่ใช่แม่ฉันน่ะ”
ยัยนี่กระชากหัวฉันแรงกว่าเดิม  เอาล่ะสิ่ ความอดทนฉันเริ่มจะหมดแร้ววว 7.....8...9....................สิ๊บบบบบบบ
“ผลั่ก!ตุ๊บบบบบบ”
ให้เดาว่าเสียงอะไร  ฉันผลักยัยนั่นลงไปนอนกองกับพื้นอาจจะไม่เจ็บมากแต่อาจจะเขียวเลยแหละ
“ไปก่อนนะจ้ะ  บ๊ะบายยยยย”
ฉันแลบลิ้นปริ้นตาใส่ยัยนั่นคนอะไร น่าจิกหัวแร้วตบ ตบ ตบ ชะมัด นี่ถือว่าน้อยเจอฉบับเต็มแร้วเทอจะหนาวยัยรังผึ้ง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“อะไรกัลลใครเป็นอะไร  ”
คุณหญิงย่าเดินมาดูเสียงยัยนั่นกรี๊ดหน้าบ้านฉันแอบดูอยู่ตรงซอกบันได  คราวซวยมาหาฉันแร้วสิ่!!!

                               ………………………………………………………………

ความจริงฉันก็ไม่ได้เจ็บปวดอะไรมากมายหรอกน่ะแค่ฉันเกลียดหน้ายัยบ้านนอกนั่นไปเรียนแค่วันเดียวพี่ต้าร์มาส่งถึงบ้านฉันอยากรู้ว่ายัยนั่นมีดีอะไร ถึงทำให้พี่ต้าร์ยอมมาส่งขนาดฉันสวยขนาดนี้แอ๊บเกือบตายพี่ต้าร์ยังไม่สนใจเลย
“คุณย่าขา  ยัยสายรุ้งมันผลักเฟิลค่ะ เฟิลแค่ถามเฉยๆว่าไปเรียนวันแรกเป็นยังไงมันก็มาผลัก”
“ยัยนี่มันชักจะกำเริบใหญ่ล้ะน๊ะ”
                “จัดการมันเลยค่ะคุณย่า เฟิลไม่ยอมน๊ะค่ะ”
ชั้นคะยั้นคะยอคุณย่าให้จัดการยัยบ้านนอกนั่น อยู่ไปก็รกหูรกตา ฉันไม่ชอบให้ใครมาดูดีหรือเด่นไปกว่าชั้น ชั้นต้องเป็นที่ 1 เสมอไม่ว่ายังไงก็ตามมม
                “งั้นย่าจะบอกอาพิศุทธิ์ให้มันไปนอนบ้านพักที่โรงเรียนเลยไม่ต้องกลับมาที่นี่ กลับมาก็มาเป็นตัวปํญหา ขี้อิจฉาเหมือนแม่มันไม่มีผิด”
ชั้นอยากจะขอบคุณยัยบ้านนอกซะจริงๆที่ผลักฉัน ยังไงฉันจะต้องเป็นหลานคนเดียวในบ้านหลังนี้ ไม่ใช่ นังบ้านนอกไม่เจียมตัว
                                   ………………………………………………………………