Super star หัวใจมึงกูขอนะ

Part 14
วันนี้ผมมีถ่ายโฆษณาที่สวนสนุก พี่ฟลุ๊คเลยให้ผมหยุดเรียน หลังจากเมื่อวานผมกับภัทรก็คบกันอย่างเต็มตัว มีผม พี่ฟลุ๊ค รู้กันแค่นี้แหละ พี่ฟลุ๊คถึงกับพูดไม่ถูกเมื่อรู้เรื่องนี้ ก็แน่หล่ะพึ่งเป็นข่าวกันมานิ เอาเป็นว่ารู้แค่นี้ไปก่อนแล้วกัน ผมนั่งให้ช่างแต่งหน้าเมคอัพอยู่ในเต็นท์ พลางไล่สายตาอ่านบทที่ผู้กำกับให้มา มันเป็นโฆษณาน้ำหอม ซึ่งจะมีพี่ลูกหว้าสุดสวยฉีดน้ำหอมเดินผ่านหน้าผม แล้วผมก็จะหลงเสน่ห์น้ำหอมนั่น แล้วตามติดเธอเป็นอันจบ ถ้าใครไม่เข้าใจกลับไปอ่านใหม่ หลังจากที่แต่งหน้าแต่งตาเสร็จ ผู้กำกับก็ให้ผมไปสแตนบายที่หน้าเครื่องเล่นรถไฟเหาะ ใครที่มาเที่ยวที่นี่ต่างก็มองมาที่ผม บางคนก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป ผมยิ้มทักทายแฟนคลับที่มีแสงแดดอันแรงกล้าเป็นแบล็คกราว ถ้าผิวผมดำนะ ผู้กำกับก็กำกับเถอะ โดนผมวีนเข้าไปจะรู้สึก!!!
" เริ่ม!!!! "
พี่ลูกหว้าที่มากับเพื่อนคุยกันหัวเราะกันคิกคักน่ารักจริงๆ ก่อนที่จะเดินผ่านผมไป กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆลอยมาแตะจมูกผม แต่ก็เป็นกลิ่นหอมที่น่าหลงใหลจนผมต้องหันกลับไปมอง เสียงเพลงของโฆษณาสินค้านี้ดังขึ้น ผมจึงรีบเดินไปคว้าแขนของพี่ลูกหว้า เธอมองมาที่ผมอย่างตกใจแต่ก็ส่งยิ้มหวานมาให้
" คุณทำอะไรมา....ทำไมตัวคุณถึงหอมจัง "
" ฉันใช้นี่ค่ะ " พี่ลูกหว้าว่าพลางหยิบน้ำหอมที่ใช้โฆษณาขึ้นมาโชว์หน้ากล้อง " กลิ่นหอมติดทนนาน มีหลายกลิ่นให้เลือก "
ผมกอดเอวบางๆของพี่ลูกหว้า พร้อมกับส่งยิ้มให้กล้อง
" อยากมีกลิ่นหอมที่น่าหลงใหล มาลองใช้กันนะค่ะ/ครับ!!! "
" คัท!!! "
เมื่อเสียงผู้กำกับสั่งคัท ผมก็ผละจากพี่ลูกหว้าเดินไปหาพี่ฟลุ๊คที่ยื่นน้ำเปล่ามาให้ผมแบบนี้ทุกครั้ง แฟนคลับที่รอถ่ายรูปก็รีบกรูกันเข้ามา ส่วนผมก็เซอร์วิสครับ ยิ้มให้น้องๆถ่ายรูป
.....
.....
.....!!!
ผมหันไปมองด้านหลัง เพราะรู้สึกเหมือนมีใครแอบมองอยู่....หรือผมจะคิดมากไปเอง ใครจะกล้ามาทำลับล่อๆกลางวันแสกๆ ผมยังคงยิ้มถ่ายรูปให้กับแฟนคลับ จนเวลาผ่านไปยี่สิบนาทีพี่ฟลุ๊คก็พาผมออกมาจากแฟนคลับจนได้ ยิ้มมากจนปวดกรามแล้วเนี่ย
" ไปทานข้าวกลางวันที่ห้างแล้วกัน "
" อื้อ "
รถของพี่ฟลุ๊คมาจอดอยู่ที่ลานจอดรถในห้างใกล้ๆสวนสนุก ก่อนจะพาผมขึ้นบันไดเลื่อนไปที่ชั้นสาม ซึ่งชั้นนี่จะเป็นศูนย์อาหารที่อัดแน่นไปด้วยร้านอาหารที่แข่งกันเปิด พี่ฟลุ๊คพาผมมากินข้าวที่ร้านอาหารญี่ปุ่น ซึ่งคนในร้านไม่เยอะเท่าไร คนกำลังพอดี ผมถอดแว่นกันแดดออก ก่อนจะถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก
" เอายากิโซบะสองที่ครับ " พี่ฟลุ๊คสั่งให้ผมเสร็จสรรพ ก่อนจะรินน้ำชาใส่แก้วแล้วยื่นมาให้ผม
ส่วนผมก็เล่นไลน์กับภัทร มึงมาคุยกับกูแบบนี้มึงไม่เรียนรึไงวะ แต่พอผมเหลือบสายตาขึ้นไปมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองถึงได้รู้ว่าทำไมมันตอบผมได้แบบสบายๆแบบนี้ ที่แท้ก็พักกลางวันแล้วนี่เอง คุยกันผ่านตัวหนังสือสักพัก โทรศัพท์ผมก็สั่น บ่งบอกว่ามีคนโทรมา แต่พอเห็นเบอร์ที่ขึ้นโชว์เท่านั้นแหละ ผมนี่ถึงกับยิ้มแก้มปริเลยครับ
#ภัทร#
" ไง "
( ทำอะไรอยู่ )
" กินข้าว "
( ทำงานเสร็จแล้วเหรอ )
" อื้อ เสร็จแล้ว เดี๋ยวไปรอหน้าโรงเรียน "
( โอเค )
แล้วสายก็ถูกตัดไป ผมแอบได้่ยินเสียงออดดังขึ้น คงจะรีบไปเรียนมั้ง พี่ฟลุ๊คหรี่ตามามองผมอย่างจับผิดพลางใช้ตะเกียบชี้หน้าผม อ้าว...อาหารมาเสิร์ฟตอนไหนเนี่ย
" อย่าให้เกิดข่าว ขี้เกียจตามแก -_- "
" ก็ไม่ต้องปิดสิพี่ ^^ "
ชิ้ง!!
" โอเค จะไม่ให้เกิดข่าว (_ _ ) "
ผมเปลี่ยนคำแทบไม่ทันเมื่อสายดุๆของพี่ฟลุ๊คมองมาทางผม ก็ไม่อยากปิดบังนี่หว่า ผมนั่งกินยากิโซบะเงียบๆ หลังจากกินเสร็จพี่ฟลุ๊คขอตัวกลับไปก่อน เพราะโดนเรียกตัวให้เข้าบริษัท ยังไงผมก็ต้องไปรอภัทรที่โรงเรียนอยู่แล้ว ผมหยิบแว่นเลนส์ธรรมดาขึ้นมาใส่ก่อนจะเดินไปออกมาจากห้าง เดินไปตามทางเชื่อมระหว่างรถไฟฟ้ากับย่านการท่องเที่ยว ผมเดินมาหยุดอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อ เดินเที่ยวคนเดียวนี่แอบเหงาเหมือนกันแฮะ ตั้งแต่ผมคบกับภัทร ผมก็ไม่มีใครอีกเลย เรียกว่าเจอคนที่ใช่ เจอคนที่โดน ก็กลายเป็นจริงใจขึ้นมาเลยไรเงี้ย ผมหยิบการ์ตูนไปจ่ายตังค์ที่เคาเตอร์ ก่อนจะเดินออกมาและเดินไปเรื่อยๆ
ตึกๆ
ตึกๆ
มีคนตามผมมาจริงๆด้วย!!!! ผมที่พอจะรู้ตัว ก็รีบเร่งฝีเท้าทันที แต่ระหว่างที่กำลังวิ่ง ข้อมือของผมถูกใครบางคนกระชากไว้จนผมเซถลาถอยไปด้านหลัง ชนเข้ากับแผงอกล่ำๆของใครบางคน ปากของผมถูกปิดไว้โดยมือใหญ่ๆของใครบางคน ร่างของผมถูกลากเข้าไปในตรอกแคบๆ ผมดีดตัวเองออกมาจากการเกาะกุมของคนแปลกหน้า แต่พอผมหันกลับไปมองถึงกลับชะงัก
พี่สายฝน!!!!
ผมเริ่มขมวดคิ้วมุ่น มองคนตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจ ทำไมคนคนนี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่ แถมยังลากผมเข้ามาในตรอกแคบๆที่ไม่เป็นจุดสนใจของใครด้วย
" มีอะไร " ผมถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
" พี่ดีใจนะ ที่ได้เจอมิรินอีกครั้ง ^^ "
" แต่ผมไม่ดีใจ ผมว่า...เราไม่ควรจะเจอกันอีก "
" ทำไม มิรินไม่รักพี่เหรอ " พี่สายฝนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
รักงั้นเหรอ เหอะ!!! กูเคยรักมึงจะเป็นจะตาย แต่มึงก็ทำลายมัน ยิ่งผมนึกไปถึงตอนที่ผู้ชายคนนี้บอกเลิกผม ผมก็ยิ่งเกลียด ผมเหยียดยิ้มแบบสมเพชส่งไปให้คนตรงหน้า พลางยืนกอดอก
" รักเหรอ เหอะ!!! ผมว่าสำหรับคุณ มันไม่มีแล้วหล่ะ สิ่งที่ผมให้คุณได้คือ...ความน่ารังเกลียด "
ผมพูดจบก็เดินออกมาจากตรอกแคบๆ แต่ทว่า...ท้ายทอยของผมกับถูกอะไรบางอย่างกระแทกอย่างแรง จบสติผมดับวูบ....
สายฝนยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะโทรเรียกเพื่อนให้เอารถมารับ ปากเก่งจังนะ...คุณดาราหน้าสวย
15:00 P.M
ภัทรยืนรอมิรินด้วยอารมณ์ที่แสนจะหงุดหงิด เพราะเขารอมิรินมาครึ่งชั่วโมง แต่ไม่ยักกะเห็นไอ้เจ้าของผมสีบลอนด์นั่นเลย ยิ่งรอนานๆยิ่งหงุดหงิด ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน...หรือว่าจะไปอยู่กับคนอื่น ไม่มีทางเป็นไปได้หรอกมิรินสัญญากับเขาแล้วนิ ยิ่งรอ...เวลาก็ยิ่งเดินไปเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของคนตัวเล็กเลย ภัทรหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายมิริน แต่...ไม่มีคนรับ มันโทรติดแต่ไม่มีใครรับ มิริน!!! มึงไปอยู่ที่ไหนวะ!!!
.....
....
....
....
อืม....เจ็บชะมัด ผมมองไปรอบๆห้อง แต่....ห้องนี้ไม่ใช่ห้องผม ตรงหน้าผมมีกล้องตั้งอยู่ แถม...หือ O.O? ข้อมือทั้งสองข้างของผมถูกมัดไว้ที่หัวเตียง เฮ้ย!!! ใครมาทำอะไรผมแบบนี้เนี่ย ผมมองไปรอบๆห้องเห็นผู้ชายสองคนไม่คุ้นหน้า ยืนถือดิวโด้ทั้งสองคน และอีกคน....คนที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี ไอ้สายฝน!!!!! สายฝนส่งยิ้มเย็นๆมาให้ผม ก่อนจะใช้มือลูบไล้มาที่หน้าผม ขยะแขยง!!!
" ได้ดาราแบบมิรินมาเล่นหนัง คงจะได้เงินดีน่าดู "
เงินเนี่ยนะ!!!! มึงจับกูมาเล่นหนังโป๊เหรอ!!!!
ผมพยามดิ้นไปดิ้นมาแต่ก็ไม่หลุด แมร่งเอ้ย!!! ใครจะยอมวะ ผมพยายามดิ้นอีกครั้งแต่มันก็ไม่เป็นผล ไอ้สายฝนหัวเราะหึๆในลำคอ ก่อนจะเดินไปที่หลังกล้อง
" เอาให้ดีๆนะมึง เงินจะได้เยอะ! "
" ไอ้เชี่ย! ไอ้สัส!! ไอ้#@%=*^3-๑/$&!!!!! " ผมด่าไอ้สวะตรงหน้าแบบแทบไม่เป็นภาษาคน
ภัทร...มึงอยู่ไหน มึงต้องมาช่วยกูนะ น้ำตาผมไหลออกมาอาบแก้ม ไหนจะไอ้พวกสองตัวนี่จะมาจับผมถอดเสื้อผ้าออกจนหมด
" มึงจะทำไรกู อย่า....อ๊าาาา!!! "
ผมร้องสุดเสียงเมื่อดิวโด้สอดเข้ามาในช่องทางของผม พวกมันหัวเราะกันอย่างสะใจ ผมกัดริมฝีปากแน่นไม่ยอมให้เสียงเล็ดรอดออกไปโดยเด็ดขาด ขยะแขยง ฮึก....ภัทรอยู่ไหน กูกลัว
ก๊อกๆ
ในขณะที่พวกมันกำลังทรมานผมอย่างสะใจ จู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ไอ้สายฝนสบถกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปเปิด พอประตูถูกเปิด...ผมถึงกับยิ้ม ใบหน้าหล่อๆร้ายๆที่ดูจะไม่สบอารมณ์ และยิ่งมาเห็นผมในสภาพแบบนี้คงจะยิ่งไม่สบอารมณ์เข้าไปใหญ่
" อ้าว...มึงนี่เอง อยากจะแจมด้วยคนไหมหล่ะ " สายฝนว่าพลางมองมาที่ผม
" มึงทำอะไรมิริน " น้ำเสียงเย็นเยียบของภัทร ทำเอาผมที่เป็นคนฟังถึงกับเสียวสันหลังหวาบ ทุกคนภายในห้องเงียบกริบ ภัทรเดินไปที่กล้องหยิบเมมโมรี่การ์ดออกมาจากกล้องก่อนจะหักทิ้งแล้วโยนออกจากนอกหน้าต่างไป
" เฮ้ย!!มึงทำอะไรวะไอ้ภัทร เงินดีนะโว้ย "
ภัทรไม่ฟังเสียงของสายฝน จับผมใส่เสื้อผ้าแล้วแก้มัดพาผมออกมาจากห้องนอน
" ยืนอยู่ตรงนี้ เดี๋ยวกูมา "
แล้วภัทรก็หายเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง ผมแอบได้ยินเสียงตุบตับตามด้วยเสียงโอดครวญ หึ!!! ยุ่งกับเมียมาเฟียมึงก็เป็นแบบนี้แหละ
ปึง!!
ภัทรเปิดประตูออกมาก่อนจะหยิบหมวก แว่นตากันแดดมาใส่ให้ผม แล้วเดินออกมาจากบ้านที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นบ้านเพื่อนของไอ้สายฝน เพราะบ้านมันไม่จนตรอกแบบนี้ บ้านมันก็หรูนะ ผมเคยไปตอนที่คบกับมัน แต่ป่านนี้คงจนแล้วมั้ง ไม่งั้นคงไม่ทำแบบนี้กับผมหรอก ตลอดทางที่เดินออกมาจากซอย ภัทรกุมมือผมแน่น
" กูเป็นห่วงแทบแย่ ดีนะที่ลูกน้องจับสัญญาณจากGPS มึงได้ "
" กูกลัววะ " ผมกอดแขนภัทรแน่น
" ไม่ต้องกลัว กูอยู่ตรงนี้แล้ว " ภัทรจับผมให้ไปเผชิญหน้า " กูจะอยู่ข้างมึงตลอดไป "
" ภัทร... "
ผมกอดคนตรงหน้าแน่น ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่าง...คิดไม่ผิดจริงๆ ที่กูรักมึง