The Secrecy นายยากูซ่า VS ยัยป้าเด็กเรียน

     
1
ประสบพบเจอ
....ปังๆ..โครม! O_O
                 “วิสกี้...ตื่นรึยัง..!”
              พังทลาย..!ทั้งประตูห้องของฉัน แม่นะแม่  T_T ไม่ต้องสงสัยนะว่าเสียงอะไร เพราะนั่นคือเสียงเคาะประตูของแม่ฉันเอง
              “ขอเวลา 15 นาทีนะคะ เดี๋ยวหนูลงไป”
              “เร็วๆนะเดี๋ยวไปโรงเรียนสาย”    โรงเรียน! โรงเรียนหรอ อ๊ายยยย >_< ลืมไปเลย วันนี้เปิดเทอมวันแรกด้วย ตายแน่วิสกี้ จะทำอะไรก่อนดีนะ อาบน้ำ ไม่ๆ เตรียมชุด ไม่ดีกว่า อาบน้ำก่อน
                “แม่คะหนูไม่กินข้าวนะคะ เดี๋ยวจะไปสาย”
              ฉันรีบลงมาจากบนห้องแล้วรีบตะโกนบอกแม่ ตายแน่ๆฉันยิ่งรีบๆอยู่  ว่าแต่พี่ชายฉันไปไหนนะ ลงมาก็ไม่เห็นหน้าเลย ช่างเถอะเรื่องของเค้า  โรงเรียนก็ไกลแสนไกลจะทำไงดีนะถึงจะไม่ไปสาย เพราะแม่แท้ๆที่อยากให้ฉันเรียนไฮสคูลเลยต้องไปกลับไกลๆ ฉันกึ่งวิ่งกึ่งเดิน เหนื่อยก็เหนื่อย ในที่สุดก็มาถึงจนได้ ดีนะที่ป้ายรถเมล์อยู่ไม่ไกลจากบ้านสักเท่าไหร่ แต่ทำไมคนเยอะขนาดนี้นะ ถึงยังไงก็ต้องขึ้นรถให้ได้
              พอขึ้นรถได้ก็ไม่มีที่นั่งเหลือเลย แง๊.......  TTOTT งั้นก็คงต้องยืนไปก็แล้วกันไม่มีทางเลือกแล้ว คนยิ่งส่วนสูงน้อยอยู่ด้วย (แอบไม่ยอมรับในความเตี้ย) ฉันที่กำลังหาที่เกาะอยู่ แต่ก็ยังหาไม่ได้อยู่ดี จู่ๆรถก็ออกแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ฉันก็....เซล้มน่ะสิ! ก็คนมันยังหาที่จับไม่ได้หนิ!
อั๊ก! ...แล้วก็ไม่รู้ว่าไปชนเข้ากับใคร! O_O
              “ขอโทษค่ะ ขอโทษ..”  ฉันรีบกล่าวขอโทษเค้า แล้วรีบเงยหน้าขึ้นไปดู แต่ทำไมหน้าตาเค้าดูยังกับกระซู่โกธ(?)ขนาดนั้นเลยนะ ตายแน่เลยฉันคราวนี้   +_+
                “ขอโทษแล้วมันทำให้ฉันหายเจ็บได้หรอ!!!” เปิดเรียนวันแรกแท้ๆ แต่ฉันกลับต้องมามีเรื่องหรอเนี่ย
             “คิดจะทำอะไรหน่ะ” 
                ก่อนที่เรื่องจะเกิดมากกว่านี้ก็มีเหมือนเสียงสวรรค์มาช่วยไว้ ว้าวใครกันนะ หล่อจัง คนหรือเทพบุตรกันแน่นะ \(^o^)/ ว่าแต่นี่ใช่เวลาที่ฉันต้องมาชื่นชมความหล่อไหมนะ! โอ๊ยแล้วเค้าเป็นใครกันนะ ถึงได้ไม่กลัวไอ้บ้านี่เลย  แต่ก็ดีเหมือนกันที่ยังมีคนใจดีมาช่วย ^_^
             “แล้วแกมายุ่งอะไรด้วย! อยากตายรึไง”   
             “ก็ไม่อยากยุ่งนักหรอก! แต่มันรำคาญโว้ย”
                “เออกูไปก็ได้โว้ยฝากไว้ก่อนเถอะ เห็นแก่ที่ว่าถึงหน้าโรงเรียนกูหรอก” แล้วชายคนนั้นก็เดินลงจากรถไป
                 “นี่เธอเป็นอะไรรึเปล่า o_O”
                “เปล่าค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วย ^_^ ” ยิ่งจ้องนานๆยิ่งหลง คนอะไรหล่อๆ ^O^
             “ก็ไม่ได้อยากจะช่วยนักหรอก แค่รำคาญ”
             “เอิ่มมม.......ยังไงก็ต้องขอบคุณอยู่ดี
             “ไม่เป็นไร _*_ ” ดูสิคนอุตส่าห์ขอบคุณ
          15 นาทีผ่านไป......
             “นี่เธอถึงโรงเรียนแล้วนะจะเหม่ออีกนานไหม”  เมื่อฉันรู้ว่าถึโรงเรียนแล้วฉันก็รีบเดินไปจ่ายค่าโดยสารแล้วรีบวิ่งเข้าโรงเรียนทันทีเพราะว่านี่มันก็สายมากแล้ว
              “จะรีบไปไหนเค้าขึ้นห้องตอน 9 โมงนะไปกับฉันหน่อยสิ” ฉันเพิ่งรู้ว่านายนี่ก็ตามลงมาด้วย >_<   แต่ว่านะ โรงเรียนนี้เค้าเริ่มเรียนตอน 9 โมงหรอเนี่ยแล้วฉันจะรีมมาทำไมกันฟร่ะ
                “แล้วนายจะพาฉันไปไหน เราเพิ่งรู้จักกันนะ จะชวนไปไหนก็คิดหน่อยสิ ”
              “นี่เธอหาว่าฉันโง่หรอ เธอนี่มัน.......”  ก็จริงไม่ใช่รึไง เพิ่งรู้จักกันแท้ๆ ยังมีหน้ามาชวน เอาสมองส่วนไหนคิด -_-;
             “นี่มันอะไร พูดให้จบสิ น่ารักใช่ไหมล่ะ คิๆ” 
             “ก็จริงนะ” ว้าว  ^o^ ผู้ชายคนนี้ชมว่าฉันน่ารักด้วย                
                “จริงหรอฉันน่ารักจริงๆหรอ”  ฉันพูดไปพร้อมกับทำตาแพรวพราวใส่คนที่เพิ่งชมว่าฉันน่ารัก
              “น่ารักษามากๆ แล้วก็ไม่ต้องมาทำหน้าทำตาแบบนั้นด้วย มันไม่ได้น่ารักสักนิด -_-” อ๊ากกกก! ไอ้บ้า ไอ้คนปากหมา
              “ถ้านายไม่พูด ฉันก็ไม่หาว่านายเป็นใบ้หรอกนะ!”
       มันน่าโมโห ยอมไม่ได้
                “นี่นาย นายชื่ออะไร”
              “คุยกันอยู่ตั้งนาน เพิ่งจะถามได้นะ”
                “ฉันหน่ะชื่อคัลเลอร์ แล้วตกลงเธอจะไปกับฉันไหมบ่นอยู่ได้น่ารำคาญ”
              “ฉันไม่ไป” ไอ้บ้าๆๆๆ >_< มีอย่างที่ไหนชวนคนอื่นเค้าแต่กลับไม่ถนอมน้ำใจกันสักนิด มาหาว่าเราน่ารำคาญ
              “ตกลงเธอไม่ไปใช่ไหม?” ไอ้บ้าใครจะไปกับนาย
              “ใช่! ฉันไม่ไปกับคนอย่างนายหรอก”
              “ก็ได้งั้นฉันไปนะ เดี๋ยวฉันจะไปหาตอนเลิกเรียน” ไปหา? ไปหาทำไม แล้วทำไมจะต้องไปหาฉันด้วย
              “นายจะมาหาฉันทำไม แล้วนายรู้จักห้องเรียนของฉันด้วยหรอ?”
              “ฉันรู้จักก็แล้วกันน่า ไม่ต้องพูดมากรีบไปเข้าเรียนเถอะ ไปนะ  -^- ”  ไปสิใครอยากจะให้นายอยู่กันเล่า