รักวุ่นวายของยัยบ้านนอก

             อาบน้ำสบายตัวจริงกว่าจะอาบเสร็จก็ปาเข้าไปตั้งชั่วโมงกว่าฉันไม่เคยอาบน้ำนานเท่านี้มาก่อน ก็สบู่ทั้งหอมทั้งนุ่มอ่างน้ำก็นอนสบาย สุดยอดจริงๆ
   ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
        “คุณหนูค่ะลงไปทานข้าวข้างล่างได้แล้วค่ะคุณอาพิศุทให้นมมาตาม”
      ฉันปิดเครื่องคอมพิวเตอร์อย่างรวดเร็วตอนนี้ก็ทุ่มกว่าๆแล้วหิวข้าวเป็นบ้าเลย
       “ค่าาาา  ป้าเดี๋ยวหนูตามลงไปนะค่ะ”
        ฉันจัดแจงกับตัวเองเสร็จก็วิ่งลงบันได ไปอย่างรวดเร็ว
                 ตึ้งตึ้งตึ้งตึ้งตึ้งงงงงงงงง  พลั่ก!!!
           “โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ฉันร้องเสียงดังลั่นบ้าน ก็มันเจ็บขานี่ ฉันเล่นวิ่งเร็วซะขนาดนั้น ก็ตกบันไดสิจ๊ะ ฉันได้ยินเสียงคนคุยกันร้องโวยวายและพากันวิ่งมาทางฉัน
“เป็นอะไรมากรึป่าวยัยรุ้ง”
ฉันที่นั่งพับเพียบบีบขาตัวเองอยู่เงยหน้ามองไปตามเสียง นี่คัยอีกล่ะเนี๊ยยยยยยย  ผู้ชายคนนั้นค่อยอุ้มพยุงชั้นขึ้นมานั่งบนโซฟา
     “ผมว่าไปโรงพยาบาลดีกว่านะครับคุณแม่”
นี่คงจะเป็นคุณอาพิศุทสิ่นะทั้งดูหล่อ เท่ห์ และใจดีจัง
“มาวันแรกก็ทำตัวให้มีปัญหาเลยนะยัยนี่ น่ารำคานที่สุด”
นี่เค้าเป็นใครมายืนทำหน้าปวดอี๊อยู่ตรงนี้เนี๊ยยย
“วัฟเฟิล  อย่าเสียงมารยาทสิ่ นี่เค้าเป็นพี่สาวหนูเลยนะ”
“วัฟเฟิลไม่นับญาติยัยนี่หรอกค่ะ คุณอา เสียเกรดไฮโซอย่างเฟิลหมดเฟิลไปรอโต๊ะอาหารนะค่ะทุกคน”
“ย่าไปด้วย อยู่ตรงนี้เป็นรกหูรกตาแปลกๆ เด่วจะพาลเป็นลมไปซะอีก”
โห๊ยยยยยย เข้ากันดีจังเลยนะคุณย่าคุณหลานฉันหมั่นไส้จริงๆ ความจริงฉันไม่ใช่ผู้หญิงเรียบร้อยอะไรหรอก เป็นเหมือนลิงทโมนเลยด้วยซ้ำ  ฉันเป็นคนไม่ยอมใครง่ายๆด้วยยัยวัฟเฟิลอยากเป็นศัตรูกับฉันใช่มั๊ยเด่วฉันจัดให้
“รุ้ง รุ้ง ยัยรุ้ง”
ฉันสะดุ้งหลุดจากภวังค์ความคิดของฉันยิ้มแหยๆให้ผู้ที่เป็นอา
-_____-‘” อะไรหรอค่ะคุณอา”
“จะไปหาหมอมั๊ย?”
     “ไม่หรอกค่า แค่นี้เองรุ้งปีนต้นมะม่วงตกบ่อยจะตาย  เจ็บกว่านี้ตั้งเยอะยังไม่เห็นเป็นไรเลยค่า แค่ทายาพรุ่งนี้เด่วก็หาย”
อาพิศุทไม่ตอบยิ้มให้ฉันและเอามือลูบผมฉันอย่างเอ็นดู  นี่คงจะเป็นที่พึ่งที่เดียวของฉันก็ได้นะ
.........โต๊ะอาหาร.........
“ไปโอ๋กันนานไปนะค่ะคุณอา  เฟิลรอจนจะอิ่มแล้วล่ะค่า”
ยัยนั่นทำหน้าหงิกหน้างอไม่พอใจ เด่วเจอฤทธิ์ยัยรุ้งแล้วเธอจะหนาวนะจ๊ะน้องรังผึ้ง
“นั่งลงสิ่  ยืนค้ำหัวผู้ใหญ่ทำไมไม่มีมารยาท”
ฉันกัดฟันกรอดๆ นั่งลงบนเก้าอี้กระแทกก้นแรงๆเอาสิ๊ คัยจะไล่ฉันหนีก็เชิญ ฉันอยากกลับบ้านใจจะขาดแล้วอยู่ที่นี่อยู่ไปก็มีแต่ปัญหาฉันล่ะเบื่อ นี่แค่เริ่มนะ ไม่อยากจะคิดตอนต่อไปเลย
“เรื่องโรงเรียนของยัยรุ้งแม่จะให้ไปเรียนกับตานพนะพิศุท”
คุณหญิงย่ากำลังทำลายความเงียบบนโต๊ะอาหารแต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำให้บรรยากาศแย่ลงไปอีกรึป่าว
“เรื่องโรงเรียนผมไปจัดการเรียบร้อยแล้วครับคุณแม่ผมจะให้ยัยรุ้งเรียนที่เดียวกับวัฟเฟิล ยังไงซ๊ะเราก็เป็นหุ้นส่วนโรงเรียนอยู่แล้ว มันก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร”
     “คุณอาค่ะ เฟิลไม่ยอมนะจะให้ยัยนี่ไปรถคันเดียวกับเฟิลหรอ จะให้อยู่ห้องรับรองตอนพักกับเฟิลหรอ จะให้มาใช้ของส่วนตัวของเฟิลหรอ เฟิลไม่ยอมนะค่ะคุณอา”
ยัยรังผึ้งนั่นทำหน้านิ่วชักดิ้นชักงอ ไม่พอใจอะไรสักอย่างมีห้องรับรองส่วนตัวด้วยหรอ เป็นหุ้นส่วนโรงเรียนด้วย โอ๊ยแค่คิดก็น่าสนุกแล้วสิ่
“จริงด้วยพิศุทลูกจะให้สายรุ้งไปเรียนที่เดียวกับวัฟเฟิลไม่ได้นะ”
     “ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับคุณแม่ ยัยรุ้งก็หลานผม วัฟเฟิลก็หลานผมจะให้วัฟเฟิลเรียนไฮสคูล แล้วให้สายรุ้งเรียนโรงเรียนวัดกับตานพคงไม่ได้ อีกอย่างพี่นัทเค้าก็เป็นหุ้นส่วนโรงเรียนด้วยถ้าลูกเค้าจะเข้าไปเรียนคงไม่มีปัญหา”
ฉันอยากจะหัวเราะดังๆให้มันสะใจไปเลย เห็นหน้ายัยรังผึ้งกับคุณย่านะฉันล่ะอยากจะหัวเราะให้มันลั่นโลกไปเลย
“นี่แกยิ้มอะไร ห๊ะ!!”
“ก็ป่าวนิ่ค่ะคุณเฟิล  แค่คิดเรื่องอะไรขำๆเท่านั่นเอง”
 “เฟิลหนูไม่ต้องห่วงนะเรื่องรถกับห้องรับรองส่วนตัวหนู อาจะไม่ให้สายรุ้งไปยุ่งเกี่ยวเด็ดขาด อาสร้างห้องรับรองไว้ให้รุ้งใหม่แล้วตั้งแต่รู้ว่ารุ้งจะมาอยู่ที่นี่  ส่วนเรื่องรถอาจะไปจัดการให้เองพรุ่งนี้เดี๋ยวอาจะไปส่งก่อน ส่วนเรื่องชุดนักเรียนเดี๋ยวอาจะให้นมสายเอาขึ้นไปให้นะ”
คุณอายิ้มให้ฉันอย่างเอ็นดู ฉันอยากให้พ่ออยู่จริงๆฉันอยากรู้ว่าพ่อจะใจดีแบบนี้มั๊ย ?
“คุณอาค่ะรถที่บ้านเราก็มีตั้งหลายคันทำไมต้องซื้อให้มันใหม่ด้วยค่ะ”
      “จริงๆแล้วรุ้งขึ้นรถเมล์ไปก็ได้ค่ะคุณอา ไม่ใช่ปัญหาสำหรับสายรุ้งคนนี้อยู่แล้ว ”
ฉันพูดอย่างถ่อมตัวนิดๆ แต่ก็ไม่ลืมที่จะส่งสายตาไปเยาะเย้ยยัยรังผึ้งนั่นด้วย คนอะไรแค่เห็นหน้าก็ไม่ถูกชะตาซะแล้ว
“ไม่เป็นไรรุ้ง รีบทานข้าวซ๊ะจะได้ขึ้นไปนอน พรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้าไปโรงเรียน”
“ค่ะคุณอาสุดแสนจะใจดี อิอิ”  ^_^
ฉันยิ้มและพูดหยอกล้อคุณอา คุณอาน่ารักมากฉันชักจะรักคุณอาคนนี้แล้วสิ่ดูเหมือนคุณอาจะมีอิทธิพลในบ้านหลังนี้มาก ขนาดคุณหญิงย่ายังไม่กล้าที่จะคร้านอะไรเลย  สะใจจริงๆ