Top Class ขอมีรักได้ไหมครับ

          
Akira speaking    
 
                อะไรของเขาเนี้ยผมล่ะงงไปหมดแล้วนะ จะมาจีบคนอย่างผมแล้วมันได้อะไร ยังไงผมก็ไม่มีทางที่จะรักคนๆนี้แน่นอน
“ไม่โวยวายต่อแล้วเหรอ” ยังมีหน้ามาว่าผมอีก จะให้โวยวายได้ไงก็คนมันอายนินา
“......” แกล้งหลับดีกว่า
“อ้าว คิดจะหลับก็หลับไปซะดื่อๆเลยนะ”
‘ผมหลับซะที่ไหนกันล่ะ’ ผมรู้สึกถึงอะไรนุ่มๆ ผมอยู่บนรถเหรอ ลืมตาดูหน่อยดีกว่า
“ตื่นแล้วเหรอ”
“พะ พี่ พี่จะพาผมไปไหนน่ะ จอดรถเดี๋ยวนี้นะ”  
“ถึงที่ก่อนค่อยจอด”
“จะพาไปไหนครับ”
“ไปถึงแล้วเดี๋ยวก็รู้เองแหละ”  ไอบ้านี่จะพาผมไปไหนกันนะ แต่ช่างเถอะเขาไม่ได้พาเราไปฆ่าสักหน่อยนินา โอ๊ย กลุ้ม
 
10 นาทีผ่านไป
“อากิระ ถึงแล้ว” ผมรอจนหลับไป มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ไอบ้านี่ปลุกนั้นแหละ
“ที่นี่....ที่ไหนนะ” ผมมองไปรอบๆ  มันคล้ายๆสวนสาธารณะมาก แต่ผมไม่คุ้นกับที่นี่สักเท่าไหร่
“บ้านพี่เอง”
“กว้างจัง สุดยอดเลย”  
“ใช่ไหมล่ะ แต่นายต้องอยู่ที่นี่อีกนานเลยนะ”
“อยู่ทำไมอ่ะ”
“พ่อแม่นายต้องไปทำงานต่างประเทศ และไปประจำการที่นั้น เลยฝากนายไว้ที่นี่  เพื่อที่จะไม่ให้ต้องย้ายโรงเรียนน่ะ”
“เหรอ แล้วที่นี่มีอะไรมั่งล่ะ”
“อะไรที่ว่าน่ะ หมายถึงอะไร”
“ก็อุปกรณ์ศิลปะน่ะสิ ถามแปลกๆ”
“ใครจะไปรู้กันล่ะ ก็ในเมื่อนายชอบอ่านหนังสือนะ เรื่องของนายดังไปทั้งโรงเรียนแล้ว”
“ดังเรื่อง?”
“ก็เรื่องที่นายอ่านหนังสือเป็นกิจวัตร บางคนเรียกนายว่าหนอนหนังสือเลยทีเดียวนะ”
“เหรอ ก็ไม่ได้อ่านอย่างเดียวนะ เขียนเองด้วย”
“นายเขียนหนังสือด้วยหรอ”
“ครับ ทำไมครับ”
“ไหนๆ ขออ่านหน่อย”
“ไม่ให้”
“น่าๆ อย่างกหน่อยเลย”
“ไม่ให้ก็คือไม่ให้”
“ร้ายอ่ะ”
“ครับ ร้ายครับ”
“555 นายนี่ตลกจริงๆ ยอมรับอะไรง่ายๆดีนะ”
“แล้วไง”
“อ้อจริงสิ”  พูดจบก็หยิบอะไรสักอย่างจากกระเป๋ามาสวมนิ้วนางข้างซ้ายของผมซะอย่างงั้น
“เฮ้ย เดี๋ยวนะนั้นมันแหวนนี่” ผมพูดพร้อมกับชักมือกลับ แต่พี่แกมือไวซะเหลือเกินจับแล้วสวมแหวนกลับเข้าไปเหมือนเดิม แล้วก็จูบที่มือของผม
“ขอจองไว้ก่อนนะ”
“ไม่รับ” ผมถอดแหวนออกจากนิ้วนางข้างซ้ายพร้อมกับซัดใส่คนตรงหน้าแล้ววิ่งเข้าไปในสวนทันที โดยไม่หันไปมองคนข้างหลังเลยสักนิด
End Akira speaking