Super star หัวใจมึงกูขอนะ

Part 13

ผมเก็บของยัดใส่กระเป๋าตัวเอง ใช่...หลังเลิกเรียนผมมีนัดไปเที่ยวกับภัทร แล้วผมก็นัดมันให้มาเจอกันที่สวนกุหลาบ หลังจากเก็บของเสร็จ ผมก็รีบเดินออกมาจากห้องเรียน แต่ทว่าข้อมือของผมกลับถูกคว้าไว้โดยผู้ชายตัวสูงอย่างไอ้ซูกัส มึงจะอะไรกับกูนักหนาคร้าบบบบ!!! ผมตวัดสายตามองไปที่ไอ้เพื่อนหน้ากวนตีน

" อะไร " ผมเอ่ยเสียงห้วนๆ

" มึงจะรีบไปไหนวะ วันนี้ไปเล่นเกมส์ที่บ้านไอ้เอกกัน "

" ไม่อ่ะ กูมีธุระ " ผมว่าจับก็แงะมือตุ๊กแกของซูกัสออกไปไกลๆ ก่อนจะรีบเดินจ้ำพรวดออกไปจากห้อง ไปสายมีหวังโดนบ่นอีกแน่ เมื่อผมมาถึงสวนกุหลาบตามที่นัดกันไว้ ผมก็เห็นร่างสูงของภัทรกำลังยืนทำหน้าหงุดหงิดอยู่ไม่ไกล ผมอมยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะเดินไปจับมือของคนตัวสูง ภัทรหันมามองผมด้วยสีหน้าหงุดหงิด

" มาช้า ยังจะมาเนียนอีกนะมึง -_- ^ "

" อะไรวะ รอกูหน่อยไม่ได้รึไง " ผมเงยหน้าขึ้นไปพูดกับมัน ก่อนจะเดินออกมาจากโรงเรียน ภัทรถอนหายใจหนึ่งเฮือก แล้วบ่นอะไรพึมพำที่ได้ยินแค่คนเดียว

" เฮ้อ....กูรอมึงมาเยอะแล้วนะ "

" หืม? เมื่อกี้มึงว่าอะไรนะ "

" ป่าวๆ จะไปไหนก็ไปเถอะ " ภัทรบอกเสียงเรียบ ก่อนจะคว้าเอากระเป๋านักเรียนผมไปถือให้ มันทำอย่างกับผม...เป็นแฟนมันแนะ (.///. ) แล้วไอ้หัวใจเจ้ากรรมผมก็เต้นขึ้นมาอีกแล้ว มันเริ่มทำงานหนักขึ้นทุกครั้งเวลาผมมาอยู่กับคนๆนี้ ทั้งที่ปฏิญาณกับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่รักใครอีก แต่ดูเหมือนว่าผมห้ามหัวใจตัวเองไม่ได้ ไอ้บ้าเอ้ย!! ผมหยิบแว่นตากันแดดสีชาขึ้นมาสวมพร้อมกับรู้สึกว่าหน้าตัวเองมันเริ่มร้อนผ่าว...เขิน หึ! พึ่งเคยรู้สึกเป็น อยู่ใกล้ไอ้ห่านี่ทีไร ความรู้สึกที่ด้านชาไปแล้วก็กลับมาทำงานอีกครั้ง ผมกุมมือใหญ่แน่น ความอบอุ่นที่ถูกส่งผ่านมาทำเอาหัวใจผมพองโตใช่เล่น ผมกับภัทรเดินมาในย่านที่มีแต่วัยรุ่น ยิ่งเป็นเด็กวัยรุ่นที่ยังใส่ชุดนักเรียนอยู่นี่เดินกันให้เต็มไปหมด เหมือนกับว่าเป็นสถานที่เที่ยวสำหรับเด็กวัยรุ่นหลังเลิกเรียน ตรงสุดทางของย่านนี้จะมีสวนสาธารณะเล็กๆ มันเป็นสถานที่บอกรักอย่างดีเลยหล่ะ ผมเคยมาถ่ายโฆษณาแถวนี้บ่อยๆน่ะ

" ไปร้านตรงนั้นกัน " ผมว่าพลางชี้ไปที่ร้านเบเกอรี่ที่หน้าร้านตกแต่งได้น่ารักน่าเข้ามาก

" กินของหวานเนี่ยนะ -_- "

" เออไปเถอะน่ะ มึงนี่!! " ผมไม่สนว่าภัทรทำสีหน้าเซ็งแค่ไหน ลากเข้าไปในร้านนั้นทันที ข้างนอกว่าน่ารักแล้ว แต่ข้างในนี่สิน่ารักยิ่งกว่า ผมมองไปรอบๆร้านอย่างสนใจ ก่อนจะมาหย่อนก้นนั่งลงที่โต๊ะติดริมหน้าต่าง ภัทรเดินตามมานั่งลงตรงข้ามผมพลางวางกระเป๋าไว้ที่เก้าอี้ข้างๆ

" รับอะไรดีครับ " เด็กเสิร์ฟของร้านเดินมารับออร์เดอร์ที่โต๊ะผม

" เอาฮาโล ฮาโลกับเค้กช็อกโกแลตครับ " ผมสั่งให้ภัทรเสร็จสรรพ

ระหว่างรอผมก็แอบรอบสังเกตใบหน้าหล่อร้ายๆที่ตอนนี้กำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบเอ็น ลูกคนรวยมันต้องอ่านหนังสือด้วยเหรอเนี่ย ในขณะที่ผมจ้องหน้าภัทรเพลินๆ จู่ๆไอ้เจ้าของดวงตาสีดำดุๆนั่นเหลือบขึ้นมามองผม ผมนี่แทบหลบสายตามันไม่ทันเลย รอไม่นานนักของที่สั่งไปก็ถูกนำมาเสิร์ฟ ของผมเป็นฮาโล ฮาโล ส่วนของภัทรเป็นเค้กช็อกโกแลต อื้ม! อร่อย ร้านก็ตกแต่งน่ารักยังทำของหวานอร่อยอีก ถึงว่าทำไมลูกค้าถึงได้เยอะแบบนี้ ตอนนี้ผมเปลี่ยนจากแว่นกันแดดมาเป็นแว่นเลนส์ธรรมดากรอบเหลี่ยมสีดำ ที่แทบจะบังหน้าผมเกือบหมด เรียกได้ว่าเป็นเด็กเนิร์ดเต็มตัวเลยทีเดียว หลังจากกินขนมเสร็จ แน่นอนว่าภัทรเป็นคนจ่าย ผมบอกให้จ่ายของใครของมันก็ไม่เอา ดีเหมือนกันมีคนเลี้ยงเนี่ย =_= ผมกับภัทรเดินกันมาเรื่อยๆจนมาถึงโซนเสื้อผ้าและเครื่องประดับ ก็แค่เดินดูไปงั้นๆแหละ ไม่ซื้อหรอก สำหรับผมจะมีร้านประจำอยู่แล้ว ส่วนเครื่องประดับนี่มีเต็มห้องนอน

ตอนนี้ท้องเปลี่ยนสีเป็นสีส้มเข้มแล้ว มันคงจะเย็มมากๆเลยหล่ะ แต่ผมก็ยังไม่กลับบ้าน ป่านนี้พี่ฟลุ๊คคงเตรียมรอด่าผมแล้วมั้ง ภัทรพาผมมันนั่งลงที่ม้านั่งซึ่งมีคนประปราย แต่ส่วนมากคงจะกลับบ้านกันไปแล้ว ภัทรยื่นโค้กกระป๋องมาให้ผมหนึ่งกระป๋อง แหม่ของกูเป็นโค้กแต่ของมึงเป็นเบียร์ -_- เราสองคนนั่งกันเงียบๆ สายลมอ่อนๆพัดโชยมาเบาๆ ทำให้บรรยากาศรอบข้างมันดีขึ้น นานมาแล้วนะ...ที่ผมไม่ได้ทำอะไรแบบนี้ เวลาที่จะมานั่งให้ลมพัดพาความเครียดออกไปจากสมอง ลมที่พัดความเหนื่อยล้าผมออกไป

" มิริน... "

ผมหันไปมองคนข้างๆที่เอ่ยชื่อผมเสียงแผ่วเบา

" อะไรมึง มีอะไรจะพูดรึไง..." ผมยังพูดไม่ทันจบประโยค จู่ๆภัทรก็ยื่นหูฟังมาเสียบหูผม เสียงดนตรีที่คลอมา

[ ขอโทษน้า ที่ฉัน คอยเอาแต่ใจ ตัวเอง

ขอโทษน้า ที่ฉัน เอาแต่งอแง เรื่อยมา

ขอโทษน้า ถ้าเธอ จะห้ามทำอะไร ก็ตาม

อยากให้เธอรู้ ว่ารัก เธอมากกว่าใคร

ตะวันบนฟ้า ล่วง และลับไปอีกแล้ว

สองมือ ของเรา ที่สัมผัส

มองเงาของเธอที่ทอดยาวนิดหน่อย เวลาที่ฉันเดิน

ก็มีเธอ เดินเคียงข้างฉัน มองตา ยิ้มให้กัน

ในยามเรา เดินกลับบ้าน ทุกๆวัน

ไม่ว่าพรุ่งนี้ หรือไม่ว่ามะรืนไหน หรือว่าเป็นวันที่เท่าไร

ถ้าให้ชั้นยื่นมือออกไปให้เธอ เธอก็จะหันมอง พร้อมกับเคลื่อนตัวแล้วก็ไม่ช้า

เธอจะคอยยื่นมือมา ที่ตรงนี้กุมมือฉันเสมอ

จริงๆก็รู้ รู้ ว่าเธอยังไม่ลืม

ว่าเธอคงยังจะคิด ถึงคนนั้น ที่เคยทำให้เธอ ไม่ลืมความเจ็บปวด

และไม่ว่าไงก็ตาม ถ้าหาก ให้ชีวิตของชั้นไม่มีเธอ คงอยู่ต่อ ไม่ไหว

ขอโทษนะ ที่ชั้นนั้นชอบเพียงแต่เธอคนนี้

หากไม่เรียกรัก ก็คง ไม่มีคำอื่นใด ทดแทน

และที่ชั้นร้อง เป็นเพลง ก็ชั้นน่ะตั้งใจ ให้เธอ

บอกให้เธอรับ และฟัง ความรู้สึกฉัน

v เหมือนว่าชีวิต ฉันทำ ให้เธอเหนื่อยใจ ใช่ไหม

แต่สำหรับฉัน เธอคือ คนที่อยากอยู่ ข้างกาย

อยากให้ตอนนี้ เธอเพียง ยิ้มให้กับฉัน สักหน

เพียงแค่หนึ่งครั้ง โปรด เถอะขอได้ไหม

ที่พูดออกไป ว่าฉันไม่อยากจะคุยกับเธอ ที่ชั้นบอกไม่ชอบเธอ

พูดจาไม่ดีและทะเลาะเข้าใส่

แต่นี้คือเรื่องจริง ไม่ว่ายามที่ตื่นหรือที่ฝัน

ในสมองก็มีเธอ ฉันคอยคำนึงและคิดถึงแค่เธอ

ก้อนเมฆสีฟ้า ที่ลอยบนอยู่ผืนนภา

ไฟจราจรที่แดงมา ความหมายของมันก็คือให้เดินผ่าน

และทุกสิ่งข้างใน ภายในใจชั้น ก็เป็นเหมือนกัน

มันตรงข้ามทุกๆอย่าง คือปากมันไม่ค่อยตรงกับใจ

สิ่งใดที่ทำ ถ้าหากมันต้องเสียใจ

แก้วน้ำที่เผลอทำหกไว้ ก็คงไม่ มีวันเต็ม หรอกน้า

แล้วนี่คืออะไร ก็ที่ ดูเหมือนหยดน้ำตา

ที่ไหลและหล่นลงมานั้น คือน้ำตาของใครกัน ที่ร้อง

อยากจะขอโทษทำไม เธอไม่ได้ทำผิดนะ

ตอนนี้เธอเสีย ใจ ร้องไห้ทำไมนะเธอ

บอกว่าเธอชอบ เหมือนชั้น และเธอต้องการ พบเจอ

ฉันรักเธอนะ ทำไม ไม่ยอมพูดแบบนั้น

อึดอัดใจนะ คือคำ พูดที่เธอมอบ ให้ฉัน

หรือว่าความรักที่ชั้นได้มอบให้กับเธอ ไม่พอ

โปรดนะเธอน้า อย่าพึ่งหันหลังเดินจากไปชั้นขอ

กลับมาเถอะน้า ได้โปรด อย่าจากชั้นไปไหน

จริงๆก็รู้ รู้เรื่องราวแต่แรกมา

ว่าคน ที่เธอนั้นห่วงหา ไม่ใช่ชั้น คนที่รอ คนนี้

ชั้นรู้ดีแก่ใจ ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง

ยังไง ก็ขอที่จะรัก รักเธอไป เพื่อคอยบอก รักเธอ

ขอโทษน้า ที่ฉันคอยเอาแต่ใจ ตัวเอง

ขอโทษน้า ที่ฉันเอาแต่งอแง เรื่อยมา

ขอโทษน้า ถ้าเธอจะห้ามทำอะไร ก็ตาม

อยากให้เธอรู้ ว่ารัก เธอมากกว่าใคร

และ ยกโทษให้กับชั้นเถอะน้า ที่คอยวิงวอนเธออย่างนี้

หากเธอไม่รัก วันนี้ ไม่จำเป็นต้องมา ฝืนใจ

หากแม้ว่าฉัน เป็นคน ที่เธอได้มอง ข้ามไป

แต่ชั้นจะรอวันใหม่ ที่เธอจะกลับมา ]

ตึกตัก...ตึกตัก

รอยยิ้มที่ผมเผลอยิ้มออกมา เพลงนี้.... ภัทรบอกรักผมอยู่ ถึงจะฟังดูแล้ว...เหมือนภัทรรักผมข้างเดียว และเหมือนจะเข้าใจผมยังมีใครอยู่ข้างในใจ มันก็ใช่...ที่ผมเป็นแบบนี้เพราะพี่สายฝน แต่ตอนนี้ในใจผมมันตื้นตันมาก น้ำตาแห่งความยินดีไหลออกมาแบบกั้นไม่อยู่ ผู้ชายที่ไม่เคยมีความโรแมนติก ผู้ชายที่ชอบทรมานผมทั้งคำพูดและการกระทำ ผู้ชายร้ายๆ ผู้ชายที่ทำอะไรก็ตรงข้ามกับคำพูดตลอด แต่ทำไม...เขาบอกรักผมโรแมนติกจัง ผมหันไปมองภัทรที่เสมองไปทางอื่น ใบหน้าแดงแปร๊ด ทำเอาผมแทบหลุดขำ หึ...กูรักมึงเหมือนกัน

" ขอบคุณ...มึงไม่ได้ชอบกูข้างเดียวหรอก "

" !!!! " ภัทรหน้ากลับมามองผมแบบอึ้งๆ

" กู...ตกหลุมรักมึงเข้าแล้ว " ผมส่งยิ้มไปให้มัน ก่อนจะกุมมือภัทรแน่น " ตามสัญญา...กูจะมีแค่มึงคนเดียว "

" เหอะ! ไอ้บ้าเอ้ย!! " ภัทรเอื้อมมือขยี้หัวผม เฮ้ย!! เดี๋ยวกูหมดหล่อกันพอดี -_- ^ " กูรักมึง รักมึงมาตลอด 4 ปี "

" หะ! 4 ปี!!! " อึ้งสิครับท่าน!!! มึงไปแอบชอบกูตอนไหนครับ กูจำได้ว่ากูเจอมึงเมื่อไม่กี่เดือนเองนะ

" ใช่...กูชอบมึงมาตั้งแต่มึงคบกับไอ้สายฝน กูเป็นเพื่อนสนิทมัน มึงจะจำกูไม่ได้ก็ไม่แปลก " ภัทรเว้นช่วง ก่อนจะหันกลับไปมองสระน้ำตรงหน้าต่อ " มึงเล่นติดแต่ไอ้สายฝน ไม่หันมาสนใจคนที่เป็นแค่เพื่อนแฟนอย่างกู พอมึงเลิกกับมันแล้วมึงต้องเข้าโรงพยาบาล กูก็ตัดขาดมัน กูทนคบคนที่ทำร้ายคนที่กูรักไม่ได้ "

" ภัทร... " ซึ่งครับ.... มันก็จริงตอนเจอกันครั้งแรกผมจำไม่ได้เลย ก็มึงเล่นเปลี่ยนไปใครจะจำได้ -3- ทรงผมก็เปลี่ยน ส่วนสูงก็เปลี่ยน

ภัทรจับใบหน้าให้ผมหันไปเผชิญหน้ามันอีกครั้ง ใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนมาใกล้ผมเรื่อยๆ จนผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของคนตรงหน้า ตามด้วยริมฝีปากบางสีพีชตรงเข้ามาทาบทับลงบนริมฝีปากผม ปลายลิ้นอุ่นที่มีรสขมฝาดของเบียร์สอดเข้าในโพลงปากผม กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวภัทรทำเอาสมองผมเบลอ ภัทรทวีความร้อนแรงให้มันเพิ่มพูนขึ้นมาเรื่อยๆ จูบที่หอมหวาน จูบที่อ่อนโยนทุกครั้งที่ได้สัมผัส ถึงภัทรจะเป็นคนโหดแต่ก็มีความอ่อนโยนอยู่ลึกๆ ผมชอบคนนี้...ชอบคนนี้จริง

......มิรินรักภัทรนะ......