กาลครั้งหนึ่ง..ถึงปัจจุบัน

          เด็กชายรีบหันหน้าไปทางเจ้าของเสียงใสแจ๋วดังกล่าวที่นั่งอยู่ด้านหลังห้องนั้นอย่างรวดเร็ว เด็กหญิงรุ่นราวคราวเดียวกันที่รูปร่างค่อนข้างผอมขาวผมปะไหล่อยู่นั้นกำลังยิ้มอย่างเป็นมิตรมาทางแทนเช่นเดียวกันก่อนที่จะลุกมาหาแทนที่กำลังนั่งจ้องมองเจ้าตัวอยู่นั้น ท่าทางเด็กหญิงคงนิสัยดีและเรียนเก่งเอาเสียมากๆเลย แทนคิดในใจก่อนจะทักทายกับเด็กหญิงคนดังกล่าว

          "ใช่ๆ เราชื่อแทน เธอล่ะชื่ออะไร?" แทนถามกลับแล้วยิ้มตอบเจ้าหล่อน

          "เราชื่อ ฝน เป็นเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามาน่ะ แม่กับพ่อเราแยกทางกันมาตั้งนานก่อนที่แม่จะย้ายบ้านมาที่หมู่บ้านนี้และเรียนที่นี่น่ะเห็นเขาบอกว่าที่นี่ร่มเย็นและสงบสุข เราอยากจะอยู่แบบมีความสุขสักที" เด็กหญิงกล่าวด้วยสีหน้าเจื่อนๆปนเศร้าก่อนจะยิ้มให้แทนเพื่อกลบความรู้สึกของเธอไม่ให้มันแสดงออกมามากกว่านี้

          "อืม ใช่ที่นี่สงบสุขมาก เราเองก็อยู่กับแม่สองคนเหมือนกัน พ่อเราเสียตั้งแต่เรายังเด็กแล้วล่ะ แต่เราก็มีความสุขมากนะที่เราได้มีแม่ที่คอยรักและห่วงใยเรา ฝนก็เช่นกันนะ" เด็กชายกล่าวเชิงพูดให้กำลังใจเพื่อน

          เมื่อได้ยินดังนั้นเด็กหญิงที่ยืนฟังอยู่ตรงหน้าจากอารมณ์เศร้าๆเมื่อครู่นี้ก็แปรเปลี่ยนเป็นคนยิ้มแย้มขึ้นมาทันทีราวกับเป็นคนละคนกัน ดูท่าจะชอบคำพูดที่เด็กชายพูดให้ฟังเมื่อครู่ก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากระโปรงให้แทนดู เด็กชายนั่งมองอย่างสนใจแต่ก็รู้สึกแปลกใจเหมือนกันว่าเธอจะหยิบอะไรออกมาจากกระเป๋า

          เด็กหญิงค่อยๆยื่นลูกกลมๆเล็กๆออกมาแล้วยื่นให้กับแทนที่กำลังงงว่าเจ้าตัวจะหยิบอะไรออกมาให้ตนก่อนที่จะรับไว้แล้ว

          "อ่ะ ลูกแก้ว เมื่อก่อนฝนชอบเก็บสะสมลูกแก้วมากเลยนะ ทุกวันเวลาฝนไปโรงเรียนแล้วเจอลูกแก้วแล้วก็จะชอบเก็บมันมาสะสมไว้น่ะ"

          "ทำไมฝนต้องเก็บลูกแก้วนี้ไว้ด้วยละ?" เด็กชายถามขึ้นด้วยความสงสัย

          " ก็เพราะมันเป็นความทรงจำของฝนน่ะสิ  เวลาฝนคุยกับเพื่อนคนไหนแล้วรู้สึกสบายใจฝนก็อยากที่จะเก็บความทรงจำนี้ไว้กับเพื่อนคนนั้น ขอบคุณที่รับฟังฝน และก็ขอบคุณที่เล่าเรื่องราวของแทนให้ฟังนะ ฝนอยากให้แทนเก็บไว้นะ ถึงมันจะเป็นแค่ลูกแก้วเล็กๆลูกหนึ่งไม่มีราคา หรือสวยงาม แต่ถ้ามันมีเรื่องราวและความทรงจำที่อัดอยู่ในนี้แล้ว ทุกครั้งเราก็จะคิดถึงมันแล้วรู้สึกอยากเก็บไว้ตลอดเลยก็ได้นะ"

          เด็กชายได้ยินดังนั้นก็รู้สึกว่าไม่ใช่แค่เขาคนเดียวแล้วที่อยากจะมอบความสุขและความทรงจำดีๆให้กับทุกคนแต่ยังมีอีกคนที่อยากส่งต่อความสุขของทุกคนๆให้เป็นจริงไม่ต่างจากเจ้าตัวเช่นกัน ไม่เคยคิดเลยว่าฝนและแทนจะมีความคิดที่ตรงกันมาก่อน ความคุ้นเคยและความใกล้ชิดทำให้ทั้งสองกลายเป็นเพื่อนสนิทกันในเวลาแค่ไม่กี่วัน 

          ทุกๆวันทั้งคู่จะชวนกันไปห้องสมุดบ้างเพื่อหาข้อมูลสำหรับทำการบ้านบ้าง หรือช่วยกันทบทวนบทเรียนบ้าง หรือแม้บางวันที่ไม่ได้เข้าห้องสมุดก็จะพากันไปเล่นที่สนามเด็กเล่นบ้างตามประสาเด็กๆ ที่สนิทกัน หลังจากที่สมองได้รับบทเรียนไปกว่า7ชั่วโมงแล้วจึงขอมาผ่อนคลายบ้าง ฝนชอบเล่นชิงช้ามาก แทนเองก็ชอบเล่นชิงช้าเหมือนกันกับฝน ทั้งคู่ชอบอะไรหลายอย่างที่คล้ายๆกันจนดูเหมือนทั้งคู่จะเป็นคนๆเดียวกันไปเสียแล้ว

          หลังจากเลิกเรียนแล้วเพื่อนๆต่างทยอยกันกลับกันไปหมดแล้ว เหลือแต่แทนและฝนที่กำลังช่วยกันทำความสะอาดห้องกันอยู่สองคน ทั้งๆที่เวรประจำวันไม่ได้มีแค่สองคน แต่ทั้งคู่ก็ไม่เคยบ่นหรือปริปากว่าเหนื่อยเลยสักครั้งเดียว 

          ฝนมีหน้าที่จัดโต๊ะ เขียนกระดาน ด้วยความที่ฝนเขียนตัวหนังสือบรรจงสวยงามและมีระเบียบครูอ้อเลยให้ฝนทำหน้าที่นี้ ส่วนแทนในฐานะที่เป็นผู้ชายเลยต้องกวาดพื้น ถูพื้นและเอาขยะไปทิ้งทั้งคู่ช่วยกันทำเวรจนเสร็จก่อนจะเก็บข้าวของเตรียมกลับบ้านบ้านแทนต้องเดินตรงไปส่วนบ้านฝนต้องเลี้ยวซ้ายแต่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน

          "พรุ่งนี้เจอกันนะ แทน อย่าลืมทำการบ้านที่ครูสั่งด้วยล่ะ อย่าลืมนะ" ฝนเตือนเด็กชายให้ทำการบ้านก่อนจะโบกมือลาเพื่อนเพื่อกลับบ้านส่งท้าย

          "โอเค ขอบคุณนะแล้วเจอกัน" แทนตะโกนไล่หลังลาฝนเช่นเดียวกันก่อนจะมุ่งหน้าสู่บ้านที่มีแม่กำลังทำอาหารเย็นรออยู่ที่บ้านเด็กชายวิ่งอย่างรวดเร็วด้วยความหิวโหยและกลับบ้านมาในเวลาไม่กี่นาทีด้วยความอ่อนล้าบวกกับการที่เด็กชายนั้นวิ่งกลับบ้านมา

          "มาแล้วเหรอลูก ทำไมกลับค่ำจัง จะหกโมงแล้วแม่ทำอาหารไว้รอลูกนานแล้วนะ"ผู้เป็นแม่ถามลูกชายด้วยความเป็นห่วงหลังลูกกลับบ้านด้วยอาการเหนื่อยหอบ

          "ครับแม่ วันนี้กลับค่ำหน่อยครับ ทำเวรกับเพื่อนสนุกไปหน่อยจนเพลินเลย" ตอบยิ้มๆกลบความจริงเพื่อไม่ให้แม่สงสัย 

          "ทีหลังอย่ากลับค่ำอีกนะลูก ห้ามเถลไถลที่ไหนด้วยแม่เป็นห่วงเข้าใจไหม รีบไปอาบน้ำอาบท่าและลงมากินข้าวนะลูกแม่จะเตรียมไว้ให้" 

         "ครับแม่" แทนขานรับก่อนจะรีบขึ้นไปอาบน้ำตามคำขอผู้เป็นแม่ วันนี้ช่างเป็นเปิดเทอมวันแรกที่มีความสุขมากจริงๆ เด็กชายคิดว่าตัวเองโชคดีที่ได้เจอเพื่อนสนิทอย่างฝน เด็กสาวหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มคนนี้นึกแล้วแทนเองก็อยากที่จะได้เจอฝนเร็วๆอีกครั้งจะได้พากันไปในที่ที่แทนชอบและฝนก็ชอบเช่นเดียวกัน วันพรุ่งนี้แล้วอีกไม่กี่ชั่วโมงแล้วที่เด็กชายจะได้ทำความรู้จักกันได้มากขึ้นเสียที

          ก่อนเข้านอนคืนนี้ผู้เป็นแม่ได้เข้ามาถามเหตุการณ์วันเปิดภาคเรียนวันแรกของลูกชายว่าเป็นอย่างไรบ้างก่อนที่แทนจะเข้านอน

          "แทนเป็นอย่างไรลูกเปิดเทอมวันแรก มีเพื่อนใหม่หรือยัง?"

          "ครับแม่ ส่วนใหญ่มีแต่เพื่อนเก่าทั้งนั้น แต่ผมได้เพื่อนใหม่มาคนหนึ่งชื่อ ฝน ครับ ฝนเป็นคนเรียบร้อยพูดจาน่ารักแลก็เรียนเก่งด้วย" แทนตอบอย่างมั่นใจว่าสิ่งที่เขาพูดจะเป็นความจริงก็ฝนเป็นอย่างนั้นจริงๆ

          "ดีแล้วลูกมีเพื่อนหลายๆคนเราไม่รู้ใจเขาใจเราหรอกเพราะคนละพ่อคนละแม่ บางคนอาจเอาเปรียบเราในหลายๆเรื่องทำดีเพื่อเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนก็มากมาย แต่ถ้าเรามีเพื่อนคนเดียวได้ใช้โอกาสในการศึกษาและสร้างความสัมพันธ์ที่ดีเป็นกัลยาณมิตรที่ดีเราก็จะรู้ใจเขาเอง ลองให้โอกาสตัวเองให้โอกาสเพื่อนแล้วลูกจะเป็นคนที่เพื่อนรักและไว้ใจได้อย่างแน่นอนแม่เชื่อว่าลูกจะพบเจอกับเพื่อนที่ดี เจอคนที่ดีนะลูก แม่รักลูกมากนะจ๊ะขอให้ลูกแม่เป็นเด็กดีแบบนี้ตลอดไปนะจ๊ะ"

          แม่กล่าวเสร็จก็โผกอดลูกชายที่เป็นดังดวงใจ คนเดียวที่รัก น้ำตาอุ่นๆเริ่มไหลริน เด็กชายตัวน้อยอยู่ในอ้อมอกแม่ที่แสนอบอุ่นและคิดว่านี่จะเป็นบ้านที่อบอุ่นที่สุดในโลกก็ว่าได้ รักใดเล่าะเท่ารักแท้ของแม่ที่มีต่อลูกจริงไหม..

ปล. สั้นมากๆ ช่วงนี้ พยายามหาเวลามาแต่งอยู่ครับ อดใจรอและสนับสนุนผมต่อไปนะครับ